1e dag Gili Air

---

Het ontbijt deze morgen verliep niet zoals verwacht. Mijn ontbijt (fruit) leek wel voorgekauwd door een andere persoon. Ook zaten er een hoop mieren over de papaya's te kruipen. Ik vroeg aan iemand in het restaurant of ze me een ander bord kon geven. Enkele seconden later was ze terug, met hetzelfde bord, en dode mieren nog steeds tussen de papaya. De Lombok koffie was niet te drinken. Hier kennen ze geen filter!
Jan was ondertussen andere hotels aan het aflopen, op zoek naar een goedkope maar een deftige kamer. We vonden een hotel : Hotel Gili Air aan de rustige kant van het eiland. Lekker warm water en een Westers-toilet. Een normaal bed met verse lakens. Het is zonder airco, met fan dus (250.000 per nacht). Het goedkoopste is dus €25 per nacht, in een bamboehut.

We voelen het nog een beetje na van gisteren, het gevoel van alweer opgelicht te zijn en dat niets verlopen was zoals ze ons beloofd hadden. Ons vertrouwen in de bevolking heeft een fikse deuk gekregen. Ook voelde ik me vandaag niet zo goed. Het eiland is té toeristisch voor ons (we liepen expres uit Bali weg voor de toeristen) en veel te duur. Zelfs de Warungs (lokale eettentjes) vragen dezelfde prijzen als de restaurants.
Sinds eerst in 7 maanden had ik echte heimwee. Ik heb echt het gevoel om naar huis te gaan. Een echt kopje koffie te drinken en verse boterhammekes te eten en verse salade uit papa's tuin. Hier kun je geen verse salade's eten of je hebt kans op een gratis voedselvergiftiging. Met hygiëne nemen de locals het niet zo nauw. Het beste is hier vegetariër te zijn. In mijn geval is het nog wat moeilijker om eten te vinden zonder tofu of tempe.

Het eiland zelf is wel heel mooi. Je kan er goed snorkelen en duiken. Jan zag verschillende fluo vissen en vond de zee heel kleurrijk. Ook is de kustlijn hier bekend voor zijn kleurrijke koralen. De kust is bezet met bamboe ligstoelen, deze zijn wel van de kustrestaurantjes dus je bent verplicht om een drankje te kopen of te eten als je op de stoelen wil liggen. Vandaag was het snikheet en nu giet het water. Het weer kan heel afwisselend zijn.

Je was laten doen is hier ook een probleem. Je kleren drogen niet in de zon (te vochtig) en zelf wassen zit er voor de grote stukken bij ons niet in. Verschillende hotels hebben een laundry serice. Ze vragen er €2 per kilo voor! Zoveel hebben we zelf nooit in Australië betaald. Wasseretes bestaan hier niet, je bent verplicht om je was aan iemand af te geven. In ons hotel is het per stuk een andere prijs (wordt met de hand gewassen denk ik). Een onderbroek kost €0.20 , een handdoek €1,5.



Ik hoop dat mijn heimwee terug verdwijnt. Ik heb dat gevoel al sinds we hier aangekomen waren in Indonesië. Jan zegt dat ik het niet mag opgeven en dat zijn vertrouwen in mij ook een deuk heeft gekregen. Het getjool en gesleur met de zware rugzak , het zoeken iedere dag naar een andere slaapplek, mensen die je afzetten en alles dat zo duur is. Indonesië is niet meer wat het geweest was van prijs.

Ook in de andere reisverslagen van mensen (Wegwijzer) lees ik dat mensen teleurgesteld zijn in de bevolking. Dat belooft....

---