Advertisement
Published: November 30th 2009
Een korte blog over mijn heerlijk weekendje met papa hier in Banda Aceh.
Door een annulering van een vlucht enzo was er donderdag namiddag ineens een verandering van de plannen. Door het offerfeest was iedereen op donderdag na half 3 gestopt met werken en was het dus even hectisch om de chauffeur te contacteren. Maar na een hoop telefoontjes van Ingrid, kwam het uiteindelijk in orde. Vrijdag was het offerfeest hier, ik ben maar even buiten geweest maar wat ik heb gezien is niet echt wat ik een feest zou noemen. Om te beginnen heeft de minaret van de moskee vanaf half 5 's ochtends tot 11 uur 's avonds het gebed uitgezonden. Kreeg gewoon hoofdpijn van al dat geschreeuw. Daarnaast worden overal op straat beesten geslacht, hygiëne maakt niet zoveel uit en Gaia en de dierenbescherming zouden er niet zo blij mee zijn. Heb dus binnen lekker film gekeken de hele dag.
Door de verandering van de plannen kwam papa dus nu aan op zaterdag namiddag (een dag eerder dan eerst) en vertrok hij op maandagochtend (ook een dag eerder dan gepland).
Op zaterdagmiddag is de chauffeur me komen op halen in het guesthouse en zijn we samen naar het
koeien op het stand
De enige die hier op het strand waren deze koeienvliegveld gereden om papa op te halen. Door alle festiviteiten was het zo rustig op straat dat we het in de helft van de normale tijd hebben gereden. Lekker een half uur wachten op het vliegveld dus met een driver die nauwelijks Engels spreekt.
Toen papa aankwam bleek er dus van alles mis te zijn gegaan met zijn reservering voor de vlucht en heeft hij op het laatste moment op het vliegveld van Jakarta een nieuw ticket moeten kopen om op de vlucht te komen. Maar hij was nu in ieder geval in Banda Aceh. Zaterdagavond zijn we gaan uit eten met Sit, Patrick en Ingrid. Na het eten hebben papa en ik nog een lange avond zitten kletsen in het guesthouse (waar papa ook verbleef voor die 2 nachten) over mijn onderzoek en resultaten tot nog toe (ondertussen 170 kinderen getest en een percentage van 80% post traumatisch stress gevonden).
Zondagochtend kwam Ingrid ons ’s ochtends ophalen om op tsunami tour te gaan. Als een soort ramptoeristen zijn we naar verschillende plekken in Banda Aceh geweest waar de restanten van de tsunami nog zichtbaar zijn. Ik voeg een heleboel foto’s toe van onze tour. Het was een goede manier
strand
Op de achtergrond de bergen waar de jungle is om Banda Aceh te bekijken en een idee te krijgen van het gebied. Zondagavond zijn we opnieuw gaan uit eten in gezelschap van Sit, Patrick en Jean. We zijn naar een lokale eetplek gegaan waar je eerst uit de vangst van de dag een vis moet uitkiezen en die ze dan vervolgens voor jou op het houtskool grillen, echt super lekker! Je proeft dat het vers uit de zee komt.
Op maandag ochtend zijn we heel vroeg naar het office gegaan want daar gaf papa een lecture over child poverty. En na dat lecture was het opnieuw in de auto op weg naar het vliegveld.
Afscheid nemen van papa hier is een raar gevoel, het is anders dan in Brussel afscheid nemen toen liet ik mensen achter thuis. Hier voelt het als achterblijven terwijl papa richting thuis vertrekt. Maar het gevoel dat ik het hier goed doe overheerst. En in ongeveer twee weken begin ik hier te pakken om richting huis te keren. En in die twee weken heb ik nog 9 scholen te bezoeken. Mensen vragen vaak hoelang ik al in Banda Aceh ben en ik heb elke keer de neiging om te zeggen “ach maar klein weekje ofzo”.
Het lijkt of al die weken hier samen zijn gesmolten tot een tijd waar het aantal dagen niet meer uitmaken.
Advertisement
Tot: 0.13s; Tpl: 0.016s; cc: 10; qc: 55; dbt: 0.0902s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.2mb
Joan
non-member comment
Boot op huisje?
Hai Elise, wat moet het een maf gevoel geven om zoveel jaren na een ramp nog steeds boten op huizen te zien liggen... Maar leuk om te lezen dat je wat toeristische uitstapjes aan het maken bent, dat is natuurlijk wel het leuke van een buitenlandse stage ;-) xx joan