Advertisement
Published: March 22nd 2011
Het is dan eindelijk zover. Mijn eerste blog van de nieuwe reis komt online. Dit keer weer naar hetzelfde continent als de vorige keer, alleen dan een andere plek met een hopelijk mooi vervolg. Ik was er al langer mee bezig om mijn droom te verwezenlijken maar nu gaat dan toch echt de grote stap gezet worden. De meeste weten het wel maar toch ff in het kort:
Italic
Eind 2009 begin 2010 ben ik naar de VS gegaan met het doel om mijn vliegbrevet te gaan halen. Ik wou zo graag mijn jongensdroom achterna alleen dan een klein beetje anders. Niet de grote toestellen waar ik nu overigens in zit over de grote plas naar de VS, maar de kleine 1 motorige toestellen die je in films ziet die je kijk voor de natuur of en of andere docu als het gaat over een onderzoek in de bush bush. Jawel, ik wil de bush pilot hoek op gaan. Na verschillende opties te hebben geprobeerd ben ik nu aanbeland bij Canada, in het plaatsje Kelowna wat net aan de west kant ligt van de Rocky Mountains. Daar ga ik dan ook hoofdzakelijk op water vliegtuigen vliegen zoals in de onderstaande link is te zien. Daar ga ik mijn commercieel vliegbrevet halen (CPL) om daarna hopelijk ergens aan de bak te komen als vlieger of in het onderhoud met deels wat vlieguren die ik daar bij elkaar sprokkel om uiteindelijk ergens in een mooi land met veel natuur of andere uitdagingen aan het werk te kunnen.
Eind februari heb ik de beslissing genomen dat het er dan ook maar van moet komen. Ik was toen zover dat ik eigenlijk weinig meer kon doen vanuit Nederland en dat het nu toch echt tijd werd om de grote stap te maken. Ik ben daarom ook naar mijn baas gegaan met het verzoek voor 7 maanden onbetaald verlof per 1 april of ik zou per 1 april ontslag nemen. De laatste optie werd uitgewerkt en zo heb ik 17 februari mijn laatste spullen ingeleverd en heb ik Transavia met een goed gevoel vaarwel gezegd. Na 7.5 jaar met plezier er te hebben rondgelopen lonkt bij mij het buitenland toch wel heel erg.
Het ging allemaal erg snel sinds ik die knoop door had gehakt en ik erachter kwam dat ik toch sneller weg kon dan ik had verwacht. Ook bleek er toch nog wel meer werk op me te wachten te staan dan ik had gedacht en zo werd het, het laatste weekend toch nog een beetje stressen. Zondag om twaalf uur s’avonds had ik pas een hotel in Orlando en ook op het vliegveld kwam ik erachter dat ik nog het een en anders was vergeten om de VS in te komen. Al met al is het wel gelukt en heb ik nog wel van de meeste mensen afscheid kunnen nemen. Zo werden er surprise party’s geregeld door mijn neven en mijn vriendin. (hoewel er van het laatste niet heel veel is gekomen, omdat ik zelf los van haar ook bezig was met een feest en wat bleek het was op de zelfde plaats, zelfde dag en zelfde tijd gepland). Het was Top!
Dit koste weer wel wat van mijn tijd maar toch het was wel de moeite waard zo blijkt uit een citaat: “het etentje koste zoveel maar de blik op het gezicht van Timo was onbetaalbaar toen iedereen binnen kwam lopen”.
Dat een beetje over afgelopen tijd en op naar het heden. Zoals ik zei zit ik nu in het vliegtuig naar Orlando in de VS. Wat
Daar ga ik
2e en 3e raampje achter de deur zit ikmoet ik daar nu weer doen als ik het heb over Canada. Het ligt dan wel een beetje ver uit elkaar maar toch. Omdat ik mijn Europese onderhouds papieren om wil laten zetten naar Amerikaanse heb ik een autorisatie nodig van de Amerikaanse Luchtvaart autoriteiten. Dit probeer ik deze 3 weken te regelen en het feit dat er een aantal vrienden in deze omgeving wonen die ik dan ook meteen kan opzoeken. Mocht het zo zijn dat ik nog wat tijd overheb bezoek ik mijn oude vliegschool weer op en ga ik daar nog wat uurtjes de aarde van bovenaf bekijken. En wie weet nog wat extra lesjes nemen voor meer bevoegdheden. Hoe dat loopt weet ik nog niet en zal ik t.z.t. wel zien.
Maandag 21-03-’11 was het dan zover. ‘s Ochtends stonden mijn tassen al netjes klaar en ben ik samen met Daphne en mijn ouders richting Sifon gereden. Na een klein beetje oponthoud kon ik dan inchecken en hebben we nog met een aantal mensen nog wat gedronken. Kwart over 12 was het dan toch wel echt tijd om door de douane te gaan. Na het afscheid wat niet even plezierig was voor de achterblijvers (Is
ook aan mijn kant niet leuk maar ik ga de mooie dingen doen) ben ik met mijn tas in de hand door de douane gegaan. Na alles gecheckt te hebben bij de gate was het tijd om vlucht CO 0071 dan toch echt binnen te treden. Daar kwam in een oud klasgenootje tegen welke speciaal voor mij eerder was gekomen.
12:20 flight CO 0071 to Newark is ready for departure and close doors, arm slide and cross check werd er omgeroepen. Nu is er dan ook echt geen weg meer terug. Na de push back heeft Stanley nog wat foto’s genomen van mijn vertrek. Thnx for that. Op naar Newark om daar een overstap te maken richting Orlando.
Na aankomst op Newark is het dan tijd voor de customs parade. Alle tassen weer pakken door de poortjes lopen formulieren invullen en lachen naar de beambte op hoop van zegen dat hij je door laat. Dit ging allemaal vrij voorspoedig op een paar Japanners na, die de uitleg van de beambte niet snapte. Het is toch best lastig om tegen een Japanner te zeggen dat er een foto gemaakt moet worden en dat zij haar vingers op het glas moet
leggen. Maar ach dat ook weer overleeft te hebben was het tijd om door te vliegen en mijn vlucht naar Orlando te halen. Dit verliep soepel en dit toestel zat overvol dus het was aardig proppen maar na 2.5 uurtje vliegen lande ik een half uur voor schema.
Nu ga ik lekker van mijn nachtrust genieten om er morgen weer een nieuwe dag van te maken.
Wil be continued.
Advertisement
Tot: 0.103s; Tpl: 0.018s; cc: 9; qc: 46; dbt: 0.0414s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.1mb
Daphnr
non-member comment
Hè liefie, Nu kan je eindelijk aan je dromen beginnen. Geniet er lekker van en super dat je je blog bijhoudt, kunnen we allemaal meegenieten! Knuffel