Het groene Galicië

---

De Portugezen weten hoe ze moeten feesten. Oke ze doen dan maar enkele feesten op een jaar, het hele dorp staat in rep en roer. Elk uur weerklonken er wel verschillende vuurwerkknallen om ook de omgeving duidelijk te maken dat het naburige dorp zou feesten. Vermits wij niet hele dag op het feest zaten te wachten was het ook voor ons telkens schrikken van het geknal.

Aanvankelijk wilden we op de laatste dag van ons Portugees verblijf in de voormiddag nog een uitstapje maken naar het nationaal park in het noorden van de provincie. De kindjes werden die ochtend echter vrij laat wakker, er restte ons dus een rustig middagje op de camping om in de namiddag naar het dorpsfeest te gaan. Er werd wel veel gezwommen die dag, de temperaturen liepen op tot om en bij de 40° afkoeling was dus zeker welkom.

Rond 16 uur weerklonk tromgeroffel over het dorp, dit was de aankondiging dat de ossenstoet vertrok naar het centrale plein om daar met het hele dorp te verzamelen. Samen met de Brik, Lena, Chris en Inge trokken we onder een loden zon naar het plein. Net zoals het avondfeest van de dag ervoor waren we echter weer veel te vroeg. De kindjes konden zich goed uitleven aan een fontijn, terwijl wij wat Super Bock (de jupiler van Portugal) pils verorberden. Voor het geld moesten we het alweer niet laten, een feestje met 1€ voor een pintje en 1€ voor 1,5L water. Het kon slechter.

Omstreeks 17h was het dan eindelijk zo ver. Het tromgeroffel kwam dichterbij en de Ossen werden groter. Bij de aankomst van was het feestpubliek meteen vertwintigvoudigd. Muzikanten zorgden voor muziek, terwijl Portugese koppels in traditionele klederdracht volksdansten op het podium, maar de volgende traditie stond op het programma, het rechtzetten van de vlaggenmast. Een gigantische paal wordt traditioneel rechtgezet met mankracht. Chris en ik stonden aanvankelijk nog aan de zijlijn, de Portugezen stonden er op dat we meehielpen. We zetten ons snel aan één van de 3 touwen en wanneer het startsein werd gegeven trokken we de ziel uit ons lijf. Tot... het touw brak.

Ook het 2de van de 3 touwen zou achteraf nog breken, maar uiteindelijk zou de paal toch rechtopgeraken. Jammer dat hier niemand het geheel heeft kunnen filmen, wat een schouwspel. We keerden terug naar de vrouwen en kinderen om te kijken naar het volgende onderdeel, de veiling. Verschillende dorpsgenoten hadden allerlei etenswaar samengesteld om te veilen. De opbrengst zal dan gaan dienen voor het feest in september. Van levende kippen en en een konijn, tot zelfgemaakte koekjes, kilo's mega-ajuinen, look, taartjes en zelfs een schotel met groentjes, wijn, brood en een varken. Als sponsoring kocht ik een bakje met zelfgebakken cocoskoekjes, waar de kindjes als verzot van smulden.

Vervolgens stond er nog een bbq (ja hoor BBQ'en bij 40°...) op het programma, die we wijselijk wegens het late uur en de hitte aan ons hebben laten voorbijgaan. We keerden terug naar de camping en doken voor het eten nog snel in het zwembad. We aten nog samen met Brik en co een bord spaghetti, babbelden nog heel lang na om nagenietend in ons bed te kruipen.

De volgende ochtend, was een inpak en afscheid ochtend. De kindjes van de kindjes en wij van het supergezellige koppel. Geert hielp tenslotte ons nog de caravan naar boven trekken, zodat wij niet weer het paadje met caravan moesten afleggen. Naar beneden was al niet eenvoudig (zie vorige blog), boven hadden we met de partner nooit geraakt. Vervolgens zetten we koers richting Galicië.

De avond ervoor had ik nog een kort telefoongesprek met het thuisfront, waar de vraag werd gesteld of we geen last hadden van de bosbranden. We hadden als wel in de verte een rookpluim zien opstijgen, maar echt dichtbij nee we waren nooit in gevaar. De rit van de camping naar Spanje was echter een rit van de bosbranden (onderweg zagen we wel 30 haarden). Het ene bos was al herleidt tot as, terwijl het andere aan de kant van de snelweg in lichterlaaie stond. Ook nu weer was er voor ons geen probleem, maar een fraai zicht was het zeker niet.

Aangekomen aan de kust van Galicië melden we ons aan bij een camping van Nederlandse uitbaters. De camping werd ons aangeraden door Jan (Jakke) een oude vriend die vele jaren geleden het mooie Borsbeek verliet voor het nog mooiere Galicië. Hij heeft er al vaker verbleven en bij onze aankomst bleek al snel waarom. Een prachtig uitzicht vanuit onze caravan over de atlantische oceaan en verschillende naburige kleine eilandjes. Zelfs dolfijnen vallen hier te spotten, en ja hoor meteen prijs. Verschillende dolfijnen sprongen op uit de oceaan op zoek naar voedsel. Weer eentje om toe te voegen aan ons wildlife lijstje.

Snel stellen we onze kampplaats op om na het winkelen en het verorberen van diverse zelfgemaakte tapa's nog een wandelingetje te maken naar één van de naburige zandstranden. De zandstranden hier aan de kust kan je vergelijken met de Belgische alleen uiteraard zonder appartementsblokken en hier en daar nog rotsen tussen. Wat de ontwerpers van de Belgische kust daar toch ooit in gezien hebben, ik zal het nooit begrijpen. De wandeling terug was ééntje om ook nog lang na te vertellen. Sabrina dacht dat ze een shortcut had gezien en leidde de weg door het bos. Het bos bezaaid door dorens, distels en andere stekende bosplanten deden de kindjes gillen van pijn. Ook onze benen hebben geleden, maar hebben al soortelijke ervaringen van bij ons. Relativering is daarom troef.

Vandaag stonden we op met een gigantisch temperatuursverschil tegenover de vorige ochtend. Het was eerder kil (+-20°) vergezeld van een strakke wind. Wel ideaal weer om de hoofdstad van Galicië te bezoeken, bedevaartsoord Santiago de Compostella. Iets na de middag arriveerden we in de stad en na wat rondrijden vonden we eindelijk parking. Een wandeling van een klein half uurtje leidde ons vervolgens naar een restaurantje niet ver van de Kathedraal. Volgens Jan zijn aanwijzingen snelle bediening, lekker en goedkoop. Zo was het zeker, een voorgerecht, een hoofdgerecht, dessert, een fles water voor 9,5€ per persoon. Onze buiken goed rondgegeten kwamen we buiten en gingen op zoek naar de trekpleister de Kathedraal en de omliggende pleinen.

De Kathedraal, sommige stukken meer dan 800 jaar oud is de 2de belangrijkste bedevaartsoord van Europa, na Vaticaanstad. Velen honderden mensen, de ene vergezeld van rugzak en wandelstok, de andere gewoon een fototoestel in de hand kruisten onze weg. We vonden al snel de ingang van het majestueuze gebouw en traden binnen in toch wel een van de mooiste katholieke gebouwen die ik ooit heb gezien. Het altaar omgeven door verschillende gouden of op zen minst vergulde voorwerpen, was absoluut één van de hoogtepunten. Ook de kindjes genoten en slaagden er zelf in relatief stil te worden. In de Kathedraal kan je ook achter het altaar de zilveren mantel van de heilige jacobus omhelzen en de graftombe bezoeken. Hiervoor moesten wel wel even aanschuiven, maar dat hadden we er graag voor over.

Op onze terugweg naar de auto passeerden we nog wat souvernierwinkeltjes kochten we nog enkele aandenkens en vervolgden onze weg. We stonden geparkeerd onder een vrij groot shopping center. Vooraleer naar de camping te vertrekken, wandelen we ook nog langs deze winkeltjes, kochten we nog enkele kleedjes voor de kindjes en keerden we moe maar nog onder de indruk van wat we gezien hadden terug richting de kust. Onderweg kwamen we ook hier nog nog enkele bosbranden tegen. Eentje zelfs kwam tot tegen de snelweg, wat onze temperatuur in de auto plotsklaps deed stijgen.

Aangekomen op de camping speelden de kindjes nog wat op hun pasgekregen doedelzak, aten we de resterende tapa's van de avond ervoor en gingen we bij een heuze stormwind voldaan van we gezien hadden slapen.

---