Advertisement
"The trail is completely unmarked and passes through extremely wild and rugged terrain, far from services and facilities for much of the distance. Although many sections follow paths and tracks, there are also some sections which are pathless and a high degree of navigational skill is required. Walkers need to be self-sufficient and to carry food needed between resupply points. There are also several unbridged river crossings which can become dangerous or even impossible in spate conditions.The route has the reputation of being Britain's toughest long distance walk." En toen was daar het moment, dat de knoop was doorgehakt en Martine, Irma en ik besloten, dat we er voor zouden gaan! Een uitgebreidere voorbereiding dan bij alle eerdere voettochten die we hadden gedaan: globale planning, zeer precieze paklijst, opsturen van een voedselpakket naar de eerste B&B, nadenken over de rivieroversteekjes, escaperoutes etc..
Op maandag 17 april zaten we dan aan ons laatste 'echte' drankje op een terras in de zon in Fort William. De ferry zette ons om 16.30 uur af aan de overkant van het water. Een rustig landweggetje liet ons genieten van de prachtige uitzichten op het loch, Fort William en de Ben Nevis! Schapen en Schotse
hooglanders heetten ons welkom op de eerste 10 kilometers van de Cape Wrath Trail. We verlieten de weg en trokken Glen Cona in. We liepen nog geen vijf minuten in het bos en we stonden al oog in oog met de familie hert. Zo dichtbij en bijzonder! We besloten iets verderop onze tent op te zetten naast de rivier op een mooi grasveldje. Onder het toeziend ogen van een paar herten kookten we water uit de rivier voor ons eerste lekkere droogvoerzakje pasta. Als je dan na een half uurtje in je slaapzak liggen ook nog de roep van een bosuil hoort, weet je dat je al in een heel mooi verlaten stukje natuur bent..
De volgende dag liepen we de vallei verder in. Prachtige hellingen, watervallen, riviertjes, struiken gaspeldoorn (ja, met die mooie gele bloempjes) en een geleidelijke klim omhoog. Helaas kreeg ik last van een al bestaande blessure met nare pijnscheuten tussen m'n heup en bovenbeen. Nee, niet nu, deze tocht wil ik zo graag lopen!! Maar even rustig aan gedaan bij het stijgende paadje uit de vallei om m'n spieren rustig aan de klim met 15 kilo op m'n rug te laten wennen...de meiden waren al
zo lief om te zeggen, dat ze wel wat kilo's van me konden overnemen, als dat nodig mocht zijn, maar gelukkig zakte de pijn weer. Bovenop de pas dronken we een energieshake als lunch en volgden we de afdaling richting Glenfinnan. Redelijke natte ondergrond, maar nog zichtbaar als pad. We bereikten met vermoeide voeten het Glenfinnan Monument en hadden uitzicht op het beroemde spoorviaduct. Even een laatste pauze, voordat we onze laatste 4 km richting Corryhully Bothy liepen. Vlak ervoor werden we nog aangesproken door de opzichter van de vallei, die een beetje in de gaten houdt wie er allemaal langslopen daar. In dat opzicht worden de wandelaars hier goed in de gaten gehouden of ze wel met de juiste uitrusting en plannen de voor ons liggende wildernis intrekken. We kregen ook nog visite van herten, bijna op aanraakafstand! In de bothy een vuurtje gemaakt, maar de tent ervoor opgezet, omdat we de roestige spijkers binnen een wat minder goede ondergrond vonden voor onze slaapmatjes..
De volgende dag volgden we een makkelijk pad omhoog de heuvels in. Was fijn om rustig te kunnen starten, aangezien mijn spier in m'n bovenbeen nog niet helemaal meewerkte. Na een uur gelukkig wat
beter kunnen doorstappen en genoten van het mooie uitzicht op het zadel dat we overstaken. Hierna volgde de afdaling. Het was zeer moerassige veengrond en wat op de kaart in een uur leek te doen, veranderde uiteindelijk in 3 uur lang over graspollen soppen en opletten, dat we niet in een gat stapten. Natuurlijk ging de heuvel ook niet rechtstreeks naar beneden, maar kwamen we nog allerlei verborgen valleitjes tegen, die ons noodgedwongen weer tientallen meters lieten klimmen, voordat we verder konden afdalen. Met kaart en kompas de nogal verstopte brug over de rivier kunnen vinden en vol goede moed langs de bosrand verder gelopen. Hier maakten we een kleine navigatiefout. Niet dat we omliepen, nee, we liepen rechtstreeks op een dorpje met drie huizen af. Het enige probleem bleek dat we niet op de 4x4 weg door het bos liepen, maar door een moeras. Irma was de eerste die tot haar middel wegzakte in een wat natter gedeelte. Nu waren we alert, maar we bleken in alleen maar zompiger gebied te komen. En als je dan tot je knieën wegzakt en als een kip zonder kop gaat rondrennen op zoek naar drogere ondergrond, wordt het er niet beter op.
Snel het hekwerk over klimmen, totdat ik Martine hoor zeggen:"oke, het water loopt nu m'n schoenen in". Kansloos: alledrie met schoenen vol water nu rechtstreeks doorsteken naar de verderop gelegen weg. Schoenen uit en omkeren, sokken uitknijpen en alles laten drogen tijdens een verlate lunch in de zon. We waren hier twee uur later dan vooraf gedacht en besloten ons plan aan te passen. We wilden geen risico nemen in het donker een rotsige berg te moeten afdalen, dus gaven ons zelf lekker lang pauze in het zonnetje. Een aantal kilometers verderop zou weer een bothy moeten zijn, dus we besloten daar naar toe te lopen. Dit was echt een prachtig huisje aan de bosrand met een mooi slaapplateau. We rolden de matjes en slaapzakken uit en filterden voor de zekerheid het water, omdat we in het logboek een report lazen over een dood gevonden hert. We noteerden ook nog even onze namen en hebben heerlijk geslapen in onze ruime kamer. Weer eens anders dan zij aan zij in een tentje!
De wekker stond om 6 uur, want we verwachtten een lange dag. We zouden 25 km moeten overbruggen, maar konden ook ruim over de helft stoppen, als het
terrein toch weer ruiger zou blijken te zijn. Door moerassige ondergrond daalde onze snelheid namelijk soms naar 1,5 km/uur! De tocht startte door een prachtig stuk bos met herten en snel stromende riviertjes. Indrukwekkend mooi! Toen we het bos verlieten, begon het te regenen en klommen we een vallei in met vele paadjes en riviertjes. Orienteren lukte vooral op de heuvels en rotswanden rondom ons en gelukkig hadden we na een tijdje een klein meertje als orientatiepunt. Veel geklauter over rotsen en uiteindelijk een riviertje dat makkelijk te volgen leek. Totdat we wel heel extreem langs snelstromend water moesten klimmen en er op een bepaald moment echt geen veilig doorkomen meer aan leek te zijn. Nog even op de kaart kijken: ah, oke, we moesten eigenlijk 100 meter hoger lopen hier. Via een afsnijroute de steile heuvel naast ons beklommen en het pad gevonden, waar we moesten zijn. Hier ontdekten we dat een pad wederom niet perse betekende dat we lekker door konden lopen, want de afdaling bestond uit glibberige modder, stenen, grote afstapjes en kabbelende beekjes, die ook naar beneden wilden en regelmatig het pad met ons deelden. Ach, wij hadden toch al geen droge voeten meer, dus dat
scheelde een hoop energie, aangezien er geen noodzaak meer was kleine riviertjes of plassen te omzeilen. We bereikten de prachtige baai met Sourlies Bothy. Dit was onze lunchstop. Even bijkomen en daarna verder de heuvels in. Na een kort klimmetje bereikten we de uiterwaarden van de rivier Carnach, waarover we waarschuwingen hadden gelezen in de categorie van heupdiep in een moeras wegzakken. We kozen dus zorgvuldig onze route en de droge graspollen waren uiteindelijk niks vergeleken met het moeras waar we gisteren nog kniediep in stonden. Een brug met daarnaast het bordje "unsafe bridge, cross at your own risk" bracht ons gelukkig veilig een voor een naar de overkant. Wauw, een echt pad! Na hier ca 2 km van genoten te hebben, sopten we onze weg verder langs de prachtige rivier met uitzicht op omringende bergen. Het zonnetje was daar weer en we liepen langs de meest prachtige poeltjes, watervallen en rotswanden. Sprookjesachtig mooi! Het pad veranderde in wat klauterwerk om even later weer in het niets te verdwijnen. We klommen hoog boven de vallei uit en hadden onwaarschijnlijk mooi uitzicht op een grote waterval en de snel stromende rivier tussen de rotswanden. Onze volgende navigatieuitdaging wachtte alweer op ons.
Ergens ter hoogte van een van de vele riviertjes moesten we een heuvel opklimmen richting het noorden. We voelden ons nog fit genoeg en lieten de laatste kampeeroptie langs de rivier achter ons. Het was inmiddels al wel vijf uur en hadden nog vier uur tot het donker zou worden. We gokten erop dat het zou lukken en namen het risico dat we wellicht in het donker het lastste stuk moesten afdalen over, als het goed was, prima pad of dat we de tent op een slechtere plek zouden moeten opzetten. De klim richting het noorden stopte ons meerdere malen bij grote rotsblokken en bleek een lastiger punt dan gedacht. Uiteindelijk zagen we een heuvel verderop een smal paadje omhoog lopen en staken een riviertje bij een waterval over. De klim omhoog bracht ons bij een duidelijk pad, dat we nu konden volgen tot aan het zadel. In het gezelschap van herten en heel veel kleine riviertjes bereikten we het hoogste punt en konden we na een slokje vers bronwater de afdaling beginnen. Dit was inderdaad een makkelijk pad, maar we hadden al veel tijdverlies en wistten niet of we nog voor het donker Barisdale zouden halen. Elke tentplek was
nu geoorloofd. Uiteindelijk vonden we een klein stukje relatief droog grasveld naast een riviertje en zetten daar om half negen onze tent neer. Net voordat het begon te regenen en stormen. Nog even wat noodels en hartkeks en onze warme slaapzakken inkruipen. Het werd een zeer onstuimige nacht en redelijk brak ontdekten we de volgende ochtend, dat het schattige beekje bij de tent een waterval was geworden, de rivier een kolkende watermassa en het wandelpad een kabbelend beekje. Het water gutste links en rechts van onze tent de helling af. Onze spullen snel weer in de waterdichte zakken gestopt en alles ingepakt. Zeiknatte tent afgebroken en afgedaald naar Barisdale. Na een uur zaten we daar in de bothy aan de warme thee en pap. Even bijkomen en dat kon, omdat vandaag een korte route op het programma stond. Deze 12 km waren echter wel zeer slingerend over ruige paadjes, maar ontzettend prachting langs de oevers van Loch Hourn. Op een paar druppels regen na hadden we zelfs een zonnig dagje qua weer! Aan het einde van de middag bereikten we onze geboekte B&B en werden we warm welkom geheten door Tony en zijn hond Woodstock. Lekker bakje thee met cake.
Onze eerste douche was ook heerlijk en op onze kamer stond het pakket met eten, dat we hadden opgestuurd ook al klaar. 's Avonds verwend met een heerlijke preisoep en fishpie! De schoenen stonden ondertussen te drogen bij het haardvuur, Tony vertelde over de mensen die hij hier zoal ontmoet had en dat hij komende maand visite zou krijgen van de crew van "3 op reis". En hoewel we hier in grote luxe zaten voor ons gevoel, ging de aggregraat om tien uur uit en was er sowieso ook geen tekefoonbereik of wifi. Ach, wij hadden dit alles niet nodig en lagen er voor ons doen laat in zo tegen tienen..😊
Na een heerlijk nachtje in een echt bed, stond er een uitgebreid ontbijt voor ons klaar. We hadden besloten ons zelf te verwennen en ook de packed lunch erbij besteld. Weer eens wat anders dan hartkeks of een energieshake. In ons voedselpakket hadden we ook stroopwafels meegestuurd en gaven Tony die cadeau voor de gastvrijheid, voordat we weer vertrokken. We liepen naar de andere kant van de baai en klommen omhoog door een bos richting een prachtig uitzichtpunt terug naar Loch Hourn en voor ons uit naar de
besneeuwde toppen van de vele munros! Een duidelijk pad slingerde door de vallei op weg naar wat volgens de boekjes een van de moeilijkere rivieroversteekjes zou zijn. We hadden al tientallen riviertjes gehad, maar door het relatief goede weer konden we die makkelijk via stenen met behulp van onze wandelstokken oversteken. We hielden onze oren gespitst of we al een bulderende rivier hoorden, want deze bleef door de ligging achter een heuvel nog lang uit ons zicht. Uiteindelijk bleek deze rivier inderdaad wat dieper, maar gelukkig vrij rustig. Ik had noorse 'fotposer' aangeschaft voor deze tocht en trok deze zo over m'n schoenen tot boven m'n knieen en haalde droog de overkant. De weg slingerde nog een stukje omhoog en daarna moesten we op kaart en kompas weer onze weg zien te vinden door moerassige veengrond. De kaart waarschuwde ons voor dieper moeras dichtbij de rivier, dus we besloten wat hoger te lopen. Na ruim een uur kwamen we tot de conclusie dat we een beetje te ruim omhoog waren gelopen, dus daalden we weer af richting de inmiddels hoog gelegen rivier. Even snelle lunchpauze en weer door baggeren tot aan het zadel. De uitzichten na al dat geploeter waren
echt fenominaal! Overal om ons heen rotswanden en hoge bergtoppen met sneeuw. Slecht weer in de vele valleien om ons heen, maar wij hadden een stukje blauwe lucht! Dicht tegen de zeer indrukwekkende Forcan Ridge aan klauterden we verder over een paadje met veel rotsblokken. Aangekomen bij de volgende vallei waaide het stevig, maar hadden we wel goed pad. Totdat dit pad niet meer onze richting op ging en we wederom in de natte pollen stonden tussen de kikkers en naaktslakken. De route volgde ongeveer een rivier, maar was vooral zoeken naar waar het het beste begaanbaar was. Vermoeidheid begon zo aan het einde van de middag mee te spelen en we wisselden voorop af om wat rust te hebben qua pad zoeken, concentratie waar je voeten te zetten enz. Nog even doorzetten, nog een brede rivier door en we stonden op een goed begaanbaar pad, dat de vallei naar Shiel Bridge in slingerde. Rond zeven uur bereikten we de lokale pub en aten ons avondeten. Nog een spontaan optreden van een accordeonist, die even met z'n vrienden aan de bar zat en later die avond nog ergens moest optreden. Super sfeervol! Wij moesten helaas weer door, want het was
inmiddels acht uur, maar we moesten nog doorlopen naar de camping een aantal kilometers verderop. Aangekomen in Morvich zetten we net voor het donker de tent op, dronken nog een warme thee en kropen onze slaapzak in.
Wederom vroeg opstaan, want er stond weer een lang traject in het vooruitzicht. Gelukkig was het pad dat de vallei uitliep erg begaanbaar en genoten we van wat schapen. Zij wat minder van ons. Was wel weer bijzonder. Herten bleken hier dagelijkse kost, maar schapen alleen na meerdere dagen als we weer een beetje bewoonde wereld tegenkwamen. Na een tijdje begon het pad steil omhoog te klimmen uit het bos. Harde wind bij de pas aangekomen. We liepen vrij snel weer naar beneden en zagen de rivier, die over zou moeten gaan in de meest spectaculaire watervallen op de route: the Falls of Glomach! Nou, die waren zeker spectaculair. Vooral ook de diep uitgesneden kloof! Na ons flink verwonderd te hebben op zoek gegaan naar de route voor de afdaling. Wij zagen alleen maar steile rotswanden, dus klommen eerst maar weer omhoog. Vanuit dit 'vliegtuiguitzicht' zagen we ineens een paadje onder ons slingeren. Oke, daar moesten we dus heen. Behoorlijke afdaling, waar
een misstap op vele plekken geen goed idee was, dus opperste concentratie. Eigenlijk al lunchtijd, maar toch maar een snack en eerst verder afdalen. Beneden aangekomen de lunch energieshake gedronken en verder gelopen door de vallei die door honderden herten bewoond bleek te worden. Aan het einde klommen we omhoog een andere vallei in en begon het voor het eerst voor ons overdag serieus te regenen. Een paar uur flink doorstappen door een landschap met tientallen riviertjes, modder, gras en stenen. En niet voor niets tot zeven uur doorgelopen, want daar was de mooiste bothy op onze route: Maol Bhuidhe! Zeer verlaten gelegen en zeer ruime en schone zolder! We deelden de bothy met een Belgische en een Schot. Beiden ook op de Cape Wrath trail. Met de tikkende regen op het dak en de huilende wind rondom de bothy lagen we daar heerlijk in onze donzen slaapzakken...
Mazzel dat we hadden was het 's ochtends droog. Is wel zo fijn met de toiletrituelen met de schep en met het water tappen uit de rivier voor het ontbijt. We hadden meteen een pittige rivieroversteek bij de start en bij deze stond er inderdaad behoorlijk sterke stroming. Elkaar er doorheen
geholpen en begonnen aan de eerste paar kilometers drassige veengrond. Het was best een geploeter, omdat er vele moddersloten tussen zaten en desorienterende heuveltjes. Ook begon het flink te hagelen. Eerst nog in de rug, maar toen we het hoog gelegen meer bereikten recht in ons gezicht. Het enige dat we konden doen was flink doorlopen naar de vijf kilometer verderop gelegen bothy. In beweging blijven hield ons warm, maar de horizontale hagel in ons gezicht was alles behalve comfortabel. Wel comfortabel was de mooie bothy die we bereikten. We besloten er anderhalf uur te zitten en alles te eten, wat we naar binnen konden krijgen, zodat we daarna de overige tien kilometer in dit weer onafgebroken zouden kunnen doorlopen. In de vallei die we inliepen waren ze druk bezig met werkzaamheden om elektriciteit te kunnen gaan opwekken. Na al die wildernis ineens voorbij rijdende machines met zwaaiende mannetjes. De hagel en sneeuw stopte en we bleken in een witte wereld te zijn beland. Overal om oms heen op de bergen en heuvels lag sneeuw! Wauw!! De zon brak door en we konden genieten van alle uitzichten. Toen na ruim een uur de hagel weer horizontaal in ons gezicht belandde,
besloten we van die mannetjes gebruik te maken voor een lift de vallei uit. Het zou verderop toch asfalt worden. Een jeep stopte voor ons en we mochten mee. Jerry bracht ons naar beneden naar het hotel in Strathcarrom waar we wilden kijken of er een kamer vrij zou zijn. Dit bleek niet het geval, maar Jerry ging wel wat voor ons regelen. Uiteindelijk kende hij de man van de garage wiens vrouw een B&B runde, dus niet veel later zaten we daar! Heerlijk warme douche en hapje lasagne in de pub. En in een warm bed is de horizontale hagel alweer snel vergeten..
Na een goed ontbijt liepen we weg van Loch Carron en moesten we even een uurtje asfalt overbruggen, voordat we weer op een mooi pad zaten. We liepen de volgende vallei in en kwamen vrij snel aan bij een mooie bothy. We aten even een snack en spraken nog weer met de Schot, die we ook in Maol Bhuidhe hadden gezien. Hij besloot te blijven en die dag niet te lopen. Toen we naar buiten gingen kwamen we een dame tegen die de tocht van noord naar zuid deed, maar niet lopend, maar op een
mountainbike! Ik weet niet hoe je daar moet fietsen hoor, maar zij zocht blijkbaar een nog grotere uitdaging? Ze waarschuwde ons voor zeer harde wind en veel sneeuw op het punt waar we tussen de bergtoppen moesten doorsteken. We zouden zien... vooralsnog was het paadje duidelijk te volgen en klommen we langzaam via een meertje de vallei uit. De sneeuw- en hagelbuien wisselden af met blauwe lucht. Hogerop lag er wat meer sneeuw en was het pad alleen nog zichtbaar door de contouren ernaast en voetstappen van twee Texanen die ons voor schenen te zijn. Bijna bovenin belandden we in kleine sneeuwstormpjes met ijskoude wind (dit vonden mijn handen niet leuk) en zakten we regelmatig meer dan kniediep weg in de sneeuw. Even nadenken of dit nog verantwoord was en we besloten samen dat we wel verder konden, aangezien er op de kaart geen gevaarlijk landschap was af te lezen. Op voorzichtig tempo ploegden we ons door de diepe sneeuw, totdat we op het hoogste punt waren en konden afdalen. Nu werd het tricky, aangezien er geen pad meer was en er onder de sneeuw diepe gaten verborgen konden zitten. Er belandde dus ook af en toe een been dieper
in de sneeuw dan de bedoeling was en we hebben ook een enkele keer met onze neus in de sneeuw gelegen. Gelukkig wel heel gebleven, omdat we redelijk langzaam liepen. Uiteindelijk bereikten we weer een paadje en konden we rustig verder afdalen. Zoals het boekje al zei, kunnen de Schotse heuvels in winterse omstandigheden veranderen in hooggebergtelandschap en we trokken de conclusie dat wat we nu gedaan hadden wel een 'activiteit op het randje' was. Oorspronkelijk plan werd dus gewijzigd en we besloten de ronde om Ben Eigh te laten zitten, aangezien we deze reus al van bovenaf mooi hebben kunnen aanschouwen en het er ook erg wit uit zag. Nogmaals kniediep de sneeuw in zou niet alleen onverantwoord zijn, maar ook zo vertagen, dat we wellicht niet voor het donker weer beneden zouden zijn. Een beetje doorpushen waren we tot nu toe wel van, maar grote risico's nemen, leek ons een minder goed idee. Bij de weg aangekomen besloten we dan ook de vallei uit te liften naar Kinlochewe. Twee vrienden waren direct bereid ons naar het dorpje te rijden, terwijl ze hun eigen drie andere vrienden even achter lieten bij die berg: "ach die wandelen toch nog wat
rond" en vrolijk zwaaiend vanuit hun auto naar die vrienden reden ze met ons weg...echt grappige gasten.😊 Ze zetten ons af bij de camping en daar werden we verwelkomd door een outdoorgek, die blij was weer eens over de Cape Wrath Trail kon praten. Tentje opgezet op de droogste plek en lekker broodje gegeten in een superleuk cafeetje om de hoek. Deze hadden we nog getipt gekregen van die mannen van de lift en het was zeker een aanrader! We lieten onze spullen lekker in het drooghok van de camping staan en kropen er weer vroeg in, want de wekker stond weer om 6 uur.
Vandaag de langste route op het programma, maar het terrein zou als het goed was beter begaanbaar zijn. We hadden prachtig weer en liepen via een makkelijke weg de vallei uit. Al snel werden we ingehaald door Machteld, de Vlaamse die we al eerder waren tegengekomen en door David en John uit Texas. Nu wisten we wiens sporen we gisteren op sommige stukken in de sneeuw hadden gezien! Van ons allen was het einddoel van vandaag Shenavall Bothy. Aangekomen bij een prachtig meer omringd door besneeuwde bergen, ontdekten we een tijd later dat de
route op de kaart afweek van de route op de GPS. Volgens de kaart zouden we redelijk sneeuwvrij lopen, maar de GPS, die we nu juist een keer gebruikten om geen extra meters in lastig terrein te maken, leidde ons naar een hoger gelegen sneeuwplateau. De omstandigheden waren gelukkig wat lieflijker dan gisteren met het zonnetje er nu bij, maar wederom stonden we toch nog wel een stuk in diepe sneeuw. De beloning qua uitzichten was wel weer enorm! Natuurlijk ging de afdaling weer op een tempo van 1 km/uur, maar we bereikten na een tijd Loch An Nid. Wat een sprookjesvallei, aangezien we ook welkom werden geheten door zo ongeveer honderd herten! Zo absurd mooi. Glinsterende sneeuwtoppen, rivieren, meertje, watervallen, overal groen en dan zo'n groep herten die je met de oren gespitst staan aan te kijken! De rivier doorwaden en vervolgens volgde nog een behoorlijk lastig stuk terrein. De route tot de vallei met de bothy duurde langer dan gedacht en rond half zeven propten we er nog maar wat hartkeks en snacks in om genoeg energie te houden. Vervolgens belandden we in een wirwar van riviertjes, die aardig vol waren door de beginnende smeltende sneeuw. Er was
geen tijd meer over om pogingen te doen droog over te komen, dus we renden er snel doorheen in de hoop dat onze gamaschen het ergste water tegen hielden. Het was best te doen. Door het natte terrein liepen we toch al te soppen, dus daarin veranderde er eigenlijk niks. Nog 4 km naar de bothy. Eerst begaanbaar pad en dan toch weer natte zooi met graspollen en grote stenen. Riviertje, nog een riviertje en uiteindelijk aanbeland in een mooie baai, waar al het water verderop het zeeloch in stroomde. De bothy lag prachtig onderaan een steile berg, maar eerst mochten we nog drie riviertjes door. Aangekomen werden we welkom geheten door Machteld, David en John. Een theetje werd er voor ons gemaakt en na een hapje eten snel onze slaapzak in gekropen. Wat heerlijk voor onze benen en voeten om eindelijk weer even te mogen rusten.
De laatste wandeldag stond op het programma. Slechts 18 km en twee keer klimmen naar maar 400 m. Het zou grotendeels ook begaanbaar pad zijn. Ons kon niks meer gebeuren...dachten we...
Toen we naar buiten stapten, bleek de rivier naast de bothy een kolkende watermassa te zijn geworden. Aangezien het al
uren regende en ook de sneeuw aan het smelten was kwam een behoorlijke hoeveelheid water naar beneden zetten. Het pad leidde omhoog, maar aangezien we alleen maar schuimend wit bulderend water naar beneden zagen komen, besloten we eerst naar beneden te lopen om de rivier daar over te steken op een vlakker stuk. Uiteindelijk vonden we zelfs een stukje waar we er bijna over konden springen met tas en al. Irma deed haar tas af, gooide deze naar de overkant en sprong er zelf achteraan. Oke, dat was blijkbaar prima te doen! Ik deed ook mijn tas af en gooide deze met een zwieperd naar de overkant. Daar bleek een stukje helling in het gras te zitten en ik zie m'n tas langzaamaan terug kantelen. Alles daarna leek in slow motion te gaan, maar het is bijna niet terug te halen, wat er daarna in drie seconden tijd in m'n hoofd gebeurde. Ik zal de scheldwoorden weglaten, maar ik zie m'n tas het water raken en meegenomen worden stroomafwaarts. Iets in m'n hoofd zegt dat ik de tas terug wil hebben en ook nog iets in m'n hoofd zegt, dat ik dit niet ten koste van mezelf ga doen. Ik
ren mee langs de oever en schat het terrein voor me in. In de juiste bocht spring ik voor m'n tas en trek deze meteen maar aan de goede kant de rivier uit. Echt he, hoe praktisch kun je nog denken in een noodsituatie...zeiknat tot aan m'n middel en een tas doordrenkt van water. Oke, altijd nog beter dan een tas op weg naar de Atlantische Oceaan...de schade bleek gelukkig beperkt en alles wat droog moest blijven in een waterdichte zak, bleek ook echt droog te zijn. Oke, een paar had ik niet helemaal goed dichtgemaakt, want het was toch de laatste dag...maar goed, uiteindelijk alleen maar een pakje kauwgom moeten weggooien...gelukkig bleef ik met mijn halfnatte pak ook warm, omdat we weer een heuvel mochten oplopen. Boven aangekomen in de wind en regen werd het wel wat koud, dus snel naar beneden gelopen over gelukkig een goed begaanbaar pad naar Dundonell. Snel wat snacks erin en weer omhoog lopen naar ons laatste bergje van de tocht. Ontzettend veel hoogstaande riviertjes en bulderende watervallen. Ondertussen waren ieders voeten alweer nat en liepen we alle rivieren gewoon door met schoenen en al. Het maakte allemaal toch niks meer uit. In de
stromende regen kwam er nog steeds meer water via de grond de berg afzetten, dan er uit de lucht viel. Aangekomen boven de vallei bij Inverlael trok het weer een beetje open en konden we ons eindpunt zien liggen. Een prachtige vallei met veel bos, gaspeldoorn en weilanden vol schapen en lammetjes. Wel nog een flinke afdaling die pijn deed aan onze knieen, maar daar was dan eindelijk de weg en hadden we bij het opsteken van onze duim meteen de eerste beste auto te pakken, die ons naar Ullapool wilde brengen. Het boekje raadt deze tocht langs de weg per voet af en we hadden wederom dus geluk met de gastvrijheid van de mensen daar. Dit oudere echtpaar woonde op de berg, zoals ze zelf noemden en gingen even naar Ullapool voor de kapper en de boodschappen. Verder was er volgens de beste man daar niks te doen. Voor ons echter wel, want wat is er lekkerder om na al die ontberingen en gave tochten met zoveel indrukken een dagje jezelf onder te dompelen in een slaperig dorpje aan een baai? Beetje thee drinken, cake eten, avondeten in de pub, winkeltjes bekijken en dromen over die overige 140 km
van de Cape Wrath Trail. Het zou zeker een mooie bestemming zijn voor een volgende wandelvakantie in Schotland...
Advertisement
Tot: 0.289s; Tpl: 0.02s; cc: 15; qc: 63; dbt: 0.0832s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.3mb
inge
non-member comment
Wat een ontberingen. Echt knap wat jullie hebben gedaan. Er bestaan dus mensen die dit vrijwillig doen ;) Schrok echt ff toen ik las over de tas die in het water viel. Gelukkig kon je hem nog pakken. xxx