Advertisement
Published: January 15th 2016
Na 5 dagen zonder internet en bijna helemaal zonder telefoonverbinding, is het nu weer tijd voor een korte update. Momenteel zit ik in een veel te warm internetcafe in Gorontalo, een kustplaats in Noord-Sulawesi. Hiervandaan vertrekt de boot naar de Togean eilanden, waar we nu net van teruggekomen zijn. Mijn vorige verslag schreef ik terwijl we net op Pulau Bunaken zaten, de dag voordat onze duikcursus zou beginnen. Samen met Martijn, een college van Tessa die vanaf Jakarta t/m Bunaken met ons meereisde, mochten we op 3 januari voor het eerst ‘echt’ duiken. Normaal begin je in een zwembad, maar dat hebben ze op Bunaken niet, dus onze eerste duik vond plaats in een lagune, met weinig stroming. Vooral Tessa zag hier een beetje tegenop, omdat ze nogal verkouden was. Als je duikt, moeten je oren en voorhoofdholte zich kunnen aanpassen aan de druk, en dat gaat een stuk moeilijker als je verkouden bent.
Gelukkig viel het allemaal mee, en na onze eerste backroll van de boot, konden we alledrie al vrij snel wennen aan het ademen onderwater, hoewel Tessa het wel vrij eng vond in het begin. ‘s Middags zijn we even het dorp ingegaan, waar met veel muziek
12366231_1004979062900194_2979694131816039788_n
Na het behalen van ons brevet met Arjuna en Martijnnog steeds het nieuwe jaar werd ingeluid (de feestelijkheden op Bunaken schijnen nog tot 31 januari te duren!) De avonden warden vooral gekenmerkt door de grote hoeveelheden muggen die we, zelfs in onze klamboe, een kopje kleiner moesten maken. Ondanks onze herhaaldelijke muggenslachtpartijen heb ik nog nooit zo veel muggenbulten tegelijk gehad.
De twee dagen hierna volgden in total nog 4 duiken in open water, waarbij we ook echt wat dieper gingen dan 6 meter (we mogen maximaal 18 meter diep). Hoewel ik de enige was die niet verkouden was van ons drieeen, had ik de meeste problemen met mijn oren helaas. Gelukkig pasten mijn oren zich met wat geduld geleidelijk goed aan aan de druk, en kon ik dus ook gewoon diep duiken. Omdat we, naast deze 4 duiken, ook ons theoretische examen goed hadden volbracht, mochten we onszelf na de laatste duik officieel duikers noemen. Tijdens de duiken waren prachtige dingen te zien, en met name veel zeeschildpadden. Onze duikinstructeur Arjuna had al gezegd: ‘ het nadeel van je duikbrevet halen in Bunaken is dat je meteen een enorm hoge standaard hebt’, en na onze cursus snap ik helemaal wat hij bedoelt.
Na al dat duiken
hadden we wel een rustig dagje verdiend, dus we hebben een dag lekker genikst en een beetje gesnorkeld voor het resort, waar je erg mooi koraal hebt. Ook daar hebben we weer een zeeschildpad gespot. Na ons luie dagje was het tijd om onze kennis voor het eerst echt in de praktijk te brengen, tijdens onze eerste 2 ‘ fun dives’. We konden ons allemaal prima redden en nu we geen onderwateroefeningen meer hoefden te doen, kon ik pas echt helemaal ontspannen om me heen kijken. Weer een stuk of 10 zeeschildpadden gezien, en een aantal van erg dichtbij terwijl ze in het rif lagen te relaxen.
Helaas was het na deze dag alweer tijd om afscheid te nemen van Bunaken. ‘s Ochtendsvroeg op de boot naar Manado, snel afscheid genomen van Martijn, en meteen door in een minibus naar Gorontalo voor onze volgende bestemming: de Togeans. Na een autorit van 10 uur, met telkens dezelfde Indonesische popnummers op repeat, kwamen we uitgeput aan in Gorontalo om 21 uur. Snel wat eten, en gaan slapen om fit te zijn voor de bootreis van de volgende dag. De nachtboot van Gorontalo naar Wakai (op Togean) doet er 12 uur over,
en goed slapen zit er niet in. Onze aankomstplek maakte dat meer dan goed. De Togeans is een enorme eilandengroep die erg dun bevolkt is. Omdat het moeilijk bereikbaar is, is het ook nog niet zo toeristisch (volgend jaar gaat er een vliegveld open op het vaste land, waardoor Togean een stuk drukker zal worden).
We werden opgepikt in de haven door een bootje van ons resort (Black Marlin Dive, op Kadidiri), waar we een kamer hadden geboekt. Op Togean hebben we het vijf dagen heerlijk rustigaan gedaan. Lekker lezen op een wit strand, een beetje zwemmen en koude Bintang drinken. Wel hebben we nog een keer samen gedoken in de ochtend bij een wall, waar we de enige duikers waren (op onze guide na dan). Dat is wel even anders dan Bunaken, waar het een stuk drukker is. Ook zijn we samen met twee Engelsen naar een afgelegen strandje gelopen, waar we geprobeerd hebben een jonge kokosnoot uit de boom te slaan met een lange tak (geen success helaas). Op onze laatste dag hebben we ‘s middags een boottocht gemaakt langs Jellyfish Lake, een meer waar je kan zwemmen met kwallen die niet steken. Best een leuke ervaring,
maar na 10 minuten lang overal kwallen tegen je lichaam aan te voelen zwemmen, wil je er ook wel weer heel snel uit. Daarna heb ik nog een duik gedaan (Tessa was een beetje ziekjes helaas), waarbij ik een barracuda en een lionfish heb gezien onder anderen.
Inmiddels zijn we weer veilig terug in Gorontalo, en na een nachtje hier vertrekken we morgen heel vroeg terug naar Manado. Daar vandaan vertrekken we naar Tangkoko, een natuurgebied in het noordelijke puntje van Sulawesi, waar onder anderen tarsiers en zwarte makaken te bewonderen zijn. Hierna vliegen we naar Kalimantan, om op bezoek te gaan bij de orang-oetans. Hopelijk lukt het me om daarna weer een verslag te schrijven.
Sampai jumpa lagi!
PS: Sorry voor alle spelfouten. Dit toetsenbord werkt niet zo goed en ik heb geen tijd om alles nog eens door te lezen (anders wordt Tessa boos). De credits voor de foto’s gaan deze keer geheel naar Tessa.
Advertisement
Tot: 0.067s; Tpl: 0.011s; cc: 9; qc: 47; dbt: 0.0445s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.1mb
