Het werd ochtend en het werd avond

---

De tweede dag. Mijn dag begon vreemd, door een sms'je van mijn reisgenoot, die een bed verderop op zijn telefoon een spelletje zat te spelen: "Ik ben veilig. Ik kom na het alarm terug". Het bericht was rond twee uur verstuurd, legde hij uit: Tel Aviv is vannacht bestookt met raketten. Ik ben er doorheen geslapen, maar schijnbaar was het erg heftig, aldus een man die ik later sprak op het strand. Hij legde uit erg gedeprimeerd te zijn door alle raketten en de voortdurende strijd waar geen einde aan lijkt te komen. "Jonge mensen, knappe jongens, sterven door de Palestijnen", mompelde hij treurig. Enkele meters verderop op de boulevard was een herdenkingsplek ingericht voor een jonge overleden soldaat die schijnbaar erg van volleybal hield.

Ik ben hier nu achtenveertig uur, en nog steeds verbaas ik me over hoe dubbel de gevoelens in deze stad zijn. Enerzijds is er de prachtige oceaan, de sfeervolle restaurants, de gezellige wijken, anderzijds is het helder dat de bewoners van Tel Aviv de oorlog vooral heel erg zat zijn. Tijdens mijn bezoek aan het Tel Aviv Museum of Art vandaag, een fantastisch museum met kunst variërend van Delfts Blauw en Van Gogh tot moderne kunst van overal uit de wereld en zelfs objecten uit een performancewerk van kunstenares Marina Abramovic, werd ik gegrepen door het werk van de jonge Israëlische kunstenaar David Reeb. Deze kunstenaar probeert in zijn werk kritiek te leveren op de Israëlische manier van leven, en de lokale politiek. Ook vraagt hij zich af of er wel kunst gemaakt kan worden in Israël, omdat het geen 'gewoon' land is waar kunst en politiek los van elkaar kunnen staan. Altijd in Israël is er een dreiging, ondanks de gezelligheid, ondanks het vrolijke uiterlijk van de straten en pleinen.

Van die dreiging merk ik persoonlijk (ondanks de raketten vannacht) bizar weinig. Ik heb vandaag door allerlei wijken gewandeld, van de Bauhauswijk White City (waar de Bauhauzen helaas minder goed onderhouden zijn dan ik had verwacht, waardoor de ervaring een beetje tegenviel) tot de oude Ottomaanse wijk Neveh Tsedek, maar overal was het misschien rustig op straat, maar nooit dreigend. Nooit leken de mensen bang, of ongerust, of zorgelijk, al kan dat natuurlijk schijn zijn. Wel ging de wandeltour die ik zou maken van het oude Jaffa helaas niet door door gebrek aan animo en meldde de verkoper in een kleine winkel waar ik mijn lunch kocht "I think you're the last tourist in Israel". Nu valt dat mee, ik deel mijn hostelkamer met een aantal toeristen, maar ik snapte zijn punt: door de oorlog is het leeg en staan de zaken slecht voor de winkeltjes rond de toeristische hoogtepunten die nu normaal gesproken vol zitten. Ondanks die leegte is Tel Aviv een fantastische bruisende stad, waar, zo merkte ik per ongeluk door nogal vaak verkeerd te lopen, bijzonder veel bijzondere architectuur te vinden is, van Ottomaans tot hypermodern, en waar her en der leuke kleine winkeltjes zitten.

Morgen verhuis ik naar de campus van de universiteit van Tel Aviv, ik ben zeer benieuwd hoe dat gaat zijn. Ik zal jullie op de hoogte houden!

---

Photos

Werk van David Reeb
Een Palestijnse gevechtsstrijder die bloemen plukt. De kunstenaar had ook sprekender werk, maar ik weet eigenlijk niet zeker of ik wel foto's mocht nemen dus ik heb snel een foto gemaakt van een random werk.

Tafel van Marina Abramovic
In het museum van Tel Aviv.

Bauhaus
Het hoofdkantoor van Israëlische liberale krant Ha'aretz.

Tel Aviv Museum of Art
De volledig nieuwe vleugel voelt alsof je per ongeluk in een gigantisch origamiwerk terecht gekomen bent, met overal vreemd gevormde muren en strakke lijnen.

Oud Jaffa
Oud Jaffa is wat mij betreft een klein hoogtepunt van de stad, door de authentieke sfeer van het stukje stad.