Advertisement
Published: April 6th 2009
Ik ben weer terug. Na vele avonturen overleefd te hebben ben ik weer terug in de stadsjungle i.p.v de echte. Hier mijn verhaaltje dag bij dag:
Maandag:
De enige manier om te komen waar we heen wouden, namelijk de Rio San Juan af, was eerst vanuit Granada een boot nemen over het aangrenzende meer, wat erg groot is. De bootreis duurde dus ook 14 uur, erg leuk. Door een andere student was ons sterk aangeraden eerste klas te nemen, wat achteraf wel zo fijn was. Nu bestond ons deel uit kleine harde bankjes waar iedereen op moest slapen en een blérende televisie, maar er was tenminste nog enigzins ruimte om te ademen. Beneden(tweede klas) was daar niet zoveel van en het verbaasde me dat mensen het daar überhaupt vol konden houden, zo´n heet kippenhok was het daar. Na dus de hele dag en nacht op de kleine bankjes doorgebracht te hebben kwamen we de volgende morgen aan in San Carlos, vanwaar we direct de volgende boot opgehupst werden, de betreffende rivier af.
Dinsdag:
Dus, de boot opgehupst, dit keer een veel kleinere. Allemaal Nicaraguaanse mensen, behalve wij twee, een Engelse-Italiaanse rook en bierverslaafde van 60 jaar en een andere
Italiaanse familie. Om bij het einde van de rivier te komen was het nog eens 10 uur, dus al bij al bijna 30 uur op een boot. Het eerste deel van de reis was vrij makkelijk, aangezien de rivier nog hoog was, in tegendeel tot het tweede. Het idee was om voor donker aan te komen in San Juan del Norte, onze oorspronkelijke eindbestemming aan het einde van de rivier en aan de Carabische kust, maar aangezien het nu het eind van het droge seizoen is, was de rivier nogal droog. Dus, moesten we de laatste drie uur op een donkere rivier varen, spannend, maar uiteindelijk hebben we het toch gehaald. Oja, en er waren heel veel krokodillen in de rivier en op de zandbanken, jungleboek!
Woensdag:
Aangezien mijn reispartner, Tina, de volgende dinsdag(morgen dus) terug moest vliegen naar de States was onze enige optie om dezelfde route terug te gaan donderdag, aangezien de boot maar twee keer per week vaart. Maar, sinds twee weken was er een nieuwe bootdienst over de zee ge-opend op zaterdag, wat ons de mogelijkheid gaf drie dagen langer in San Juan del Norte te blijven. Het stadje zelf was niet zo bijster interessant;
het was wel echt Caribisch als in gekleurde gekke huisjes, wit strand en pikzwarte mensen die Jamaicaans-Engels praten(ja, als Bob Marley), maar er wonen maar 1000 mensen en wij waren zo ongeveer de enige toeristen daar, behalve de bierdrinkende en kettingrokende Engelsman. Gelukkig was de eigenaar van het restaurant waar we aten toevallig ook een gids, en we mochten mee de jungle in, voor twee nachten!
Meneer de eigenaar, Alfredo, had een bootje waarmee we de Rio Indío opgingen, la onontdekte jungla in. En hoe verder we de rivier opgingen, hoe meer jungle het werd, inclusief meer krokodillen, schildpadden en iguanas van anderhalve meter. De eerste nacht zouden we doorbrengen bij een indianenfamilie, Rama´s en daar stopten we dus ook na 3 uur de rivier op te zijn gevaren. Tegenwoordig bestaan er nog maar 900 Rama´s, niet zoveel dus. Op dit punt begaven echter allebei onze camera´s het, zelfs mijn driehonderd batterijen mochten niet baten, dus jammer genoeg, geen foto´s. Ik heb ze wel beloofd gekregen van het hoofd van het toeristencentrum van de regio, maar nog niks ontvangen dus hopelijk ooit.
De familie woonde op de oever van de rivier, in een huis wat nauwelijks een huis
te noemen was. Een houten vloer, een meter boven de grond, een dak, en dat was het wel zo´n beetje. Ze woonden daar met drie kinderen en leefden van wat ze verbouwden, voornamelijk rijst en bonen en de kippen die ze hadden. Gratis bijkomstigheden waren kakkerlakken van vijf centimeter die het fijn vonden onder mijn tas te kruipen en een huisspin zo groot als mijn hand, jammie. Omdat het nog middag was gingen we met een Rama-man, een vriend van Alfredo, de jungle in. Gewapend met machetes en insectenspray betraden we de jungle, waar geen pad was, dus de machetes waren erg handig. Ik baal nog steeds dat ik geen foto´s heb kunnen maken want de jungle is nogal ongelooflijk. Dieren overal, geluiden overal en kleuren overal. Het woord wat het best de jungle omschrijft is overweldigend, je hebt geen idee waar je moet kijken.
Onze Rama-gids wist feilloos de weg, zonder pad, en hij kon zo alle sporen van allerlei dieren aanwijzen. Volgens mij hebben we sporen gezien van jaguars, poemas, miereneters, zwijnen en allemaal andere dieren waarvan ik niet snapte wat het waren. De dieren zelf waren niet zo lief om zich te laten zien, behalve dan
heel veel mieren zo groot als mijn kleine teen. Onze tocht bracht ons naar een heilige Rama plek, wat ongelooflijk was. Midden in de jungle stonden een soort piramides gemaakt van rotsblokken van twee bij twee meter, 5000 jaar geleden gemaakt door de voorouders van de Rama´s. De piramides waren denk ik zo´n 15 meter hoog, en functioneerden als graftombe, en zoals je kan raden compleet gemaakt met hand. Er waren er zo´n vijftig, maar wij hebben er maar drie gezien aangezien ze verspreid door het hele gebied staan. Bloedserieus vertelden Alfredo en onze ramavriend dat we daar ook weg moesten voor donker, aangezien de geesten van de personen voor wie de piramides gemaakt waren daar nog rondspookten ´s nachts.
Het bijzondere van deze dingen is nog geeneens zozeer dat ze compleet met de hand gemaakt zijn, wat schijnbaar onmogelijk lijkt(denk aan de Egyptische piramides), maar dat niemand er vanaf weet. Op internet is absoluut niks erover te vinden, en toen ik vroeg of er foto´s bestonden moesten ze met zijn tweeën heel hard denken en kwamen tot de conclusie dat ze dachten dat er maar één of twee iemanden er ooit foto´s van hebben gemaakt. Normaal komen er
ook geen toeristen, aangezien het zo moeilijk te bereiken is(na alle bootreizen was het twee uur door de jungle lopen zonder pad), dus we zijn one of the lucky few. Ik betwijfel ook sterk of er ooit wetenschappers geweest zijn, aangezien er dus absoluut nada noppes op het internet staat. Het leek echt een Rama-geheim te zijn, en aangezien er daar nog maar 900 van over zijn, is het een groot geheim. Als het beter bereikbaar zou zijn zou het net zo´n toeristenmekka als de piramides van Egypte kunnen zijn.
Tijdens de toch terug kwamen we ook langs een kleinere "grafsteen" die als het waren was opengebarsten met een spleet in het midden. De hond van een andere toerist waar ze de tocht ooit mee hadden gemaakt was volgens hen daar ooit ingelopen en spoorloos verdwenen. Jaja, het spookte daar echt.
Donderdag:
Na een heerlijke nacht in een hangmat tussen alle geluiden en beesten van de jungle, afgezien van paniek omdat Tina dacht dat ik werd aangevallen door een jaguar omdat ik nogal wild omdraaide in mijn slaap, gingen we weer de jungle in. Dit keer naar een warmwaterbron waar kokend water uit de grond kwam. Onze ramagids
had ook vlees nodig dus hij nam doodleuk zijn geweer en jachthond mee. Jammer genoeg heeft hij niks gevangen, ondanks een paar keer pijlsnel achter zijn hond door de jungle zijn gerend achter mogelijk lopend vlees aan. Rond de middag, na gezwommen te hebben in de rivier gingen we terug naar een boswachterpost voor de tweede nacht. Nogal bizar, aangezien we tweehonderd meter van de plek waar we gezwommen hadden een krokodil het water in zagen glijden.
Bij de boswachterspost hadden ze behalve dezelfde kakkerlakken ook kikkers zo groot als twee vuisten. ´S avonds gingen we op zoek naar het ultieme doel van onze trip, zeekoeien. Je kunt ze alleen zien ´s nachts en als je heel stil bent, want bij het minste of geringste geluid schieten ze weg. In onze speurtocht zonder geluid met zaklampen op een donkere rivier hebben we ze alleen gehoord, maar niet gezien. Ook hoorden we jaguars aan de andere kant van de rivier, ongeveer vijftig meter van ons vandaan. Vreemd om je te realiseren.
Vrijdag:
Terug naar San Juan del Norte, Alfredo betaald en bedankt en gechillt aangezien we zaterdag een fijne bootreis hadden. Ook met een zeeman met een Jamaicaans accent
en rumverslaving gepraat, maar hij kon alleen maar zeggen dat hij true to his roots was, met accent.
Zaterdag:
Onze bootreis naar Bluefields, over de zee. We zaten met 25 mensen in een kleine speedboot, op zijn Nicaraguaans proppen dus. De zee wou niet meewerken dus het was kadoengkadoeng over de golven. Het was de Caribische Zee, dus meezwemmende dolfijnen konden niet gemist worden en zelfs cocaïne maakte deel uit van onze reis. Dit stuk van Nicaragua staat bekend om zijn coke(witte kreeft wordt het hier genoemd), aangezien alle Colombiaanse drugsdealers die langsvaren en bijna gepakt worden hun coke overboord flikkeren waarna het door de stroming in San Juan del Norte aanspoeld en dan kopen ze het terug voor een lage prijs, maar een fortuin voor een Nicaraguaan. Op een gegeven moment riepen mensen aan boord dat ze een walvis zagen, dus wij rondkijken, maar het enige wat er was was een drijvende ton. Normaal hangt er onder zo´n ton coke, dus onze bootbestuurder ging kijken maar helaas, het was al weg.
Nadat we een Bluefield aangekomen waren was het spannendste deel van onze trip wel voorbij, de rest bestond vooral uit meer boten en bussen om thuis
te komen, in Granada, waar ik dus nu weer ben en de rest van mijn drie weken hier mag doorbrengen.
Zodra ik meer foto´s heb zal ik ze uploaden, degene die ik nu heb krijgen jullie ook.
x!
Advertisement
Tot: 0.067s; Tpl: 0.013s; cc: 5; qc: 48; dbt: 0.0416s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.2mb
Jochem
non-member comment
Jaloers!
Gozer, klinkt allemaal supervet en tof, ben echt jaloers! Hier was het de afgelopen dagen ook erg lekker weer, maar natuurlijk niks vergeleken bij jou! Verder gaat het zijn gangetje, chillen en jamaicaanse genotgoederen gebruiken natuurlijk. Veel plezier nog in Granada en natuurlijk over 3 weken met de andere backpackers!:D One love