Advertisement
Published: June 21st 2013
Vanuit Hue namen we een minibusje naar een gehuchtje in de omgeving van Son Trach. Onderweg maakten we nog twee
stops in de zogenaamde DMZ (gedemilitariseerde zone): de 10 km brede strip land die diende als buffer tussen Noord- en Zuid-Vietnam van 1954 tot 1975 en die tijdens de oorlog zogezegd vrij van oorlogsgeweld zou blijven. In werkelijkheid werd het een van de meest gemilitariseerde zones ter wereld. Eerst hielden we halt bij de Ben Hai River, de rivier die de officiële scheiding markeerde tussen Noord en Zuid. Een groot monument en klein museum herdenken er de oorlog. Een twintigtal kilometer verder stopten we een tweede keer, ditmaal voor een bezoek aan de Vinh Moc Tunnels. Tijdens de Vietnamoorlog besloot een Noord-Vietnamees dorpje volledig ondergronds te gaan om te ontsnappen aan de niet aflatende bommenregen van de Amerikanen. Met de hand groeven ze een volledig gangenstelsel van meer dan 2 kilometer lang en tot 23 meter onder de grond. 90 families konden zich er schuilhouden tijdens bombardementen. Een van de uitgangen komt uit op een prachtig verlaten en vredig strand, een immens contrast met de gruwel van de oorlog. Nog een leuk weetje: maar liefst 17 baby’s werden geboren in de
Tooghanger Cas
Monkey Island Resorttunnels van Vinh Moc. Een twijfelachtige eer voor de moeders…
Omdat de Phong Nha Farmstay volledig volgeboekt was, werden we doorverwezen naar het Phong Nha Lakehouse Resort. Veel te chique voor ons, maar omdat het nog maar twee maanden open was en bovendien nog niet volledig afgewerkt (het zwembad moet nog gegraven worden…), werd al die luxe ineens betaalbaar. We voelden ons er allemaal meteen thuis: Ella werd constant rondgedragen door de verschillende dienstmeisjes, Casper vond een speelkameraadje in de zesjarige James en wij genoten van de babbels (en gebarenconversaties) met de rondhangende Vietnamese familie, vrienden en personeel. Dat alles in een prachtige
setting, nog nauwelijks ontdekt door toeristen en exploitanten. De reden daarvoor is dat de overheid de toegang tot het Phong Nha-Ke Bang National Park tot voor kort nog zwaar beperkte; sommige delen zijn nog steeds verboden. Enkel wetenschappers en
cavers hebben toestemming om bijvoorbeeld de pas in 2009 ontdekte grootste grot ter wereld, Hang Son Doong, te betreden.
De eerste dag genoten we van het uitzicht, luierden we op het panoramisch terras, deden we dutjes en wandelden we naar de Farmstay voor een plons in hun zwembad en een zonsondergang over de rijstvelden, onder het
Ons privémeer
Lake House Resort genot van een lekker avondmaal. ’s Anderendaags bezochten we het nationaal park. Aangezien ‘s werelds grootste grot gesloten is voor bezoek, moesten we ons ‘tevreden stellen’ met de langste droge grot ter wereld: met een lengte van maar liefst 31 kilometer verbleken de Grotten van Han bij de pracht van de Paradise Cave. De ontelbare trappen die we hadden moeten beklimmen om er te geraken waren we snel vergeten toen we vanaf de bovenste trede de diepte inkeken. Vervolgens reed onze chauffeur ons naar de Nuoc Mooc Eco-trail: een slecht bewandelbaar pad door de jungle en over riviertjes overspannende bamboebruggetjes. Achteraf bekeken misschien niet de meest kindvriendelijke wandeling, maar het waren vooral de kinddragers die er last van hadden. Na een kom
pho bo (
beef noodle soup) bij wijze van late lunch werden we gedropt aan de ticket office voor de Phong Nha Cave. Daar moesten we even wachten tot we ons bootje gevuld kregen met Vietnamezen, want een privéboot was ons te duur. Samen met een Vietnamese familie vaarden we langs waterbuffels en karstbergen tot aan de Phong Nha Cave. Aan de mond van de grot werd de motor stilgelegd, zachtjes peddelden we verder het donker in. Af en
Waterbuffels
Bij Phong Nha Farmstay voor de deur toe mochten we uitstappen voor een wandelingetje in de verlichte grot; de boot wachtte ons gelukkig telkens op aan het andere eind. Onze laatste dag in het Lakehouse Resort begon avontuurlijk. Om de een of andere reden leek het ons een goed idee om van een buurtbewoner een lokaal kanootje te huren en daarmee op het meer te gaan. Gelukkig hadden we de tegenwoordigheid van geest om Ella aan de goede zorgen van de mensen van het Lakehouse Resort over te dragen. Een kano hier is namelijk geen kano zoals thuis. Om te beginnen stond het onding al half onder water (letterlijk), vervolgens had het maar één peddel die vastgemaakt was waardoor sturen nagenoeg onmogelijk werd. Na een half uur cirkeltjes draaien (een belachelijk zicht trouwens), had Yves ineens een manier gevonden om rechtdoor te blijven gaan (geholpen door de wind). De problemen begonnen pas toen we wilden terugkeren aangezien de wind niet wilde meekeren. De boot werkte echt niet mee en na veel ellende strandden we op de oever aan de compleet verkeerde kant van het meer. Nu is Yves echt niet iemand die zich zomaar gewonnen geeft als het even niet meezit, maar tegen de nukkigheid van deze
Hondje slachten
Feestmaal in Phong Nha-Ke Bang National Park kano waren we niet opgewassen. Dus besloten we het onding half op de oever getrokken te laten wachten op de rechtmatige eigenaar, terwijl wij wel naar huis zouden wandelen. Ineens begint de kano zich nog meer dan gewoonlijk te vullen met water, en nog meer, en begint hij te zinken. Yves is met zijn kleren in het water gesprongen om te duwen, ik tot mijn enkels in het drijfzand om eraan te trekken. Allebei in paniek natuurlijk, want een gezonken kano is redelijk lastig uit te leggen in het Vietnamees. Cas in paniek door onze paniek: echt een gezellig familiemoment! Om een veel te lang verhaal toch iets korter te maken: een zeewierscheppende man zag ons zinken, is komen helpen, heeft Yves hun stuurtechniek geleerd en Yves heeft ons dan tot thuis gevoerd en getrokken. Daar bleek dat Ella ons gelukkig niet gemist had, hoewel we twee uur langer dan gepland waren weggebleven. We hadden de rest van de dag om te bekomen van ons avontuur; ’s avonds namen we de nachtbus richting Hanoi.
Om zes uur ’s morgens werden we langs de kant van de weg gedropt in een buitenwijk van Hanoi. Slaperig stapten we in een taxi
en werden we naar ons hotel gebracht. We besloten meteen op zoek te gaan naar een lekker koffietje en nestelden ons op een terrasje met uitzicht over het Hoan Kiem Lake, een meer in het centrum van Hanoi. De rest van de dag verkenden we de Old Quarter van Hanoi en deden we een flinke middagdut. We hadden tickets gekocht voor de avondvoorstelling van het Municipal Water Puppet Theatre waar we op de eerste rij zaten. Cas vond het geweldig om de poppetjes, vissen, draak en buffels over het water te zien ‘dansen’. De begeleidende muzikale ondersteuning maakte het plaatje af. Casper was zeer te spreken over het visuele spektakel, maar de uitleg door een Vietnamese vrouw vond hij weinig interessant. Tijdens een stilte in haar verhaal, vulde Cas de ruimte met de luide constatering: “Ma die mevrouw kan geen Engels, hè”. Wij doken iets dieper in onze zeteltjes en genoten verder van de show.
De volgende dag bezochten we ’s morgens het Hoa Lo Prison Museum, ook wel gekend als het Hanoi Hilton voor de krijgsgevangenen die hier vertoefden tijdens de Amerikaanse Oorlog. Hoewel er nog maar een deel van het complex overblijft, biedt het toch een goede
inkijk op de gruwelen die er zich sinds 1896 hebben afgespeeld. De weergave van de feiten is weliswaar behoorlijk gekleurd en folterpraktijken worden vakkundig verbloemd. ’s Middags aten we in Quan An Ngon, een restaurant dat - terecht - erg hoog aangeschreven staat in onze reisgids. We trakteerden er onszelf op een copieuze maaltijd. Voor een koffietje achteraf wandelden we tot Kinh Do Café, waar Catherine Deneuve haar ochtendkoffie dronk in de film Indochine. De koffie werd wat wrang toen daar voor de deur een brommer aangereden werd en de vrouwelijke bestuurster bewusteloos afgevoerd moest worden. Het zag er behoorlijk zorgwekkend uit. Klaarwakker van de koffie en de gebeurtenissen wandelden we naar de Temple of Literature, een mooi staaltje van traditionele Vietnamese architectuur. Als avondeten aten Casper en ik heel on-Vietnamees (maar wel in goede koloniale traditie)
crêpe met nutella; Yves lustte wel typisch Vietnamees en deed zich te goed aan
bia hoi, vers gebrouwen bier van het vat.
De volgende ochtend was er al bedrijvigheid in onze kamer vóór 5u. Toen duidelijk werd dat verder slapen geen optie was, ben ik met Ella de kamer uitgeslopen. Groot was mijn verbazing toen ik zag dat heel Hanoi al wakker
was op dat onchristelijke uur. De toeristenwinkels in onze buurt fungeerden als ad-hocgroentewinkels (de toeristenwaar zorgvuldig versopt onder een deken) en rond Hoan Kiem Lake liepen letterlijk duizenden Vietnamezen in tegenwijzerzin. Honderden anderen deden in groepjes aan onder andere stijldans, waaierdans, sabeldans, tai chi, zumba, badminton, groepsmassage en gymnastiek. Enkelingen rekten en strekten zich in onmogelijke richtingen, trokken zich op aan stevige takken of gebruikten een bankje als turntoestel. Tegen de tijd dat mijn slaapkoppen wakker waren (7.30u) waren al die naarstige turners al op weg naar andere oorden. We ontbeten, maakten een valiesje en vertrokken richting Cat Ba.
Vijf uur en evenveel vervoersmiddelen later kwamen we aan op het eiland in de baai van Lan Ha. De hostel die we geboekt hadden bleek een tegenvaller van formaat: geboekte kamer volgeboekt, vies kamertje met twee eenpersoonsbedden met waanzinnig uitgezakte matras gekregen, airco werkte niet, locatie verder van ‘den dijk’ dan verwacht, muffe geurtjes overal, … We besloten meteen de volgende ochtend te verkassen naar betere oorden en boekten een tweedaagse op de boot. De tocht zou ons leiden door de befaamde Halong Bay en de minder bekende maar even mooie Lan Ha Bay en Bai Tu Long Bay. Onderweg
De trotse papa
Wachten tot we een bootje gevuld krijgen met Vietnamezen - Phong Nha Cave kayakten en wandelden we door grotten; zwommen we in de zee; beklommen we een uitkijkpunt; zagen we massa's kwallen, iets minder apen en slechts één immense zwarte eekhoorn; aten we kraakvers lekkers uit de zee en genoten we met volle teugen van de karstbergen die overal rondom ons als paddenstoelen uit het water rezen. De tweede avond werden we afgezet op Monkey Island.
Bij wijze van luxueuze afsluiter van onze reis hadden we een kamer geboekt in het Monkey Island Resort. Bij aankomst bleek echter dat de forse prijs die we betaalden maar een klein oncomfortabel hutje ... . Nóg meer betalen zagen we echt niet zitten, dus sliepen we gezellig met ons viertjes in een twijfelaar. Het personeel was ongelofelijk vriendelijk en bepleitte 's anderendaags een grotere kamer tegen dezelfde prijs voor ons. Na een bijzonder vermoeiende klim naar het uitkijkpunt over het eiland en de omliggende karstbergen, konden we intrekken in ons nieuwe onderkomen: een mooie grote bungalow met twee bedden, een badkamer en terras. Ons vakantiegevoel herleefde weer. Met de kayak peddelde Yves ons naar Monkey Beach aan de andere kant van het eiland, waar een troep wilde apen nog meer verwilderd is geraakt door het
Eventjes op wandel in de grot
Bootjes wachten ons op - Phong Nha Cave
eten dat toeristen hen geven. Regelmatig wordt zo'n toerist gebeten, maar voor een mooie foto moet je maar tegen wat rabiës kunnen, zeker? Zelfs Cas weet dat hij wilde dieren niet moet voederen. Wij lachten dus stiekem een beetje in ons vuistje toen we een man met bebloede schrammen kruisten op het strand. Eigen schuld, dikke bult... Gisteren heeft Yves zich gewaagd aan
deep-water soloing, zonder beveiliging of touwen op een karstberg klimmen en de oceaan gebruiken als een soort immens waterbed als je naar beneden tottert. Niet voor vrouw en kinderen, dus wij bleven thuis.
Vanmorgen zijn we vertrokken op Monkey Island. Het afscheid van het personeel viel ons weer zwaar; zo zwaar zelfs dat een van de meisjes met ons meeging tot aan het vasteland. Bij het vertrek kreeg Casper ineens krampen. "Mijn hartje mag niet kloppen", zei hij (hij heeft namelijk net geleerd dat we allemaal een hart hebben dat continu klopt) terwijl hij jammerend ineenkromp. Op de boot en aansluitende minibus werd het erger, maar de volgende bus-boot-bus-bus-taxiritten verminderde de frequentie en intensiteit van de krampen en bij de laatste busrit viel hij zelfs in slaap. Tussendoor was hij zijn vrolijke zelve en gaf hij
aan dat hij nergens last van had. We dachten dus dat hij iets verkeerds gegeten had (hij zei zelf dat hij noedels had opgegeten die op de grond lagen) en dat het weer beter ging toen we in ons hotel in Hanoi incheckten. Enkele uren later kwamen de krampen weer in alle hevigheid terug en is Yves met Casper naar het ziekenhuis vertrokken. Na een echo werd geconstateerd dat het om een darminvaginatie gaat en moest hij met de ambulance naar een pediatrisch ziekenhuis overgebracht worden voor behandeling. Na enkele spannende uren is zopas (01u15) het verlossende berichtje binnengekomen dat alles in orde komt. Hij is de hele nacht nog in observatie gebleven en na een laatste onderzoek vanmorgen uit het ziekenhuis ontslagen. Om kwart voor acht wandelden mijn twee helden hier vrolijk binnen, alsof er niets gebeurd was. Casper is zo superflink geweest, al blijft hij er zelf van overtuigd dat hij iets verkeerd gegeten had.
Straks stappen we op het vliegtuig richting België. Hopelijk schijnt de zon zondagnamiddag!
Advertisement
Tot: 0.188s; Tpl: 0.014s; cc: 25; qc: 111; dbt: 0.1265s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.4mb
Stefan
non-member comment
brrrr... akelige ziekte
Fijne reis, maar akelige ziekte. Gelukkig dat jullie een goed ziekenhuis gevonden hebben. t beste, s