Advertisement
Vanuit de lucht bij de landing al het gebied zien, waarin we gaan lopen: dat gebeurt niet vaak, maar vlakbij Glasgow ligt een heus wandelparadijs!
Met de bus naar het mooie stadje Paisley, gastankje kopen, trein naar Ardrossan en daarna de zee op met de ferry richting Brodick op Arran Island. In het zonnetje liepen we over de boulevard, langs de uiterwaarden van een rivier met uitzicht op de Goat Fell: ons doel voor de volgende dag. Een enorme hagelbui testte nog even onze outfit en na deze geslaagde test zetten we onze tent op in de mooie vallei Glen Rosa! Heerlijke maaltijd gekookt en daarna onze handen nog opgewarmd aan een warm bakje thee. Snel de warme slaapzakken in.
De volgende dag stond er rijp op de tent en op het gras. Het was flink koud, maar een heerlijk zonnetje warmde ons al snel op! We liepen de vallei uit en via de achtertuin van Brodick Castle begonnen we aan onze beklimming van de Goat Fell: de hoogste berg van Arran. Eerste mooi door het bos, daarna de open vlaktes in met harde wind en af en toe een hagelbui. Achter een groot rotsblok met onze gezichten in
de zon, was het echter goed toeven tijdens de pauzemomentjes! Het laatste half uur naar de top zonder de grote backpacks gedaan en dan vlieg je echt naar boven! Het uitzicht was adembenemend. Overal om ons heen verschillende kleuren rotsen, zicht op alle (schier)eilanden om ons heen en er dan ook precies op een zonnig momentje staan! Na een stuk afgedaald te zijn richting het plaatsje Corrie, ergens naast een riviertje een lunchpauze met soep gehouden. Wederom een prachtplek in de zon met af en toe als tussendoortje een korte hagelbui. De steile afdaling naar Corrie vergde wat meer van onze benen, maar voor we het wisten, stonden we alweer aan de kust. Even bij iemand wat water gevraagd en meteen goede kampeertips gekregen. We liepen door naar Sannox Bay, waar we uiteindelijk vlak langs het strand de mooiste plek voor onze tent vonden. Een droog, vlak stukje gras en nog redelijk uit de wind ook. Fleurig tussen de gaspeldoornstruiken en met uitzicht op een mooie oude krater in de bergen. Zelfs de luxe van een openbaar toiletgebouwtje in de buurt. Na een hapje eten nog met een bekertje warme choc langs het strand gelopen tussen de mooie stenen.
De volgende ochtend was het gaan regenen en begonnen we aan onze poging om alle spullen zo droog mogelijk in te pakken. De uiteindelijke tactiek was om onze tassen zonder tent naar een nabijgelegen bushalte te brengen en daarna terug te gaan om te kijken of we op de een of andere manier de binnentent in ieder geval droog konden inpakken. Judit en ik hadden een ingenieuze tactiek bedacht, maar uiteindelijk waren we een les wijzer, dat deze niet werkte en alles dus alsnog zeiknat was. Tja, gelukkig hadden we het vooruitzicht op een nachtje in een hostel. Ondertussen liepen we in 4 (!!) lagen kleding waarvan de bovenste laag regenkleding, verder langs de kust. Sprookjesachtig bos met inmiddels op ons neerdalende sneeuwvlokken. Verderop langs prachtige rotsformaties met de wind in onze rug bereikten we een oud huisje, dat open was. Binnen noodles en brood gegeten en weer opgeladen verder om te klauteren over en langs allerlei rotsblokken. Gelukkig viel het met de gladheid mee, maar de harde storm, die hier op de noordpunt van het eiland waaide, bracht ons soms uit balans. Ongeschonden de baai bij Lochranza bereikt en even bijkomen achter een paar grote struiken. Zelfs het zonnetje
deed af en toe weer een dappere poging ons te bereiken. Terwijl we nog even de familie schaap opjoegen, die totaal niet charmant voor ons op de weg ging rennen (tja, je had er bij moeten zijn), hadden we mooi zicht op de baai met het kasteeltje. Het hostel gunde ons een grote kamer, waar wij dankbaar de tent uithingen in de badkamer. De hamburger met frietjes en lokaal biertje in de pub smaakten ons na deze dag zeer goed!
Nadat een zekere persoon (ik noem geen namen) nog illegaal een kamerpasje in haar broekzak liet zitten, vertrokken we richting de pier. Op de planning stond om de ferry naar Kintyre te pakken, maar we hadden al verontrustende berichten gehoord, dat de boot al ruim een dag uit de vaart lag en stuk zou zijn. Dit werd bevestigd en met het bericht, dat de boot zeker niet voor twaalven zou gaan, maar ook zeker ergens vandaag wel, besloten we nog een ommetje te maken richting het plaatsje Catacol. Wat ook totaal niet vervelend was, dat er een broodjeszaak naast de pier was, waar echt superlekkere broodjes en koeken verkocht werden. Die man deed goede zaken met al die wachtende
mensen. Tegen tweeen ontstond er ineens allerlei heen en weer geloop, want de vervangende boot bleek in zicht! Toch nog gelukt om de oversteek naar Kintyre te maken. In een warm zonnetje zagen we vanaf Kintyre dat de bergtoppen van Arran aardig besneeuwd waren geraakt, wat een prachtig plaatje opleverde. Via Skipness wandelden we de heuvels in en hadden mooie vergezichten op Arran en Cowal. Onder onze voeten af en toe wat sneeuw en redelijk veel modder. Een paar reeen sprongen verderop voor ons over het pad. In de avond daalden we af over een lange weg door het bos. Spiedend naar een geschikte tentplek, vonden we deze midden op een kruising van twee paadjes vlak boven het plaatsje Tarbert. Doel was eigenlijk het kasteeltje, maar dit plekje was zo mooi uit de wind, dat we overstag gingen. Laatste maaltijdzakjes opgegeten en afgesloten met chocolademousse! Toen we in onze slaapzakken lagen, hoorden we de roep van een uil. Mooier kon deze dag niet eindigen!
Het leuke aan Schotland is, dat je in principe overal je tent mag neerzetten en zo werden wij deze ochtend tijdens ons ontbijt twee keer vrolijk begroet door een trailrunner, die totaal niet vreemd opkeken,
dat wij hier aan het bivakkeren waren. Behalve deze vroege vogels, kon even later niemand meer raden dat we daar hadden gekampeerd die nacht, want alles zat weer in de tassen en de plek zag er weer uit, alsof er niks was gebeurd. Via het kasteel liepen we naar de baai in Tarbert. Lekker broodje gekocht, water aangevuld en genoten in het zonnetje. Wachtend op de ferry naar Cowal, spotten we een otter in het water. Die hield ons nog even bezig met z'n kunstjes, voordat we het ruime sop kozen en op het volgende schiereiland belandden. Vanaf de boot veel jan van genten gespot. Mooie zeevogels zijn dat toch! Iets later dan gehoopt begonnen we aan onze wandeldag. De verlate wandeling van gisteren, die tot een uurtje of acht had geduurd, had ons opstarttempo vanmorgen wat naar beneden gehaald. Met frisse moed weer verder in het zonnetje met af en toe een klein buitje. En in die zon, lag dus een adder op te warmen op het pad. Ik stond er bijna bovenop, maar gelukkig kon het beest ongeschonden wegglijden in het hoge gras. Verderop werden we verblijd met schapen en schattige lammetjes. Even tijd voor een fotoshoot. 😉
Via twee heuveltjes bereikten we Loch Riddon, een langgerekte zeearm. We hoopten op zeehonden, maar blijkbaar vond moeder natuur (of Corrie) een otter en een adder voor ons wel genoeg. En eerlijk is eerlijk: een zeehond spotten in deze regio zou eigenlijk makkelijker moeten zijn dan een otter of een adder, dus dat was dan ook wel weer bijzonder dat het bij ons zo uitpakte. Wel vele bootjes op het water en wij konden genieten van een lunch in het zonnetje. De vermoeidheid was wel redelijk aanwezig na de late wandeling van gisteren, dus even wat langer gerust voordat we verder liepen langs het loch, watervallen en uiteindelijk nog een inspannend stukje bos met allerlei rotsen. Gelukkig hebben ze de Cowal Way, die we nu volgden, aardig gerenoveerd en zijn moeilijke passages bereikbaarder geworden door trappetjes en bruggetjes. Hadden wij even mazzel. Minder mazzel hadden we met het vinden van een tentplek en zo banjerden we nog een end door en nadat we ons water weer bij een huis hadden laten aanvullen, liepen we hoopvol de vallei bij Glendaruel in. Wederom veel drassige veldjes, dus er werd een flink beroep gedaan op ons doorzettingsvermogen. De beentjes hadden het zwaar en
uiteindelijk hoopten we op een veldje te kunnen staan bij een boerderij. Deze boer rook nogal naar drank en het leek er ook op dat we tussen zijn schaapjes wel erg in de wind stonden, dus toch maar weer door gelopen. Toen kwam er een dorpje in zicht met iets wat wel op een hotel leek. Een gesloten hotel bij nadere inspectie. Aangebeld bij een huis om te vragen of deze mensen nog wisten of er een B&B of zo in het dorp was of dat iemand ons misschien de laatste kilometers naar de camping verderop kon brengen. De beste man wees ons op een open garage achter het hotel, waar we wel in zouden kunnen gaan slapen. Naast die open garage was ook een grasveldje, dus maar besloten de tent daar op te zetten. Het dorpje had ook nog openbare toiletten, dus al met al een prima plek. Totaal gesloopt aten we nog net voor het donker een hapje pasta en kropen we in onze slaapzakken.
"Shit, de tent lekt!" Van deze woorden werd ik rond 3 uur 's nachts wakker terwijl het al uren keihard regende. Het leken enkele druppels te zijn en we konden er eigenlijk
op dat moment ook niet zoveel mee, dus me maar weer omgedraaid en verder geslapen. Om een uurtje of zes waren we weer wakker en kwamen we tot de ontdekking, dat we toch al met al wel een litertje water binnen hadden. Gelukkig goede matjes, waardoor alleen deze en verder weinig ander spul nat was. En wat waren we blij, dat we niet ergens midden in een weiland stonden, maar gewoon naast een droge garage! Alle zooi daar naar toe gebracht en rustig ontbeten met een broodje "Fred en Ed" met hagelslag. Ja, je moet jezelf toch een beetje verwennen na zo'n nacht. Kort over m'n tent nagedacht die al wat jaren trouwe dienst had geleverd en tot de conclusie gekomen, dat ik deze beter hier kon achterlaten. Nog een nachtje in de regen zou sowieso geen zin hebben en bovendien hadden we ook niet zoveel zin om de tientallen naaktslakken die erop zaten eraf te halen. Dus tent afgebroken en in de garage gelegd. Goodbye tent en hello lichtere backpack. Op naar de camping 3 km verderop om daar verder plannen te smeden. We moesten tenslotte wat overnachtingsplekken gaan regelen nu we de vrijheid van de tent niet meer
hadden en bovendien was er na deze twee pittigere wandeldagen behoefte aan rust. De dame op de camping was echt geweldig! We werden warm ontvangen en zij regelde direct een B&B voor ons in het volgende plaatsje. Totdat de eigenaar van de B&B ons kwam ophalen, mochten we ook nog eens lekker koffie en thee gaan drinken in een stacaravan, waar mensen toch net uitgecheckt waren. Zo ontzettend gastvrij! Charlie van de B&B haalde ons op en na kennis gemaakt te hebben met hun hond, heerlijk bijgekomen in onze kamers en onder de warme douche. 's Avonds werden we ook nog eens door Angela, de vrouw van Charlie, naar een restaurantje gereden, waar we konden eten die avond. Wat een luxe!
En net zo luxe was het ontbijt de volgende ochtend. Een heerlijk Schots onbijtje waarop we weer verder konden de hogere heuvels in. Het was zo'n dag waarop we steeds net wel of net niet onze regenjas aan moesten doen en we kozen natuurlijk een zonnig momentje uit voor een korte pauze. Wat een mooi stukje van de route was dit weer. Totaal anders en vooral heel veel watertjes. Over de helft kwamen we ook uit bij prachtige
watervallen. Helaas was deze omgeving zo nat, dat we ook flink liepen te soppen in dit drassige stuk. Gelukkig brachten onze gamaschen uitkomst, al hebben sommige het idee, dat je dan tot aan je knieeen in het water kan stappen, maar dat is dus niet zo...ik zal wederom geen namen noemen. Zelf bracht een graspol me ook nog even uit balans en lag ik schuin voorover in de drek. En dan is opstaan met zo'n grote rugzak op je rug best lastig, al zeg ik het zelf. Zeker als het ook nog eens op je lachspieren werkt. Met vereende kracht kregen Judit en Baukje me uiteindelijk wel overeind. 😊 Onderaan bij de weg was het tijd voor een noodlespauze. De weergoden besloten toen net met een serieuze regenbui te starten, dus dat werd een staande receptie, maar smaakte nog best goed hoor. Via deze makkelijke grindweg daalden we af naar het plaatsje Lochgoilhead. Charlie had voor ons hier een overnachting geregeld en wij hadden niet echt begrepen wat het nou precies was, maar hadden wel de naam van het hotel. Dit bleek een oud kasteeltje te zijn met een enom funpark eraan gebouwd. Hoe tegenstrijdig! Zo sta je in een
oude statige hal met hertenkop en zo sta je tussen de neonverlichting naast het zwembad. Dat zwembad bleek een jacuzzi en sauna te hebben, dus die bikini die ik toch maar in m'n tas had gestopt, bleek nog van toepassing te zijn ook! Wie had dat gedacht? Van een koud zwembad in de tent, naar een jacuzzi en een hemelbed!
De laatste volle wandeldag was alweer aangebroken. Deze zou langs het hoogste punt van de Cowal Way komen. Nou, dat omhoog lopen begon vrijwel meteen en niet zo'n beetje ook. Echt een supermooie route langs allerlei beekjes en watervallen. Gewoon sprookjesbos! Boven de boomgrens hield het sprookjesachtige op en had de wind vrij spel. Zo bereikten we met klapperende outfit het hoogste punt van de route en vroren onze vingers er van de kou bijna af. Snel doorgelopen naar een punt, waar de route weer iets naar beneden ging om wat beschutting van de wind te zoeken. Laagje extra en handschoenen aan. Om ons heen prachtige bergtoppen, waarvan enkele nog met sneeuw. En we hoopten nog op de Golden Eagle, maar meer dan een braakbal hebben we niet gezien. En dan is nog de vraag of die braakbal niet
van een buizerd of een uil was. De route naar beneden leidde naar een mooie baai bij Ardgarten, waar we volgens het boekje ook konden rekenen op een bezoekerscentrum met webcams van nesten van vogels in de omgeving. Helaas was deze informatie verouderd en liepen we verder via een weggetje door het bos boven de baai. Een edelhert kruistte nog ons pad en vertrok weer snel tussen de bomen. Aangekomen in de baai bij Arrochar lieten we ons richting de B&B blazen door de wind en sliepen we ons laatste nachtje in Schotland.
Na een vroeg ontbijt met eieren en schotse zalm vertrokken we voor onze laatste etappe van 9 km richting Loch Lomond. We waren nu meer in de Highlands. Een rustig wandelingetje waar we nog even genoten van de vogelgeluiden en laatste schapen en lammetjes op de route. En daar doemde Loch Lomond op: het grootste zoetwatermeer in Schotland. Goede herinneringen aan mijn eerste wandelvakantie in Schotland ooit over de West Highland Way, die aan de overkant van het meer loopt. Alhoewel het nu in het voorjaar zonder midges ook wel erg aangenaam was. Een bord met "Einde Cowal Way". Tijd voor een warme chocomel en te
proosten op een prachtige wandelvakantie door zeer afwisselend landschap!
Advertisement
Tot: 0.095s; Tpl: 0.016s; cc: 13; qc: 33; dbt: 0.0569s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.2mb
Inge
non-member comment
wat een verhaal weer
Ongelofelijk hoe jij iedere keer zoveel kan reproduceren na zo'n vakantie. Leuk om weer te lezen. Zat in gedachten al te rillen van de kou toen ik sommige stukken las. Ik zal niet snel vrijwillig de kou opzoeken. Wat een bikkels zijn jullie.