Tot slot

---

Ik was al maanden van plan om een laatste blog te schrijven ter afsluiting van mijn ‘Nele in Miami’-blog. Wegens verschillende omstandigheden die ik straks uit de doeken zal doen was het er tot nu toe nog niet van gekomen. Eindelijk kan ik nu even een ontspannende pauze nemen en mijn blog afsluiten zodat het tenminste een mooi afgerond geheel vormt.





Even flashbacken naar juni! Mijn laatste weken in Miami waren enorm emotioneel. Ik moest van iedereen afscheid nemen: Cara, Russ en Amber; Psolomon; Amanda en Jack; alle klasgenoten en leerkrachten die ik heb leren kennen aan de University of Miami die ik waarschijnlijk nooit meer ga terugzien, … Ik ben heel slecht in afscheid nemen en het was een moeilijke periode voor mij. Uiteraard wist ik voor ik vertrok naar Miami dat ik mensen ging leren kennen waarvan ik geen afscheid zou willen nemen; dat is altijd een minder leuk deel van de wereld afreizen en in verschillende landen wonen. Ik heb in Miami ook altijd mijn familie en vrienden van België gemist, maar dat was toch anders omdat ik wist dat ik die uiteraard nog zou terugzien.



Buiten iedereen die ik in Miami heb leren kennen, was het ook moeilijk om afscheid te nemen van de stad zelf. Zoals jullie wel zullen weten heb ik vaak verschillende negatieve dingen verteld over Miami, zoals het verkeer, de criminaliteit, het enorm hete weer tijdens de zomer, … Maar toch ga ik het enorm missen: de palmbomen, de papegaaien die overvliegen, de parelwitte stranden, de tropische natuur, de avondwandelingen, … Ik ben het allemaal zo gewoon geworden ondertussen dat het raar gaat zijn om terug in een West-Europees klimaat te wonen.



Toen ik uiteindelijk in België aankwam was het super om iedereen terug te zien (hoewel ik van mijn ouders slechts twee maanden eerder afscheid had genomen, bij mijn afstudeerceremonie). Omdat ik in Miami al twee maanden ‘rust’ had genomen door Orlando en LA te bezoeken begon ik direct met mijn zoektocht naar werk. Zoals ik had verwacht vond ik haast geen werk in België in filmproductie, maar in Londen vond ik verschillende jobs. Ik moest echter een Engels adres en GSM nummer hebben om voor deze jobs in aanmerking te komen. Dit vormde een dilemma want hoe zou ik zonder job een appartement in Londen kunnen betalen? En zelfs als ik een job in bijvoorbeeld een supermarkt zou aannemen om mijn huurt te kunnen betalen, hoe zou ik dan aan mijn filmambities kunnen werken?



Na enkele weken speuren en zoeken had ik uiteindelijk het antwoord gevonden: ik zou op zoek gaan naar een au-pair job! Dan zou ik mij geen zorgen meer moeten maken om huurkosten, elektriciteit, eten, etc. want dat is meestal inbegrepen. De uren zijn ook meestal voor en na school, wat betekent dat ik overdag met filmmakers zou kunnen afspreken. De weekends zijn gebruikelijk ook vrijaf, zodat ik dan films zou kunnen regisseren of produceren. En ik zou er nog een wekelijks loon bovenop krijgen ook zodat ik mijn studieleningen zou kunnen afbetalen. Het was de perfecte oplossing!



Ik vond meteen een familie die er heel aardig uitzag, en enkele dagen later was ik al in Londen! Ik arriveerde op een vrijdagavond dus ik had meteen twee dagen vrijaf! Ik ging natuurlijk meteen de stad verkennen. Hoewel ik al verschillende keren in Londen ben geweest was dit de eerste keer dat ik er kon rondwandelen als bewoner en niet als toerist, zodat ik alles meer op mijn gemak kon bekijken.



Door enkele minder leuke ontwikkelingen die zich de laatste paar weken hebben voorgedaan (wat dan ook de reden is waarom ik niet meteen deze blog heb geschreven) was ik verplicht om vorige week op zoek te gaan naar een andere familie. Gelukkig vond ik vrijwel meteen de perfecte familie in een gezellig dorpje genaamd Twickenham. Ik ben deze blog momenteel vanop hun keukentafel aan het schrijven, want de kinderen zijn op school en ik heb enkele uren vrijaf



De familie bestaat uit twee heel gezellige ouders, die benadrukken dat ze willen dat ik me voel alsof ik deel uitmaak van de familie in plaats van me te voelen als hun werknemer, en verder twee jongens (13 en 11), een meisje (8) en twee superschattige labradors. Ik werk hier heel graag en voel me veel meer thuis dan bij de vorige familie. Ik heb een mooie en grote kamer en een eigen badkamer. De omgeving hier is prachtig en we wonen vlak naast de Thames! De tuin leidt naar een privé park waar enkel de bewoners van onze straat toegang tot hebben via hun achtertuin. Dit park heeft een rivier en bruggetjes en gezellige bankjes en is perfect om de honden uit te laten! Ik werk elke weekochtend drie uurtjes (de kinderen ontbijt geven, met de honden wandelen, etc.), dan heb ik zes uur vrijaf (meer dan genoeg tijd om bijvoorbeeld naar Centraal Londen te fietsen en met iemand af te spreken, of om naar de cinema te gaan, of om aan filmprojecten te werken) en dan werk ik nog vier uur ’s avonds (helpen met het avondeten, huiswerk, etc.). Ik sta niet in voor het volledige huishouden, maar ik vorm eerder een team met de moeder (en de vader helpt ook regelmatig) zodat we samen ervoor zorgen dat alles in order komt. De sfeer is relaxt en de taken die ik krijg zijn vaak nog plezant (even naar het dorp fietsen om iets te gaan kopen of de honden uitlaten), en ze houden zelfs rekening met mijn afkeer voor strijken – een huishoudster komt drie keer in de week en zij neemt het meeste strijkwerk voor haar rekening.



Ik ben momenteel in preproductie voor een webserie die ik ga regisseren. Het is een onafhankelijk project en ik wordt er niet voor betaald, maar dat is normaal als pas afgestudeerde in de filmwereld. Het is momenteel vooral belangrijk om connecties te maken en continu met verschillende projecten bezig te zijn die ik aan mijn site en CV kan toevoegen. Filmregisseur (en –monteur) is een heel gewild beroep en de kansen liggen zeker niet voor het grijpen. Mijn beste strategie is om nu zoveel mogelijk te werken (zelfs gratis) zodat ik meer ervaring heb en mij kan bewijzen wanneer er zich een kans zou voordoen.





Omdat dit de Miami blog is, wil ik het nog kort even daarover hebben vooraleer ik afsluit. Ik heb over het algemeen enorm genoten van mijn tijd in Miami. Ik heb ongelofelijke mensen leren kennen en vriendschappen voor het leven gesloten. Ik heb geweldige professors gehad die mij kennis hebben bijgebracht die boeken of academische opleidingen mij nooit zouden hebben kunnen aanleren. Ik heb geweldige kansen gekregen, zoals een documentaire gaan filmen in Guatemala bij mensen die letterlijk in hutten wonen en leven van het land; zoals een job krijgen als adjunct-professor en een klas van meer dan 100 studenten lesgeven over film; en zoals een langspeelfilm maken met een internationale cast en crew en met scenes in drie verschillende landen. Ik heb geweldige uitstappen gedaan en reizen gemaakt: ik ben naar DisneyWorld en Universal Studios mogen gaan en ben op reis geweest naar Guatemala en Los Angeles, en wanneer ik niet op reis was verbleef ik in Miami, wat voor vele mensen een paradijs op aarde is en de ultieme vakantiebestemming is van elke Amerikaan. Het strand was vlakbij en we hadden een zwembad voor de deur. Zelfs wanneer ik over de schitterende campus van de UM wandelde had ik vaak het gevoel dat ik op vakantie was in een resort in plaats van op een universiteitscampus.



Ik prijs mezelf enorm gelukkig dat ik dit heb mogen meemaken en ik wil iedereen bedanken die eraan heeft bijgedragen dat ik dit heb kunnen doen en die mij heeft gesteund in mijn beslissing om naar Amerika te vertrekken. Ook bedankt aan iedereen om contact te blijven houden en zo mijn heimwee te verzachten. Het was niet alleen een geweldige en unieke ervaring voor mij, het heeft zeker ook impact gehad op mijn professionele toekomst – de lessen waren enorm leerrijk en heel gericht (aangezien de klassen hier maar gemiddeld tien studenten bevatten kregen we heel vaak persoonlijke begeleiding bij al onze projecten waardoor ik enorm veel bijleerde over mijn persoonlijke vaardigheden) en verschillende mensen die ik hier in Londen heb ontmoet zijn onder de indruk van mijn korte carrière als professor en de kennis die ik heb opgedaan tijdens mijn opleiding in Miami. Ik pas alles wat ik daar geleerd heb dagelijks toe in de filmprojecten waar ik aan werk hier in Londen, dus mijn derde Master is nu al zijn vruchten aan het afwerpen! Ik weet niet wat de toekomst mij zal bieden en of ik ooit een fatsoenlijke job in de filmindustrie zal kunnen bemachtigen. Wat ik wel weet is dat mijn studies aan de University of Miami mijn kansen enorm hebben vergroot en dat ik er tweehonderd procent voor zal gaan om toch door te breken in de filmindustrie. En in de tussentijd woon ik gratis in Londen, dus ik kan niet klagen!





Bedankt trouwe lezers, de gedachte dat jullie aan de andere kant van de wereld mijn blog aan het volgen waren heeft mij altijd gesteund en maakte me steeds weer gelukkig. Voorlopig is mijn leven in Londen nog niet zo opwindend en nieuw als het leven in Miami was, dus ik ben nog niet zeker of ik een nieuwe blog ga opstarten. Als er genoeg vraag is en als ik hier interessante jobs krijg waar wel ’t een en ’t ander over te vertellen valt, zal ik het overwegen om een blog getiteld ‘Nele in Londen’ te beginnen 😉 Maar voorlopig sluit ik af! Bedankt voor jullie niet-aflatende interesse en onvoorwaardelijke steun en tot gauw op skype/mail/facebook/etc.





Bye bye!!!





Love,

Nele

---