Mijn laatste semester aan de University of Miami

---

De laatste paar maanden als student in Miami zijn als in een waas voorbijgegaan. Het was een opeenvolging van mijn thesis afwerken, een nieuw project (In Good Faith) opstarten en afwerken, mijn lessen voorbereiden en geven en babysitten zodat ik maar zelden vrije tijd had.



De afwerking van mijn thesis hield voornamelijk geluidsmontage en kleurcorrectie in. Gelukkig werkte ik samen met een andere student aan de kleurcorrectie, want dat is iets waar ik niet zo heel goed in ben. Geluidsmontage is ook niet bepaald mijn forte, en zeker niet één van mijn favoriete bezigheden, maar omdat daar heel veel uren inkruipen kon ik moeilijk aan iemand vragen om daar al zijn of haar tijd in te steken.

Voor diegenen die niet veel afweten van het postproductieproces van een film: geluidsmontage is veel moeilijker en veel omslachtiger dan beeldmontage. Om de beelden te monteren moet je uiteindelijk één take kiezen per moment, maar voor diezelfde take kunnen er tientallen en voor sommige films zelfs honderdtallen geluidstracks gemonteerd worden: dialoog, achtergrondgeluiden, geluidseffecten, foley, muziek, etcetera. De dialoogtracks moeten bijna altijd ‘opgekuist’ worden, bijvoorbeeld storende geluiden zoals voorbijrijdende auto’s proberen te verwijderen. Foley wordt opgenomen in de geluidsstudio zelf; terwijl de film afspeelt op een beeldscherm in een geluiddichte kamer probeert de foley artiest de geluiden van de film zo goed mogelijk na te bootsen (zoals voetstappen die niet goed opgenomen werden). Amanda hielp me hierbij, terwijl ik in de studio een stukje film afspeelde was zij in de geluiddichte kamer naast mij en produceerde zij de foley geluiden. We kunnen elkaar zien door een glazen wand en ik kan met haar communiceren wanneer ik een knop indruk. Zo proberen we geluid per geluid te imiteren en vervangen.

Wanneer de dialogen, muziek, geluidseffecten, foley en achtergrondgeluiden allemaal zijn geproduceerd en gemonteerd, moeten ze allemaal nog gemixt worden. Dit betekent dat ik het volume van deze tracks aanpas zodat niet alles tegelijk even luid afgespeeld wordt. Wanneer er iemand praat bijvoorbeeld, worden de muziek en de effecten iets stiller afgespeeld; en tijdens een stille scene wordt de muziek plots luider afgepeeld, etcetera.

Met deze korte introductie van het proces van geluidsmontage hoop ik een beeld geschetst te hebben van wat ik de laatste maanden veel tijd aan gespendeerd heb. Mijn thesisfilm, Onverdedigbaar, is een uur en drie minuten lang, dus de geluidsmontage was een heel langdurig proces.

Als jullie mijn blogs de laatste drie jaar gevolgd hebben, zullen jullie gemerkt hebben dat de ontwikkeling van mijn thesis al begon tijdens mijn eerste jaar, hoewel ik toen nog niet wist dat dit mijn thesis zou worden. Amanda had een kortfilm geschreven en we besloten om deze tijdens de zomer in België op te nemen. Toen Amanda ideeën begon te krijgen voor niet één, maar twee vervolgdelen, die zich afspeelden in Frankrijk en Engeland, begon het idee voor onze thesis te groeien. Tijdens het filmproces bekeken we dit project nog steeds als een trilogie van kortfilms; het idee voor een langspeelfilm begon pas vorig semester te groeien. Het eerste semester spendeerde ik aan de montage van deel 2 en deel 3, en ik beschouwde de kortfilms als op zichzelf staande vervolgdelen. Tegen het einde van dat semester, onder de druk van mijn thesisbegeleidster, die al van het begin ervan overtuigd was dat een langspeelfilm beter zou werken dan drie aparte kortfilms, besloten Amanda en ik dat ik de kortfilms opnieuw zou monteren en er één langspeelfilm van zou maken.



Waar ik dit semester ook heel veel tijd aan heb besteed, is een reeks van vijf kortfilms getiteld ‘In Good Faith’. Een student van de medische campus van de University of Miami, Hadi, had het idee gekregen om kortfilms te maken over medische ethische problemen. Hij wou die kortfilms in de klas laten zien en zo discussies opstarten over wat dokters in bepaalde situaties moeten doen en zo bewijzen dat het soms heel moeilijk is om te bepalen wat correct is en wat niet. Deze student had een som geld gekregen om deze films te maken en stapte dan naar de filmafdeling van de universiteit, waar vier schrijvers vijf scripts neerpenden die te maken hadden met vijf specifieke medische kwesties. Amanda was één van deze schrijvers en ze schreef er zelfs twee. Toen Hadi samen met drie co-producenten op zoek ging naar regisseurs raadde één van mijn professors mij aan. In het begin was ik niet zo enthousiast, omdat ik al zoveel tijd besteedde aan mijn thesis en mijn verschillende jobs als babysit dat ik toen al niet veel vrije tijd over had om met Psolomon door te brengen, en omdat ik binnen enkele maanden het land moest verlaten wilden we natuurlijk zo veel mogelijk tijd samen spenderen. Maar toen ik hoorde dat ze, na een sample van mijn werk te zien, mij hadden verkozen over andere kandidaten, moet ik toegeven dat ik wel een beetje geflatteerd was en uiteindelijk ja zei.

Ik werd gekozen om één van Amanda’s scripts te regisseren. Dit script, getiteld Rock Bottom, moest gaan over ‘refusal of care’ of wat een dokter moet doen in het geval een patient medische hulp die hij of zij echt nodig heeft, weigert. Het script ging over een vrouwelijke plastische chirurg en een mannelijke stripper die, hoewel hun werelden ver uiteen liggen, met elkaar in contact komen en een band scheppen. De stripper wil een operatie laten uitvoeren om zijn achterste, dat eigenlijk in zeer goede staat is, te ‘verbeteren’. De plastische chirurg weigert omdat de mogelijke complicaties het gewoon niet waard zijn en omdat hij deze operatie helemaal niet nodig heeft. Toch is hij koppig en gaat hij op zoek naar illegale manieren om de operatie toch uit te voeren. Uiteindelijk vind hij een illegale onderneming die in een achterkamer van een marginale massagewinkel hem een injectie geven.

Even een achtergrond schetsen: de laatste tijd zijn er in Miami veel gevallen gerapporteerd van mensen die voor deze illegale injecties betalen maar die uiteindelijk ervan ziek worden of zelfs sterven. Het spul in deze naalden (dat vaak cement of beton bevat) zal tijdelijk de huid strakker en jonger maken, maar uiteindelijk begint het te rotten en dat kan uiteraard heel gevaarlijk worden.Dit gebeurt ook met de stripper die flauwvalt op het podium en naar het ziekenhuis wordt getransporteerd. Daar aangekomen weigert hij medische hulp. De rest van het verhaal verklap ik nog niet, binnenkort zal de kortfilm online te zien zijn. Een waarschuwing voor de jongere kijkers: wegens enkele scenes in de stripclub en de operatiekamer is de film 16+ 😊

We hadden geweldige locaties voor dit project: we konden filmen in een ziekenhuis en in een stripclub, locaties die normaal gezien onbetaalbaar zijn voor studentenfilms. Gelukkig was het budget groot genoeg om deze locaties af te huren. De manager van de stripclub was heel behulpzaam en hielp zelfs met de casting. Onze acteur is een full-time stripper met acteerambities, en de achtergronddansers, DJ en barman werken ook allemaal in de stripclub. Het was mijn idee om een stripper die kan acteren te casten in plaats van een acteur te casten die moest leren strippen. Een acteur zou nooit het niveau bereikt kunnen hebben dat een professionele stripper heeft, en de scenes in de stripclub zouden volledig ongeloofwaardig geweest zijn. De vrouwelijke plastische chirurg werd gespeeld door Amanda, die auditie wou doen en ons allemaal verraste met haar acteertalent. Psolomon en ik hebben ook een kleine cameo in de openingsscène.

Nadat ik deze kortfilm gepland en geregisseerd had besloot ik om de film ook te monteren, iets wat mijn producent zeer apprecieerde (anders had hij iemand moeten betalen om de montage te doen). Hoewel ik alleen werd betaald voor regie en niet voor montage, besloot ik dat ik ondertussen zo gehecht was geraakt aan het project dat ik het beeldmateriaal liever niet uit handen wou geven. Na de geluidsmontage vroeg mijn producent, die ondertussen in de gaten had dat ik veel tijd en energie had gestoken in dit project, of ik de Post Production Supervisor wou worden voor alle vijf kortfilms. Dit hield in dat ik de uiteindelijke montage voor alle kortfilms zou afwerken, exporteren, converteren en uiteindelijk transporteren naar de persoon die de geluidsmontage zou verzorgen, en nadien het gemonteerde geluid terug synchroniseren met de kortfilms. Ik zou dan ook instaan voor de uiteindelijke geluidsmix met de muziek en de verzorging van de credits en titels. Voor deze tweede job kreeg ik nog een extra cheque, en ik zou het ook op mijn cv mogen zetten, dus natuurlijk zei ik ja.

Toen even later bleek dat de persoon die werd ingehuurd voor de geluidsmontage er eigenlijk niets van kon, bood ik aan om de geluidsmontage ook op mij te nemen. Jullie weten al van eerder dat dit veel tijd en energie vereist, en dat dit ook niet van mijn favoriete bezigheden is, maar ik besloot om toch aan te bieden om de geluidsmontage te doen omdat ik ondertussen gehecht was geraakt aan dit project en ik graag een verzorgde geluidsmontage wou hebben. Hoewel ik er niet echt goed in ben, wist ik wel dat ik het beter kon doen dan de vorige, vooral omdat ik ondertussen zo bij het project betrokken was dat ik het niet deed voor het geld. En uiteindelijk gingen de producenten en ik akkoord dat, zelfs als mijn vaardigheden minder goed waren, mijn enthousiasme voor dit project ervoor zou zorgen dat ik er meer tijd in zou steken en zo betere resultaten zou produceren. Zo werd unaniem besloten dat ik een derde job zou uitoefenen en ook officieel de Sound Designer zou zijn van de 'In Good Faith' series. Hier krijg ik opnieuw een cheque voor, wat uiteraard zeer welkom is. De bedragen die ik krijg zijn zeer bescheiden, maar uiteindelijk gaat het daar helemaal niet om. Een betaalde job aangeboden krijgen tijdens mijn studies staat natuurlijk heel mooi op mijn cv, en dat is het belangrijkste.

Werken aan het sound design voor mijn film en instaan voor zowel de regie van Rock Bottom als de postproductie en sound design van alle 5 In Good Faith kortfilms nam natuurlijk heel veel tijd in beslag. Daarnaast gaf ik opnieuw twee keer per week les, wat ook inhoudt dat ik vaak meetings heb met studenten en ook lessen moet voorbereiden en examens moet opstellen. Dit semester kon ik natuurlijk voortbouwen op de lessen van vorig semester, dus gelukkig stak er minder tijd in de voorbereiding.



Babysitten werd tijdens maart en april bijna een full time job, omdat ik werd aangenomen als nanny van een drie maand oude baby. Deze moeder was het blijkbaar beu om 's nachts wakker te worden om haar baby eten te geven en besloot om iemand aan te nemen om deze taak van haar over te nemen. Vijf nachten per week moest ik aanwezig zijn, van 19 uur tot 7 uur en werd ik betaald om elke drie uur een flesje te geven. De eerste paar weken gingen vrij vlot en vond ik het 'easy money': betaald worden om te slapen. Maar al gauw begonnen de onderbroken nachten hun tol te eisen en was het heel vermoeiend, vooral ook omdat tijdens die periode Rock Bottom gefilmd werd. Gelukkig hadden ze mij na twee maanden niet meer nodig omdat de baby eindelijk niet meer waker werd 's nachts en kon ik eindelijk terug zeven nachten per week in mijn eigen bed slapen.



Ook kon ik gelukkig eindelijk meer tijd spenderen met Psolomon, want onze tijd samen begon te korten dus we wilden al onze vrije uurtjes met elkaar doorbrengen. Onze relatie verloopt nog altijd zeer goed en we vinden het natuurlijk superjammer dat we elkaar niet eerder hadden leren kennen. Het was zeker niet mijn bedoeling om iemand te leren kennen tijdens mijn laatste semester in Miami, maar ironisch genoeg komt het vaak voor dat je iemand leert kennen wanneer je helemaal niet op zoek bent.



Hoewel het ondertussen al gepasseerd is, zal ik pas in mijn volgende blog praten over mijn Graduation en het Canes Film Festival. Kwestie van deze blog niet nog langer te maken dan die al is 😊 De daaropvolgende blog zal dan gewijd worden aan Universal en dan schrijf ik er nog één over mijn reis naar Los Angeles. Ik ben momenteel deze blog aan het neerpennen op het vliegtuig, op de terugweg van LA naar Miami, en ik heb zoveel meegemaakt op deze reis dat ik er zeker een aparte blog aan zal moeten wijden. Jullie kunnen dus binnenkort nog drie blogs verwachten en daarna vrees ik dat mijn tijd in Miami er zo ongeveer zal opzitten, dus het zullen misschien wel mijn laatste blogs zijn.

---