Advertisement
Published: June 28th 2019
Jullie hebben lang moeten wachten (excuses daarvoor), maar hier is dan eindelijk het volgende hoofdstuk van mijn reis!
De eerste avond in Pai was ik met een Schotse gozer naar de streetfood markt gegaan, wat echt een van de beste markten was waar ik tot nu toe geweest ben. Heerlijke spiezen met vlees van de bbq en andere lekkere thaise gerechten. Verder deden we het die avond rustig aan (de Schot ging de volgende dag weer ergens anders heen en ik moest even bijkomen na Chiang Mai). We speelde het slechtste potje pool ooit met de slechtste stokken ooit en een lekker biertje erbij, maar daar bleef het bij.
De volgende dag besloot ik om naar de Witte Boeddha, die je van een afstand al op de heuvel kon zien zitten, te wandelen. Het was ongeveer een uur wandelen met een kleine klim naar boven, maar de wegen waren allemaal goed geasfalteerd. Eenmaal daar moest ik nog een aardige trap beklimmen om bij de Boeddha te komen, maar het uitzicht was het waard. Ook rondom de Boeddha heerste er een zekere rust, mensen praatte er niet veel en er zat zelfs een meisje te mediteren. Na de Boeddha had
ik nog energie over en besloot ik om een waterval in de buurt te bezoeken. Toen ik een aardig stuk had gelopen kwam ik echter een bord tegen dat waarschuwde om niet naar de waterval te gaan vanwege modderstromen en overstromingsgevaar. Ik dacht nog even om het toch te riskeren, maar toen maakte Moeder Natuur mij duidelijk het niet te doen in de vorm van een tropische regenbui. Ik was blij dat ik mijn poncho bij me had. In de regen liep ik langzaam aan weer terug naar het hostel, gelukkig duren de meeste tropische regenbuien niet zo lang en was mijn poncho zo goed als droog toen ik terug was.
In de avond was ik rustig een boek aan het lezen toen ik iemand lange tijd met de eigenaar hoorde praten. Ik las het hoofdstuk af en besloot toen een kijkje te nemen. Toen ontmoette George, een 21-jarige gozer uit Londen met wie ik de komende twee weken zou optrekken. We deden een paar biertjes bij het hostel en toen bleek dat er ook twee Ieren die ik in Chiang Mai had leren kennen ook in het hostel verbleven. Met zn vieren besloten we naar de streetfood markt
te gaan en daarna een biertje te gaan drinken. Een biertje werden uiteindelijk vele drankjes en het werd een late, avond. Op de terugweg naar het hostel kwamen we een hotel tegen dat Hotel Pailifornia heette, sindsdien zette wij altijd 'Hotel California' op als wij er langs liepen.
De volgende dag stonden we laat op en namen we het geweldige anti-kater ontbijt van het hostel. Na nog een fruitshake te hebben genomen om het af te maken besloten George en ik om in de middag een tour te doen naar de Lod grot. De rit er naar toe duurde een dikke twee uur inclusief een stop bij een prachtig uitzichtpunt. Op een gegeven moment begon het flink te regenen en op dat moment helpt een open taxi niet zo veel, dus kwamen wij die achterin zaten doorweekt bij de grot aan. Dit was echter al snel vergeten, want de grot was echt indrukwekkend! We werden door de grot geleid door twee oude Thaise dametjes met gaslampen over krakende bruggetjes en trappen. De grot was verder nauwelijks verlicht, dus we moesten het echt van de gaslampen hebben. De grot zelf voelde prehistorisch aan en was bijzonder groot. Toen we uit
de grot kwamen werd ons verteld om voor de grot te blijven wachten om één van de natuur zijn mysteries bij te wonen. Rond zonsondergang kwamen er namelijk duizenden zwaluwen bijeen om voor de ingang van de grot rond te cirkelen voordat zij naar binnen gingen om te overnachten. Dit duurde zeker een uur en telkens werden het maar meer. In het donker reden wij naar huis (nu gelukkig droog) en eenmaal daar gingen we gelijk voor het heerlijke voedsel van Pai en vervolgens hebben we nog een paar drankjes gedaan. Ik maakte het echter niet te gek, want ik was van plan de volgende ochtend vroeg op te staan.
Om 4.00 uur 's ochtends ging mijn wekker. Ik was namelijk van plan een ochtendwandeltocht te maken naar de top van een heuvel om de zonsopgang te zien. Ik liep alleen over de nu stille weg, enkel af en toe een hartaanval van een waakzame hond. En terwijl ik langzaam heuvelopwaarts ging begon het een aantal keer te regenen (weer blij dat ik mijn poncho bij me had). Op een gegeven moment leidde de route mij door een Chinees dorpje, wat voornamelijk normale huisjes waren maar wel enkele Chinese
architectuur er tussen had. Wat wel heel gaaf was waren de Chinese lampionnen die nu het nog donker was allemaal verlicht waren. Eenmaal bij de top was er een hartvormige poort die via een met lampionnen verlichte trap naar het hoogste punt van de heuvel leidde. Toen was het wachten tot de zon op kwam... die alleen niet zichtbaar was. Het was volledig mistig om mij heen. Ik had echter geen spijt, want dit zorgde weer voor een andere interessante ervaring. Hoewel ik niet veel kon zien kon ik wel degelijk veel horen. Aan de ene kant van de heuvel hoorde je het geluid van de ochtend jungle en aan de andere kant hoorde je talloze hanen kraaien toen het licht werd. Ik nam een Chinese pot thee inclusief klein Chinees kopje en genoot van deze geluiden en de geuren van deze mistige ochtend. Na mijn lange afdaling door het wakker wordende Chinese dorpje en terug bij het hostel was ik gesloopt, dus ik dook weer lekker mijn bed in.
Toen ik later wakker werd besloten George en ik na ontbijt een fiets te huren om meer van de omgeving te ontdekken. We besloten om naar een waterval en
een bamboebrug die op dezelfde route lagen te bezoeken. We hadden echter niet veel rekening gehouden met de heuvels rondom Pai. Zeker toen we op de weg naar de attracties kwamen moesten we veel heuvelopwaarts op slecht wegdek. Hoewel mijn conditie nog steeds erg goed is moest ik ook regelmatig afstappen om de rest van de heuvels op te komen. De hitte hielp ook niet bepaald. Dit alles maakte het wel een extra beloning toen we eenmaal bij de waterval aankwamen. De verkoeling was zeer welkom en na nog wat te hebben uitgerust reden we verder naar de bamboebrug. We stopten onderweg om wat te eten en reden toen het laatste stukje. De brug bleek wel wat meer dan een brug. Het was een heel stelsel aan bruggen dat over rijstvelden naar een tempel en monniken dorpje in het bos leidde. We kwamen langs de brug nog een waterbuffalo tegen die verkoeling zocht in een modderplas. Ja, het was een warme dag.
De weg terug naar de snelweg was een stuk makkelijker, gezien het voornamelijk heuvelafwaarts was. Het wegdek was wel nog steeds slecht dus je moest wel je stuur goed vasthouden. Ik vond het echter heerlijk om te
doen. Toen we beneden kwamen besloten we nog naar de Pai Canyon te gaan voor de zonsondergang. Deze smalle, zanderige kliffen zouden de beste plek hiervoor zijn. Het was zonnig toen we er aankwamen, maar over de bergen waarachter de zon zou verdwijnen hing helaas een dikke pak wolken, dus ook geen succes met de zonsondergang. Dat maakte echter niks uit, want de omgeving was al mooi genoeg. In de avond hadden we onszelf beloond met flink wat bier voor onze inspanningen van die dag.
Na flink wat slaap en het magische ontbijt had George mij na veel tegenstribbelen overtuigd om een scooter te huren. Eerst werd ons kort uitgelegd hoe het werkte en daarna konden we een testritje maken. Al met al was het niet moeilijk te besturen, maar je moet er een beetje het gevoel in krijgen. We besloten met de scooter naar een heetwaterbron te rijden. Het eerste half uur scheet ik in mn broek en vertelde ik mijzelf: "Ik wil dit nooit meer doen", maar na dat halve uurtje begon ik het gevoel te pakken te krijgen en het zo waar leuk te vinden. Toen kwamen we echter bij de weg naar de heetwaterbron. Deze
bestond uit hele steile heuvels waar je flink moest afremmen als je naar beneden ging en hard gas moest geven om naar boven te komen. Maar ik had het overleefd en als beloning konden we lekker relaxen in het warme water van de heetwaterbron. Net toen ik dacht dat mijn eerste scooterrit niet erger kon worden begon het tijdens de terugrit ook nog eens keihard te regenen terwijl we nog op de steile heuvels waren. Maar door heel voorzichtig te rijden kwam ik ook hier zonder een schrammetje doorheen en op de snelweg begon het weer droog te worden en konden we echte snelheid maken. Ik had mijn vuurdoop doorstaan.
De dag daarna besloten we om nog een andere heetwaterbron op te zoeken. Dez lag echter wat verder, maar de route was bijzonder mooi! Inmiddels voelde ik mij comfortabel op de scooter en ging alles een stuk soepeler. Toen we bij de bron kwamen hadden we een aangename verrassing, deze heetwaterbron bleek namelijk helemaal niet toeristisch te zijn. Afgezien van ons waren er enkel 4 Thaise mensen. Heerlijk rustig dus. Na wat gerelaxt te hebben, besloten we om de omgeving te verkennen en zo kwamen we op een hele
mooie landroute door de bergen. Toen we een heerlijke pad thai bij een lokaal eettentje aan het eten waren besefte we opeens hoe laat het was, dus besloten we terug naar Pai te rijden, we wilden natuurlijk niet in het donker nog in de bergen zitten.
Die avond hadden we nog met een paar biertjes gevierd, want de volgende 5 dagen zouden zonder alcohol zijn. George had mij verteld over zijn plan om naar een Boeddhistisch klooster in de buurt te gaan om daar te mediteren. Dit leek mij een gaaf idee om meer van de Boeddhistische cultuur te leren. Thuis mediteerde ik ook wel eens en ik heb gemerkt dat het mij erg heeft geholpen om meer rust in mijn hoofd te creeëren. Dit was dus ook nog eens een goede manier om dit verder te trainen. Het klooster bevond zich tussen de bergen in de bossen en toen wij aankwamen werd ons verteld onze spullen neer te leggen en ons gelijk bij de groep te voegen. Kennelijk was er een voedseloffer gaande aan de monniken. Hierbij werden er pannen en schalen met (veganistisch) eten in een rij langs de monniken doorgegeven, waarvan zij namen wat zij wilden.
Daarna konden wij gelijk aanschuiven voor de lunch. Vervolgens moesten wij ons aanmelden en kregen wij witte meditatiekleding die wij voor de rest van ons verblijf moesten dragen.
Nu zal ik een overzicht geven over hoe ons dagritme er deze dagen uit zag:
5.00: Wakker worden
6.30: Rijstoffer aan de monniken
7.00: ontbijt
8.00: Kort college over meditatie, loop meditatie, zittende meditatie en liggende meditatie
10.30: Voedseloffer aan de monniken
11:00: lunch
13:00: Kort college over meditatie, loop meditatie, zittende meditatie en liggende meditatie
16:00: Bladeren vegen op het kloosterterrein terwijl je mindful moet blijven
17.00: Koffie/thee pauze (hoewel je dit tussendoor ook vaak genoeg kon doen
18.00: Avond zang en zittende meditatie
22.00: Naar bed
Kleine toevoegingen bij het programma:
Ja, we hadden maar 2 maaltijden per dag, beiden in de ochtend
Bij loopmeditatie liepen we in een rij op blote voeten over de paden van het terrein en moest je de aandacht zo veel mogelijk op je voeten focussen, ook als er duizendpoten en koloniën mieren over het pad liepen.
Avond zang was mijn minst favoriete deel van de dag, hierbij zongen
we heel monotoon liederen waarin we Boeddha, de Dhamma en de Sangha prezen, precies iets wat het net iets te veel een religie maakt. We moesten het ook nog eens in 3 talen zingen.
Verder is het moeilijk om veel over deze ervaring te vertellen, behalve dat je de keuze had om niet te praten voor zo lang je wilde, wat George 4 dagen had volgehouden. Ik zelf wilde liever met mensen praten over elkaars ervaringen en opvattingen. Ik ben toch al niet de grootste prater (behalve misschien in mijn blog). Eén ervaring tijdens het mediteren kan ik wel delen. Tijdens één van de liggende meditaties werd er gezegd dat je je moest indenken dat je op sterven lag om zo dingen te laten gaan. In plaats van dat verscheen voor mijn ogen mijn opa die een paar jaar geleden overleden was. Ik barstte in stilte in tranen uit, maar niet omdat hij er niet mee is, ik zie zelf de dood als iets heel gewoons dat bij het leven hoort, maar ik besefte toen pas echt wat een groot voorbeeld hij in mijn leven is geweest. Na die sessie had ik heel even wat tijd voor mezelf nodig,
maar al met al een goede sessie.
Na 5 dagen mediteren gingen George en ik weer terug naar Pai. We huurde weer een scooter en na een lunch (met voor mij weer vlees en voor beiden bier) gingen we naar de Witte Boeddha, deze had George nog niet gezien. In de avond hadden we weer goed gevierd dat we weer terug in Pai waren.
De volgende dag gingen we nog een heetwaterbron bezoeken. Hier kon je jezelf in een bad van 37 graden dompelen, dus héél voorzichtig er in, maar eenmaal er in wel rustgevend. Daarna reden we door naar een Memorial Bridge van WO2 die door de bewoners van Pai was gebouwd. Toen weer terug en in de avond een laatste keer een drankje doen met George.
De volgende ochtend zei ik vroeg gedag tegen George, zijn vakantietijd zat er helaas op. Voor de rest van de dag had ik niet veel meer gedaan dan mijn volgende stappen van de reis plannen, en lekker relaxen en een boek lezen in de chill area van het hostel. In de avond wilde ik nog een laatste drankje doen in de craftbeer bar waar wij inmiddels vrienden met het personeel waren geworden. Het werden uiteindelijk meer drankjes dan ik had gepland, want ik ontmoette hier 2 mensen die ook net terug waren van hetzelfde klooster. Dit zorgde er wel voor dat ik nog een toffe vuurshow kon bijwonen.
De volgende morgen was ik echter gewoon op tijd wakker om de bus naar Chiang Rai te pakken, waar jullie zo snel mogelijk meer over horen.
- Hotspring 3
- afscheid george, rustdag
Advertisement
Tot: 0.091s; Tpl: 0.013s; cc: 7; qc: 48; dbt: 0.0385s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.1mb
