14 September: Las Vegas to Bryce Canyon NP

---

Vandaag was vooral een reisdag. We zijn vanuit Las Vegas in noordoostelijke richting vertrokken naar Utah, om specifiek te zijn in eerste instantie naar Zion National Park. Hiermee laten we de woestijn (in elk geval voor even) achter ons en trekken we canyon country in, het domijn van de kloven en de mesa's.

Wat vooral opvalt is hoe ontzettend groen het allemaal is. Dat zal ook het contrast met de woestijn van de afgelopen dagen zijn, maar dat strookt niet met het beeld dat je hebt als je aan Amerikaanse canyons denkt, dat roept toch ook woestijn-achtige landschappen op. Voor Zion en omgeving klopt dit beeld in elk geval niet, er is veel bos en veel grasland. Deze worden wel afgewisseld met grote kloven en mesa's van het typische rode Navajo sandstone dat je met het Amerikaanse Zuid-Westen associeert. Dit zandsteen heeft z'n kleur te danken heeft aan de roestende ijzerdeeltjes die erin vermengd zitten, dit is niet overal het geval maar wel het meest kenmerkend voor deze regio. De verschillende manieren waarop water over miljoenen jaren kloven, mesa's en bogen heeft gecreëerd schept een onbeschrijvelijk mooi landschap waar elke berg uniek is van vorm en kleur: van gekartelde rode heuvels die er bijna gemetseld uitzien tot aan zwarte ravijnen die verticaal omlaag lopen tot witte toppen die lijken op de kliffen van Dover.

Bij Zion was helaas van tevoren al duidelijk dat we veel te weinig tijd hadden om ook maar een fractie van het park te verkennen. Medereiziger Marloes en ik waren het af en toe gezapige tempo van de afgelopen dagen een beetje zat en wilden het meeste maken van de weinige tijd die we hadden dus we hebben de lunch overgeslagen en zijn met z'n tweeën meteen, na een veel te lange en trage tocht met een shuttle busje, de verste de kloof ingestoven om te kijken hoever we konden komen. Halverwege de wandelroute door de prachtige slot canyon (smalle kloof) moesten we een riviertje oversteken, maar door de vele regenval die de laatste tijd in dit gebied is gevallen was dit een redelijk diepe en krachtige stroom. Bruce had ons van tevoren al gewaarschuwd dat dit niet zou lukken. Nou was het op zich net te doen, ik kwam zelf bijna halverwege, maar het water was toch erg troebel waardoor je geen idee had waar je voeten terecht kwamen (we stonden er bijna tot aan de knieën in) en de stroming trok je bijna omver, dus we zijn uiteindelijk maar weer omgekeerd. Met meer tijd en een wandelstok hadden we het wel kunnen halen maar we hadden helaas geen van beide.

Toen zijn we bij een ander punt maar een heuvel gaan beklimmen naar de Weeping Rock, in de veronderstelling dat het een klim van op- en neer 30 minuten zou zijn. Helaas misten we in de haast om deze beklimming op tijd af te ronden een afslag, waardoor we steil omhoog een gigantische klif opklommen wat aanzienlijk meer tijd kostte dan gepland (we spraken een wandelaar die zei dat de totale klim 3 uur zou duren) maar die ons wel een onvergetelijk mooi uitzicht gaf over de kloof. Toen duidelijk werd dat de wandeling toch echt wat langer duurde dan gedacht zijn we maar weer afgedaald naar de vallei en met het shuttlebusje teruggegaan naar onze eigen tourbus. Al met al waren we een kleine drie kwartier te laat terug, maar onderweg kwamen we ook nog twee andere achterblijvers tegen, die na ons wel de juiste route naar de Weeping Rock hadden gevonden, dus we waren in elk geval niet als enige zo laat.

Eenmaal weer in de bus zijn de doorgereden naar Bryce Canyon, nog een National Park waar we de nacht zullen doorbregen. Het was de bedoeling om de zonsondergang mee te maken bij grote rode rotspartij, maar helaas verslechterde het weer heel hard en was het volledig bewolkt met zelfs een flinke regenbui. Dat levert natuurlijk niet de gewenste zonsondergang op dus deze hebben we helaas moeten overslaan, morgen overdag gaan we alsnog de rotsen bekijken. Wel konden we zien hoe een anders rustig kabbelend riviertje door de hoosregen waar we doorheen moesten werd veranderd in een woeste stroom, een zogenaamde flash flood. Tegen de tijd dat we in Bryce aankwamen was het gelukkig weer droog en na een simpele maar lekkere maaltijd van bonensoep en gegrillde ham bij de lokale inn (de enige plek in de buurt om te eten) zijn we snel onze hotelkamer gaan opzoeken: we zitten nu echt in de middle of nowhere, het is weliswaar droog maar volledig bewolkt en dus pikkedonker, dus veel keuze hebben we niet.

---

Photos

Uitzicht over Zion
De foto doet het nauwelijks recht aan

Virgin river
Hier nog een relatief kalm stroompje

Weeping Rock
Dichterbij zijn we niet gekomen

De klif die we hebben beklommen
Wij zijn zo'n beetje halverwege gekomen

Boog
Het zachtere steen eronder wordt door water weggeslagen, de keiharde Navajo sandstone blijft over en houdt zichzelf in boogvorm overeind

Meer sandstone
Verschillende lagen in de aarde zijn duidelijk zichtbaar