Advertisement
Published: September 24th 2010
We hebben het westen ingeruild voor het oosten en de enige vergelijking die je kunt trekken is de kentucky fried chicken, voor de rest is alles anders, op elk zintuiglijk niveau is er een verschil. De hitte is er intenser en vochtiger, chaos heerst in elke straat, een ontzagwekkende combinatie van geschreeuw van mensen en het constante geluid van scooters, brommers en bussen, het eten is er een heel stuk lekkerder en stukken goedkoper en het stinkt er de hele dag naar eten en vis. Dit geld natuurlijk vooral voor steden en Ho Chi Minh City is zo'n stad, het is niet de hoofdstad, dat is Hanoi in het noorden.
Ho Chi Minh City is misschien wel beter bekend als Saigon. De stad heeft veel cultuur en de mensen werken er hard, heel de dag door, volgens ons zijn er maar weinig inwoners die 's avonds lekker een avondje op de bank gaan zitten en Idols kijken. Iedereen lijkt hier op straat te leven, sociale gebeurtenissen vinden plaatst op straat, eten, drinken en roken, soms zelfs naar de toilet gaan maar vooral eten is hier een ding waar je niet aan onderuit komt, en gelukkig maar want op straat en
Fiets
Deze maken in Vietnam onderdeel uit van het chaotische verkeer in Vietnamtot midden op de weg staan kraampjes met vietnamees eten, langs de weg zitten mensen op plastic stoelen waar ze thee drinken. Veel mensen zitten gehurkt op straat net zoals in Indonesië, gewoon te zitten. Een westerse mens kan niet zo lang gehukt zitten zoals de inwoners dat hier doen (ja, we hebben het geprobeerd)
In ons gasthuis ergens achter in een steegje werden we hartelijk onthaald, en omdat we via internet geboekt hadden (wat we altijd doen als we 's avonds ergens aankomen ) wist het gezin dat we uit Nederland kwamen, zo'n hartelijk welkom was nog niets vergeleken met het uitchecken.
De vrouw en moeder van een dochter, omhelsde Anka alsof ze jarenlang haar eigen dochter niet had gezien en hield haar hand stevig vast. Ik vond de omstandigheden ook gepast voor een knuffel en de vrouw drukte ook mij stevig tegen haar aan, net als bij Anka hield ze mijn hand vast.
Vanwege het emotionele afscheid voelde onze twee nachten bij dit gezin als toen we vertrokken vanuit Nederland. (misschien niet helemaal)
Op onze verjaardag (
14-09-2010) de dag dat we vier jaar verkering hebben hebben we het Vietnam oorlog museum bezocht, het regende 's avonds
Zeer oude monnik
tijdens een voetmassage in de tempel tijdens de avond markt en tot slot hebben we ook een beetje ruzie gemaakt toen een Vietnamees ons te weinig geld terug gaf voor een broodje.
Ho Chi Minh City is een belevenis, niet zo zeer voor de bezienswaardigheden van de stad maar juist de mensen die er leven.
Om te overleven in Ho Chi Minh City is het de bedoeling dat je de straat oversteekt in een rustig tempo, wachten tot de weg vrij is van brommers heeft niet zo veel zin, tenzij je een tent bij je hebt. Wanneer je schuifelend oversteekt maak je geen onverwachte bewegingen zoals rennen, de brommers stopen niet, ze verminderen niet eens vaart maar ontwijken je.
De weg van Ho Chi Minh City naar Mui Ne was een behoorlijk eind maar gelukkig heeft Vietnam een soepel bus systeem waar je vooraf je busticket koopt, de bus heeft enkel genoeg plaats voor het aantal stoelen en pikt geen mensen op onderweg, hiermee voorkom je het claustrofobisch "nooit vol genoeg" principe zoals ze dat in Indonesië hanteren waar mensen zelfs op het dak lagen terwijl jij een kleuter op schoot hebt, en je benen geklemd zitten onder de stoel voor vier uur (voor
meer leedvermaak omtrent dit
klik voor meer ellende met openbaar vervoer )
Mui Ne is een kustplaats waar een vissaus wordt gemaakt en het stinkt er dan ook naar uitgedroogde verrote vis, er is geen ontkomen aan in Mui Ne. De omgeving is mooi, niet tropisch of adembenemend mooi maar zeker de moeite waard voor een aantal dagen. Het is net zoals elders in Vietnam goedkoop, en voor de prijs heb je uitstekende kwaliteit, draadloos internet is hier overal, en gratis. Het eten hebben we nergens lekkerder gevonden dan hier in Vietnam, kijk naar de foto ( Anka was erop tegen, want foto's maken van eten is erg 2009 en doe je alleen in Salou ) deze maaltijd van gamba's koste ons slechts één euro vijftig en het bier maar negentig cent! in Ho Chi Minh city betaalde ik in het guesthouse dertig cent voor een halve liter fles! DERTIG CENT. Het is natuurlijk niet zo dat we nu bier drinken in plaats van water om onze vochthuishouding op peil te houden maar verleidelijk wordt het wel.
Op de derde dag in Mui Ne hebben we een scooter gehuurd om de omgeving wat beter te leren kennen, na stevig onderhandelen met zoveel mensen die
een scooter verhuurde stapte we eindelijk op, ik heb de beste man uitgelegd dat in Nederland het volkomen normaal is dat de vrouw rijd, althans voor ons als stelletje dan. Ik heb één keer gereden op de scooter in Nederland met Anka achterop en werkelijk voordat ik de straat uit reed kreeg ik een bekeuring van zeventig euro, ik probeerde me destijds eronderuit te lullen maar voordat ik de gele bon in mijn handen kreeg zei de agent " niet meer liegen tegen een agent he" hier werd ik toen echt pissig om, vooral ook omdat het knaapje vooraan in de twintig leek.
Goed, dat terzijde, ik had Anka stevig vast toen we op weg gingen naar de rode duinen, een bezienswaardigheid ongeveer tien kilometer van ons hostel en ik had de indruk dat veel mensen vooral mannen het moeilijk vonden om niet even een blik te werpen naar die blonde vrouw die over het hobbelweg reed met dat knulletje achterop die een kop boven de bestuurster uit stak. De tocht ging langs de bekende vissaus hallen waar duizenden kleine visjes in de zon lagen te drogen, Anka moest er van kokhalzen en ik hield mijn adem in.
De
rode duinen waren niet veel meer dan een aantal heuvel achter elkaar maar de tocht opzichzelfstaand was een avontuur.
Een zweterig avontuur wel te verstaan want chaos op de wegen beheerst hier iedereen, dit is niet de aangename route door de weiland weggetjes in Nederland, want wanneer je je in het verkeer in Vietnam begeeft ben je onderdeel van een enorme massa chaos op de weg en vreemd genoeg gingen we, Anka dan, hier in mee. Ik denk ook dat chaos een manier is om scherp te blijven en ik hou ervan, het is alleen nog niet helemaal ontdekt in Nederland.
Momenteel hebben we Mui Ne verlaten en zijn we op weg naar
Nha Trang, een tocht van zo'n zes uur door het mooie landschap van Vietnam, en met mooi bedoel ik dit keer ook echt heel mooi, oordeel zelf maar; uitgestrekte groene rijst velden waar buffels in grazen en mensen met bamboestokken aan het werk zijn tegen de achterliggende bergen en palmbomen tijdens een ondergaande zon. Nu klinkt dit als een cliché beeld van Vietnam en dat is het ook, het zelfde cliché als dat reizen heel de dag door een feest is. Dit is wat je vaak
leest in elk ander reisblog, een tempel hier en een schitterend strand daar, elke dag lekker eten en de mensen zijn zo vriendelijk.
In werkelijkheid zijn niet alle mensen vriendelijk waar we mee te maken krijgen, een eerlijke prijs bestaat hier nauwelijks, zelfs niet als je bij een Boeddhistische tempel, het symbool van liefde en een hoop goede dingen die ik niet weet staat. Hier stond een lokale man geld in te zamelen voor de monniken zodat deze konden eten, hij had een vaste prijs waarvoor wij zelf vijf dagen kunnen eten, wij wilde vrij zijn om zelf te bepalen hoeveel wij willen geven aan de monniken en voor bijna een tiende van het vastgestelde bedrag pakte hij het geld aan en ging er zelf sigaretten voor kopen. En zo gebeurd dit bijna elke dag in elk land waar de westerse reiziger gezien wordt als een bodemloze put gevuld met geld.
Het nieuwe van het reizen is er inmiddels van af, het is een gewoonte om steeds te zoeken naar een slaapplek om de drie dagen in een nieuwe omgeving in plaats van een spontane gebeurtenis. Onze rugzakken zijn onze kleding kasten, onze badkamers en eerste hulp benodigdheden,
alles wordt gekoesterd en goed onderhouden.
Maar wanneer je na vijf maanden nog steeds dezelfde kledingstukken wast als de eerste week in Maleisië zo'n vijf maanden geleden ben je toe aan afwisseling.
Natuurlijk kunnen we kleding weggooien en nieuwe kopen maar dat is juist het punt, kleding is niet stuk na vijf maanden, we dragen het tot het echt geen waarde meer heeft, niet omdat we er al op uitgekeken zijn want dat waren we vier maanden geleden al.
Voor Anka die voorheen shopmanager was in een kleding winkel is dit als een alcoholist die vijf maanden een detox vakantie gaat houden. Daarom koopt Anka in Hoi An nieuwe kleding en gooit haar zwarte H&M hemdje weg.
Dit waren dan de materialistische zaken en omstandigheden die spelen wanneer je langer reist dan een gemiddelde zomervakantie dan heb ik nog maar weinig verteld over hoe het is om als stelletje vierentwintig uur, meer dan vijf maanden lang de dag en nacht goed door te komen. Als je elkaar echt goed kent in een relatie, ga dan eens een maand op vakantie waarin je niets vooraf vast legt (dit voornamelijk om kosten te besparen en teleurstellingen te voorkomen) en ik durf
bijna zeker te zeggen dat je steeds meer en meer te weten komt over jezelf en over je partner. Doordat we in Nederland een leuke baan hadden waren de dagen in een week efficiënt en goed gevuld, je had collega's waar je serieus mee kon werken en tegelijkertijd ook gruwelijk mee kon lachen, verder had ik een routine en chaotisch bestaan waarin ik prima door de dag heen kwam.
Hetzelfde gold voor Anka behalve dan dat chaotische, misschien wel juist het tegenovergestelde daarvan, en ook zij had een hechte band met haar collega's en vrienden en familie.
Dus wanneer ik iets vergeet of kwijt ben gaat Anka dit oplossen of klaagt er dan over, ik vindt dan dat ze dan meer een moeder uithangt dan vriendin, Anka vind me een klein kind en de cirkel is rond, kleine irritaties worden grote irritaties en je kunt niet om elkaar heen, intussen moet je wel samen nog plannen waar de volgende highlight van je vakantie ligt.
Vaak loop ik dan alleen over straat, of sta ergens te eten aan een kraam terwijl Anka haar lievelings serie op de Ipod kijkt in de hotelkamer.
Wanneer je samen op reis gaat pas
Oke...
.. op deze foto gaat het om mijn zelfgemaakte truitje van een sjaal! je jezelf aan maar je veranderd niet in wie je bent, het zelfde geld voor problemen die je thuis had, deze gaan echt niet meteen voorbij als je reist, mijn moeder noemt dit de rugzak die je van thuis meeneemt en gelijk heeft ze. Terwijl er thuis in het gezin ook van alles afspeelt waar ik graag bij had willen zijn verblijf ik hier omdat het duidelijk mag zijn dat wij heel veel geluk hebben om dit mee te kunnen maken.
Van alle landen behalve Australië die wij hebben bezocht zijn de inwoners voor een groot deel niet in de gelegenheid of positie om zelf op vakantie te gaan in hun eigen land, laat staan om te reizen naar Europa. We hebben financieel de mogelijkheid en de tijd, je moet zelf de stap zetten en mensen die zeggen dat het leven veel te saai is zijn eigenlijk al veel te lang dood.
En dan ga je verder en voor je er erg in hebt waren we bij volle maan in de zee op zoek naar lichtgevend plankton, we zijn in een plaatsje zestig kilometer ten noorden van Nha Trang, het heet
Jungle Beach en heeft een verlaten strand
Dragon fruit
Dit is volgens Anka het mooiste fruit wat er bestaat! met bungalows tussen palmbomen, weinig toeristen komen hier omdat het buiten de bekende route ligt, ik had van deze plek gehoord toen ik in gesprek was met een eigenaar van een surfwinkel in Mui Ne. Het prettige van reizen in mooie landen is dus dat je snel over je perikelen heen bent omdat de omgeving en het reizen op zichzelf veel interessanter is om je aandacht op te richten dan de frustraties die je opbouwt als je heel lang intensief samen bent, je raapt je zooi bij elkaar, zet je schouders eronder en pakt elkaars hand vast en voor je het weet ben je in Hoi An, alweer een prachtige locatie op de route naar het noorden.
Tegelijkertijd bouwt het enthousiasme weer op en we krijgen steeds meer zin om het volgende te zin, het lijkt soms wel een verslaving omdat we blijven zoeken naar meer, nog meer exotische plaatsen om te ontdekken. We hebben een twee maanden plan gemaakt en die ziet er als volgt uit.
Vanuit het noorden van
Vietnam een grens oversteek maken naar
Loas om vervolgens via het zuiden, het noorden van
Camboja te betreden, ergens in Cambodja een grens oversteek maken met
Thailand en eindigen bij één of meerdere eilanden van Thailand in het zuiden. Het zal dan ongeveer de eerste week van november zijn. Vanaf Phuket vliegen wij op zestien november naar Colombo, Sri Lanka via Kuala Lumpur, Maleisië (stop-over) in
Sri Lanka komt Hans de vader van Anka ons bezoeken! We verblijven dan in een resort! Wanneer de vader van Anka vertrekt blijven wij rondreizen in Sri Lanka om in eind november of ergens in december naar de Filipijnen te vliegen, het is er dan perfect en kalm weer daar.
Na de Filipijnen staat centraal en zuid Amerika op ons verlanglijstje hopelijk met een stop over in Nieuw Zeeland of Hawaii.
Dit is het einde van ons eerste blog in Vietnam, we zitten nu halverwege het land en vertrekken vanavond naar Hoi An, de plek waar Anka eindelijk kleding laat maken!
Advertisement
Tot: 0.113s; Tpl: 0.023s; cc: 11; qc: 26; dbt: 0.0356s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.2mb
henny
non-member comment
hallo
geweldig verhaal en mooie foto's, ik zou meteen naar vietnam willen. mijn eerste verre reis zal pas over een paar jaar zijn als martin z'n dochter wat ouder is.....hij wil wel mee gelukkig! vorige week is hih verhuisd, heeft een huis gekocht hier om de hoek, groter en mooier, zal er zelf waarschijnlijk ook ooit gaan wonen. ben vrij vandaag,vanavond hebben we feest bij hanneke, ze is geslaagd voor de leraren opleiding, iedereen moet een pruik op en heb gehoord dat haar zus ons ook nog gaat sminken! het verhaal en de foto's worden je toegestuurd. enne.....als jullie naar hawai'i gaan moet je aan de oostkant van the big island zijn, daar lopen niet alle amerikanen van het vaste land en is het nog betaalbaar. niet denken dat je daar het paradijs aantreft want dat zou wel eens tegen kunnen vallen. het heeft de naam, maar ik denk dart mening eiland in azië mooier en leuker is. ik zou voor aitu taki gaan, echt ik meen het. groet, henny