Advertisement
Published: January 28th 2008
Edit Blog Post
Stukje van de Zócalo
Het meisje dat appels verkoopt blijft liever anoniem.
'Amor y paz' (liefde en vrede) staat er op de boom te lezen. Allereerst even een bedankje voor al de mails, berichten en comments uit alle verschillende hoeken en gaten. Gaat zo door! In al die berichten vind ik de kracht, de power en het vermogen om door te gaan met tikken (en reizen). Maar geen idee wie er allemaal (nog meer) meeleest en wat er van gevonden wordt, dus laat nog eens wat horen! Stel ik bijzonder op prijs zo in den verre.
Na Mexico Stad ben ik doorgereisd naar de stad Oaxaca, een paar honderd kilometer zuidelijker. De weg er heen was schitterend; hij slingerde zich door bergen en met cactussen bezaaide valleien. Daardoor leek de zeven uur durende rit niet eens zo lang!
In Oaxaca heb ik het rustig aan gedaan. Het beviel me daar wel; lekker eten overal, goed temperatuurtje en genoeg te zien en doen. Op het relaxte centrale plein (dat men ook daar Zócalo noemt) gebeurde (van) alles. Op de eerste avond was het gelijk al lachen geblazen toen een dronken Mexicaan ging meedansen op de muziek van twee straatmuzikanten. Passanten maakten er filmpjes en foto's van, maar het mooiste was dat de gitarist/panfluitist de andere kant op moest kijken om zelf niet in de lach
te schieten. Het gebeurde natuurlijk toch een paar keer, zodat de panfluitmelodie dan plotseling stopte.
Later trof ik er twee amateur astronomen (dus die van de telescopen, niet van de horoscopen), eentje met een normale telescoop op statief. Een ander had kennelijk wat te compenseren, want die had een witte telescoop waar een kanon nog klein bij leek! Mijn sterrenkundige Spaans was net voldoende om te begrijpen dat ze gericht stonden op de maan en op Mars en dat ze werkten volgens het Newton principe. Toen ik door het apparaat een redelijke foto van de maan maakte, sprong de man zowat een gat in de uh.. sterrenhemel. Als ik iets meer tijd had genomen had ik een echt goede kunnen nemen, maar het was er best druk. Het was de bedoeling dat je na het kijken een paar pesos in de 'sombrero' gooide. Toen drie toeristen dat 'vergaten' en veinsden niet te begrijpen, werd er toch vriendelijk doch dringend om 'a tip... MONEY.... DI-NE-RO!' gevraagd. Tsja, voor niets gaat de zon op...
In het handboek voor de jonge woudloper had ik gelezen dat één van Mexico's bekendste (oud-)wielrenners fietstours organiseerde in en om Oaxaca. Na mijn avonturen in
Monte Alban
De afgevlakte heuvel is hier goed te zien. Antigua had ik daar wel oren naar. Het bleek niet zo populair, zodat ik mijn eigen tour kon samenstellen en me een kleine twee uur later in het gezelschap van 'de neef van' bevond. Dit was een gozertje van een jaar of 17, met als droom om ooit in de Tour te starten. Ik wilde niet gelijk voor hem onder doen, maar dat moest ik bezuren in de klim van de Monte Alban; moest twee keer echt stoppen om op adem te komen en nog één keer om 'een foto te maken'.
Bovenop deze glooiing in het landschap bevinden zich ruïnes die bijzonder zijn omdat ze vóór het bouwen ervan, de hele heuveltop zó hebben afgegraven dat er een geheel plat plateau over bleef. Vanaf de tempels op dit plateau heb je een wijds uitzicht over de drie omringende valleien. Grappig was dat het verboden was om dingen (souvenirs) te verkopen, maar daar wisten de verkopers van gekerfde stenen wel raad mee: "Meneer! Kijk eens wat ik heb gevonden in de ruïnes!" Maar ze begonnen nooit zelf over een prijs...
Er was mij beloofd dat we na deze klim alleen nog maar zouden dalen en ook al was dat
niet helemaal waar, het was maar goed ook, want ik had geen benen meer over! We reden nog langs een atelier waar ze beeldjes, maskers en dieren maakten van hout en ze vervolgens wild beschilderden (met wilde kleuren dus, het schilderen zelf ging er best vredig aan toe). Daarna ook nog langs een klooster in half-vervallen staat, maar daarom wel zo pittoresk! In een van de kamers zoekte men botjes bij elkaar die gevonden waren bij opgravingen in de regio, om er zo een heel skelet van te maken. Als voorbeeld stond er eentje in de hoek. Gezellige werkomgeving!
In de stad zelf bezocht ik met afstand de mooist gedecoreerde kerk die ik ooit zag! Het hele interieur, maar vooral de plafonds waren beschilderd met goudverf en muurschilderingen. Onderwijl viel het licht door een paar gele glas-in-lood vensters naar binnen, zodat het geheel er goed goud uit zag!
Eén dag heb ik een tourtje gedaan. Een paar lotgenoten en ik werden in een busje langs een aantal bezienswaardigheden en 'shameless tourist traps' gereden. Maar ik heb hem gezien hoor!! De allerdikste....
boom ter wereld! Deze Arbol de Tule heeft een omtrek van wel 58 meter en is naar
schatting al zo'n 2000 jaar oud! Om hem in leven te houden hebben ze een heel irrigatiesysteem aangelegd, waar duizenden liters water in worden gepompt (ben alleen even vergeten of dat per dag, maand of jaar was). Met die dikke stam en een enorme kruin waarmee het kerkje ernaast wel een Playmobil huisje leek, is deze woudreus behoorlijk imposant.
Vervolgens konden we in een atelier zien hoe je een wollen kleed weeft en welke natuurlijke kleurstoffen er allemaal gebruikt worden voor het kleuren ervan. Best interessant, ook omdat we welkom werden geheten in de plaatselijke 'indianentaal', waar je echt geen weefgetouw aan vast kon knopen. Na deze hele show wilde men uiteraard ook nog even laten zien 'wat ze allemaal al gemaakt hadden', zodat hij één voor één kleden op de grond begon te gooien, onderwijl bij elk kleed vertellend wat het voorstelde (niet geheel overbodig). Je zou denken dat het bij een stuk of 20 kleden bleef, maar hij bleef echt zo'n 5 minuten bezig om zijn hele voorraad van zeker 60 kleden op de grond uit te spreiden, zodat je steeds alleen de vijf bovenste goed kon zien. Nogal komisch, maar sommigen kochten wel wat!
Verder
bezochten we nog wat kleine ruines in Mitla, waar ik leerde dat de regio jaarlijks zo'n 220 aardbevingen te verduren krijgt. Best knap dat die gebouwen met ontzettend veel details van losse 'bakstenen' en nog zo goed uitzagen na al die jaren. Na de lunch waarin we onderling wat nader kennismaakten (en ik o.a. een Amerikaan sprak die vier camera's meezeulde en al in 84 landen was geweest, aparte kerel!) gingen we naar de Hierva el Agua. Dat is een bron die nogal spectaculair gelegen is boven op de rand van een vallei/ravijn. Je kon er ook zwemmen in water met allerlei mineralen. Gelijk erin gesprongen dus, heerlijk verfrissend!
Als uitsmijter gingen we nog naar een Mezcal distillerij. Mezcal is de naam van de drankenfamilie waartoe Tequila ook behoort. Na een niet langer dan vijf minuten durende uitleg over het destilleerproces kon je proeven (en kopen!), zodat de sfeer er goed in zat tijdens de rit terug naar Oaxaca.
In Oaxaca heb ik verder behoorlijk wat rondgelopen, prima manier om nog wat Mexicaanse cultuur op te snuiven. Mijn bus richting San Cristóbal de las Casas vertrok om 21 uur. Daar deed ik weer een nieuwe buservaring op; na
Oaxacaanse countryside
Op het pad Omar, mijn 'gids' c.q. gangmaker te worden gefouilleerd liep men door de bus met een videocamera. Dit was om elke passagier vast te leggen, 'voor de veiligheid'. Ik had al eens een chauffeur vlak voor een rit een kruisje zien slaan, maar dit deed me ook wel afvragen welke risico's er dan zijn!
Om er geen enorme cliffhanger van te maken: het was een uitstekende rit in een luxe bus, waarin niets gebeurde om over naar huis te tikken! Volgende keer meer!
Advertisement
Tot: 0.21s; Tpl: 0.041s; cc: 8; qc: 51; dbt: 0.119s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.1mb
Zussie
non-member comment
Wilde egels?
Ik heb ze in je verhaal gemist, maar die egeltjes zien er ook wel wild uit!