Deel 1: 4 tm 11 sept.

---

De 1ste week (4 t/m 12 sept.)
Wederom zit er een reis naar Australië voor ons in. Wim heeft een maand of 2 de tijd en ik blijf 1 maand. De plannen zijn wat verwarrend geweest deze keer. Waarschijnlijk voor de lezers, maar vooral voor onszelf. Eerst zou ik 3 mnd naar Cove District, Northern Territory, gaan om daar in het z'huis te werken. Uiteindelijk hebben we besloten, dat het Wim's beurt was (was ook zo, helaas) voor een trip on his own. 1 Week voor zijn vertrek kwam het plan toch samen te gaan, zonder de kinderen. Na uitgebreid overleg met Jim en Renée kwamen we tot het besluit, dat ik Wim 3 dgn later ging volgen naar Darwin om daar een reis samen te maken waar we het al lang over hadden gehad. Pa zou bij ons in huis trekken om voor Jim en Renée te zorgen. Helemaal super en gezellig, vlgs de kinderen. Het is een reis, die enorme afstanden overbrugt en daar hebben ze allebei geen zin in. Kan ik me ook wel voorstellen.
Het plan is 1 wk Darwin, Kakadu NP, Litchfield NP, Katherine Gorge en Devils Marbles. Van Darwin naar Alice is bijna 1500 km. Het rondje Kakadu alleen al is ook nog eens 600 km.
Dan verder naar het zuiden om in de 2e wk Alice Springs, de West McDonnell Ranges, King's Canyon en Uluru te zien. En ook om daar Pip te ontmoeten, mijn collega/vriendin uit mijn Alice Springs tijd 2 jr geleden. Graag zou ik daar 1 dg met haar meelopen op haar werk als Community Nurse in Santa Theresa, een Aboriginal community, 80 km ten zuidoosten van Alice.
Dan willen we in de 3e wk naar Cairns rijden en daar de omgeving bekijken, zoals Atherton Tableland, Kurundu en Cape Tribulation. Van Alice naar Cairns is zeker 2500 km rijden. Daar zullen we zeker 3 dagen over doen, maar 4 dgn klinkt eigenlijk meer reëel. Misschien moet ik mijn reis maar met een week verlengen!!!
Wim's trip verliep aanvankelijk goed met Emirates via Dubai. Alwaar hij zich ziek begon te voelen. Daardoor viel zijn vlucht van Dubai naar Sydney niet mee. Niets gezegd tegen Customs en Quarantaine, want als je ziek aankomt, moet je dat direkt melden, zodat je op het vliegveld meteen door een arts nagekeken wordt! Wim wilde alleen maar naar bed. 3 Dgn op bed gelegen bij neef Derek in Sydney en zijn vlucht naar Darwin een dag uitgesteld naar vrijdag.
En zo kon het gebeuren, dat ik met Qantas/British Airways via London/Bangkok/Sydney 3 dgn later vertrok dan Wim, maar 2 uur eerder op de plaats van bestemming, Darwin, aankwam. Gelukkig was hij fit to travel en konden we zelfs met zijn 3-en (+Derek) ontbijten op Sydney airport, alwaar ik een stop van 4 uur had vóór mijn vlucht naar Darwin.
Op vrijdag dus in Darwin aangekomen. Bleek ik ook sneller gereisd te hebben dan mijn koffer! Not there! "Maar mevrouw, hij komt morgenmiddag met de Jetstar vlucht uit Sydney". Wim kwam gelukkig wel met zijn vlucht mee. En daar stonden we dan: Jim en Renée aan de andere kant van de wereld en wij in de heat, 35 C. Dat was wel even wennen. Maar helemaal klaar voor deze mooie trip. Ik had al een motel geboekt voor een paar nachten, dus hop in de taxi. Ik was op woensdagavond gaan vliegen en had nog geen bed gezien 2 dgn later. Tot mijn verbazing voelde ik mij redelijk wel. Ik was bang, dat ik als een wrak volledig gejetlagd aan zou komen. Maar nee.

Wim was rijp voor zijn eerste vaste voedsel van die week (hij lijkt wel een paar kilo afgevallen), maar waar breng je een herstellende patiënt heen? Daar is maar 1 oplossing voor: de Thai. Bijgekletst en heerlijk gegeten. Maar toen moest er geslapen worden. Want het werd nacht, maar het voelde als middag en in N'land was het ochtend. Toch maar geprobeerd en dat ging goed. Wim nog erg aan het hoesten en proesten, maar al met al beiden redelijk geslapen. Om 4 uur 's nachts klaarwakker."O shit, er komt toch nog wel meer!". Airco-lawaai uit en ja, ineens was het 8 uur. Da's beter.
Het hele weekend intensief contact gehad met het servicecentre van Qantas, want mijn koffer zat ook niet in de Jetstar vlucht van zaterdagmiddag. Mijn spijkerbroek en shirt met lange mouwen, die ik woensdagmiddag had aangetrokken, begonnen een beetje oncomfortabel te worden. Een beetje te warm, zeg maar. "Als het nog een dag langer duurt die koffer, hoeven ze er geen barcode op te doen, maar hoeft de koffer alleen mijn geur maar te volgen!". Tja, ik had het 24 uur uitgesteld, maar het moest er toch echt van komen: shoppen. Heerlijk een blote top en luchtige jurk gekocht. Ook zondagmorgen en -middag kwam mijn koffer er niet aan. Het intensieve contact met Qantas bleef doorgaan en uiteindelijk kwam het verlossende telefoontje: om 23.55 uur komt je koffer er aan en we sturen het maandag wel naar je per koerier. "Nee nee, blijf er vanaf, we halen het persoonlijk om 23.55 uur op van de caroussel!!". En verhip, daar kwam 'ie aan. Jeetje, wat ben je dan onthand zeg. Ik had het nog nooit eerder meegemaakt.
Zaterdagochtend op zoek gegaan naar de plek waar de auto zou moeten staan. Ze zullen het ding toch niet verkocht hebben? Maar nee, daar stond 'ie, keurig op ons te wachten. Alle kampeerspullen er nog in. Ready to roll! Sleutel erin, omgedraaid ....... en lopen!!! Sommige auto's doen dat na 5 mnd stil gestaan te hebben. Moet wel zeggen, dat Pa de kabels van de accu los had gehaald. Heel kien!
Nu is het maandag, tijd voor de nieuwe registratie van de auto. Wim vroeg vertrokken voor de inspectie van de auto om niet in een lange rij bij de Motor Vehicle Registry te staan. En guess what: lekkende stuurwiel bla bla, en nog 2 dingen niet in orde. Snel naar een mechanic op zoek gegaan, want we hadden al uitgecheckt en boodschappen ingeslagen. Klaar voor onze kampeerreis. De mechanicien had geen tijd, over een week wel. Wij zielig doen en ok, zet hem maar neer. Vanmiddag en morgenochtend gaan we ermee aan de slag. Verwachte kosten 1000-2000 dollar (zeg maar tussen de 700-1400 euro). Dat is een ruime schatting, zeg maar. Maar wat moet je. Je moet eerst repareren en dan krijg je pas je registration. Zonder registration niet verzekerd en dus de straat niet op. Je mag alleen heen en weer rijden tussen mecanic en MVR.

Dus wij weer opnieuw ingeboekt in het motel. Darwin hebben we inmiddels uitgebreid bekeken. Er is veel te zien en de (wandel-) afstanden zijn groot, maar te doen voor een Hollander. Alles gebeurt dus lopend en vanmiddag heb ik mijn Havaianas, zonder voetbed, maar verruild voor Birkenstocks, met voetbed. Ik krijg platvoeten van Darwin. Ons motel ligt in Mitchell Street, hét uitgaansgebied. Pubs everywhere. Gewandeld naar Darwin Waterfront, een prachtig nieuw aangelegd park aan de haven met zwembad en lagune, restaurants en chill-bankjes. Ook naar Mindil Beach Markets geweest alwaar allemaal eetstalletjes uit alle windstreken en een prachtige, rode zonsondergang op het strand. Alwaar het een drukte was met etende en fotograferende mensen.
Er lag nog een klusje op ons te wachten: Wim's visum voor 5 jr verlengen. Ik had dat al in het voorjaar gedaan door mijn paspoort op te sturen naar de Australische ambassade in Berlijn. Dus vanmiddag aan de wandel naar Department for Immigration. Alwaar de dame ons vertelde, dat Wim's visum niet verlengd kon worden, want bla bla bla, government regulations, bla bla bla. Wim had zich echter goed voorbereid en vantevoren overlegd met onze migration agent in Sydney. Hij kon zich goed verweren. De dame ging nog eens kijken op de website van de government en ....... het klopte wel. Duizendmaal excuses van haar kant. No worries, mate! Dus ook Wim heeft de beruchte stempel binnen. Dat moest gevierd worden.

---