Advertisement
Published: August 8th 2009
Onderweg
TussenstopHallo thuisfront !
De langste rit uit onze Tour d'Etats is succesvol beëindigd ! 600 km afgemaald met de nodige stops. Gelukkig speelde de jetlag ons nog genoeg parten zodat we reeds voor 8 uur 's ochtends onze Nissan Rogue eens aan een degelijke roadtest konden onderwerpen.
Het weer luidde spijtig genoeg een vroegtijdig einde in van deze test ...
Fikse regenbuien, felle windvlagen en een oersaaie Interstate (zoiets als een E313), leidden ons naar een omweg waar we in een stadje van een kleine 800 inwoners een mooie waterval konden zien. Deze tip hadden we opgepikt bij een Visitor Centre naast de majestueuze Mississippi ... Daarna was het terug mijlen malen geblazen ...
Na dit toeristisch ommetje kwamen we in de omgeving van de middag én de staatsgrens, waardoor we ons alweer van de Interstate dienden te begeven om een authentiek Amerikaans lunchgevalletje te vinden. Niet tot onze grote verbazing was de "daily special" een "senior citizen"-menu ... Als hint mochten wij merken dat wij met een 40-tal jaren voorsprong de allerjongsten waren in de zaak ...
Het eten daarentegen was vers. En authentiek Amerikaans; vet, vullend, verrassend goed gekruid en vergezeld van met onkunde
Visitor Centre
Net over de staatsgrens Illinois-Minnesota gebakken "frieten" ...
Na een sigaretje op de parking wisten we dat we nog een 300 kilometer op de teller moesten zien te krijgen.
Susy was zo vriendelijk om na onze lunch het eerste deel van de resterende afstand voor zich te nemen. 't Is haar aan te zien dat dit niet de eerste keer was dat ze zich in het Amerikaanse verkeer begeeft ! Als een volleerd "automatic"-chauffeur scheurde ze over de Interstate, zichzelf een paar maal betrappend op "speeding" ... 90 mijl rijden als je maar 70 mag, zou wel eens wat kunnen kosten ...
Niemand nam notie van onze snelheid behalve misschien een biker op de tegenliggende rijstrook. Een rijstrook die toch een dikke 100 meter van de onze was gescheiden door een diepe, brede U-vormige gracht. Deze biker maakte een op-en-neergaande beweging met zijn linkerarm alsof hij ons wou duidelijk maken dat we echt wel te snel reden voor hun normen.
Maar niet getreurd ...
Uiteindelijk konden we ongestoord South-Dakoto binnenrijden. Na een verplichte stop bij het Visitor Centre was het nog slechts een halfuurtje tot onze eindbestemming : Best Western Motor Inn, Mitchell South-Dakota. Sober hotel, maar alle basics aanwezig
en met als grote pluspunt : gelegen op een straat waar je letterlijk alles kan vinden ... Van steak over maïs naar auto's tot noem maar op ...
Na aankomst hier hebben mijn reisgenoten zich onmiddellijk naar het zwembad begeven terwijl ik mij installeerde met ijs, cola en de lokaal aangekochte Ron ... 18 euro voor 1,75 liter !!! Als dat maar goedkomt !!!
Een bezoek aan het lokale Corn Palace behoort tot de geplogenheden. Aangezien deze staat zich voornamelijk bedruipt met het kweken van maïs (corn) voelde een lokale kweker zich aan het begin van de vorige eeuw geroepen om toen al een museum op te richten dat gewijd was aan de verering van de gele korreltjes ...
De bakstenen gevel van dit gebouw wordt bijna jaarlijks opnieuw bekleed met telkens een nieuwe mozaïek, gevormd met maïskolven.
Mijn persoonlijke mening : geen aanrader indien je niet wil terechtkomen in één gigantische giftshop !
Anyway, dit was onze tweede dag ... Morgen meer nieuws !
Beste groeten !
Luc Susy Jasper Dorien
Advertisement
Tot: 0.135s; Tpl: 0.014s; cc: 9; qc: 45; dbt: 0.0375s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.1mb
