Advertisement
Published: October 12th 2010
Hoi An is een plek waar vele toeristen en tour organisaties samen komen, of je dit nu boekt in Nederland of in Vietnam zelf, tientallen tourbussen van onder andere D-reizen en Fox reizen komen langs Hoi An en het is goed te begrijpen waarom, omdat het beeldschoon is... Westerse toeristen onder een Vietnamese hoed en een traditionele jurk blijft echter een verschrikkelijk aanzicht.
Wij waren in Hoi An om kleding op maat te laten maken, niet een t-shirt maar een maatpak en een sexy zomer- en avondjurk voor Anka. Kleding op maat maken is serieus zaken doen voor de mensen hier in Hoi An, niet alleen omdat toeristen veel geld investeren, maar misschien omdat het aanbod zo gigantisch groot is dat kleine zaakjes zich staande moeten houden door het aantrekkelijk te maken voor de toeristen,de beste manier die altijd werkt zijn flinke kortingen.
Dit laatste ging niet voor ons op, als we dan toch iets unieks en op maat wilden laten maken dan maar meteen voor een betere kwaliteit in plaats van een hele lage prijs.
Ik had natuurlijk met gemak een maatpak kunnen laten aanmeten voor vijftig tot vijf en zeventig euro, (broek, vest en colbert)
de kwaliteit is dan echter zo laag dat je dit pak een aantal keer kan dragen voordat het zijn vorm verloor. Ik koos voor de hoogste kwaliteit stof (cashmere en zijde mix) uit Italië en Anka koos Vietnamees zijde voor een zomer jurkje en een lange jurk van chiffon en Vietnamees zijde als voering voor de jurk, we kochten nooit souvenirs dus dit is meteen de eerste en de beste. De kleding werd zeer nauwkeurig op maat gemaakt en ik moest daarom tot drie keer toe terug naar de winkel om mijn pak nog perfecter af te stellen. Nu maar hopen dat er veel mensen in de toekomst gaan trouwen of dat we niet uitdijen want het duurt nog een hele poos voordat we de kleding aan kunnen trekken. We hebben alle kledingstukken laten verschepen richting Nederland, in totaal vier kilo nog wat voor zo'n vijftien euro.
Zo'n honderd kilometer verwijderd van Hoi An ligt de
My Son tempel uit het jaar achttien honderd, de rit op de brommer was een stuk avontuurlijker dan de tempel op zich zelf. Brommer rijden is avontuurlijker omdat je nooit precies weet wanneer je benzine op is en de landweggetjes door rijstvelden
maken op ons meer indruk dan de maïsvelden rondom Borkel & Schaft.
Die avond hebben we een Amerikaan ontmoet die zijn kant van de Vietnam oorlog heeft toegelicht en sinds enkele jaren terug naar Vietnam komt om vrienden te bezoeken die hij tijdens de oorlog heeft opgedaan tijdens zijn missie als medische staf in de buurt van Hoi An. De zuid Vietnamese soldaten drinken nu gezamenlijk bier met de Amerikaanse militair die destijds getraind werd om de zuid Vietnamese soldaten te doden. De Amerikaan wordt sinds enkele jaren begeleid door psychiaters omdat hij zoals zovelen veteranen lijdt aan een posttraumatisch stress syndroom die hij overgehouden heeft van maanden blootgesteld staan aan constante dreiging in een omgeving van geweld en doodslag. Het meest indrukwekkende verhaal wat ik die avond hoorde was van een aanval in een nacht waarbij veel soldaten en dorpelingen het leven lieten, tijdens een conflict tussen noord en zuid Vietnamese soldaten waarbij velen het leven lieten merkte de man in kwestie dat hij zich vervreemd voelde van zichzelf. Geen angst voor extreem geweld, geen verdriet bij het verlies van mensenlevens, vriend of vijand. Leegte, zwart/wit. Om zichzelf terug te vinden moesten verdrongen emoties diep van binnen
opgehaald worden door zichzelf veel lichamelijke pijn toe te dienen. De man heet Rupert en heeft na de oorlog eindeloos geprobeerd om normaal te kunnen functioneren in een westerse wereld die voor hem niet meer hetzelfde was toen hij terugkeerde uit Vietnam...
In
Hue hadden we een bezoek gebracht aan de grootste markt van Vietnam en tegelijkertijd ook de meest smerige plek die we tot op die dag gezien hadden. Het modder trok tot diep tussen onze tenen en onze slippers zakte weg in een substantie van visschubben en bloed toen we door de open vleesmarkt liepen om elders de uitgang te vinden.
Als we hetgeen wat we hier aantroffen hadden in het vleesvak van de alberthein terug zouden vinden, stemde de meerderheid van de Nederlandse bevolking op de partij voor de dieren en werd vegetarisch.
Hue heeft ook een oud stad gedeelte met gebouwen uit de Chinese tijd en was absoluut een hoogte punt voor fotografie.
Onze reis vervolgde richting
Hanoi (na een overnachtbus van 12 uur) en dit was tevens een van onze laatste stops in Vietnam. Hanoi is de hoofdstad en telt 3.7 miljoen inwoners en het lijkt en voelt alsof alle inwoners
Halong Bay
Met een locale vissersboot op de fotoin dezelfde straat wonen, wat we hier tegenkwamen overtrof alle verwachtingen, als je Koninginnedag al te druk vind moet je vooral naar Hanoi gaan wanneer het haar duizend jarig bestaan viert, een festival van tien dagen met een onpasselijke drukte.
Het festival werd geopend met groot vuurwerk (waarschijnlijk uit buurland China), geen mens wist waar het begon en er was geen programma, wel waren er meer dan een miljoen mensen op een stuk ergens tussen een meer en een straat in de straat was het zo druk dat lopen niet meer mogelijk was, Anka en ik werden een richting in bewogen.
Op een verhoging stond een agent op een fluitje te blazen en wees wild om zich heen, gelukkig waren er nog duizend mensen die ook een fluitje bij zich hadden en uiteindelijk wist niemand waar ie heen ging, noch wat de agent bedoelde met een fluitje.
Toen we uit de massa wisten te ontsnappen en ons richting de Kentucky Fried Chicken wisten te verplaatsen had ik even een moment van mentaal uit balans raken omdat ik vier keer heen en weer werd gestuurd om twee cola te halen, het was niet mogelijk om enkel cola
te bestellen dit kon alleen als je iets extra's als friet bestelde, goed, vijftig minuten en twee bijna verdampte cola's later stonden we op het balkon uitkijkend naar de duizenden mensen die allemaal een kant op gingen behalve dezelfde.
Gelukkig konden we snel genoeg de drukte van Hanoi verlaten om ons te laten verwennen door de mooie omgeving van
Halong Bay. Halong Bay ligt in het noorden van Vietnam en bestaat uit een baai met meer dan drie duizend eilanden die als rotsen uit de zee rijzen. Het heeft een heel mysterieus karakter en iets wat wij niet eerder hebben gezien, alle eilanden zijn onbewoond en hebben tunnels die leiden tot verscholen lagunes. Met een kajak kun je de omgeving verkennen, zeker wanneer je de enige toeristen in een kajak bent lijkt het alsof je een avonturen film binnenstapt. We hadden een luxe boot die ons naar de mooiste plekken bracht en een romantische cabine met donker houten meubels en een geweldig uitzicht.
We hadden die avond gelijk vrienden gemaakt met twee Engelse dames en een jongen uit Schotland en zijn vriendin die toevallig ook uit Nederland komt. Rondom onze boot was nog een kleiner bootje in het
water die bier en wijn verkocht, dit was buiten weten van de bemanning van het schip en stukken goedkoper alleen moest je hiervoor wel stiekem twee flessen wijn langs de bemanning smokkelen.
Dezelfde avond kon je ook zwemmen in de baai door van het dek af te springen (in het donker), ik sprong naar beneden en gelijk klapte door de druk mijn linker oor dicht, Anka sprong hand in hand met Nikki uit Engeland. Direct toen ik boven water kwam vroeg een vrouw of ik bier wou kopen, dit was grappig want dit is het laatste waar je aan denkt wanneer je van een hoge boot af springt, de vrouw die bier wilde verkopen was een van de bewoonsters die in drijvende vissers dorpjes leven, ze had een boot vol bier en wijn.
Dit was zeker weten een hoogtepunt van onze reis door Vietnam, we vonden Vietnam erg leuk maar minder interessant dan we verwacht hadden, we vonden dat het voor een communistisch land nogal erg veel met westerse ontwikkelingen bezig is, het ene resort sprong na de andere uit de grond, evenals een soort van pizzahut en donutketens. Onze ervaring was dat mensen nogal uit
waren om geld op elke manier uit toeristen te persen, wat ergens ook weer begrijpelijk is. Zoals in veel gevallen geld zijn de mensen die het minst te verliezen hebben diegene met het warmste hart en dat zijn in onze beleving de mensen die van en op het land leven.
En zo verlieten wij Vietnam, maar niet zonder dat we kennis maakten met de mensen waar ik altijd al een hekel aan heb gehad; de douaniers. Types die er constant van bewust zijn dat jij, zonder hun toestemming een heel vervelende dag zal beleven, ook al is het maar het werk van een stempel zetten, iets wat je als kleuter al mee bezig bent geweest, en het enige verschil tussen een kleuter en een douanier is dat een douanier altijd een snor heeft en altijd meer tijd heeft om te spelen met jou paspoort dan een kleuter met een kleurplaat. Gewoon omdat het kan...
Grensovergangen van Vietnam naar Loas en visa versa zijn berucht om diverse oplichtingen.
Wij stonden bij het grenskantoor staat en hadden een klein verschil met hetgeen de douanier gewend is, (lees; heeft de toerist een visum wat lijkt op een plakplaatje? dan
mag ik een stempel zetten) en dan ondervinden we dat deze mensen een groot gebrek hebben aan creativiteit en direct beroep doen op hun positie tegenover toeristen. Men spreekt geen engels behalve het woord " nee " en " dollars ".
Wij ondervonden moeilijkheden toen we onze paspoorten als enige van de tientallen andere paspoorten op het bureau achter het glas zagen liggen, voorover gebogen over onze paspoorten zat een autoritaire douanier is groen kostuum.
Hij moest inmiddels al tien keer het formulier hebben doorgenomen waarop een lijst met namen staan van mensen die online een visum hebben aangeschaft, op dit formulier stond in het Vietnamees en Engels aangeduid dat Roel en Anka met goedkeuring van het ministerie van buitenlandse zaken en toerisme van dertien september tot dertien oktober Vietnam mochten bezoeken en verlaten. Dit was een origineel visum geldig voor een maand waarvoor we in Darwin, Australië zeventig dollar hadden betaald.
De douanier was het hier niet mee eens, gewoon niet omdat hij dit kon weigeren of omdat dit visum minder voorkomt. Daar kwam ook nog eens bij dat een andere k*t douanier in Ho Chi Minh een uiterste verblijf datum van achtentwintig september in
het paspoort had geschreven toen we aankwamen in Vietnam, zeven dagen eerder dan wanneer we aan de grens stonden en vijftien dagen te vroeg voordat we officieel het land moeten verlaten. Er bestaat geen Visum korter dan een maand, ondanks al onze formulieren en pogingen om uit te leggen dat we nog langer hier mogen verblijven als we dat zouden willen bleef de douanier als een chimpansee wijzen naar de achtentwintigste, de fout van de douanier in Ho Chi Minh, de gelegenheid om ons extra geld te laten betalen.
De emoties die door je heen gaan wanneer al je reisgenoten allemaal hun paspoort ontvangen hebben en inmiddels in de bus zitten om de grens over te steken is niet makkelijk in woorden uit te brengen, onze Engelse vrienden Lisa en Nikki bleven lang bij ons maar moesten uiteindelijk vertrekken omdat ze anders risico liepen dat de bus naar de grens oversteekt en vertrekt met onze bagage. (Ook een beruchte oplichting overigens, toeristen achterlaten bij de grens terwijl deze voor de hele rit betaald hebben. Zodat ze gedwongen een duurdere bus moeten nemen die dan klaar staat.)
Hoe dan ook, het werd alleen maar erger toen de
douaniers achter de glazen ramen begonnen te lachen toen ze naar onze paspoorten keken, intussen hield Anka het niet meer droog (na 12 uur in een bus te hebben gezeten en dan dit!), het werd te veel en de frustratie en woede steeg met de seconde, het idee dat andere mensen lijken te genieten van je emoties en kwetsbaarheid geeft je het gevoel dat je door het raam wilt springen om deze mensen aan te vallen. Toen de jongste achter het raam mijn zaklamp oppakte die daar tijdens het zoeken naar de juiste papieren terecht was gekomen en hiermee in ons gezicht begon te schijnen wist ik echt niet wat ons overkwam.
Intussen kwam er een man die gebrekkig Engels sprak, deze man vertelde iets tegen de douanier met de meeste status, de sheriff ofzo en gaf ons in gebrekkig Engels aan dat we nog even moesten wachten en of ik hem vast wat geld wou geven voor het vertalen van de twee zinnen die hij had gewisseld met de sheriff en ons, ik keek hem aan op een manier waar geen woorden voor nodig en hij vertrok.
Direct toen de man uit zicht was kwam de buschauffeur
de hoek om lopen en eiste woedend zijn geld maar we hielden als ons geld bij ons, we zouden de chauffeur pas betalen zodra we over de grens waren. We moesten betalen voor de aantal dagen dat we volgens de douanier te lang in Vietnam zijn geweest, we wisten allemaal dat wij nog veel langer konden blijven in Vietnam en iedereen wist dat we niets verkeerd deden maar dit was hun kans om geld in eigen zak te steken. Zeventig dollar om precies te zijn, wanneer we het geld overhandigde nam de douanier de stempel en bam! we konden vertrekken naar Loas om opnieuw vijfendertig dollar te betalen voor het visum van Laos, dit keer met een plakplaatje in het paspoort zodat de douanier niet hoeft na te denken maar meteen een stempeltje kan zetten.
Omdat we de buschauffeur nog niet betaald hadden bleef deze op het geld wachten dat we hem zouden geven zodra we in Laos waren en negen uur later kwamen we aan in Vientiane, Laos.
En Anka straalde als nooit tevoren!
Advertisement
Tot: 0.078s; Tpl: 0.017s; cc: 9; qc: 23; dbt: 0.0293s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.2mb
henny
non-member comment
we hebben jullie verhaal hier met een aantal mensen zitte te lezen! er zijn er die denken dat jullie binnenkort gaan trouwen of dat een aanzoek gedaan gaat worden. dit denken ze omdat ze amoureuze dinge menen te zien of lezen, het wordt nu weer gevoed door de kleding die jullie hebben laten maken. met name omdat geschreven werd dat je niet dikker moet worden omdat je er dan later niet meer in zou kunnen. maar goed, vervelend als je zo moet stressen aan de grens. heb het ooit gehad op flores, de taxi chauffers stonden met de neuzen tegen de ramen van het vliegveld gedrukt om klanten te lokken. je kon binnen al een bonnetje krijgen voor vervoer, dan wist je dus ook dat niet te veel zou betalen. werd je toch geflest........je wist de prijs maar moest afrekenen met de chauffeur....met de taxi naar een busstation om vandaaruit verder te reizen. kom je daar, weer volop taxi's, bagage gaat uit de bus, en wat doe je.....? zien dat je je bagage hebt.....je hebt betaald, krijgt nog wisselgeld terug......en dan is taxi chauffeur natuurlijk weg! maar goed dat ze er maar in stikken. groet, henny