Advertisement
Published: November 21st 2011
twee joekels van kratten
Speciaal voor ons ingekocht in Italie, maar helaas niet alles wat we nodig hebbenIk werk nu bijna 3 maanden voor het DFP project in Al Kharj, Saoedi Arabië. Maar het project zelf was al een jaar eerder begonnen, in het najaar van 2010. Om verschillende redenen was er een paar keer vertraging opgetreden, en ook de bezetting van de staf veranderde. De eerste Saoedische directeur werd halverwege 2011 vervangen, en vanuit Nederland waren er ook verschillende mensen die zo af en toe een tijdje hier waren. Dus het project had met diverse mensen te maken die allemaal zo hun eigen ideeën hadden over hoe het moet.
Dat was dezer dagen te merken, nu de eerste kratten met goederen binnenkomen. De afgelopen week werden er twee joekels van kratten bezorgd. Deze kwamen uit Italië. Ik had geen idee dat dit ooit besteld was, dus een complete verrassing. In het eerste krat zat een grote machine om groentes te wassen en te verpakken voor deze naar de supermarkt gaan. Dat levert wel een klein probleempje op, want wij doen helemaal niks met groenten. Onze opleidingen richten zich op melk en melkvee, pluimvee, en bakkerijproducten. In het tweede krat zat, naast een stapel kleinere dozen, een machine om champignons en paprika’s te verpakken in krimpfolie, en
de stoomketel
Voortaan alleen nog maar een warme lunch een grote stoomketel met frituurmanden van gaas met een grootte van 5, 10, en 25 liter. Je zou er zelfs in kunnen frituren als je wilt. Het was wel spannend om dat allemaal uit te pakken, maar het was toch niet helemaal waar ik op gehoopt had.
De volgende ochtend hadden we het vaste wekelijks overleg met onze directeur. Na afloop van de vergadering, toen alle punten van de agenda waren besproken, vroeg ik hem of hij misschien ook nog de wortels gewassen wilde hebben, of dat hij liefhebber was van een patatje. Hij keek me niet-begrijpend aan. Toen ik hem van onze nieuwe aanwinsten vertelde, wilde hij dat direct met eigen ogen zien. We liepen gelijk de grote hal in waar de kratten waren uitgepakt. Hij maakte een rondje, bekeek de machines van alle kanten, draaide zich om, en riep: “wie heeft dat besteld?”. Het hoofd bedrijfsvoering die vanuit het ministerie op onze school is geplaatst, was er ook bij. Een beetje bedremmeld zei hij: “het ministerie”. Maar wie dan die persoon was binnen “het ministerie” zullen we waarschijnlijk nooit te weten komen.
Gelukkig is er ook heel veel apparatuur onderweg, en een deel wordt deze week
Zonsopgang 's morgens om 6 uur
Het geheimzinnige licht van de zonsopgang over de woestijn blijft een prachtig schouwspel nog besteld. Morgen heb ik weer overleg met het bedrijf dat ons sponsort om afspraken te maken over de definitieve lijst met apparatuur voor de melkverwerking, de bakkerij, en voor de verwerking van pluimveevlees. Dus het zal wel goed komen. En we waren toch al van plan om in de toekomst nog een kantine bouwen voor onze studenten, dus dan hebben we alvast een mooie machine om de bloemkool te blancheren. Het ding is loodzwaar, dus dan bouwen we de kantine er wel omheen.
Onze directeur ergert zich trouwens behoorlijk aan het ministerie, vanwege de bureaucratie, de arrogantie van de ambtenaren, en de eindeloze procedures. Hij had het ministerie gevraagd om een brief te schrijven aan de immigratiedienst om onze permanente verblijfsvergunning te regelen. Dat verzoek van onze directeur moest schriftelijk bij het ministerie worden ingediend. Dat bleef daar in eerste instantie steeds een paar weken liggen, en dan kreeg hij zijn verzoek weer terug omdat de formulering niet helemaal zou deugen. Dat is al vier keer gebeurd. Maar eergisteren kwam hij triomfantelijk vertellen dat de hoogste baas op het departement, de Gouverneur, nu dan eindelijk de brief naar de immigratiedienst getekend heeft.
Bij de rondvraag na het
TV kijken
Ik wilde via Internet een documentaire van de VPRO kijken via Internet, maar daar staken de authoriteiten een stokje voor laatste wekelijkse managementteam overleg kwam ook de plaatsing van vlaggenmasten naast onze nieuwe ingang ter sprake. Die ingang is ook al verkeerd ingetekend door het ministerie, met een hoogteverschil van 1 meter tussen de straat en het hek. Dat moeten we met een bulldozer weer uitgraven. Die vlaggenmasten moeten er meerdere worden, met een mast voor de vlag van de school, een mast voor de vlag van CINOP uit Nederland (waar ik nu voor werk), en een mast voor de vlag van onze sponsor. En ja, dan moet er ook nog een mast voor de vlag van het ministerie bij. Bij wijze van grap zei onze directeur: “voor het ministerie zetten we wel een kleintje, ergens achteraf”. Dus dat wordt dan een flinke bezemsteel die we ergens achter op het terrein in de grond steken, met een piepklein vlaggetje er aan. En zodanig gesitueerd dat we het vooral niet zien.
Advertisement
Tot: 0.127s; Tpl: 0.013s; cc: 5; qc: 45; dbt: 0.0567s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.1mb
gerard thijs
non-member comment
Prachtige verhalen zijn dit! Gerard