Wódka op Zawrat

---

Waaw. Word ik vandaag beloond met goed weer voor mijn prestatie van gisteren? Heerlijk, ik kan toch niet terug naar Zakopane gaan nu het hier zo goed vertoeven is in de bergen. Twijfel twijfel, maar oeps, mijn geld is op en hier kan ik enkel cash betalen, dus ik moet wel terug. Jammer. Wanneer ik 's morgens Stasia een fijne reis wil wensen vraagt ze wat mijn plannen zijn voor vandaag en ik vertel dat ik een pracht van een idee had dat ik dan meteen weer moest opgeven omwille van geldgebrek. Ai, zegt ze, dat mag niet gebeuren, hier, je mag wat van mij lenen, en ik beloof haar dat ik het zal terugsturen eens ik weer in Warschau ben. Waar mijn geloof in de mensheid eerder in Kraków op de helling kwam te staan, raak ik er stilaan weer van overtuigd dat er ook gewoon goede mensen bestaan.

De poncho ingeruild voor de zonnebril begin ik aan mijn klim naar de Zawrat op 2159 meter. Wanneer ik op een halfuur van de top ben wordt het toch best koud en wou ik dat ik mijn muts die ik in Tallinn kocht bij had. Ach, gewoon doorzetten. Eenmaal de top bereikt piept mijn gsm dat ik een bericht heb. Yippie! Bereik! Ik frutsel mijn handen uit mijn zakken vandaan en terwijl ik met vingers zo stijf als stokken een bericht stuur naar Jasmijn en papa bevriezen mijn handhaartjes vrijwel meteen. Daarboven kwam ik ook nog 3 jongemannen tegen die zwaar ingepakt waren met winterjassen, handschoenen en mutsen. Zij moesten lachen met mij en ik moet er inderdaad raar uitgezien hebben zo in mijn zomerjaske daarboven. Ze vroegen of ik misschien wat van hun wódka kon gebruiken en daarmee was de receptie begonnen.
Ik wilde via de Zawrat nog verder trekken naar de Swinica, 2301 meter, maar gezien het weer en mijn belofte naar thuis dat ik geen zotte toeren zou uithalen besloot ik gewoon terug te trekken naar het dal. Zelfs daar bevroor ik bijna want het was enorm gaan waaien. Ik heb mij dan maar verstopt achter een hele grote steen om mijn laatste brood met kaas op te eten.

Voor de namiddag stond de Kozia Przełęcz, de Kozia pas, op het programma. Na een klim van een uur kom ik tot een punt waar het echt behelpen wordt met handen en voeten en waar er kettingen in de rotsen zijn bevestigd. Ik twijfel of er wel echt mensen dit doen en of je hier geen beveiliging voor nodig hebt, dus daarom zit ik daar een halfuur het dal in te staren, toffe plek om te zitten, hoedanook. Ondertussen naderen een man en zijn dochter en ik kijk hoe zij de afdaling maken. Het ziet er best ok uit en wanneer zij mij passeren vraag ik hen hoe dat nu zit. De man legt mij uit dat er niets gevaarlijk aan is, dat je absoluut geen beveiliging nodig hebt en dat je gewoon geen schrik moet hebben. Grappig, ook hij biedt mij een slok wódka aan, deze keer gemixt met rum, best lekker, onder het motto dat dat mij zal helpen mijn beslissing te nemen. Staat mij wel aan, die recepties op bergtoppen.
Ik vat de klim dan aan en na een halfuur klauteren bereik ik de Kozia pas, een smalle depressie tussen twee bergtoppen, het feitelijke eindpunt van het pad dat ik aan het volgen was. Ik zou de klim naar de Kozia Wierch kunnen maken, maar daarvoor moet ik een stuk afleggen van wat bergbeklimmers the Eagles Path noemen, wellicht het gevaarlijkste stuk van het Tatrasgebergte. Deze naam intimideert mij zodanig dat ik braafjes de afdaling maak naar het dal en terugkeer naar de hostel.

Aangekomen in de hostel word ik begroet door een man in de dertig die vraagt of ik the Belgian guy ben. Als je als vreemdeling ergens in je eentje bent kent iedereen je blijkbaar in de kortste tijd. Die avond neem ik nog eens een portie bigos, goede boel. Ik lees nog veel in Caravaggio en babbel tussendoor met de man in de dertig.

Wanneer hij een geut wódka in mijn thee kapt zegt hij dat het vast niet lekker zal smaken, maar dat houdt ons tenminste warm.

---

Photos

Op weg...
... naar de Zawrat.

Zawrat
Je ziet de jongemannen die ik ontmoette in de verte afdalen.

Zelfontspanner
Op weg naar de Kozia pas.

Comments

[brecht]

caravaggio? even denken is dat dan de schilder of 'n naamgenoot? een beetje belangrijk, pieter, is dit, ik heb een liefje opeens! ik ben op een meisje gesprongen dat ik plots als liefje wou hebben en nu is ze mijn liefje!

[PieterVandermeeren]

Jups! De schilder. Jasmijn vertelde me dat je een liefje hebt en ik verwachtte niet dat je het zo ineens ineens zou vertellen maar lekker uitgebreid aan telefoon comme il faut. Zoen!