Van rokende vulkanen naar witte stranden

---

Sinds mijn laatste verslag zijn zowel de kerstdagen als oud en nieuw alweer voorbij! Allemaal nog een gelukkig nieuwjaar. De armoede aan reisverslagen komt mede door de afwezigheid van computers/goed internet, maar ook omdat we eigenlijk elke dag vrij veel doen.

Zoals ik in het vorige verslag al zei, wilden we onze laatste dag in Yogya vullen met een tripje naar het Djen plateau. Helaas was het weer niet goed: de kans op bewolking was te groot, wat uiteraard niet echt handig is als je een uitkijkpunt bezoekt. Daarom besloten we om iets anders te gaan doen: cavetuben in Goa Pindul. Het klinkt superspannend, maar houdt eigenlijk gewoon in dat je in een opblaasband in een modderig stroompje door een grot wordt voortgetrokken. De grot was wel erg mooi om te zien, en ook de rit er naartoe was zeker de moeite waard.

De dag na ons cavetube-avontuur was het tijd om Yogya te verlaten en te vertrekken naar Malang met de trein. Na de lange treinreis, die natuurlijk nog meer vertraging had dan een gemiddelde NS-trein na een nacht sneeuw, kwamen we in de regen aan in Malang. Gelukkig wisten we ons hostel (Kampong Tourist) snel te vinden. Het hostel is gebouwd bovenop een hotel, dus je slaapt in een huisje (Gazebo) op het dak, waarvandaan je een supermooi uitzicht op de omgeving hebt. Echt veel tijd om Malang te verkennen was er helaas niet, want we waren met één doel naar Malang gegaan: het bezoeken van Gunung Bromo, een van de actiefste vulkanen van Java. Dat hij actief is, bleek ook nu maar weer: de vulkaan was weer aan het roken, en het was dus niet toegestaan om de krater te bezoeken. Wel konden we met een busje naar een uitzichtpunt gebracht worden, waar we de Bromo van boven konden aanschouwen. Dus 's ochtends vroeg vertrokken we samen met een ander Nederlands koppel en met een Braziliaanse reiziger, Jaime, richting de Bromo. Ook hier was de kans vrij groot dat de bewolking roet in het eten zou gooien, maar we hadden geluk: toen we aankwamen lag de rokende krater perfect in het zicht. Na wat overtrekkende bewolking brak zelfs de zon door, wat het uitzicht nog spectaculairder maakte.

Ons doel in Malang was bereikt, en hoewel het verder een best leuke stad schijnt te zijn, hadden we geen tijd om te blijven hangen. De dag na onze Bromo-tour namen we de bus richting Banyuwangi, de plaats waarvandaan de ferry naar Bali vertrekt. Wij wilden echter niet door naar Bali, maar naar Kawah Ijen, een vulkanisch meer en een grote zwavelmijn. Ook Jaime, die met ons mee was naar de Bromo, wilde Ijen bezoeken, en reisde met ons mee. De busreis was een hele beleving, zoals ik al gewend was van mijn reis op Kalimantan. Om de paar kilometer stapte er een man/vrouw met gitaar of versterker in, die voor geen meter kon zingen, maar zich niet geremd voelde door enige gêne. Dat was behoorlijk jammer, want mijn oren konden het talentloze geschreeuw slechts met moeite verdragen. Ook de verkopers, die met z'n zessen elke bus passeren, zijn behoorlijk hinderlijk. Ze verkopen allemaal precies hetzelfde, en blijven maar proberen om je een flesje water of nootjes aan te smeren. De rijtechniek van de bestuurders zal ik niet te diep op ingaan, maar ik kan wel zeggen: met een grote bus op een bergweggetje inhalen, is geen strak plan.

Na 10 uur in de bus en 3 keer overstappen, kwamen we eindelijk in Banyuwangi aan, en toen we een hotel hadden gezocht, besloten we een rustdagje in te lassen. We waren nog behoorlijk moe van de vroege Bromo-tour, en voor de Kawah Ijen-tour zouden we nog vroeger op moeten. In Banyuwangi zelf was vrij weinig te doen, en het was ook te warm om iets te doen. We hebben de middag op onze met muggen overladen hotelkamer doorgebracht (gelukkig hebben we een reisklamboe). De volgende dag, of eigenlijk nacht, was het tijd voor Kawah Ijen. Om 00:30 werden wij, Jaime en twee Belgische touristen met een Jeep opgehaald bij ons hotel, waarna we in een uurtje naar de parkeerplaats bij Ijen reden. Vanaf daar was het 2 uur naar boven lopen, om vervolgens weer drie kwartier af te dalen. Het was nog pikkedonker, dus we zagen heel weinig van de omgeving. Na drie uur lopen kwamen we aan bij de zwavelmijn. Hier wordt bij enorme temperatuur vloeibaar zwavel door buizen vervoerd, waarna het stolt en als zwavelblokken kan worden afgevoerd. Dit wordt gedaan door mijnwerkers die hetzelfde pad als wij 4 keer per dag afleggen, met gemiddeld 60 kilo zwavel. Het eerste gedeelte dragen ze het op hun rug, waarna ze het op karretjes overladen. Ze verdienen praktisch niks en ademen elke dag enorm veel giftige gassen in. Ook voor ons waren de zwavelwolken even schrikken. Zelfs met gasmasker voelde je de zwavel in je luchtpijp en begonnen je ogen te tranen bij elke rookwolk. Het was het wel waard, zeker toen de zon opkwam en we van het prachtige uitzicht konden genieten op het kratermeer en de omgeving.

In het noordoosten van Java, 1 uur vanaf Banyuwangi, ligt een natuurpark: het Baluran National Park. Tessa en ik besloten dat we hier een aantal dagen wilden doorbrengen, wat geen succes bleek te zijn. De toegangsprijs was behoorlijk hoog, en je kon eigenlijk niet echt rondkijken in het park, op een korte wandeling van een uurtje na. Ook hoorden we van twee andere Nederlanders, die er net vandaan kwamen, dat er overal plastic ligt en dat er, op brutale makaken na, niet veel te genieten was. We besloten daarom om Baluran lekker over te slaan, en ons geld te sparen voor andere leuke uitjes. Aangezien er in Baluran verder niks te doen was, besloten we de bus naar Surabaya te nemen, om daar drie nachten te blijven.

Surabaya is helaas ook geen hele denderende stad, zoals voor de meeste Indonesische steden geldt. We hebben een bezoekje gebracht aan House of Sampoerna, een museum van de grootste Kretek-sigaretten fabrikant van Indonesië, wat niet heel erg veel voorstelden. Verder probeerden we Chinatown en het Arabisch kwartier te vinden, maar het was allemaal behoorlijk uitgestorven op de vismarkt na. Het enige hoogtepunt was een bezoek aan één van de grootste moskeeën van Indonesië: Masjid Al-Akbar. Dit enorme complex is in 2000 geopend en er kunnen 39.000 mensen te gelijk in. We kregen een uitgebreide rondleiding en mochten, van buitenaf, een kijkje in de gebedsruimte nemen. Als je ooit in de buurt bent, neem een kijkje. Het is echt de moeite waard.

Inmiddels zitten we al niet meer op Java. Na twee nachtjes in Jakarta en een nachtje in Manado, zijn we sinds gister op Pulau Bunaken, om een duikcursus te volgen. Het is echt precies wat je je voorstelt bij een tropisch eiland: mangroven, wit zand en blauwe zee. Oud en nieuw werd hier redelijk kleinschalig gevierd: een beetje vuurwerk (gewoon vuurpijlen uit je hand afschieten, moet kunnen) en vooral Bintang (Indonesisch bier). Morgenvroeg is het tijd voor de eerste duik, dus het is tijd om naar bed te gaan.

Over twee weken horen jullie weer van ons, aangezien we hierna meteen doorgaan naar de internetloze Togean eilanden.

Sampai jumpa lagi!

---

Photos

IMG_1596
Ons hotel in Malang

IMG_1623
Aardappelboeren bij Bromo

IMG_1717
De rokende krater van Bromo

IMG_1734
Wij voor de rokende krater van Bromo

IMG_1740
'Blue fire' van de zwavelmijnen in Ijen

IMG_1773
Het kratermeer bij Kawah Ijen

IMG_1779
Eén van de vele mijnwerkers, die zwavel omhoog draagt

IMG_1785
Het uitzicht vanaf Kawah Ijen

IMG_1825
Masjid Al-Akbar in Surabaya

IMG_1836
Masjid Al-Akbar in Surabaya

IMG_1889
De markt in Manado