Advertisement
Published: August 21st 2012
Mae Sai is echt het laastste stadje van Thailand! Hoger dan deze stad kan je niet gaan...of...je zit in Myanmar/Burma! Mae Sai is alweer een toeristische trekpleister , maa de meeste mensen komen slechts voor 1 dag. Waarom? Omdat bijna iedereen wel es Myanmar wil zien en in Mae Sai kan je over de brug wandelen om even naar een ander land te wandelen. We waren nog maar net aangekomen en deden zoals gebruikelijk onze manier van 'hostels' zoeken. We lieten Karla op de bagage passen en wij (Jan en ik) liepen in de buurt van de brug en de rivier de guesthouses af. Veel guesthouses zijn er niet, de meeste heel primitief en vuil. Ook met Jan's moeder moeten we rekening houden dat er geen trappen zijn tussen de slaap en badkamer. Bij de meeste guesthouses werd het een NJET. Na even twijfelen liepen we dan toch een markt door en kwamen we aan een andere kant van Mae Sai uit. Niet aan het water maar op 2 minuten wandelen van de allergrootste markt van Noord-Thailand. We vonden letterlijk wel 6 guesthousen na elkaar. De buren kwamen buiten en probeerden ons te lokken naar hun huis. We zagen een bord
'mom guesthouse' en vonden dit wel toepasselijk met dat we Karla meehadden tijdens onze reis. Mom guesthouse was spiksplinternieuw (zoals veel hotel dingen hier als boontjes uit de grond schieten en dus nieuw zijn). Slechts 3 maanden oud en je had een apartement voor jezelf. Wel...bij appartement moet je je niet te veel voorstellen hé. Een slaap en badkamer en een soort keuken met alleen een pompbak.
Gekozen!
Plus: onze kamer had ook een TV, dan konden we lekker de Olympische spelen volgen hoera!
Mae Sai zelf heeft eigenlijk niet zoveel te bieden, behalve de hele grote markt waar je wel 3 winkels moet doen om een pakje zeewier te kopen aan een lagere prijs dan de buren. Afdingen lukt hier wel als je sterk in je schoenen staat en kunt aantonen dat de buren dan ook werkelijk lagere prijzen hebben. Uiteindelijk kochten we niet zoveel op de markt (behalve dan een grote hoeveelheid gedroogd zeewier voor de 2 liefhebbers van dit 'zee' goedje) maar het was wel leuk om erin rond te slenteren.
We hoorden van Amerikaanse toeristen dat de dag Myanmar toch veel geld was voor eigenlijk identiek hetzelfde te zien als in Mae Sai. 1 dag,
daar kan je niet zoveel mee doen. Als je langer wilt blijven in Myanmar moet je een uitleg geven aan de overheid waarom en wat je er wilt doen in Myanmar, waar je naartoe gaat, met wie, waar je verblijft, wat je beroep is, wanneer je terug het land verlaat etc
Daar hadden we geen zin in.
Een visum kost 500 baht per persoon. Veel geld dus als je weet dat onze overnachtingen samen 600 waren voor 1 nacht. (2 kamers, 3 personen)
Of je nu 1 dag blijft of 2 weken in Myanmar, je betaalt hetzelfde bedrag. Ook wisten de Amerikanen ons te vertellen dat het zo'n toeristisch stadje was aan de overkant van de brug en dat er heel veel bedelende kinderen waren. De ouders sturen de kinderen niet naar school omdat ze weten dat er veel toeristen zijn die voor 1 dag naar Myanmar komen en dat de kinderen door te bedelen 'geld' kunnen verdienen. Echt jammer voor die kinderen.
We besloten dit te schrappen in onze reis. We bekeken nog even de mogelijkheid om enkele dagen of 1 week in Myanmar te reizen maar dit werd al gauw weggeveegd van de lijst want je kan niet
'zomaar' even gaan reizen. Je moet een gids meehebben en weeral al de vragen beantwoorden.
De meeste 'tours' over de grens worden georganiseerd door hotels in Chiang Rai of Chiang Mai of via resorts in de Golden Triangle.
Advertisement
Tot: 0.056s; Tpl: 0.013s; cc: 14; qc: 28; dbt: 0.0273s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.1mb
