Advertisement
Published: September 6th 2013
Gisteren was me toch zwaarder gevallen dan ik had gedacht, want ik werd wakker met pijn in de rug, pijn in de heupen, een verbrande nek (die was ik vergeten in te smeren) en een kleine voetblessure. Mijn oorspronkelijke plan was om vandaag een lange, zware wandeling door de heuvels van zuidelijk San Francisco te maken, maar dat heb ik toch maar aangepast door vrijwel direct naast mijn hotel de wijkjes Tenderloin en het Civic Center te verkennen.
Tenderloin heeft de reputatie zo'n beetje de slechtste wijk van San Francisco te zijn, hoewel dat een relatief begrip is: San Francisco is lang geen New York of Los Angeles. Het viel mij dan ook 200% mee. Het is weliswaar een wat ruigere buurt dan de rest van het centrum, niet zo strak ontworpen als het Financial District of zo goed onderhouden als de Marina, en met een aanmerkelijk gemêleerder publiek dan beide, maar voor het grootste deel is het een doodgewone wijk. Alleen een paar blokken rondom Eddy Street, nota bene vlakbij het stadhuis, zijn beduidend slechter. Daar zie je talloze daklozen, junkies en wordt er nog net niet openlijk gedeald: de dealers zijn gemakkelijk genoeg te herkennen aan hun veel
te wijde kleding waar ze een complete voorraadkast onder kunnen verstoppen, en natuurlijk aan hun opzichtelijke bling. En ik weet niet wat purple is, maar als het mij aanbieden denk ik niet dat het om M&Ms gaat...
Ik was al snel bij het United Nations Plaza, het begin van het Civic Center, een gebied grenzend aan Market Street waar zich allerlei grote publieke instituten bevinden: het stadhuis, de bibliotheek, de oorlogsveteranenadministratie, drie verschillende concertgebouwen en het meest prestigeuse museum van de stad, het Asian Art Museum. Dit is ook de plaats waar de United Nations zijn opgericht dus er zijn veel vlaggen en officiële inscripties die hieraan herinneren. Een prima plek om m'n voeten een dag te sparen. Om te beginnen heb ik maar eens gebrunched met nog een typisch vers-gemaakt Amerikaans gerecht: doughnuts (of donuts, zoals de Amerikanen zeggen).
Verreweg het meest indrukwekkende gebouw op het Civic Center is het stadhuis. Dit is een neoklassiek gebouw met een heel groot koepeldak, één van de hoogste in de VS, hoger dan het Capitool in Washington: de Amerikaanse wet schrijft voor dat staten geen capitoolgebouw mogen bouwen dat hoger is dan het nationale Capitool, maar deze wet zegt niets
over stadhuizen dus daar wist San Francisco wel raad mee. Het is enorm bombastisch en over-the-top voor een stadhuis, maar in het begin van de twintigste eeuw toen dit gebouw neergezet is, beschouwde San Francisco zichzelf als de hoofdstad van de westkust dus daar hoorde een passend monument bij. Van binnen is het gebouw net zo indrukwekkend als van buiten, met veel marmer, goud en intricaat gesneden Mantsjoerisch hardhout (wat inmiddels uitgestorven is). Ik heb hier een interessante rondleiding kunnen volgen van een gids die veel wist te vertellen over de geschiedenis van de stad en het stadhuis en die alle hoeken van het gebouw liet zien, zelfs de raadszaal (die in sessie was) en het kantoor van de burgemeester.
De rondleiding duurde ruim een uur en na die tijd voelde ik me wat fitter dus besloot ik toch maar weer de stad in te trekken om in elk geval zolang er nog daglicht was wat dingen buiten te kunnen zien (de bibliotheek en het Asian Art Museam waren tot laat in de avond open). Ik ben toen door nog weer een stukje Tenderloin doorgelopen naar Japantown, zoals de naam al vermoed de Japanse wijk van de stad. Hier
staat het Japan Center, een winkel- en cultureel centrum dat na de Tweede Wereldoorlog is neergezet als teken van verzoening naar de grote Japanse gemeenschap die San Francisco altijd heeft gehad. Hier waan je je in Tokyo met vele Japanse winkels en boetiekjes, sushi restaurants, Japanse badhuizen en meer, waar een 35 meter hoge Peace Pagoda bovenuit torent. Zo op het begin van de donderdagmiddag was hier echter niet heel veel te beleven.
Via Fillmore, een keurig nette, overwegend zwarte (of African American) woonwijk ben ik toen doorgelopen naar 7 van de 8 beroemste gebouwen van San Francisco: de Painted Ladies (de achtste is natuurlijk de Golden Gate Bridge). Deze zeven kleurrijk gerestaureerde Victoriaanse huizen behoren tot de weinige gebouwen die de aardbeving van 1906 hebben overleefd en zijn op vrijwel elke ansichtkaart van San Francisco te vinden. De hele buurt, Hayes Valley, staat overigens vol met vergelijkbare Victoriaane en Edwardiaanse architectuur, in veel gevallen ook goed onderhouden en mooi geschilderd, maar de Painted Ladies vormen wel terecht het hoogtepunt. Alamo Square, het parkje waar de Painted Ladies langs staan, biedt overigens ook fantastische uitzichten over met name Downtown en zuidelijk San Francisco.
Vanuit de Hayes Valley ben
ik nog doorgelopen naar Haight-Ashbury, de wijk die geldt als de geboorteplaats van de hippie-beweging uit de jaren zestig. Ook hier veel mooie 19e eeuwse architectuur, wat een vreemd contrast vormt met de vele veelal alternatieve winkels die aan Haight Street liggen. Middenin Haight-Ashbury ligt het grote en erg ruige Buena Vista Park waren vele bomen en bosjes buiten wat wandelpaden vrij spel hebben. Het ligt op een enorm steile heuvel die daar waar de begroeiing dat toelaat ook weer schitterende vergezichten biedt over de hele stad en Bay. Aan de andere kant van het park wordt Haight-Ashbury bijna een parodie van zichzelf met veel alternatieve soevenirswinkeltjes, tattooshops en tweedehands kledingwinkels, waarvan je afvraagt in hoeverre ze 'oorspronkelijk' zijn en in hoeverre ze paaien naar toeristen. Ook de lokale bewoners spelen het spelletje aardig mee met soms de meest bizarre outfits die overduidelijk voor de show zijn: van Bulletje-pruiken (inclusief horens) tot verknipte prom-jurken tot bijna helemaal naakt. Met name aan het eind van de straat, dat tegen het gigantisch grote Golden Gate Park aangrenst (geen relatie met de Golden Gate brug) zijn ook nog wel 'echte' hippies te vinden die permanent kamperen in het park, muziek maken en alles
met elkaar delen. Ook hier gaat de drugs vrij rond, wat je doet afvragen waar het geld daarvoor vandaan komt want niemand ziet eruit of ruikt alsof ze een baan hebben en toch denk ik niet dat de dealers aan liefdadigheid doen.
Via de Panhandle, een uitloper van het Golden Gate Park (dat veel te groot is om vandaag nog te verkennen) ben ik weer terruggegaan naar het Civic Center om daar de gigantisch grote bibliotheek en het Asian Art Museum van binnen te bewonderen. Met name bij het laatste heb ik een groot deel van de avond doorgebracht, hier zijn honderden schitterende voorwerpen uit alle uithoeken en tijdsperiodes van de Aziatische geschiedenis te vinden: van Chinees jade tot Perzische tapijten, van Indische relieken tot Koreaanse schilderkunst.
Advertisement
Tot: 0.042s; Tpl: 0.013s; cc: 6; qc: 23; dbt: 0.0213s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1mb
