Thailand 05/04/2012 - 29/04/2012

---

De laatste weken van mijn tijdskrediet waren in zicht. Het was midden maart 2012. Wetende dat ik op 02 mei terug aan het werk moest besloot ik om de vrije tijd die mij nog restte enigszinds nuttig in te vullen en voor een dikke 3 weken naar Thailand te reizen samen met mijn vriend Sil.

Bij het schrijven van deze zinnen zit onze reis er alweer op. Of toch bijna. Momenteel bevinden we ons in de luchthaven van Doha (Qatar), in een zogenaamde "lounge". Sil en ik zitten naast elkaar, elk aan een andere computer. We betaalden 140 Qataarse Ryals, ongeveer 35 euro, om hier gedurende 6 uur in deze lounge te mogen blijven.

Het is zijn geld waard. In de lounge staan overal lederen zeteltjes, houten bijzettafeltjes, en ligstoelen. Aan de muren hangen kunstwerken. Er zijn 8 computers met internettoegang, wc's met doucheruimtes en een eetzaal. In de eetzaal staat een koffie- en theeapparaat en een grote koelkast vol met dozen fruitsap en drankblikjes.

Op een toog staat een fruitschaal vol met appels. Daarnaast staan 5 bolle glazen koepels die je kan openschuiven, naast elke bol een grijptang waarmee je jezelf kan bedienen van croissants, chocoladekoeken, cake, en belegde broodjes.

Er blaast airconditioning door de zaal. Soms lopen reizigers over en weer, maar op dit vroege ochtenduur (5.00 uur) liggen de meeste reizigers languit te slapen in een van de vele zeteltjes. Hier en daar hoor ik iemand luid snurken.

Onze terugreis naar Brussel verloopt via een tussenstop in Doha. De wachttijd tussen de vluchten bedraagt maar liefst 20 uur. Van die 20 uur blijven er nu nog slechts 3 uur over.

Bij de boeking van ons vliegticket hadden we gedacht dat het geen slecht idee zou zijn om die lange wachttijd op te vullen met een bezoek aan de stad en een overnachting in een hotel. Doha ligt aan een kust en overal schieten moderne wolkenkrabbers de lucht in. Het behoeft geen beoefend oog om te zien dat Qatar 's werelds rijkste land is. Twee woorden: olie en gas.

Bij aankomst in Doha veranderden we van mening. Om de luchthaven te verlaten hadden we blijkbaar een visum moeten kopen voor 28 dollar. Daar zou dan nog eens de kostprijs van een taxi bovenop komen, een hotel, en eten. Tel daar nog bij dat we die ochtend om 5h30 waren opgestaan, net 6,5 uur hadden gevlogen en weinig zin meer hadden om nog naar vanalles op zoek te moeten gaan (we hadden geen stadskaart), en onze beslissing stond vast. We zouden de resterende 20 uur wel in de luchthaven zelf doorbrengen.

---