Tromso, Hurtigruten en de Lofoten: schitterende landschappen en stormachtig weer

---

’s Ochtends vroeg word ik wakker en kijk even uit het raam. Een prachtig blauwe hemel en besneeuwde bergen in de verte. We hebben zo diep geslapen dat we niets gemerkt hebben van ons vertrek in Tromsø, of de stop om 4 uur vanochtend. Ik kleed mij aan en ga op het dek staan om wat foto’s te nemen, er zijn nog niet veel mensen wakker. We varen momenteel richting Harstad, met links het vasteland van Noorwegen en rechts wat eilandengroepen. Boven de bergen hangen sneeuwbuien. Als Esther ook wakker is gaan we naar het restaurant om te ontbijten. Hier is net als in de meeste hotels een zeer uitgebreid buffet van warme en koude gerechten. We meren ondertussen aan in Harstad, waar ook net de Hurtigruten richting het noorden vertrekt. Na een half uur gaat onze boot ook weer weg en varen we langs een paar eilanden met ruige bergen. Na het ontbijt gaan we het schip verkennen, welke in 2016 helemaal is gemoderniseerd. Het heeft 7 dekken met: 3 restaurants, een fitnesruimte, wasruimte, panoramalounge en bubbelbaden. Achterop is een groot buitendek en op een ander dek kun je helemaal rondom lopen.

We gooien eerst een was in de wasmachine en trekken dan onze badkleding aan en gaan buiten in de hot-tub zitten. Best apart aangezien het rond het vriespunt is, maar wel lekker warm. Ondertussen varen we op halve kracht door een ondiep gedeelte tussen twee eilanden door. Het water is ontzettend warm, dus na een kwartier gaan we er weer uit voordat we bedwelmd raken. Nadat we de was in de droger hebben gedaan gaan we in de voorste panoramalounge kijken. Wat ons meteen opvalt is dat het net Turkije is, claim je stoel en die is van jou. Mensen hangen er een trui of jas over en gaan vervolgens weg. Wel heb je een prachtig uitzicht naar drie kanten en je kan dus alles goed in de gaten houden vanuit de luie stoelen. Het weer slaat ondertussen om en het begint meer te waaien en ook te sneeuwen. Veel uitzicht is er helaas niet meer. Veel mensen bij de Hurtigruten varen de volledige route tussen Bergen in het zuiden en Kirkeness in het noorden, soms zelfs op en neer. Je kan dan allerlei excursies bijboeken. Zo zijn twee bussen in Harstad van boord gegaan en in de paar uur die voorbij zijn gegaan naar de volgende haven in Sortland gereden. Precies als we onder de grote brug doorvaren komen ze erover gereden en laat de boot zijn hoorn luid klinken.

Het weer wordt steeds slechter, als we in Stokmarkness willen aanleggen wordt je bijna van het dek geblazen. De boot heeft ook moeite met aanleggen en moet heel langzaam zijwaarts naar de kade varen. We doen dan ook een half uur om aan te leggen en gek genoeg merk je er binnen eigenlijk niets van. De Hurtigruten (betekenis expresseroute) werd in 1893 opgericht om de bereikbaarheid van de Noorse kuststeden te verbeteren. De originele route ging van Trondheim naar Hammerfest in het noorden en nam 67 uur in beslag, nu is dat nog maar 41 uur. Sindsdien doet de veerdienst 34 havens aan en tegenwoordig ligt de nadruk meer op (cruise)toeristen en vracht. Vanuit Stokmarkness varen we verder naar het zuiden en trekken de wolken langzaam op. Het is nog steeds geen fantastisch weer, maar we kunnen nu de bergen van Vesteralen en de Lofoten tenminste zien. We eten een pizza met rendiervlees, een van de beste die we ooit op hebben. Dan is het tijd om aan dek te gaan, want we gaan nu een van de mooiste stukjes van de hele route varen, namelijk de Tengelfjord. Aan het begin van de fjord krijgen we meteen een mooi voorbeeld van hoe prachtig de Lofoten zijn. Heuvels van honderden meters hoog van bijna alleen maar rotsen die uit het water rijzen. De wind is nog steeds stormachtig en waait door de fjord tegen de boeg van de boot aan. Halverwege worden we getrakteerd op verschillende zeearenden, die veel voorkomen in dit gebied.

Meestal maakt de boot een kleine omweg door een van de smalste fjorden van Noorwegen (de Trollfjord), maar dit is helaas niet mogelijk vanwege het weer. Erg begrijpelijk, want deze fjord is aan het begin maar acht meter breed. Het gaat nog steeds flink tekeer en soms sneeuwt het. Toch levert het samenspel tussen de wolken en de zon prachtige plaatjes op. Het laatste stuk van onze tocht varen we meer over open zee en dat merk je meteen, de boot schommelt veel meer op en neer dan eerder. Wat te vroeg meren we aan in Svolvær en gaan we van boord om onze auto bij Sixt op te halen. We krijgen een upgrade naar een BMW X1 SUV van een week oud, daar zeggen we geen nee tegen. Er zit zoveel elektronica aan boord dat we er gek van worden, maar een prachtige auto is het zeker. Het is inmiddels donker geworden en we rijden een kilometer of acht naar Kabelvåg. Het sneeuwt een beetje en de wegen zijn ook aardig wit. In Kabelvåg hebben we een kamer aan de haven, maar veel is er nu niet te zien. We kunnen ook koken, dus we gaan nog even naar de supermarkt om zalm. De meeste supermarkten zijn open van 7 tot 23 uur, zes dagen in de week. Zelfs op zondag van 8 tot 22 uur. Alles is natuurlijk flink duurder dan in Nederland, maar het valt ons niet tegen.

De volgende ochtend worden we al vroeg wakker, omdat we uitkijken richting het oosten over zee en de zon is opgekomen. We gaan al vroeg op pad, omdat het vanmiddag minder weer wordt. We rijden eerst door een vallei en komen via een tunnel bij de kust uit. Bergen van zo’n 1000 meter domineren de kustlijn. Ze lijken recht uit zee te komen. We stoppen bij een aantal houten stellingen met stokvis waar de Lofoten bekend om staan. Aan sommige rekken hangen de koppen, aan andere de rest van de vis, en natuurlijk stinkt het behoorlijk. We maken een omweggetje langs de kust waar alleen wat boerderijen staan, de woeste branding slaat flink in op de kust. Eenmaal terug op de hoofdweg gaan we een bergpas over en stoppen we op de Torvdalshalsen rasteplass (ruststop). Hier heb je een prachtig uitzicht een aantal bevroren meren en het Torvdal. Hier slaan we rechtsaf en rijden naar Eggum toe. Je ziet goed hoe prachtig blauw het water van de zee hier is en we passeren weer rijen met stokvis en een haven waar vele kleine vissersbootjes liggen. In Eggum houdt de weg op bij de ruïne van een oud radarstation uit de Tweede Wereldoorlog. We vervolgen onze weg zuidwaarts langs Leknes en via een tunnel gaan we naar het volgende eiland. Het weer wordt helaas slechter, we stoppen nog even bij een strand waar er enkele waaghalzen op de surfplank de hoge golven trotseren. Het laatste stuk weg rijden we voornamelijk langs de kust en wat verderop bewonderen we het Reinefjord, een van de bekendste van de Lofoten. Hier liggen twee kleine vissersdorpjes (Hamnøy en Reine) op een aantal eilandjes in de monding van de fjord. We rijden de weg uit naar A, wat ook echt op het einde van de wereld lijkt. Buiten vissen en toerisme is hier echt niets. We gaan terug naar Leknes, waar we ’s avonds bij een Turks restaurant eten.

De volgende dag is het weer nog niet echt opgeknapt. We gaan vanavond pas op de boot, dus we doen het ’s ochtends rustig aan. Vanuit Leknes gaan we een bergpas over en komen we aan de oostkust van de Lofoten. De zee is woest en het lijkt wel springtij, zo hoog staat het water. Onderweg komen we wat kleine dorpjes tegen en een camping die deels onder water staat. Ieder weertype heeft zo zijn charme, ook dit stormachtige weer met zijn hoge golven en de fjorden met spitse bergen die uit het water steken. In Svolvær parkeren we de auto en doen ons te goed aan het pizzabuffet van een Noorse restaurantketen. Het is druk in Svolvær vanwege de kabeljauwvissers, die helaas niet hebben kunnen uitvaren door het slechte weer.

Na het eten leveren we de sleutels van onze auto in en gaat naar het havengebouw. We hebben al gezien dat de boot wat vertraagd is door de harde wind. Personeel van Hurtigruten is er niet, het is een kwestie van wachten en dan aan boord gaan. We wachten een tijdje, maar er komt geen boot. Als we de website checken, zien we dat de boot is omgekeerd en weer de fjord in vaart, geen goed teken. We bellen verschillende nummers, maar ze zijn allemaal in het weekend niet te bereiken. Uiteindelijk vinden we het nummer van het schip en na verschillende pogingen krijgen we ze aan de lijn. Het blijkt dat de zee te ruw is om in Svolvær te komen, dus ze zijn omgekeerd met bestemming onbekend. Nog vreemder is dat we ons geld terug kunnen krijgen, maar verder doen ze niets voor ons. Samen met nog een twintigtal mensen staan we dan dus in Svolvær. Na wat te hebben overlegd met anderen gaan we uiteindelijk naar het Scandic hotel om de hoek en kunnen daar samen met een stel uit Hong Kong de laatste kamers krijgen.

Dan is het de vraag wat we nu gaan doen, het reisbureau de Cooker draait overuren. De boot van de volgende dag zit vol, en die is ook geen optie, want dan halen we de trein in Trondheim niet en onze vlucht vanaf Oslo naar Amsterdam. De veerboot naar Bodø vanuit Svolvær gaat ook niet vanwege het weer en alle vluchten in de omgeving zitten vol vanwege het wereldkampioenschap kabeljauwvissen. We boeken een ticket bij de SAS van Narvik (op 3 uur met de bus van Svolvær) naar Oslo, we zijn er niet blij mee, maar het is in ieder geval wat. Daarna willen we het hotel bij het vliegveld boeken, blijkt dat ondertussen vol te zitten. Aangezien het vliegveld op een uur van de stad ligt (180 euro met de taxi) en we om 06.30 uur vliegen, zijn we het nu echt zat, we gaan maar slapen en hopen dat we morgen nog iets anders vinden.

Gelukkig weet een behulpzame Noorse man de volgende ochtend dat de veerboot van Svolvær naar Bodø vandaag toch gaat. De SAS werkt ook mee, want je mag je ticket binnen 24 uur annuleren. We boeken de boottickets, een hotel in Bodø en voor de volgende dag een ticket naar Oslo. Eind goed, al goed hopen we. Het ontbijt bij het Scandic is voortreffelijk en we overleggen nog eens met de mensen uit Hong Kong, ook zij gaan met de boot naar Bodø. De zon komt tevoorschijn en we zien de boot in de haven arriveren, met daarachter de pieren van de haven van Svolvær en de bergen achter de stad, een prachtig plaatje. De boot is een grote catamaran met plaats voor 220 personen en staat heel hoog op zijn drijvers. Geen overbodige luxe, want zodra we de haven van Svolvær verlaten begint de achtbaan over zee. Het stukje naar het eiland Skrova is erg onstuimig, de boot gaat continu omhoog en omlaag. Soms gaat hij met de voorkant een stuk door de lucht en komt met een klap weer in het water terecht. Gelukkig kunnen we op Skrova even op adem komen. Daarna steken we een groot stuk open water over, het eerste stukje is net zo erg, maar daarna kan de kapitein een beetje met de golven meedeinen. Links van ons zien we eerst nog de bergen van de Lofoten liggen, later aan de rechterkant de spitse pieken van het Noorse vasteland. We varen een fjord binnen en meren nog een paar keer af in kleine dorpjes. Zodra we weer op open water komen wordt het water weer erg ruw. De boot navigeert langs vele kleine eilandjes en soms passeren we wat vissersboten, die soms letterlijk onder water lijken te gaan. Het is een prachtige omgeving en zeker de moeite waard nog eens naar terug te komen, maar vandaag zijn we blij als we na 4 uur varen in Bodø arriveren.

Bodø is een kleine stad van zo’n 50.000 inwoners en het is er erg winderig, gemiddeld 250 dagen per jaar minstens windkracht 5. Wij slapen vannacht in het Bodø Grand Hotel, wat dateert uit 1850 en vlakbij de haven ligt. Het hotel heeft inderdaad een klassieke uitstraling, de kamers hebben een hoog plafond en zijn heel ruim. Een lichte avondmaaltijd is inbegrepen, vandaag een buffet van soep, verschillende salades en couscous met worst. De volgende ochtend heeft het een beetje gesneeuwd en nemen we de bus naar het vliegveld, een rit van maar vijf minuten. Inchecken en je bagage afgeven doe je in Noorwegen overal zelf. We vertrekken iets te laat vanuit Bodø en zien in de verte aan de overkant van het water de bergen van de Lofoten liggen. Na een uur en een kwartier landen we in Oslo, waar de sneeuw al deels is gesmolten. We hebben zes uur totdat onze vlucht naar Amsterdam gaat. Helaas is er weinig te spotten, het is bijna allemaal SAS en Norwegian. Als het donker wordt kunnen we aan boord van de Embraer 190 van de KLM. Aan boord krijgen we nog wat te drinken en een broodje. We hebben wind mee, want we landen ruim voor schematijd in Amsterdam, waar het een stuk warmer is dan we gewend zijn geweest. Ons winteravontuur zit erop, het is een bewogen reis geweest met veel tegenslag. Toch hebben we er ontzettend van genoten en zullen zeker nog eens terugkeren naar Spitsbergen en het noorden van Noorwegen.

---