Some lovely peace and quiet...

---

Nong Khiaw ligt zo’n stukje ten noorden van Lang Prabang, en daar geraken is…een ervaring. De goedkoopste manier om er te geraken is met de local bus, kost zo’n 40000kip en duurt een kleine vier uur. Probeer je bij ‘bus’ alsjeblieft geen lijnbus voor te stellen, het is eerder een geimproviseerde, omgebouwde overdekte pickup. Probeer je daarbij wél voor te stellen dat we daarin met 23 mensen zaten (alleen achterin, voorin zaten er nog 5), samen met een stapel valiezen en een halve markt aan groenten en fruit. Blij toen we eindelijk aankwamen aan het busstation en konden overstappen in een iets ruimere minibus die ons naar het centrum bracht, reed deze nog geen twintig meter verder vast in de modder. Na een half uur proberen te duwen, trekken, een andere pickup in te schakelen (maar waaruit bleek dat twee dunne ijzeren draden knappen als je ermee probeert een busje uit de modder te trekken, wat we wel al van ver zagen aankomen), kwam er gelukkig een ander busje aangereden en konden we dan toch nog verder geraken. (Oh, en bij het achteruitkijken zag het vastzittende busje er verdacht verlaten uit, ik vraag me af of het er nog steeds staat) Maar dit is blijkbaar Laos… Keep smiling, je geraakt wel waar je moet zijn…op zijn tijd.
Namiddag zijn we gaan rondwandelen en zijn we naar Tham Pha Tok gegaan, een grot waar de dorpelingen zich verborgen tijdens de tweede Indochinese oorlog. De grot is zo’n 2,5 km van het dorp af, en je moet een beekje met serieuze stroming oversteken om er te geraken. En ja, dat zicht is hilarisch, we zagen er uit als twee schildpadden waggelend op de achterpoten in een poging het evenwicht te bewaren Maar de grot is het waard, je voelt de geschiedenis, en de graffiti op de muur geven het nog een specialer effect.
Het leuke aan Nong Khiaw is dat je de luxe en beschaving deels achter je laat. Je hebt hier in de wijdste omtrek geen ATM (dus genoeg geld meenemen), au révoir westerse toileten (en ik moet toegeven, die turkse ondingen zijn niet bepaald mijn favorietjes, maar we gaan niet moeilijk doen), en om 10uur ‘s avonds is alles dood. Maar ik geniet er van. Het is minder de wereld zien vanuit onze westerse luxezetel, maar een poging wagen om de wereld te leven zoals de mensen hier. En dat is reizen, toch?
Het plan is om hierna naar Muang Ngoi Neua te gaan, maar dat hangt er vanaf hoe het met de financiën zit, want ik dacht dat het ginds was dat er geen ATM’s waren…beetje verkeerd gegokt dus, en we moeten zien dat we hier ook nog weg kunnen geraken

---