Advertisement
Published: August 13th 2017
Edit Blog Post
Geen verrekijker nodig
Uda Walawe National Park Vanuit Ella namen we twee bussen richting Uda Walawe. Ella had besloten haar ontbijt in Ella te laten, want amper een kwartier na vertrek kwam de hele stinkende boel er weer uit. Gezellig. Op onze tussenstop kuisten we alles zo goed mogelijk op en stapten met frisse moed (maar zeer onfrisse kleren) op de volgende bus. Toen die propvol geraakte, mochten de kinderen vooraan bij de chauffeur gaan zitten. Dat alleen al vonden ze geweldig, maar toen we langs de grenzen reden van het safaripark dat we ’s anderendaags zouden gaan bezoeken en daar doodleuk een wilde olifant langs de kant van de weg stond, kon de pret niet meer op. Uitgelaten kwamen we aan bij de volgende fantastische familie waar de kinderen meteen na de hoognodige douche kennis maakten met de dochter des huizes, Dilmee. De namiddag spendeerden we aan het zwembad van een luxehotel in de buurt.
In alle vroegte ging onze wekker af. Wie beestjes wilt zien, kan maar beter op tijd opstaan. Om 5u30 stapten we in de jeep naar Uda Walawe National Park. Tot ’s middags vergaapten we ons aan olifanten, krokodillen,
hornbills, buffels, reigers, jakhalzen en meer moois. Ella hielp haar fototoestel
naar de haaien toen ze het uit de jeep liet vallen en huilde daarna als een roedel wolven, maar dat kon jammer genoeg geen luipaarden aantrekken. Wel hadden we het onwaarschijnlijke geluk om één van de vier soorten wilde katten die Sri Lanka rijk is, te zien. Een
jungle cat stak achteloos de rivierbedding over terwijl wij (én onze chauffeur met zoontje) met onze verbazing en
excitement geen blijf wisten. Ook voor de chauffeur – die dit werk al jaren doet, vaak twee keer per dag – was dit de allereerste keer. Van geluk gesproken!
In de namiddag zagen we hoe gewonde babyolifantjes met de (uit de kluiten gewassen) fles gevoederd worden in het Elephant Transit Home. Hier kunnen ze aansterken, waarna ze weer in het park uitgezet worden. Thuisgekomen speelden de kinderen met Dilmee: eerst in en rond het huis; daarna verplaatste de
fun zich naar de vlakbij gelegen rivier waar we samen gingen zwemmen (na minstens vier keer gecheckt te hebben dat er zeker, heel zeker geen krokodillen zaten). ’s Avonds smulden we van een heerlijke huisbereide maaltijd bij ons gastgezin en het was weer met spijt en heel veel knuffels en goodbyes dat we afscheid namen
Jungle cat
Eén van de 4 soorten wild cats - Uda Walawe National Park van Dilmee en haar familie.
Na een vlotte busrit kwamen we aan in Debarawewa, een buitenwijk van Tissamaharama (Tissa voor de vrienden). We logeerden in de River Face Inn, zoals de naam het zegt vlak aan een rivier. Omdat het (zoals altijd) behoorlijk warm was, vroegen we of de rivier veilig was om even in te springen. Dat kon, volgens de jongen die ons adviseerde, want
locals zwemmen en wassen zich in de rivier, maar af en toe zit er wel een krokodil. We moesten zelf maar beslissen of we dat risico wilden nemen. Niet dus, want we gingen weer naar het zwembad van een hotel vlakbij. Daar demonstreerde Ella met veel bravoure dat ze zonder bandjes kan zwemmen. Iedereen blij natuurlijk. De vreugde veranderde in opluchting dat we het zwembad hadden verkozen boven de rivier, want de kinderen van een Frans gezin beweerden bij hoog en bij laag dat ze een gigantische krokodil hadden gezien bij de rivier aan onze guest house. Toen even later ook Yves en Casper de kolos van ongeveer 2,5 meter hadden gezien, waagde niemand zich meer aan de oever van de rivier. Rivierzwemmen was totaal geen optie meer!
Weer stonden we pijnlijk
vroeg op, want om 4u45 vertrok onze jeep richting Yala National Park. De verwachtingen waren hooggespannen, want in dit park heb je het meeste kan om een luipaard te zien. Helaas hielden de luipaarden zich weer voor ons verborgen (meerdere mensen wijten dat aan de volle maan, waardoor het ’s nachts voldoende en lang genoeg licht is om de hele nacht te jagen; overdag blijven de luipaarden dan lekker relaxen in het struikgewas of op de tak van een boom die natuurlijk niet vlak langs de weg staat…). Wat we wél te zien kregen, was genoeg om het gebrek aan luipaarden te compenseren: nog meer olifanten, krokodillen en buffels, mangoesten,
spotted deer, onze eerste blik op de Indische Oceaan, wilde zwijnen, verschillende soorten arenden, babykrokodilletjes en zelfs een lippenbeer (
sloth bear)! Vermoeid maar voldaan vertrokken we bij River Face Inn, checkten we een paar ‘huizen’ verderop in in onze boomhut-voor-één-nacht en spendeerden we de rest van de namiddag afwisselend op de krokodillenuitkijk aan ons vorige etablissement en in het zwembad van de buren.
De nacht in onze boomhut was heerlijk koel en het uitzicht bij het ontwaken was onbetaalbaar. De eigenaars waren zo lief om ons te laten ontbijten
Dilmee
Nature Lovers Family Safari Resort - Uda Walawe in de hoogste boomhut die normaal enkel toegankelijk is vanaf 7 jaar. Die was echter niet verhuurd die ochtend en zo kregen wij een overheerlijk ontbijt geserveerd op 9 meter hoogte. Met gevulde magen vertrokken we weer naar het busstation voor de laatste etappe van onze reis: de zuidkust.
Advertisement
Tot: 0.068s; Tpl: 0.011s; cc: 12; qc: 24; dbt: 0.0296s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.1mb