De laatste etappe: Laos, Vietnam en Bangkok

---

En daar lig je dan te slapen, op Taiwan International Airport. Dat hadden we nog niet eerder gedaan, maar omdat we een hele vroege vlucht hadden, vonden we dat we het toch eens moesten proberen. Voor de zekerheid nog even op www.sleepinginairports.com gekeken naar de reviews en die zagen er goed uit. Maar voordat we konden slapen hebben we eerst uren lopen puzzelen met de bagage: wat kan er weg en wat kan er nog in de handbagage om geen overgewicht meer te hebben? Daarna kropen we in onze lakenzak en deden onze oogjes dicht voor een paar uur. Eerste halte: Kuala Lumpur. Even ter herinnering: we hadden dus onze vlucht met China Airlines op 2 oktober gemist, omdat we dachten dat we op 20 oktober vlogen. En dus boekten we een nieuw ticket met Malaysia Airlines, inclusief overstap in Kuala Lumpur. Omdat we toch de hele dag de tijd hadden en we geen zin hadden om op het vliegveld te blijven zitten, hebben we de trein naar de stad genomen en daar wat dingen bekeken. Niet al teveel, want we waren supermoe en het was superwarm. Maar in ieder geval de beroemde towers!

'Lang zal ze leven, lang zal ze leven'
Toen we in Bangkok aankwamen was Veerle jarig. Hoera! Al zingend denderden we door het vliegveld op zoek naar een taxi die ons naar het hotel kon brengen. Dat bleek nog een uitdaging. De fietsen pasten in ieder geval in 1 taxi, maar de taxichauffeur kon het hotel niet vinden. Hij moest zelfs een paar keer de weg vragen en keek soms vragend naar ons. Alsof wij wisten waar hij heen moest, nope, niet dus. Maar we kwamen er, en echt waar: een douche en een bed zijn nog nooit zo lekker geweest! Bangkok

Bangkok
Het was wel even een shock. Taiwan en Taipei waren druk met verkeer, maar Bangkok was nog 10x zo druk. En zagen we in Taiwan helemaal nergens een toerist, in Bangkok struikelden we over de toeristen. De dagen in Bangkok hebben we al sightsee-end doorgebracht en we hebben een treinticket geboekt naar Nong Kai, een plaats nabij de Laotiaanse grens. Ons plan: fietsen door Laos naar Vietnam en dan vanuit Hanoi terugvliegen naar Bangkok. Zo gezegd, zo gedaan.

Night train to Nong Kai
De eerste keer voor zowel Dirk als Veerle in een nighttrain met bedjes. We waren nogal laat met boeken en er waren alleen nog maar bovenbedjes beschikbaar. Prima dachten wij. Het was ook prima, maar wel een klein beetje smal. De angst om uit bed te vallen, zorgde ervoor dat we toch niet helemaal lekker konden slapen. Niet geheel uitgerust arriveerden we de volgende ochtend in Nong Kai. Tot groot vermaak van de overige mensen op het perron, tuigden we onze fietsen op, trokken we onze fietskleren aan (wees gerust, dat deden we toch echt op de wc) en gingen we op weg naar de grens. Eerst een stempel van de Thaise douanier, toen op en over de Friendship Bridge naar Laos waar moesten we een uurtje wachten op ons visum en een stempel in het paspoort. Wij hadden verwacht dat we uren moesten onderhandelen, wachten, douaniers moesten omkopen. Maar zo avontuurlijk was het dus allemaal niet. Misschien in Vietnam?

Laos
En dan benje in Laos. We hadden veel van Laos verwacht, maar niet dat het zo toeristisch en duur zou zijn. Relatief duur dan. Iedereen had ons verteld 'Australië en Nieuw-Zeeland zijn de duurste landen, daarna kom je in de goedkope landen'. Maar we hebben in 2 weken Laos toch echt net zoveel geld uitgegeven als in 4 weken Australie. Bizar.
De eerste twee dagen hebben we doorgebracht in Vientiane, de hoofdstad van Laos. Geen hele bijzondere stad in welk opzicht dan ook. Eén halve dag sightseeing op de fiets en een halve dag te voet. Daarmee hadden we de meeste bezienswaardigheden wel gehad.
Wat wel bijzonder was, maar niet speciaal Vientaans, is het goddelijke Beerlao. Overal in Laos te verkrijgen, elke dag gedronken, sponsor van alles en nog wat en de beste pils die we kennen!
Na Vientane zijn we in vijf dagen naar Luang Prabang gefietst. Dat was achteraf gezien, gezien het profiel, een beetje teveel van het goede. De vele klimmen, waaronder een van 20 kilometer, en de warmte maakten het de laatste drie dagen erg zwaar. Gelukkig bood de omgeving veel afleiding. Niet alleen werd je op de pieken beloond voor de gedane arbeid met prachtige uitzichten ook de kinderen in de dorpen zijn enthousiast als je voorbijzwoegt. Heel veel sabaidees (hallo's) en high fives.
De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat veel kinderen op de route Vientiane-Luang Prabang inmiddels wel gewend zijn aan fietsers en de brutaalsten proberen een zo'n hard mogelijke high five te geven:-).

In Luang Prabang hebben we vier dagen welverdiende rust gehad. Door de stad geslenterd op zoek naar de Unesco World Heritageaspecten, onze spieren laten kneden, plannen maken voor de daaropvolgende dagen etc. Wat allebei in elk geval wilden doen was een stukje met de boot varen. We waren er alleen niet helemaal over uit of de fiets mee zou gaan of dat we die zouden achterlaten. Uiteindelijk besloten we er maar een tweedaagse rondtour naar Nong Kiauw van te maken zonder fiets.
In Laos werkt het meestal zo dat een voertuig pas vertrekt als die helemaal vol zit. Dat bleek de volgende dag toen we van Nong Kiauw terug gingen naar Luang Prabang. We hadden ons gericht op de bus van 11.00 maar door dat we zelf wat laat waren en het ontbijt erg lang duurde hadden we ons erbij neergelegd dat het een bus in de middag zou worden. Toen we zo rond half drie bij het busstation arriveerden troffen we een groepje gefrustreerde westerse backpackers aan. Het bleek dat zij hadden gehoopt met de bus van 11.00 te vertrekken. Ze stonden dus al enkele uren te wachten en te onderhandelen totdat er genoeg passagiers zouden zijn. Wij werden dan ook met applaus ontvangen en 10 minuten later zat iedereen in de bus:-).
Maar terugkomend op de rondtour. Dat deden we dus per boot. Eigenlijk gold hetzelfde als voor het bovenstaande verhaal maar na enige minuten onderhandelen hadden we onze eigen boot. Acht uur varen door een prachtig landschap.

Na Luang Prabang hebben we een minivan genomen naar Ponsovanh en de Vlakte der Kruiken. De Vlakte zelf was interessant maar we zijn blij dat we het bij 1 site gehouden hebben. Er zijn in totaal drie sites die openstaan voor toeristen en dit zijn de enige waarvan de grond is onderzocht op unexploded ordnances (uxo). Daar hebben we voor het eerst echt wat meegekregen van de 'secret war' die gedurende de Vietnamoorlog in Laos werd gevoerd. Laos is officeel nooit in oorlog geweest maar de CIA en de aan de Vietminh gelieerde Pathet Lao voerden een heftige guerillastrijd tegen elkaar. Vanuit Amerikaans standpunt om de Ho Chi Minhroute te breken. Dat is uiteindelijk niet gelukt maar Laos is wel het meest gebombardeerde land per hoofd van de bevolking in de geschiedenis geworden. 24 uur per dag, om de acht minuten en acht jaar lang vlogen er vliegtuigen over.
In Viengxai hebben we vervolgens de grotten bezocht waar de leiders van de Pathet Lao zich schuilhielden voor de continue bombardementen. De Pathet Lao wonnen uiteindelijk en vormden na het terugtrekken van de Amerikanen de communistische regering van Laos. Helaas vallen er elk jaar nog vele slachtoffers door niet ontplofte munitie/bommen (30% van de bommen die vielen ontploften niet). De MAG (www.maginternational.org) verricht goed werk maar het vordert maar langzaam.

Vietnam
Na tegen een zeer ongunstige koers onze Laotiaanse kip te hebben verruild voor Vietnamese dong bij de grenswacht (die daarna afzag van het inspecteren van onze bagage) reden we Vietnam binnen. Op internet lazen we een redelijke hoeveelheid horrorverhalen van mensen die halverwege de bus uitgeschopt worden als ze niet meer dokken, moeilijke doende grenswachten en een dubbel prijssysteem (voor locals en buitenlanders). In de vijf dagen van de grensovergang bij Nam Meo naar Hanoi zijn we vijf keer uitgenodigd om iets te drinken en meerdere keren om een pijp te delen, oh en het landschap is ook mooi:-). Puntje van zorg in Vietnam waren de honden die we her en der aan het spit zagen. Maar behalve de eerste avond kunnen we met grote waarschijnlijkheid zeggen dat we geen hond op hebben.
Hanoi was de laatste plaats waar we naar toe zijn gefietst, een behoorlijk neerslachtig idee. Maar niet op het moment dat we in het hotel aankwamen. In Bangkok waren we in rush hour naar het treinstation gefietst maar dat is nog in zekere mate geordend. Niet in Hanoi:-). Links, rechts, verschillende snelheden, wandelaars die dwars door het verkeer oversteken, spookrijden is normaal. Dirk vond het een leuke uitdaging, Veerle was minder blij. Ook in Hanoi veel gezien en we vinden dat er net als in Luang Prabang een gezellige sfeer hangt. Veel leuker dan Bangkok waar we onze laatste drie dagen (weer) hebben doorgebracht.

---

Comments

[aalt]

je ziet het eind van de tocht is daar, dus snel een aantal landen tegelijk gepakt. verschillende boeiende foto's en tekstfragmenten gezien. krijg soms toch een kriebel om misschien ook eens te overwegen om te gaan. maar zakt ook weer snel weg. hartelijke groeten, aalt