Thailand 06/04/2012 - 29/04/2012 (vervolg)

---

**10/05/2012**

En dat hebben we dan ook gedaan. Het lange wachten bleek al bij al goed mee te vallen. We namen uitgebreid de tijd om te eten en terwijl we dat deden bestudeerden we de andere reizigers.

We zagen vrouwen in lange, pikzwarte boerkas, soms vergezeld van een man of kind, soms in groepjes. De meeste van die vrouwen in boerka waren behalve een rechthoekige strook ter hoogte van de ogen helemaal bedekt. Sommigen onder hen lieten ook hun gezicht zien. Anderen lieten helemaal niks zien en waren helemaal toegedekt, van kop tot teen, ook de ogen.

Zo een vrouw in boerka in levende lijve zien rondlopen, het is toch even wennen in het begin. Het lijken soms wel zwarte, ronddolende spoken. Het heeft iets mysterieus, iets angstaanjagends. Ik heb er slechts één keer op kunnen letten, maar als ik mij niet vergis moest de vrouw in zwarte boerka met enkel de ogen zichtbaar haar gezicht niet laten zien tijdens de paspoortcontrole.

Het mysterie van deze zwarte spoken werd gedeeltelijk ontrafeld toen we opmerkten dat die vrouwen in boerka gewoon zoals elke andere doorsnee reiziger aan tafeltjes Pepsi Cola zaten te drinken en hamburgers aten, bij elke hap met één hand de zwarte lap stof die hun mond en de onderste helft van hun gezicht bedekt opheffend, in de andere hand hun sandwich, en daarna de lap stof weer neerlatend en vermoedelijk de hap wegkauwend.

Hun mannen zitten er gewoontjes bij, gekleed in hemd en broek. Ze praten tegen elkaar, gemoedelijk, de man en zijn zwart vrouwenspook.

Het merendeel van de Arabische mannen op de luchthaven liepen gekleed in een lang wit stoffen gewaad, op hun hoofd een wit hoedje met daarbovenop een lange witte sjaal die over de schouders valt en reikt tot aan hun middel, en rond het hoofd een zwart gevlochten touw dat via het achterhoofd doorloopt naar de rug. Het gewaad reikt bijna tot op de grond. Sommigen dragen een rood-wit geruite hoofddoek met rond het hoofd een zwarte band, net zoals je ziet in films of in stripverhalen. Het lijken wel verplegers als je ze zo ziet rondlopen in hun witte schorten. Of mannen in pyjama, alhoewel het groot lederen Rolex-horloge dat ze vaak rond hun polsen dragen dat tegenspreekt.

In Thailand kom je hier en daar ook moslimvrouwen tegen, maar dan enkel met een hoofddoek, hun gezicht blijft gewoon zichtbaar.

De uitgangsdeuren en de airconditioning van de luchthaven bij aankomst in Bangkok achter ons latend klampte de plakkende warmte zich als een voorverwarmde oven meteen vast aan onze bleke huiden, als een doffe klap in het gezicht.

We wachtten in de schaduw van de luchthavenuitgang op een taxi terwijl de hitte zich opdrong, zich in een snel tempo van ons meester makend terwijl onze porien de eerste zweetdruppels loslieten.

Dit is Thailand tijdens de maand april, de warmste maand van het jaar: de temperatuur van de buitenlucht stijgt tot op het niveau van onze eigen lichaamstemperatuur.

Onze eerste opdracht bestond erin om op zoek te gaan naar een niet al te prijzig hotelletje, een taak die ons meer tijd en zweet kostte dan verwacht, niet zozeer omwille van de prijs maar eerder omwille van de vrij beperkte en slordige voorbereidingen die we hadden getroffen voor ons vertrek en het gebrek aan orientatie die elke nieuwkomer in een stad als Bangkok treft.

Sil had op een blaadje papier met de grootte van een post-it een plannetje gekribbeld dat ons de juiste weg moest wijzen naar een 'guesthouse'. De zoektocht kon beginnen.

Uiteindelijk zijn we, net op het moment dat we de hoop hadden opgegeven, met een gezonde portie doorzettingsvermogen en intuitie het juiste guesthouse tegengekomen. Niemand van de mensen waarbij we ons hadden bevraagd wist over welk guesthouse we het hadden, of stuurde ons de verkeerde weg op.

Het was 23 uur 's avonds. We zaten in smalle donkere steegjes in het centrum van Bangkok, met pak en zak, onze lijven druipend van het zweet, hier en daar een straathond blaffend. Ik moest dringend naar de wc en plaste ergens bij gebrek aan een betere locatie met een schuldgevoel in een achtertuintje mijn blaas leeg.

---