Bijna voorbij

---

Nog even en we vliegen weer naar Nederland. Dat gaat net zo snel als de tijd hier op Madeira voorbij is gevlogen. Ik zou nog jaren kunnen blijven. En misschien gaat dat wel gebeuren...

We hebben hier zoveel te doen en nog steeds zoveel te zien.

Dit keer hebben we ons vooral meer ingeburgerd, meer mensen leren kennen en weer wat vrienden gemaakt. Daarnaast zijn we druk geweest met “oude” vrienden die hier op vakantie kwamen en als klap op de vuurpijl hebben we vier dagen opgetrokken met zoon E en schoondochter L. Die vier dagen leken voorbij voordat ze goed en wel begonnen waren.

We hadden verdomd veel geluk met het weer. Het weekend voor zij kwamen was het storm en regen hier op Madeira. Op zondag zelfs zo heftig dat we ons geen moment buiten hebben gewaagd. Dan is het echt erg! Maar de donderdag dat E&L aankwamen was het helemaal goed. En zo bleef het de dagen dat zij er waren. Wolken, zon en wind.



Met E&L hebben we ook veel gedaan en bekeken. Bekende dingen (voor ons tenminste) en nieuwe ontdekkingen. Een oude bekende was Câmara de Lobos. Toch weer leuk om daar te komen, dat was meer dan een jaar geleden. Weinig veranderd, nog steeds een leuk plekje om te bezoeken. Jammer genoeg waaide het te hard voor het mooie terras met zicht op de Cabo Girão, maar aan het haventje was het ook goed toeven en de poncha is er zeker zo lekker!

Nieuw voor ons was de Pico do Arieiro, met 1810 m de twee na hoogste berg op Madeira, en de hoogste waar je met de auto kunt komen. Een taxi in ons geval, want we hadden geen van allen zin in het huren van een auto en dan al door die haarspeldbochten de berg op rijden. Aardige jonge chauffeur, die ons al rijdend het nodige vertelde over Madeira en zichzelf ;-)

Het was die dag heel aardig weer, wel wat wolken maar die dreven allemaal hoog in de lucht en de hoge pieken waren helemaal vrij. Het waaide alleen flink, en het was daar boven op ruim 1800 m natuurlijk stukken kouder dan beneden aan zee. Ik geloof dat het er 6 graden was, en de gevoelstemperatuur uiteraard nog een stuk lager. Nu zijn de Nederlanders met de afgelopen winter wel wat gewend, maar E&L liepen net als wij te blauwbekken.

Gelukkig was het helemaal de moeite waard. Indrukwekkende vergezichten, ruige bergtoppen en diepe donkere kloven. Schitterend om van hier in een warmer jaargetijde de klim naar de Pico Ruivo (hoogste top in Madeira met 1861 m) te maken.

Op zondag, hun laatste dag, wilden we een ander tochtje maken dat we nog nooit gedaan hadden. We dachten met de bus naar Garajau te gaan, een dorp op 15 km van Funchal, met op de kaap een groot Christusbeeld, een replica van het beeld in Rio de Janeiro. Het idee was leuk, maar er bleek die ochtend geen enkele bus vanuit Funchal te vertrekken, vanwege een halve marathon die in de stad gelopen werd. Nou, dan toch maar een taxi? We troffen een superbeleefde chauffeur, niet onaardig, maar een gladakker, die achter iedere zin madam of sir zei. Hij bracht ons naar Christus. Daar hebben we de wandeling gemaakt naar het uiterste puntje van de klif. En weer terug omhoog. Mooie vergezichten op Funchal.
Terug bij het beeld, hebben we nog een klein ritje met het kabelbaantje gemaakt naar het strand beneden aan de klif, gewoon voor de leut, want er viel daar verder niet veel te beleven, en op zo’n kiezelstrand maak je geen strandwandeling.

De chauffeur reed ons daarna terug naar Funchal, naar een restaurant dat volgens hem het beste van Funchal was. Nu moet je je eigenlijk nooit op die manier door een taxichauffeur in de luren laten leggen, zeker niet door zo’n gladjanus, dat weten wij ook wel. Toch geprobeerd, want je weet maar nooit. Aardige bediening, maar het eten was zo zo. Mijn garnalen waren geloof ik nog het lekkerst. Later hadden Paul en ik spijt dat we niet naar het zaakje aan de jachthaven waren gegaan, waar wij af en toe een drankje drinken. Daar hebben we kort geleden voor het eerst ook gegeten, en dat was goed. Alleen de groenten waren iets teveel doorgekookt. Maar de vis was puik, en de gekruide rijst ook. Bovendien loopt er een vrouw rond in de bediening die een hele show maakt van het warme onthaal dat ze iedereen geeft. Wij vinden dat ze wel erg overdrijft in haar enthousiasme, maar je lacht je rot als je haar bezig ziet.

Iets voor een volgende keer dus.

Met ons Portugees zijn we weliswaar vooruitgegaan (ik meer dan Paul, eerlijk is eerlijk), maar lang niet zoveel als ik zou willen. Ik kan de meeste kranten- en tijdschriftartikelen lezen, en mijn woordenschat wordt met de dag wat groter, maar spreken valt niet mee, en verstaan nog minder. In het Madeirense Portugees wordt zoveel ingeslikt en aan elkaar geplakt. Als ik vraag of ze het langzaam willen herhalen, dan gaat het nog. Maar vaak kan ik er geen touw aan vastknopen. Als ik weet waar het over gaat,heb ik nog wat houvast. Ik kan het niet nazeggen, maar de algehele lijn kan ik meestal wel volgen. Maar als mensen “uit het niets” iets tegen me zeggen, valt het kwartje pas na een aantal seconden, en vaak helemaal niet. Daar baal ik wel van. Maar ik ga door! Want ik merk wel dat ik vooruit ben gegaan. Tijdens diverse groepslessen, zoals Pilates, kan ik steeds meer verstaan van wat de instructeur in het Portugees zegt. In het begin was ik blij als ik er af en toe een woord kon uitpikken.

Of we volgende keer nog les nemen, weten we nog niet. Misschien op een andere manier, meer praten en proberen te verstaan. Twee keer per maand of zo. We hebben wel veel lol met Rui, hij leert ons dingen die niet in woordenboeken en vaak ook niet op het internet staan. Sowieso in de sportzaal doen we nog wel eens Portugese ontdekkingen ;-)
Soms is het jammer dat de meesten hier zo goed Engels spreken, en dat ook graag willen, want zo schiet het met ons Portugees minder op. We drinken hier en daar een drankje met diverse Madeirensen, maar die willen allemaal liever hun Engels perfectioneren dan met ons te worstelen in het Portugees.

De laatste samenkomst met Rui was vanmiddag, en we hebben met hem een terrasje gepikt. Veel gepraat over het Portugese leven, over Madeira, over de oud-koloniën Angola en Oost-Timor, waar nu veel Portugezen voor kortdurende projecten naar toe gaan, en daar veel beter verdienen dan in het thuisland. Rui heeft een aanbod gekregen om daar een professioneel voetbalteam te coachen voor een leuk jaarsalaris. Maar zijn vriendin heeft een goeie baan op een privéschool, en ze zijn er nog niet uit of de een iets laat, of de ander. Het zou een goeie opstap zijn voor Rui’s carrière want hij wil graag coachen.

Afgelopen zaterdag hadden we weer een hap eten met een aantal sportzaal-mensen. Het ging er in onze Nederlanderse ogen superchaotisch aan toe. Ons was verteld dat we om negen uur verwacht werden. Knap laat ja, maar daar houden die Madeirensen van. Toen wij om tien over aankwamen zat het hele restaurant nog vol met “gewone” gasten! Ga maar even achterin zitten, zeiden ze tegen ons. Daar was een overdekt terras, volgepropt met tafels en stoelen, en ook nog een aantal eters. Tegen half tien kwamen de meeste sporters binnen en die begonnen meteen tafels aan elkaar te schuiven in dat achterste deel. Toen ze zaten kwam de eigenaar van de tent vertellen dat ze nog in de kasten achter die tafels nog een stel warmhoudbakken tevoorschijn moesten halen voor het warme deel van het buffet wat wij voorgeschoteld zouden krijgen! Wij hadden steeds minder vertrouwen in de kwaliteit van dat buffet, dat kan ik je wel vertellen.

Maar in de kortste keren stond alles klaar, wonderbaarlijk. Wij waren uit die achterruimte naar voren gekomen, om daar een plekje te zoeken. De meeste gewone eters waren inmiddels vertrokken. Rui zag ons kijken van: waar zullen we gaan zitten. En hij versierde voor ons een plek die gewoon helemaal goed was, aan tafel bij een van de sporters die wij ook kennen en die er met zijn vrouw, schoonouders, en wat vrienden was. Rui stelde ons voor en met de schoonouders klikte het meteen. Die mensen spraken prima Engels (what else ;-)) en waren erg blij met onze komst. Ze hadden een slechte ervaring gehad tijdens de kerstmaaltijd, toen ze aan een tafel terecht waren gekomen met een stel suffe, saaie pieten. You make my evening, zei de man tegen ons. Van hetzelfde, zeiden wij blij ;-)

En het eten was ook nog eens lekker.. Er was een goeie keus aan salade en warme gerechten, vis, vlees, aardappelschotels, pasta, groente. Vriendelijke en vlotte bediening en we waren alles bij elkaar het vreemde begin snel vergeten.

Feestbeest Rui hield iedereen gezellig bezig. Hij ging van tafel tot tafel, zong hier en daar wat, dronk overal de glazen leeg als de mensen even niet keken, pikte hier en daar wat eten en aaide Paul van tijd tot tijd over zijn kuifje en noemde hem Tintin, en dronk even later ook zijn glas leeg zonder dat Paul het in de gaten had.

Dat gaan we dus allemaal missen :-(

---

Photos

Pico Areeiro
Het pad naar de Pico Ruivo

De kerk in Monte
Kan het nog rijker :-(

Garajau
Strandje gezien vanuit de gondel

Rui's meesterwerk
Er ontbreken nog wat "essentiële" lichaamsdelen...

Jesus Christus
waakt over ons?

Garajau
Je kunt ook met de auto naar het strandje