Advertisement
Published: February 5th 2007
Privjet!
Het laatste gedeelte van de transsib express (deze keer wat luxer in kupe gereisd; de Rossiya heeft geen platzkart plaatsen).
Nieuwsgierige gezichten. "Hoe heet je?", vragen we. "Ik heet Alexandr". "En jij?" "Ik heet Alexandr." Zo ontmoeten we vijf soldaten waarvan er vier Alexandr heten. Al snel proosten we op de vriendschap en wordt de ene piva na de andere piva aangevoerd (onze provodnik heeft een handeltje in bier). Ina uit Leipzig vertaalt voor ons, ze leerde Russisch op school tijdens de DDR-periode. Bier wordt gedronken als thee, dus als ze je uitnodigen om bij hen langs te komen de volgende dag, verwachten ze je om 9:00 (op de koffie?) met een ladinkje Piva. Echt lol gehad met deze vriendelijke Russen. Praatten we over hun werk als grenssoldaat, dan werd de coupedeur gesloten. Alexandr heeft een contract voor drie jaar en hierdoor mogen hij en zijn familie Rusland niet verlaten. Toen wij een foto van ons samen op deze weblog plaatsten, vergaten we even dat ze gezegd hadden dat dit gevolgen voor ze zou kunnen hebben.
De hele reis zagen we witte heuvelachtige vlaktes. We passeerden de meest bizarre kleine dorpjes, maar vaak zag je urenlang geen weg of
huis. Van de Buryat regio (waar het boeddhisme een belangrijke religie is) tot de zelfstandige Joodse regio met stationsnaam in het Hebreeuws.
En dan de handel onderweg. In de twintig minuten dat je stilstaat bij een station wordt er een marktje opgezet waar je voor weinig geld van alles kan kopen. In de ijskou naar buiten op zoek naar avondeten. Rode koolsalade en dampende aardappelen (hoe kunnen die zo warm zijn bij zoveel kou buiten?) kopen bij verschillende kraampjes. Soms word je een beetje high in je hoofd van de kou. Snel weer naar de warmte in de trein waar ze het met kolen tot zo'n 25 graden stoken.
En dan ben je er ineens, Station Vladivostok. Kunnen we niet nog langer blijven zitten? We hebben het zo gezellig...
Havenindustrie in Vladivostok, stad met ruim 600.000 inwoners. Voor 40 roebel op en neer naar Russkii, een van de eilandjes vlakbij Vlad. Het veerpontje breekt door het bevroren water heen en we zien ijsschotsen onder elkaar glijden. Het ijs verandert in een grote slushpuppie; rinkelend geluid van kettingen die het ijs breken. Op de weg terug vult de boot zich met ijsvissers die een lange werkdag erop hebben zitten.
Nu nog een paar uur Russisch praten...Kak da La? Privyet, da svidanya, ni panima, moshna..., pa angliski?, zdrasvietje (grasprietje?), nistsjak en charishoo: we redden ons al aardig in het Russisch. Overmorgen zitten we in Harbin, China!
Advertisement
Tot: 0.047s; Tpl: 0.013s; cc: 10; qc: 20; dbt: 0.0259s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.1mb
Bart
non-member comment
Vette fotoos!
Echt super! Ben erg jaloers..