Advertisement
Published: July 12th 2011
Nicaragua is als Costa Rica maar dan drie stappen omlaag en dat merk je in de omgeving, de mensen en het geld.
En vooral het laatste werd één man bijna fataal. Bij elke grens overgang via het land staan snelle figuren te zwaaien met geld en bieden de mogelijkheid aan om jou laatste geld om te wisselen tegen de nieuwe valuta. Dit proces duurt 1 minuut en kost ongeveer 50 cent in de meeste gevallen maar wanneer je niet bekend bent met de nieuwe koers word je voor 100 procent genaaid waar je bij staat in minder dan 10 seconden. Dit overkwam mij toen een gast allerlei getallen intoetste op zijn zakrekenmachientje.
Ik begreep er geen zak meer van en kwam later tot de conclusie dat ik 20 dollar verloren had aan een geld-wissel van een paar tientjes. Maar de man gaf niet op en vroeg Michael om mij te sturen want ik had “te weinig” van hem terug gekregen. De man pakte mijn geld en gaf me nog minder terug, Anka kwam naar buiten met een rood hoofd niet omdat ze mij zag maar omdat ze kwaad was.
In 15 maanden samen reizen heb ik ze volgens
mij nog niet zo kwaad gezien. De man had 40 dollar los gemaakt met vlugge praat en misleiding met z’n klote reken machientje. Toen het kwartje eindelijk bij mij viel had ik al zijn geld uit zijn zak gevist terwijl Anka al ons geld terug eiste op manier die niet zou misstaan bij een maffialeider die nog tonnen tegoed heeft van een onbetrouwbare klant. Dit hele handelen eindigden dat wij 5 dollar winst hadden gemaakt uiteindelijk, omdat de man zelf verward raakte!
Wat een heerlijk begin van een nieuw land, dit was overigens niet de eerste keer dat dit ons overkwam tijdens grensovergangen. En na 21 grenzen hebben we meer dan genoeg van dit spel waar je in principe altijd machteloos bent. Het moment waarop je het meest kwetsbaar bent is wanneer je net een grens oversteekt omdat je geheel onbekend bent met de waarde en etiketten van het nieuwe land. Het is al niet moeilijk om toeristen eruit te pikken laat staan als ze een verwarde blik hebben.
We verbleven een dag in
Granada, een ideale toeristen stad voordat we naar isla de Ometepe zouden gaan.
Isla de Ometepe is een vulkanisch eiland.
We verbleven op een
organische boerderij met bungalows op een heuvel en hier struikelden we bij aankomst over de dreadlocks van iedere hippie die hier verbleef. Finca El Zopilote is een nederzetting van een Italiaanse eigenaar met een kale kop met daaraan een dreadlockje haar tot zijn schouders. Er waren meer van dit soort types eigenlijk nu ik erop terug kijk waren we wat in de minderheid wat betreft normale levensstijl.
Vlak bij lag een prachtig natuurlijk zwembad en volgens de lokale geruchten voelt men zich tien jaar jonger na elk bezoek. We zijn hier twee dagen geweest maar mijn 29e verjaardag komt steeds dichter in de buurt, het klop wel wat ze zeggen ik voel me nog geen dag ouder dan 23.
Isla de Ometepe had een verharde weg gekregen, iets wat er acht jaar geleden niet het geval was. Wonderlijk genoeg heeft het eiland ondanks de toename van toerisme het “eiland gevoel” weten te behouden.
We zijn wat snel door Nicaragua heen gereisd, misschien iets te snel maar hiermee kan ik eens eerder mijn tekst afsluiten. Het einde van onze reis komt dichter en dichter in de buurt.
Advertisement
Tot: 0.173s; Tpl: 0.01s; cc: 11; qc: 25; dbt: 0.1354s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.1mb
henny kanen
non-member comment
hallo
goed gedaan anka!