Advertisement
Published: October 27th 2010
In laos vind je bijna nog alles wat je niet terug vind in de wereld waar wij in leven, en op sommige plekken bevind je je in een wereld die lijkt te hebben stil gestaan. Om je een indruk te geven waar wij nu zijn kan ik het beste beschrijven wat ik op dit moment zie, hier gaan we: de Mekong komt samen op de plek waar wij nu zitten en direct voor mij zie ik een jongen op tien meter hoogte kokosnoten plukken. De rivier tussen mij en de jongen in de palmboom stroomt snel en is bruin. Ik zie drie buffels grazen en om mij heen rennen kinderen in onderbroekjes, het leven is traag hier in Laos en we hebben ons erop aangepast, hoewel altijd alles om mij heen onbekend is weet ik vrijwel altijd waar Anka is, zij zit achter mij onder de klamboe in onze kamer aan de Mekong.
Zoals misschien bekend zijn we via Vietnam de grens overgestoken naar
Vientiane de hoofdstad van Laos, en wat ons het eerste opviel is de verkeersdrukte in Vientiane, die ontbreekt namelijk. Het was hier mogelijk om over straat te lopen zonder alleen maar bezig te zijn met
overleven, en dit beviel ons meteen zo goed dat we toen al besloten hadden dat Laos ons beter beviel dan Vietnam. We hebben prachtige tempels bezocht en een bezoek gebracht aan het Boeddha park waar een reusachtige Boeddha op haar zij ligt.
Zoals bijna elke hoofdstad die we bezocht hadden was het niet de moeite en het geld waard om hier heel lang te verblijven, dit is waarom we meteen al een bus ticket hadden gekocht voor Luang Prabang een plek die vermeld staat op de werelderfgoed lijst van Unesco, maar tegelijkertijd één van de mooiste plekken is die we ooit gezien hebben. Luang Prabang heeft een geweldige Boeddhistische architectuur en lonkt voor foto's.
Op elke hoek van de straat staan tempels, een soort hangplek voor monniken. Het is overigens niet zo dat monniken heel de dag hun god aanbidden en op een stokje bijten tot ze gaan eten. Bij de meeste tempels staat een satellietschotel in de tuin en vele dragen laptops met zich mee, ik vermoed dat de meeste zelfs een Facebook account hebben.
Phonsavan is zacht-gezegd deprimerend wanneer je vanaf Luang Prabang komt, we waren hier voor de mysterieuze kruiken die verspreid liggen
op drie verschillende locaties in een gebied dat hevig is getroffen tijdens de oorlog. De kruiken liggen zo'n tweeduizend jaar op deze plek maar niemand kan vertellen waarom hoe deze kruiken hier neergelegd zijn en waarom, wel bestaat er een mythe en een wetenschappelijk verhaal. Volgens Unesco zijn deze kruiken hier neergelegd om mensen in te begraven, andere geloven dat hier brood en voedsel in werd bewaard. De tour was erg interessant, vooral omdat er verder geen toeristen waren waardoor mister Yeng zijn verhaal enkel aan ons verschuldigd was. Mister Yeng was doorgaans een leraar Engels op een basisschool.
De straat in Phonsavan waar ons guesthouse was leek op een Sovjet-Unie straatblok met enkel platte daken en grijze kleuren, zoals je ziet aan de foto word er volop gewerkt aan de straat.
Reizen in Laos kan niet zonder de een hoop omwegen en onduidelijkheden, zo ondervonden wij dat reizen naar
Kong Lo Cave nog ingewikkelder was dan een open hart operatie. De bus zette ons af ergens op een busstation, vanuit hier moesten we een bus nemen die richting Vietnam ging. Het lastige is dat iedere buschauffeur toevallig de richting in gaat als waar de toerist zegt
dat hij heen moet, ook al is dat honderden kilometers uit de richting. Uiteindelijk wisten we de chauffeur te overtuigen dat we op de kruising richting Vietnam af gezet moesten worden, dus uren later stonden we langs de kant van een weg voor ons uit te staren en het enige dat we om ons heen hoorde waren krekels en kikkers. Het was twaalf uur 's nachts en stik donker.
Gelukkig hadden onze Engelse vrienden Lisa & Nikki een telefoon nummer van een guesthouse doorgestuurd en zo waren wij intens gelukkig dat de bus ons afgezet had in de straat waar ons guesthouse zou moeten zijn. Met een busje werden we opgehaald en ik viel in slaap voordat mijn hoofd het vochtige kussen raakte. Vijf uur en een hete noodle-soup later zaten we weer in een bus richting de Kong Lo Cave, een griezelige grot van zeven kilometer lang dat alleen maar bereikbaar was per boot.
De tocht door de grot duurde ongeveer twee uur en we voelde een akelige rilling toen al het licht ontnomen werd, met een zaklamp van de gids konden we zien dat sommige plekken in de grot zo groot waren dat er
een kerk in zou kunnen staan, het eerste wat de bootman van onze vrienden Nikki en Lisa deed toen we weer dag licht zagen was een flinke hijs nemen van zijn marihuana sigaret, hij moet al de tijd stoned de boot hebben bestuurd. Het was een bijzondere ervaring en iets wat niet snel meer vergeten zal worden.
De tocht van de grot naar
Pakse was al helemaal een hel en zelfs zo verschrikkelijk dat er alleen maar om gelachen kon worden. Om in Pakse te komen zat er niets anders op dan te wachten tot de nachtbus vanuit Vientiane op de kruising van route acht naar Vietnam en dertien naar Pakse. Het was twaalf uur in de middag toen we begonnen met wachten op de bus van half één 's nachts. De vriendelijke mevrouw van ons guesthouse had na eindeloos bellen het telefoon nummer van de chauffeur gekregen zodat we een soort van boeking konden maken. De mevrouw van het guesthouse bracht ons rond negen uur naar de kruising en liet haar zoon of man voor het eerst auto rijden, waarom ook niet?! zes toeristen achter in de bus en les krijgen van je moeder of vrouw in
Grote liggende Boeddha
Boeddha park in Vientianeeen bergachtig gebied, de rit ging niet geheel zonder slag of stoot en een aantal keren zag ik mezelf al door de vooruit naar buiten vliegen maar uiteindelijk, zo'n anderhalf uur later stonden we als team Pakse te wachten op de kruising. We vonden een leeg restaurant en hebben de stoelen langs de wegkant gezet en daar zaten we dan.
We hadden instructies gekregen dat de VIP bus vanuit Vientianne ons op zou pikken op de kruising rond de klok van twaalf uur 's nachts, geen van ons allen zou stom verbaast zijn als we er de volgende ochtend nog steeds zouden zitten maar net zou verbaast waren we dat de bus exact om twaalf uur stil stond langs de kruising om ons op te pikken. Het personeel van de bus, ja personeel van een bus, was dol entausiast en wilde met ons graag op de foto. De nachtbus was zeer comfortabel maar een beetje klein, zoiets als we gewend waren in mijn studentenflat maar dit was zelfs beter.Over Pakse kan ik kort zijn want er was niets te beleven behalve dat we anderhalf uur gezocht hebben naar een massage salon wat uiteindelijk veertig kilometer in een ander dorp
bleek te liggen. Waarom waren wij in Pakse? om naar Tat lo te gaan.
Nu verwacht ik niet dat iedereen meteen weet waarover ik het heb als ik de naam
Tat Lo noem, en gelukkig ook maar, want doe ik dit niet voor diegene die dit leest dan doe ik het wel voor mezelf want ik kan me geen één dorp of plek waar we zijn geweest herinneren bij naam, dus hier komt ie dan speciaal voor diegene die gedesinteresseerd is in Tat Lo en voor mezelf over een aantal jaar. Tat Lo is een klein dorp aan de rand van een rivier met watervallen en het is alsof we ergens in een film uit 1950 binnen stappen, behalve dan de mensen met een mobiele telefoon want ook al ben je dakloos in Zuid Oost Azië, iedereen lijkt een GSM te hebben. Anders dan dat zie je hier mensen met paard en wagen en los lopende
dieren, bijna alle huisjes staan op palen in verband met overstromingen en net zoals in het begin van dit blog rennen hier kinderen in onderbroeken overal over straat. Er was een overvloed aan honden want ik geloof echt niet dat deze rakkers
Fijn om te weten als je naar het toilet moet
dat je slangen en schorpioenen tegen kan komen gecastreerd zijn en zo ontmoette we Elli vernoemd naar " Elephant " deze zwarte hond kwam naast ons liggen in een restaurant en heeft geen meter afstand gedaan van onze aanwezigheid, ook niet wanneer we terug gingen naar onze bamboo-hut, Elli ging dan of op het balkon of onder de hut liggen. We waren hier om te genieten van de omgeving en de rust, dit klinkt bijna onwerkelijk wanneer ik schrijf dat we hier komen voor de rust want dit geeft me het gevoel dat ik de dertig al gepasseerd ben.
Tijdens onze zoektocht naar de olifanten passeerde we een schuur waar feest gevierd werd en ik kon mezelf niet bedwingen om vlug even te kijken wat er gaande was, ik zag tientallen kinderen in uniform rennen en dansen en een stel zatte ouwe lui achter een bureau zitten, één van hen kwam naar mij toe en vroeg of ik zin had om binnen te komen, ik vertelde hem dat mijn vrienden om mij wachten om naar de olifanten te gaan maar gaf hem te kennen dat we op de terug weg langs zouden komen. Omdat we de olifanten in eerste instantie niet konden vinden, zelfs niet door een
olifant uit te beelden door je arm als slurf te laten doen lijken liepen we terug naar onze hut langs de feest schuur, ik wist iedereen te overtuigen dat we dit mee moesten maken en daar gingen we.
We waren met z'n vijven; Anka, Lisa, Nikki en Elli, die direct onder de tafel ging liggen bij Anka d'r voeten.
Al gauw kwam een locale man met een fles bier aanzetten, anders dan in Nederland wanneer we direct de helft van de fles leeg zuipen verdeel je je bier onder kleine glaasjes en deel je dit met je gasten. Een vrouw wist uit te leggen dat er een nieuwe lerares in het dorp was en om haar te verwelkomen werd er feest gevierd, dit was blijkbaar een dorp-ritueel. Na een introductie werden we allen uitgenodigd om te dansen, en hoewel we een hekel hebben om voor publiek te dansen leek het ons ongepast om dit af te wijzen, dus daar stonden we dan te bewegen op een muziek waar geen één klank hetzelfde leek tussen de honden, varkens, kinderen en mannen in uniform, als buitenaards leven ons vanaf een andere planeet zouden bestuderen zouden ze gedacht hebben dat dit een
vorm van paren moet zijn geweest.
Er waren olifanten in Tat Lo die je dieper de jungle in brachten langs de watervallen en hoewel dit als een uber toeristen attractie klinkt hadden we toch het gevoel dat we iets speciaals aan het doen waren op de rug van een olifant. Anka stemde alleen ermee in als de olifanten met respect behandeld werden, wat uiteindelijk ook gebeurde waardoor er niet een situatie bestond waarin de toerist vermaakt moest worden ten kosten van de olifant, dit geval leek het erop dat de olifant in ieder ruim de tijd voor zich zelf had om te eten en te drinken. We hebben verhalen gehoord uit Thailand waar olifanten zo snel mogelijk moesten lopen om meer toeristen op een dag te kunnen vermaken en dus meer geld op brachten, sinds wij de enige toeristen waren hadden we ruimschoots de tijd om te genieten.
De bamboehutjes waar we in sliepen waren zeer eenvoudig maar voor twee euro vijftig mochten we nergens over klagen, ik moet wel zeggen dat ik schrok van de kinderen die er ook wonen (we verbleven bij een gezin in de achtertuin) de kinderen hier lijken geen grens te hebben
en voelen zich niet enkel veilig wanneer mama in de buurt is, hoewel we dat verwachte van kinderen van vier jaar en jonger. De kinderen klimmen meteen je balkon op en spelen met alles wat in je tas zit, toen ik een kind met medicijnen zag gooien had ik haar buiten gezet maar toen ik me omdraaide stonden er nog twee kinderen in onze hut, ook Elli (hond) stond binnen en ik voelde me toch iets te geïntimideerd, waarschijnlijk had het er ook mee te maken dat de hut slechts 3m2 was.
We bevonden ons nu al richting het zuiden van Laos en we hadden nu nog een bus nodig die ons naar een ander bus station zou brengen waar we achterop een aangepaste pick-up truck zouden springen die ons richting
Si Pha Don zou brengen, om daar te komen hadden we weer een boot nodig en voor we het wisten dronken we Beerlao bij ondergaande zon aan de Mekong, we hadden een goed gesprek gevoerd met z'n vijven, team Pakse had nu vijf leden, Russell uit Engeland was een leraar. Omdat iedereen zo kapot was van het reizen besloten we niet verder te gaan zoeken voor een
slaapplek maar gingen direct incheken bij het eerste guesthouse dat we tegen kwamen. De eigenaar die zichzelf Papa Loui noemde was gruwelijk zat en tot onze verbazing was hij dit nog steeds de ochtend erna. Je hoefde geen psychiater te zijn om vast te stellen dat Papa Loui een alcoholist was, gelukkig was papa loeie geen agressieve drinker, integendeel; hij gaf overal korting op en wilde heel de dag zijn drank met ons delen. Hij had een gruwelijk aanstekelijke lach en vergat alles wat hij een minuut van te voren verteld had. Si Pha Don was nog slaperiger dan alle andere plekken waar we geweest waren in Laos, je hartslag daalde hier met de seconde en hier leek het volkomen normaal te zijn als je tijdens de maaltijd in slaap zou vallen, ik denk zelfs wanneer je langs de weg ging liggen om even te rusten dat hier niemand gek van zou staan te kijken. Zelfs de honden hier waren te lui om hun hoofd op te tillen wanneer je in hun buurt kwam. Bijna geen brommers en helemaal geen auto's op dit heerlijke eiland midden in de Mekong.
We hadden fietsen gehuurd om door de rijstvelden te fietsen
en ik heb zelden zo genoten van fietsen, ik moet dan altijd denken aan mijn ouders die zondag middag een eind gaan fietsen met vrienden, voor mij zou er geen ergere straf bestaan maar hier was fietsen puur genieten.
Papa Loui bracht eerst onze vrienden en een dag later ons terug naar het vaste land, hij had een enorme strandtas bij zich, alsof hij boodschappen ging doen voor drie gezinnen maar het enige wat in de tas zat was een fles laolao locale rijstwhiskey voor onderweg. Die dag gingen we de landgrens over naar Cambodja was verrassend goed verliep.
Laos is tot zover onze favoriet van Zuid Oost Azië samen met sommige delen van Indonesië, hoewel deze twee helemaal niet met elkaar te vergelijken zijn scoren ze het hoogt qua omgeving en vriendelijke mensen in Laos.
Het is grappig om even stil te staan bij onze taakverdeling die elk stel heeft net zoals in Nederland. Zo is Anka altijd bezig met plannen van de route op dit moment en verder vooruit, en ik wanneer stress de overhand neemt zoek uit waar we slapen, ga de straat op voor eten en dat soort mannelijke dingen. Anka
is hoofd financiële administratie en ik ben van de afdeling communicatie (lees, typen).
Zelfs mijn reistas begint een eigen vaste indeling te krijgen zoals sommigen thuis een keukenla indelen.
Wanneer ik dit typ liggen we aan het strand in Cambodja, een eiland twee uur uit de kust, er zijn nauwelijks toeristen hier en we hebben het strand voor ons zelf. We slapen in een bungalow op het strand en ik zit in een stoel waar ik twee houten stokken op heb gelegd om mijn laptop op te zetten. Ik heb nog nooit zo'n
prettige omgeving ervaren om iets te schrijven.
Advertisement
Tot: 0.272s; Tpl: 0.018s; cc: 18; qc: 91; dbt: 0.1426s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.4mb
henny
non-member comment
hallo
mooi verhaal en mooie foto's! ik zit hier op het werk en heb niets te doen, eigenlijk heb ik pit dienst , maar ook daar heb ik niets te doen. het lijkt datdorp in laos wel. zo meteen maar eens een cliëntenkamer openen en dan zal er vast ergens iets op te ruimen zijn. ik ben zaterdag jaren en ga met m'n vriendje naar brugge, ook leuk toch?! toen ik 50 werd zou ik met een vriendin {en haar vriend} naar cambodja zijn gegaan, ik zou die dag whisky gaan drinken in siem reap {schrijf ik het goed?}, het ging helaas niet door omdat haar immuunsysteem aangetast is door mrsa {ziekenhuisbacterie} en ze niet meer naar ontwikkelingslanden kan. marjolein {vincent} komt vanavond foto's van zuid amerika kijken, ze heeft besloten om vanuit afrika over te steken naar zuid amerika. morgen nog een relaxte pit dag, dan een studie dag, en dan het weekend vrij. heb er 3 op een rij vrij, weet niet waar ik het aan te danken heb! groet, henny