COMING SOON HOUSE ADVERTISING ads_leader
Saved: November 19th 2016
Deutsche text unten!
Op 9-10 hebben wij het stoffige Kathmandu verlaten en zijn we naar Chitwan National Park gegaan. Om 7 uur zijn we vertrokken in een shabby bus. Onderweg zagen we echter dat onze bus nog relatief oke was in vergelijking met de andere overvolle bussen die hier op de wegen rijden en in Europa al lang afgekeurd zouden zijn!
Na een lange rit van 7 uur (gepland was 4 uur, maar hier loopt nooit iets als gepland) werden we in de middle of nowhere uit de bus gezet. Alleen waren we niet: minstens 30 taxichauffeurs en stonden ons op te wachten: " Where do you want to go, Our Hotel is much cheaper, where did you book? That hotel doesn't exist anymore......!!!!!!!!!!!!" Heel rustig gingen we op zoek naar onze driver, want we hadden een transfer geregeld naar het hotel in Sauraha. Na vijf minuten wachten kwam dan eindelijk de jeep met driver aangereden. Hij bracht ons naar het hotel waar een heerlijke lunch op ons wachtte. Aan tafel zat een duits/zwitsers koppel en samen met hun en twee andere mensen waren we de enige gasten in het hotel. Daarom werden we super verwend. Het toeristenseizoen begint nu
pas in Nepal en Chitwan heeft te maken met een daling in toeristenaantallen doordat de afgelopen jaren er nogal wat politieke onrust heerstte in dit gebied. Van die politieke onrust was echter niets te merken.
Normaal gesproken gaan we overigens op de bonnefooi ergens naar toe en bekijken ter plekke wel wat we gaan doen. Deze keer hadden we echter een programma geboekt (inclusief busreis en hotel). Het was dus wel even slikken voor ons toen we hoorden dat we na de lunch meteen aan ons programma moesten beginnen. Een van de medewerkers van het hotel (die er duidelijk heel veel zin in had... dus niet!) nam ons mee naar een Tharu-village in de buurt van het hotel. De tharu's komen oorspronkelijk uit India en zijn een aantal eeuwen geleden naar Chitwan gekomen. Omdat dit volk een natuurlijke resistentie heeft tegen Malaria, was het meteen ook het enige volk dat in dit gebied kon leven. In de jaren vijfitg van de 20ste eeuw veranderde dat, omdat de nepalese regering toen een anti-malaria programma heeft opgezet om de malaria-mug uit te roeien. Gevolg is dat steeds meer mensen naar de vruchtbare gronden van Chitwan trekken en heet leefgebied van de
wilde dieren aanzienlijk kleiner is geworden.
We kregen zelf de indruk dat de Tharu's enigzins gediscrimineerd werden door de nepalezen, want er werd niet meer veel respect over hun leven gepraat. De Tharu's leven overigens nog steeds in traditionele lemen hutten en zijn zelfvoorzienend. In een hut sliepen vaak tien mensen en een hut is vaak niet groter dan een kleine Nederlandse studentenkamer, niet voorzien van enig gemak.
Na het bezoek aan het Tharu village zijn we naar een olofantenboerderij gegaan. Zes olifanten stonden onder een afdak en waren vastgeketend aan een paal, waardoor ze zich hooguit 15 centimeter konden verplaatsen. Tja, we bezoeken een ander land met een andere cultuur, dus ook met andere gewoonten, maar dit vonden we toch wel erg vervelend om te zien. Dit viel echter nog mee in vergelijking met wat wij later zouden zien. Maar meer daarover in de travelblog tekst met de titel " save the elephant?" (helaas alleen in het duits deze keer)
Vervolgens hebben we een bezoek gebracht aan het visitor center van Chitwan, waar meer info te vinden is over het park en de dieren die er leven. Voor onze onenthousiaste gids het makkelijkste gedeelte van het programma, want hij
zei tegen ons: you look and read, I rest.
Teruggekomen in het hotel stond een heerlijk diner voor ons klaar. We waren nog steeds tamelijk moe van de busreis en hebben toen besloten om ons programma een dag te verplaatsen en eerst eens een heerlijke chill dag in te lasten. Dat was geen probleem dus na een heerlijk lange nacht slapen konden we een dag helemaal niks doen. We hebben een beetje rondgelopen in het dorpje waar ons hotel was en zijn naar de aangrenzende rivier gegaan waar op dat moment toeristen olifanten mochten wassen. Een grappig tafereel waarbij af en toe de vraag was wie nou wie wast.
Inmiddels waren overigens twee andere gasten gearriveerd: Janna en Raymond (beide NL) die ons de tip hadden gegeven om deze trip te boeken. Met hun samen hebben we het programma doorlopen.
Op 11 oktober zijn we aan ons programma begonnen in Chitwan. Dat hield in vroeg opstaan, lekker ontbijten en daarna in een boot met andere toeristen het water op om krokodillen te spotten. Vervolgens werden we in de jungle gedropt om van darauit terug te lopen naar het hotel. Net zoals de muggen hadden ook de bloedzuigers het verse
europese bloed ontdekt!
's Middags hebben we een olifantentocht gedaan: op de rug van een olifant zijn we de jungle in gegaan. Deze bijzondere maar ook wel trieste ervaring wordt in de travelblog tekst met de titel " save the elephant?" verder omschreven. We hebben overigens tijdens deze tocht ook nog een paar " wilde dieren" gezien, waaronder neushoorns, krokodillen, pauwen (ja, daar leven ze in het wild en niet in de kinderboerderij) en een hele mooie grote arend.
's Avonds zijn we naar een Tharu cultural show gegaan: de tharus hebben hun traditionele dansen opgevoerd voor een zaal gevuld met toeristen.
Op 12 oktober hebben we samen met Benoit (een van de medewerkers van het hotel) een fietstocht gemaakt in de omgeving van Sauraha. Dat was niet onderdeel van ons programma, want wij hadden namelijk een missie: geld doneren aan een goed doel. Ilona en Luc hebben ons een bedrag meegegeven dat we in Azie moeten besteden aan een goed doel. We hadden besloten om dat bedrag natuurlijk aan te vullen met ons eigen geld en om het vervolgens op te delen, zodat we in meerdere landen iets konden doen. In Kathmandu waren we al tevergeefs op zoek
stof en vervuiling
het is zo ongelofelijk stoffig in Kathmandu en de ronkende motoren van auto's en brommers maken de lucht ook niet bepaald schoner. Daarom hebben we uiteindelijk toch maar een zeer modieus mondkapje gekocht voor als we echt geen lucht meer krijgen.gegaan naar een weeshuis dat gerund wordt door een nederlandse stichting, maar onze taxichauffeur had geen idee waar hij ons naar toe moest brengen dus gefrustreerd keerden wij na twee uur rondrijden terug naar ons hotel. In Chitwan wilden we een tweede poging wagen. Benoit wist een weeshuis voor gehandicapte kinderen waar we op de fiets naar toe konden rijden. Dus dat deden we dan ook. Helaas was het weeshuis gesloten, vanwege een festival in Nepal. Benoit wist ook nog wel een arme school in de buurt. Die was natuurlijk ook gesloten in verband met het festival. Uiteindelijk gingen we naar een arm dorp, want benoit had een idee hoe wij ons geld goed konden besteden.
Onderweg naar dit dorp hebben we overigens even gepauzeerd bij een klein winkeltje aan de kant van de weg (nou ja, zand met grind, wegen waren er niet). We reden op het platteland waar sommige mensen nog maar zelden een blanke hebben gezien. Kai en ik waren dus een echte attractie. Tijdens onze pauze kwam een oud vrouwtje naar ons toe en zij probeerde met ons te praten. Dat ging moeilijk (wij spreken geen nepalees, zij spreekt geen engels), maar met handen en voeten
chitwan sun set
als onderdeel van het programma met z'n allen de zonsondergang bekijken en met behulp van benoit hebben wij toch nog een soort van gesprek kunnen voeren. Zij vertelde dat ze het heel bijzonder vond dat we naar haar winkeltje waren gekomen. Zij ervaarde het als een geschenk van God en nodigde ons uit om bij haar te eten. Zij en haar familie waren straatarm, maar desondanks wilden ze hun eten met ons delen. Heel bijzonder! Helaas wilde Benoit perse verder gaan, anders waren we daar gebleven.
We fietsten verder en belandden in een heel arm dorpje waar we een familie hebben kunnen helpen met het betalen van de opleiding van hun dochter. We hadden liever gezien dat het bedrag ten goede kwam aan meerdere kinderen, maar we zijn er wel van overtuigd dat het bedrag goed besteed is.
Na onze " goede daad" zijn we naar het huis van de familie van Benoit gegaan. Ook hij woont in een klein huisje samen met zijn moeder, vrouw, zus, broer, schoonzus en vier kinderen (waarvan 1 zoon van Benoit en de rest kinderen van zijn broer). Zijn familie was heel hartelijk en de kinderen waren geweldig. Nadat we traditioneel nepalees gegeten hebben met de familie van benoit zijn we weer teruggegaan naar het
hotel.
Op 13 oktober zijn we ' s ochtends naar het elephant breeding center gegaan. Meer info over dit bizarre project is te vinden in de travelblog tekst met de titel " save the elephant?". De rest van de middag hebben we niet zo veel gedaan. Tijdens een wandeling langs de rivier bij Sauraha zagen we ineens de uiterst zeldzame Gharial krododil. In Chitwan leven twee soorten krokodillen: een soort die lijkt op de zoutwaterkrokodil in Australi"e en een andere soort met de naam Gharial. Heel bijzonder dat we op onze laatste dag in Chitwan toch nog dit dier hebben gezien!
Am 9.10 brachen wir von Kathmandu auf nach Chitwan National Park. Um 7 Uhr ging es los, 4 Std. sollte die Fahrt dauern und nach 7Std waren wir da. Das scheint hier normal zu sein das man 2-3 Std. extra dazu rechnen muss.
Erschöpft angekommen wartete (sicherlich) 30 Taxi Chauffeurs auf uns: " Where do you want to go, Our Hotel is much cheaper, where did you book? That hotek doesn't exist anymore......!!!!!!!!!!!!"
Wir stellten uns relaxt an den Straßenrand und ließen die Horde erst einmal ein bisschen beruhigen. Und dann fragten wir wer uns
zum Hotel "Wildlife Camp" bringen kann. Schließlich meldete sich ein Chauffeur von eine benachbarten Hotel, das er uns gratis mit nimmt und das er von unserem Hotel dann ausbezahlt würde. Relaxt dann brauchen wir uns nicht drum kümmern. Angekommen um Hotel wartete schon das Essen auf uns. Am Tisch saßen noch ein Pärchen (Christian) und Tanja (Schweiz).
Das Essen war herzlich das Camp super in Ordnung und sauber fast zu perfekt.
Nach dem Essen wurde uns das Programm Vorgestellt. Nach dem Essen schauen wir uns ein paar typische "Taru" Hütten an(Taru wohnten früher im Indischen Jungel und mussten fluchten Und jetzt wohnen sie in der "Stadt" wenn man das so nennen kann die paar Hauser der Rest nur Hotels und zurzeit wenig Touristen. Da sie sehr arm sind, leben sie in Lehm Hutten und leben vom Landbau.
Ich muss dazu erzählen dass wir in Kathmandu eine Tour gebucht haben 5 Tage incl. Busfahrt, Hotel, Bootfahrt, Elefanten reiten.... Eher außergewöhnlich das wir etwas buchen. Anschließend gingen wir zu den Elefanten die unter einem Dach standen und an einem Pfahl angekettet (Siehe Foto). Bei genauerem hinsehen sah ich dass die Tiere ihre Vorderfüsse nicht einmal 15 cm bewegen konnten. Ich sprach die
Person an und fragte wieso das so sein muss. Seine Antwort war das er nicht parierte. Ich dachte mit ok!!!????
Wir hatten so ein schlechtes gewissen und mitleid mit den Tieren.
Wir hatten uns an einem Tag noch Fahrräder geliehen mit einem Mitarbeiter vom Hotel "Benoid" der uns das andere Chitwan sehen ließ weit weg vom Tourismus auf Land wo uns die Menschen immer freundlich begrüßten. Sie waren erstaunt dass wir mit dem Fahrrad hier herkamen. Wir hatten durst und saßen uns an einen "Kiosk/Laden " um Cola zu trinken (sie hatten leider kein Wasser) und innerhalb weniger Minuten kam das Ganze Dorf nach uns zu schauen.
Sie Fanden meine Hahnen (oder David Backham) Frisur lustig und Danielles Dreads interessant.
Schließlich kam eine Alte Frau die uns zum Essen Einladen wollte. Ich dachte erst das sie von uns Essen wollte bis Bernod uns Übersetzte das sie uns Einladen will. Die Menschen in dem Dorf sprechen kein Englisch und wir natürlich kein Nepali. Wir mussten leider ablehnen da wir schon seit Stunden kein Wasser getrunken haben und vergeblich auf der suche nach Wasserflaschen waren. Es ist nicht zu empfehlen Wasser aus der Leitung oder Regenwasser zu trinken. Was wir
sehr schade fanden da wir uns sehr geehrt fühlten. Die Menschen haben dort nicht und luden doch ein.
Schließlich fuhren wir weiter auf der suche nach dem Heiligen Gral, ah ne das war ne andere Geschichte sorry sitze schon zu lange hinter dem Comp.
... auf der suche nach Wasser. Was wir auch gefunden haben.
Danach fuhren wir zu Benoid nach Hause und er lud uns zum Essen ein wo schon die ganze Familie auf uns wartete Frau, Kind, Mutter Bruder ..... Das essen war herrlich und ich musste mich danach erst einmal hinlegen neben Schaaf, Kuh und Ziege.
Es war echt eine schöne Erfahrung und Nepal auch mal von einer anderen Seite zu sehen.
COMING SOON HOUSE ADVERTISING ads_leader_blog_bottom
Tot: 0.21s; Tpl: 0.019s; cc: 19; qc: 92; dbt: 0.0922s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.3mb
Patrick
non-member comment
Tijgers
Ook al geen tijger gezien? Ze bestaan zeker niet meer. We hebben ze in India ook niet gespot. De Gharial krokodil bestaat blijkbaar wel nog; ook die hebben wij niet gezien. Iets anders. In India wordt het afgeraden om zomaar geld bij een school of een weeshuis af te geven. Vaak wordt dit verdeeld onder de leerkrachten (en evt. als 'commissie' aan het kind dat het heeft geregeld). Je kunt het beter bij erkende organisaties inleveren. Dat geldt ongetwijfeld ook voor Nepal en de andere landen die jullie gaan bezoeken. Patrick