Meeting an Ambassador / Ontmoeting met een Ambassadeur

---

We received an invitation to meet the Dutch Ambassador who was visiting Volcan and Boquete.

Before it was “just” a Consulate but things change and therefore we now have a Dutch Embassy in Panama City.

Great news !

We got in contact with another Dutch person who lives on the same road as we do so we could follow his car to where the meeting was being held.

In the first email it said it was a get together with Dutch people who are living in Volcan and Boquete and to meet the Ambassador.

Just casual, a drink and a snack.

The next email told us that it would be held an hour earlier than mentioned, 06.00 pm instead of 07.00 pm which made me happy because that way it was still light so we could see where we were going and be able to find our way back again.

It also mentioned dinner.

So, now we were confused but were reminded again to just wear something casual.

Okay.

On a Saturday evening we followed the car through Boquete and out again on the other side up into the mountains, up and up we went. It got greener and greener and suddenly around a bend appeared a Castle sticking out on a hill. We said: “Look, a Castle, who would build something like that ?”

Yes, you are right, that was exactly where we were going. We turned left one more time into the driveway to the Castle. Fortunately the draw bridge was down so we could go in.

It looked like a real castle, big stones on the walls and towers on all four sides, we were wondering if there was a dungeon in the basement as well? We haven’t found out, yet.

The foyer, was the size of our living/dining/kitchen area and had a high ceiling. We followed our hosts past an office, powder room, big kitchen and into a bigger living room and out to a veranda. The view was spectacular as you can imagine, being way up there on the mountain.

The bar was set up nicely and we were told to just help ourselves, no problem there. After picking up a glass of champagne (why drink beer when there is champagne, our rule number one) we were introduced to the people who were already there.

It appeared that there were a lot of nationalities in the room. A nice mix of Dutch, Brits, Americans and Panamanians, also big gaps between ages.

We had a good time and at one point a couple entered the room and a man next to me said: “Mister Ambassador…..” so of course we thought it was “him”.

Then we met Ron and Loesje, he is a Brit and she of course Dutch, and we started talking about the Ambassador and got confused about who he was. They were told another guy was “him”.

Before we could say anything Loesje walked over to the man who we thought was the Ambassador and asked him if he was indeed the guy. We had it wrong but the man was flattered that we thought that he was the Ambassador.

The real Ambassador turned out to be only 49 years old and has been living in Costa Rica for a long time working for the Embassy there. Before leaving we had a nice chat with him and we both agreed that we like Panama better.

For the rest of the evening we talked mostly to Ron and Loesje, making one joke after another. People started to look at us because we were laughing and laughing. But we went on anyway.

Finally it was time for dinner. A buffet was set up and we were the first table to “Grab ‘n Go”. There were fresh rolls, green salad, another fruit salad, chicken with passionfruit sauce (Willeke’s favorite fruit is passionfruit, coincidence ?) and pork chops.

Bottles of red and white wine were flooding our table and the food was very delicious. For desert we could choose between Brownie or Key lime pie…. We choose the Key lime pie and we were not disappointed, hmmmm.

Caroline who was hosting this wonderful event came and sat at our table saying: “So this is the party table !”

Oh, we thought to ourselves, that’s nice to hear. Indeed we were the loudest table but we had a lot of fun, that’s why you’re at a party right? to have fun ! and meet other people.

The Ambassador made his speech and after Hubert tipped a glass of red wine over the nice white tablecloth, we decided it was time to go home.

See you all at Queens Day !



01.This would have been a picture of the Castle if we had brought our camera

02.This would have been a picture of the Ambassador and us if we had brought our camera

03.This would have been a picture of the moat with Koi fish around the Castle if we had brought our camera

04.This would have been a picture of the spectacular view if we had brought our camera





We ontvingen een uitnodiging om de Nederlandse Ambassadeur die Volcan en Boquete kwam bezoeken te ontmoeten.

Eerder was het “maar” een Consulaat maar situaties veranderen en nu hebben we een Nederlandse Ambassade in Panama City.

Geweldig nieuws !

We kwamen in contact met een andere Nederlander die aan dezelfde straat als wij wonen zodat we hun konden volgen naar het adres waar de bijeenkomst zou zijn.

In de eerste email werd verteld dat het een bijeenkomst was met Nederlanders die in Volcan en Boquete wonen en tevens de Ambassadeur te ontmoeten.

Hapje en een drankje, doe maar gewoon.

De volgende email informeerde ons dat het een uur eerder zou zijn , 18.00 ipv 19.00 wat me blij maakte omdat het dan nog licht genoeg was zodat we konden zien waar we heen gingen en zodoende onze weg terug weer te kunnen vinden.

Tevens werd een dineetje genoemd.

Dus, nu waren we onzeker en tevens herrinnerd te komen zoals je bent, niks opgedofd of zo.

Okay.

Op een zaterdag avond volgden we de auto door Boquete en er weer uit aan de andere kant, omhoog de bergen in, hoger en hoger. Het werd groener en groener en ineens na een bocht zagen we een kasteel op een heuvel uitsteken. We zeiden tegen elkaar: “Kijk, een kasteel, wie bouwt er nu zoiets ?”

Inderdaad, jullie raden het goed, dat was precies waar we naar toe gingen. We gingen nog een keer linksaf de oprit op naar het kasteel. Gelukkig was de hangbrug naar beneden zodat we naar binnen konden.

Het zag er uit als een echt kasteel, grote stenen in de muur en torens op alle vier de hoeken. We vroegen ons af of er soms ook een kerker was ? dat weten we (nog) niet.

De hal was zo groot als onze woonkamer/keuken/eetkamer met een hoog plafond. We volgden onze gastvrouw langs een kantoor, badkamer, grote keuken naar een nog grotere woonkamer naar de veranda. Het uitzicht was geweldig zoals jullie kunnen bedenken vanwege de ligging hoog in de bergen.

De bar was zeer uitgebreid en ons werd verteld om zelf onze drankjes te pakken, geen probleem hoor. Nadat we een glas champagne hadden opgepakt (waarom bier drinken als er champagne is, onze regel nummer 1) warden we voorgesteld aan de mensen die er al waren.

Het bleek een interessante mix van nationaliteiten te zijn, Nederlanders, Engelsen, Amerikanen en Panamezen, ook grote leeftijdsverschillen.

We hadden het reuze naar ons zin en op een gegeven moment kwam er een echtpaar binnen lopen en de man naast me zei: “meneer de Ambassadeur…” en natuurlijk dachten we dat dat “hem” was.

Toen ontmoetten we Ron en Loesje, hij is Brits en zij natuurlijk Nederlands en we begonnen te praten over de Ambassadeur en wie het nu was. Zij dachten dat het iemand anders was.

Voordat we nog iets konden zeggen ging Loesje naar de man toe waarvan wij dachten dat hij de Ambassadeur was om te vragen of hij het inderdaad was. Nee dus, maar hij was gecharmeerd dat we dachten dat hij de Ambassadeur was.

De echte Ambassadeur bleek slechts 49 jaar oud te zijn en heeft voorheen in Costa Rica bij de Ambassade aldaar gewerkt. Voordat we weggingen hebben we nog even met hem kunnen praten en besloten allebei dat Panama onze voorkeur heeft.

De rest van de avond hebben we het meest met Ron en Loesje gepraat, de ene grap na de andere vloog door de lucht. Mensen begonnen naar ons te kijken omdat we zo vreselijk moesten lachen.

Eindelijk was het tijd voor het diner. Er was een buffet en wij mochten als eerste aanvallen. Er waren verse warme broodjes, gemengde sla, een fruit salade, kip met passievruchten saus (Willeke’s favoriete vrucht is passievrucht, toeval?) en lekkere karbonaadjes.

Flessen rode en witte wijn stonden overal op tafel en het eten was super lekker. Als toetje konden we kiezen tussen een Brownie of Key lime pie , we kozen de Key lime pie en werden niet teleurgesteld, hmmmm.

Gastvrouw Caroline die deze geweldige avond had bedacht, kwam bij ons aan tafel zitten zeggende: “Zo, dus dit is de party tafel !”

Oh, dachten wij, dat is leuk om te horen. We waren inderdaad de luiddruchtigste tafel maar we hadden gewoon veel plezier, dat is de reden waarom je naar een feestje gaat toch ? om plezier te hebben, en mensen te ontmoeten

De Ambassadeur hield zijn speech en nadat Hubert een glas rode wijn over het mooie witte tafelkleed omgegooid had, besloten we dat het tijd was om naar huis te gaan.

Tot ziens op Koninginnedag !



01.Dit zou een foto van het Kasteel zijn geweest als we onze camera hadden meegenomen.

02.Dit zou een foto van ons met de Ambassadeur zijn geweest als we onze camera hadden meegenomen.

03.Dit zou een foto van de gracht met Koi Karpers om het Kasteel zijn geweest als we onze camera hadden meegenomen.

04.Dit zou een foto van het geweldige uitzicht zijn geweest als we onze camera hadden meegenomen.

---