Regen en hitte: Geiranger - Hardanger

---

---

Over het rijgedrag van de Noren hebben we het in de eerste blog al gehad. De wegen zijn soms zo smal dat er met veel moeite auto’s kunnen passeren. Gecombineerd met de vele bochten en de angst van de Noren om vooral niet op de kant te rijden of juist de binnenbocht te nemen, want er is toch niet veel verkeer, levert dit soms gevaarlijke situaties op.

Vanuit Eresford rijden we naar Andalsnes. Vlak bij deze plaats vind je de steilste rotswand van Europa, bijna 1800 meter loodrecht naar beneden. Wij gaan de Trollstigen op, een weg die zich met veel haarspeldbochten een dergelijke rotswand op slingert. Eenmaal boven lopen we naar een platform wat over de weg en de vallei uitkijkt waar we net doorgekomen zijn. Onder ons zien we veel stijgende en dalende auto’s een kat en muisspel spelen. Twee watervallen storten zich aan beide kanten van het platform naar beneden. We zijn nu in een van de meest toeristische stukjes Noorwegen, vele bussen Euopeanen en Aziaten worden op dit punt uitgeladen. Vanaf de Trollstigen steken we een bergpas over en loopt de weg geleidelijk omlaag naar een fjord, het is soms filerijden. In de plaats Linge kunnen we gelijk de veerboot oprijden die ons in een kwartier naar de overkant brengt, waar we op een camping een eindje verderop de tent opzetten. Het kampeerveld wordt geteisterd door een harde wind, dus we besluiten de tent op het caravanterrein dicht tegen de begroeiing op de zetten. Druk is het toch niet.

De volgende ochtend rijden we naar Geiranger, een klein plaatsje met 200 inwoners, waar iedere dag een paar cruiseboten aanleggen. De Geirangerfjord behoort tot het werelderfgoed van Unesco en trekt daarmee veel toeristen. We kijken met verbazing naar de vele campings die bomvol staan met campers en caravans, gezellig zullen we maar zeggen. Ons doel is de veerboot die ons in een uur naar Hellesylt brengt over de Geirangerfjord. Onderweg varen we langs enkele watervallen, waaronder de beroemde Seven Sisters. Ons schip en een passerende cruiseboot toeteren naar elkaar. Vanuit Hellesylt rijden we naar Loen, waar we een cabin nemen. De vallei is een van de mooiste die we zijn tegengekomen in Noorwegen. De vallei wordt aan beide kanten geflankeerd door steile bergen met in het midden een blauw gletsjermeer. Vele watervallen komen vanaf de ijsvlakte die bovenop ligt naar beneden. Het weer veranderd ieder uur, dan schijnt de zon, dan weer regent het, dan loopt de vallei vol met laaghangende wolken.

De volgende ochtend begint het te regenen. We laten ons niet kisten en rijden naar de Kjenndalsbreen toe en lopen naar de voet van de gjetsjer. Heel veel is er niet van over, slechts een dunne strook loopt nog naar beneden. Bijzonder zijn wel de vele watervallen die aan weerszijden naar beneden storten. Het blijft de rest van de middag regenen tot we in Vallestad aankomen en we zien onderweg dus ook niet veel. We stoppen bij een camping met 6 blokhutten die geheel verlaten is. De sleutels zitten in de deur, om half negen komt er iemand kijken. We kiezen een cabin en zetten de verwarming aan om op te warmen. Even later arriveert er nog een Nederlands stel dat we al 2x eerder gezien hebben de afgelopen dagen. Tegen de avond knapt het weer op en lopen we naar de waterval die naast de camping ligt. ‘s Nachts is het mistig, maar de volgende ochtend is de lucht strakblauw. We rijden een stukje verder rijden naar de volgende vallei met verschillende meren, waar tussen een wild stromende rivier via watervallen omlaag stroomt. Een stalen brug staat boven een van de grootste watervallen, waar het water natuurlijk snel onderdoor gaat. Via een 21 kilometer lang wanderpad kan je het hele circuit lopen, wij doen een stukje. De weg gaat verder via een stukje hoogvlakte en stort zich dan het dal in naar de Sognefjord toe, die wij met de veerboot oversteken. In Vangsnes staan we op een leuke, rustige camping en kijken we uit over de fjord, zien we de verboten hun routes varen en ‘s avoonds twee cruiseschepen langskomen op weg naar zee. Noorwegen gaat vanaf vandaag gebukt onder een hittegolf, het is 26 graden en eigenlijk niet uit te houden in de zon. Gelukkig waait er een windje over het water.

Na Vangsnes doen we Stalheim aan. Deze plaats lag vanaf de 17e eeuw aan de oude postroute van Oslo naar Bergen. Eind 19e eeuw is ere en hotel aangelegd waar Keizer Wilhelm II ieder jaar vakantie kwam vieren. Het hotel is sindsdien drie keer afgebrand. De oude weg ligt er nog steeds en gaat met veel bochten 18% naar beneden het dal in. Eenmaal daar lopen we naar de 142 meter hoge waterval en rijden vervolgens naar XXX om de veerboot te nemen naar Utne over het Hardangerfjord. We hebben nu al aardig wat verboten gehad. Het system wat de Noren hanteren is heel simpel, geen wachthuisjes, slagbomen en kassa’s. Er is een opstelplaats met verschillende rijen waar iedereen aansluit en vlak voordat de boot aanmeert komt er iemand geld innen, contant of creditcard. Iedereen moet verplicht de auto uit, hoe kort de overtocht ook is. De camping in Utne is niet echt gezellig, een groot grasveld zonder bomen, maar aan het water kunnen we ver over de fjord kijken.

Ten oosten van Utne is aan de Hardangerfjord veel te zien, maar eigenlijk meer van hetzelfde (bergen, watervallen en hoogvlakten), dus dat bewaren we voor een volgend bezoek aan Noorwegen. In Utne gaan we naar het Folkemuseum. Iedere respectabele regio van Noorwegen heeft zo’n museum, waar in een openluchtmuseum oude gebouwen en huizen staan uit de afgelopen eeuwen. Hier staan er 20, varierend van huizen uit de 18e eeuw, voorraadschuren, winkels en een school. Veel gebouwen zijn nog in originele staat (afgebroken en heropgebouwd) en ingericht met autentieke meubels. Het museum heeft ook een expositie over de locale klederdracht, met nadruk op Hardangerkantwerk, wat wereldberoemd is.

Na het museum rijden we verder over een smalle weg die het fjord volgt. We komen veel kersen –en appelboomgaarden tegen. Overal staan kraampjes met bakjes fruit langs de weg. In de afgelopen weken kwamen we al door gebieden waar veel aardbeien warden geteeld. Kinderen zaten vaak langs de weg om aardbeien te verkopen. In Herand eten we een ijsje en bekijken een aantal rotstekeningen van 3500 jaar oud. De camping stond ons niet aan, dus besloten we door te rijden tot het volgende dorp, waar nog een camping was. Dit zou wel de laatste zijn op het schiereiland i.v.m. onze route. Eenmaal daar aangekomen treffen we een grote zooi aan, de camping zelf heeft wat vaste, vervallen caravans, en de enige gasten zijn een grote groep jongeren. Dan toch maar doorgaan. Het enige wat we hier nog wilden doen was met de skilift de Jostedalsgletsjer op. Dit is een groot ijsveld wat bovenop een plateau ligt op 1600 meter hoogte. De skilift bleek helaas een sleeplift te zijn, dus helaas geen tocht de gletsjer op, maar wel een schitterend uitzicht. Beneden nemen we de veerboot en rijden naar de dichtsbijzijnde grote plaats. Hier was alleen een camping die al helemaal vol gezinnen zat, dus dan maar doorrijden. Helaas kwamen we geen camping meer tegen, dus besloten we te eten op een picknickplaats en dan maar terug te rijden de andere kant op.

---