Enduro Andorra

---

Bij aankomst zondagmiddag in hotel Aldosa geeft motorlegende Johan van de Wal uitleg over de techniek van het endurorijden en de opzet van de week. Chris Vermeulen, GP coureur is Johan’s buurman en vaak in de bar van het hotel residence Aldosa te gast. Niet vandaag want terwijl Johan ons uitleg geeft vliegt Chris Vermeulen live over het beeldscherm van de motor GP van Indianapolis. Ook Rossi is vrijwel elke avond te gast in het hotel Aldosa. Rossi is de boxer van Johan van de Wal en zijn vrouw Jopi.

Een gewaagde sprong
Het is dag één. Met een rotgang gaat het bergafwaarts over smalle stuurpaadjes, stuiterend over keien en boomwortels. De adrenaline pompt en ik vlieg als een speer door de bossen op zo’n 2000 meter hoogte. Op het achterwiel hangen en vooral niet de voorrem gebruiken is het advies. En dan maakt het bos op de berghelling plots plaats voor een weiland mét een springschans.
Mijn 2 voorgangers hebben met wisselend succes de sprong gewaagd. Dat moet ik beter kunnen. Er volgt een korte vlucht, kneiterharde landing en een forse buiteling tot besluit. Ook al ben ik van alle protectie voorzien ik verlaat bont, blauw, beurs en vooral met gedeukt imago het strijdtoneel. Nee, dit is geen Enduro initiatie maar een eerste kennismaking met downhill mountainbiken. Deze maandag is eigenlijk verplicht acclimatiseren na de lange bijna 1500 km lange reis van Nederland naar Andorra maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan. Welkom in Andorra.

De Gouden Gids
De volgende ochtend strompel ik naar het ontbijtbuffet in hotel Aldosa, het thuishonk van Motor Cycle Experience. Hier is het bedrijf gevestigd van Johan van de Wal en familie. Johan is een fenomeen. Een beer van een vent met gulle lach die je beslist geen 65 jaar geeft. Het zeldzame soort dat meteen een ruimte vult met goede energie. Maar Johan is vooral motorrijder in hart en nieren met veel ervaring in diverse takken van de motorsport: wegrace, endurance-racing, motorrally's en zijspancross. Zijn erelijst vermeldt o.a. vice-wereldkampioen in het WK-Endurance, motorsportman van het jaar, manager van het Parijs-Dakarteam en instructeur van wegracecursussen op het circuit van Zandvoort. Van Johan kan je een hoop leren en daarvoor zijn we hier. We, dat zijn mijn broer Jos en nog vier enthousiastelingen: Frans, Pim, Marcel en Marco.

Off The Road
Een boterham met paracetamol verdringt de ergste pijn. Aan het werk! Van top tot teen voorzien van bepantsering zien wij er uit als stoere enduroridders, klaar voor de strijd. Buiten staat een indrukwekkende en vrijwel nieuwe batterij KTM 400 EXC’s in slagorde opgesteld. Bij het tankstation wordt nog even het dagelijkse ritueel ingezet. Bandenspanning meten (voor- en achter 1.9 bar), voltanken en ‘n extra litertje benzine in de rugzak die verder gevuld is met water, reservebanden, reparatiesetje en EHBO spullen. En weg zijn we, het feest kan beginnen. Gouden gids Johan voorop. Rijdend door tunnels en Andorrastad staan we in no time aan de Spaanse grens. We rijden langs de file en een knikje van Johan is genoeg voor de douanier om ons doorgang te verlenen. Niet veel later staan we aan de voet van de berg. Johan rijdt steevast voorop en met tussenposen van 1 minuut volgt de rest. Volgt er een afslag dan posteert Johan daar een van de rijders die zijn voorwiel als richtingaanwijzer de juiste kant laat opwijzen. Zo wordt op een slimme manier de route uitgezet en kan je zonder veel tussenpozen doorrijden. Steevast rijdt één iemand als laatste. Op die manier controleer je perfect of niemand een verkeerde afslag heeft genomen of erger.

Kwestie van techniek
Ondanks de duizenden kilometers off-road die ik in de verste uithoeken van de wereld heb gereden is dit toch even andere koek. Zonder bagage en met maar 110 kilo tussen de benen zou het een eitje moeten zijn maar het terrein is stijl en technisch en vergt alle concentratie. En dan de techniek, staan op de motor; het parcours zo ver mogelijk vooruit lezen; voornamelijk de achterrem gebruiken, bovenlichaam rechthouden en motor met de knieën in de bocht drukken; bij stenen en hobbels armen lang maken, stuur stevig vast en achter op de motor hangen. Rijden doe je voornamelijk in de 2 en de 3 en met ’n beetje handigheid bij het juiste toerental schakelen zonder de koppeling te gebruiken. En wie het echt onder de knie heeft kan zelfs lekker driften in de bochten. Zover is het bij mij nog niet. Het lijkt wel downhill mountainbiken! Het is echt kicken.

Breek-dansen op de motor
De power van de KTM’s is zonder meer verbluffend . Johan rijdt ons allemaal het spuug in de ogen ook al hebben sommigen de nodige enduro-ervaring maar het merendeel is rookie. Marco heeft als enige zijn KTM van thuis meegenomen op een trailer. Als je wil kan je dus ook je eigen motor meenemen tijdens deze enduroweek. Hij rijdt een KTM 690 op bitmousse banden. Zodra je off road rijdt is minder meer. Hoe zwaarder de motor hoe meer gewicht je moet dresseren. Dansen op de motor noemt Johan deze tak van sport en hoe lichter je partner hoe makkelijker het gooi en smijtwerk. Daarbij komt dat als je valt het oprapen makkelijker gaat. Het overkomt me een paar keer. Meestal bij verkeerd schakelen of remmen in een scherpe bocht in moeilijk terrein met nauwelijks noemenswaardige snelheid is de balans zoek en is het omvallen geblazen. Bij een van deze acties verdraai ik mijn knie lelijk en beschadig ik mijn banden. Zelfs Johan met al zijn rijervaring is een paar jaar geleden zwaar geblesseerd geraakt. Terwijl hij in zijn uppie een nieuwe route verkende ging hij met nauwelijks enige snelheid onderuit en brak zijn bekken. Zijn mobiele telefoon was zijn redding en met een helikopter werd hij vervoerd naar het ziekenhuis.

Eerlijk en heerlijk
We rijden een prachtig en gevarieerd parcours en maken korte drink- en pisstops op bergtoppen met fantastisch uitzicht. Het weer is heerlijk; de zon schijnt volop maar het is niet té warm en te stoffig. Als we afdalen en ons in een klein dorpje laven aan een kopje koffie cirkelen tientallen vale gieren met indrukwekkende spanwijdte boven ons hoofd. Een vaag voorteken? Johan helpt ons uit de droom en suggereert de aanwezigheid van de gieren aan het feit dat iemand zijn gulp heeft openstaan en de daaraan inherente aasgeur. Rond het middaguur komen we aan in het gehucht Castel Bo waar de charmante Maria in haar restaurant annex winkeltje en camping een heerlijke Spaanse maaltijd voorschotelt. De hongerige magen dirigeren grijpgrage handen over de tafel en de wijn aangevuld met spuitwater vloeit rijkelijk. Dit is het echte leven, eenvoudig, eerlijk en heerlijk omgeven door een prachtige natuur. Na het eten rijden we naar het verlaten oud dorpje, Solanell. Eeuwen geschiedenis maar nu door alle zielen verlaten. Of toch niet? In het kerkje staat eten, een klaptentje en er ligt een slaapzak. Een schuilplaats voor een eenzame herder.


Paddenstoelen trek
Scherp blijven is het devies. Even de concentratie verliezen kan verstrekkende gevolgen hebben. Ook al rijden we over de kleinste paadjes, overal kunnen plots koeien, schapen, paarden, honden of andere tegenliggers opduiken. Met gevaar hun carter aan gort te rijden op de grote stenen duiken soms zelfs auto’s plots voor je op. Het zijn paddenstoelenzoekers . Het wemelt er van want het plukseizoen is aangebroken en overal zie je rieten manden gevuld met eekhoorntjesbrood. We waarschuwen elkaar netjes voor aankomend vee en verkeer en minderen vaart. Het is wel eens voorgekomen dat vee van schrik het ravijn insprong en de kosten op de rijder werden verhaald. Prijsrijden is dus geen optie. Veel vergunningen van enduro ondernemingen zijn vanwege roekeloos rijden ingetrokken en Johan is de enige die nog een concessie heeft.

Culinair genieten
Als we in het hotel terugkeren wacht ons koel bier op het terras. Groepen paardrijders trekken voorbij want ook daarin voorziet het hotel. En boerenfamilies zijn in de avondzon druk bezig met het oogsten van tabak dat overal in Andorra wordt aangeplant en dat te drogen wordt gehangen in tabaksschuren. Even later presenteert Bas de Groot die samen met Johan’s dochter Marian het hotel runt een heerlijke maaltijd. Het mag gezegd, Bas kan koken. De kamers zijn eenvoudig maar voldoen. De Franse schoonmaakster is een fenomeen. De kamer die door ons tot een ongekend rommelhok is omgetoverd treffen we volledig opgeruimd aan, tot en met de netjes opgevouwen kleding op keurige stapeltjes. En dat ritueel voltrekt zich verder de hele week zo.

G-krachten
De volgende ochtend gaan we weer op pad. Opnieuw passeren we de grens maar nu slaan we linksaf de bergen in richting Pic Negre. Op de paden veel nieuwsgierige paarden waarvan sommige voorzien van bellen. Ze lopen overal vrij rond. Het gaat stijl naar boven en voor we het weten staan we op de top, op 3000 meter in de wolken. Prachtig uitzicht en puur genieten. We rijden door modder, grint en forse plassen. En dan is er een kort intermezzo en tijd voor een kopje koffie. We maken een afdaling met een spectaculaire attractie, de ‘Tobotronic’, een soort 5.3 kilometer lange rodelbaan waar de G-krachten een aanslag doen op je gestel. We stappen weer over op onze eigen oranje attracties maar als de magen meer knorren dan de motoren houden we halt in een klein pittoresk dorpje. Een lokaal restaurant voorziet ons van heerlijk eten en ook de wijn, altijd aangelengd met spuitwater, vloeit rijkelijk. Die middag genieten we nog lang van de maaltijd en de rest van de prachtige rit.

Scheuren op en scheuren in…
De derde dag is Bas de Groot, schoonzoon van Johan onze gids. Dwars door riviertjes, bospaadjes, heuveltje op, heuveltje af. Bas kan ook uitstekend rijden en heeft veel rij- en crosservaring. Veel koeien op de weg vandaag en die weten van geen wijken. Tussen de middag wordt er geraft op de rivier de Llavorsy. In het zonnetje in het prachtige decor van de Pyreneeën genieten we opnieuw van een culinair hoogstandje en ook de meegekomen vrouwen genieten van eten, zon en zwembad. We rijden een mooie route terug richting hotel. Moe en voldaan landen we in Aldosa.

De tijd vliegt en het is alweer vrijdag. Johan staat weer frislachend klaar, maar bij ons zijn de sporen van 3 dagen rijden van onze botten en vel af te lezen. Scheurend op de KTM, ga ik op ’n modderig paadje onderuit. Mijn knie krijgt een optater. Naar later blijkt een scheur in mijn meniscus. Maar we gaan stug door en ondanks de ongemakken hebben we allemaal het endurovirus te pakken en genieten van elke meter door het prachtige landschap. De enige die het allemaal geen moeite lijkt te kosten is Johan.

Nog meer dansen
En dan staat plots in het bos Rossi voor onze neus, de hond van Johan. Op een open plek staat Jopi, Johan’s vrouw met een barbecue. De vrouwen zijn inmiddels moegeshopt in Andorra en schuiven ook aan. ’s Avonds zit het hele hotel en restaurant vol met tourrijders uit Nederland, paardenliefhebbers, aangevuld met ons kluppie. Johan’s dochter Marian kwam ooit uit voor Andorra op het Eurovisie songfestival en pakt ook deze avond de microfoon. Ondanks onze stramme ledematen wordt er gedanst op de muziek. Maar het moet gezegd, Johan en Jopie stelen de show op de dansvloer. Motorcycle Experience Andorra? Een mooie ervaring!
http://www.motorcycle-experience.com/

---