Advertisement
Published: August 12th 2009
Edit Blog Post
Islamitisch centrum in Samarinda
Dit is de drie-na-grootste moskee in Zuid-Oost Azie Surabaya
In Surabaya gaan we nog even op zoek naar overblijfselen van de Nederlandse architectuur uit het koloniale tijdperk. De Opa van Eva heeft hier gedurende een periode van drie jaar gewerkt in een ziekenhuis, en we hebben geprobeerd te achterhalen waar dit ziekenhuis heeft gestaan. Helaas, helaas; bijna alle gebouwen uit die tijd zijn gesloopt en vervangen door betonnen blokkendozen. De panden die nog wel overeind staan zijn niet onderhouden en zien er triest uit en er is geen westerling meer te zien.
We bekijken wat moskeeen en een oude Chinese tempel waar Eva meteen naar binnen werd gesleurd voor een of ander ritueel. Voor we het wisten stonden we met stokjes te gooien, olie te gieten, kaarsen aan te steken en andere vage handelingen uit te voeren. Eva deed het blijkbaar telkens verkeerd want de man bleef maar herhalen: Bad Luck!, Bad Luck!. Afijn, na een half uur gekkigheid kreeg ze een briefje waar op stond dat ze zwanger zou worden van een jongetje... Eeeh ja, ja....
Balikpapan
De volgende dag vliegen we met Ducttape air naar Balikpapan, waar Bas, na het eten van een bordje Nasi Goreng, een nare voedselvergiftiging oploopt. We brengen een
dag door in bed van een luxer hotel (TV kan soms een uitkomst zijn), om de volgende dag de bus te nemen naar Samarinda. De weg is erg bochtig en slecht van kwaliteit waardoor menig local zijn net gegeten lunch, in een daarvoor speciaal verstrekt zakje, er weer uit gooit. Het zakje wordt daarna met inhoud en al uit het raampje gegooid....
We zaten er op te wachten, sinds we er nog geen last van hadden gehad in Indonesie: Reizigersdiarree. Na de voedselvergiftiging van Bas was Eva aan de beurt... Drie dagen in bed en vele liters water lichter later konden we eindelijk eens iets gaan doen in Kalimantan
Kutai National Park
....Want in Kalimantan heb je namelijk Orang-utans. En die wilden we natuurlijk wel graag in het wild zien. We moesten hemel en aarde verzetten, maar we zijn uiteindelijk met de bus, minibus, andere minibus en boot bij een onderzoeks station terecht gekomen waar we wel twee nachtjes op de grond mochten slapen. Op dat moment was er een Amerikaanse student bezig met onderzoek naar het voedsel van de Orang-utan, en we konden allerlei vragen aan haar stellen. Diezelfde dag zijn we voor het eerst het
park in geweest en na twee uur lopen (en om de 100 meter stil staan om te luisteren) zagen we een jong vrouwtje met een baby. Geweldig om naar ze te kijken want ze trekken zich niets van iemand aan.
We hadden blijkbaar enorm geluk want de volgende dag zagen we hetzelfde vrouwtje plus baby, een ander zwanger vrouwtje en een jong mannetje. De gids ging helemaal door het dolle 😊 en wij natuurlijk ook want we hebben goede foto's kunnen maken ondanks het slechte licht in het bos.
Sangatta-Berau
In de Lonely Planet ook wel liefkozend 'de weg naar Hel' genoemd, doet deze naam de route van Sangatta naar Berau zeker eer aan. Deze weg is aangelegd voor de mega-trucks die hout, olie en kool naar de grote havens vervoerd, en is voornamelijk onverhard. Niet dat de verharde stukken verlichting brachten, gaten ter grootte van badkuipen werden nauwelijks vermeden. Met de locale bus, die een keer per dag vertrekt waardoor we acht uur moesten wachten, vertrekken we net voor zonsondergang. Als de laatste glimp zonlicht verdwijnt begint het te bliksemen en te regenen waardoor grote stukken van de weg in modderpoelen veranderen. Met heftige lichtflitsen als
enige verlichting probeerd de buschauffeur al glibberend de bus in bedwang te houden: het lijkt alsof we in een slechte kermisattractie zitten, helaas duurt het ritje meer dan 15 uur...
Berau
Blij dat we heel aangekomen zijn, gaan we op zoek naar een hotel. Klein minpuntje van Kalimantan is dat de hotels een stukje duurder zijn dan in de rest van Indonesie, en over het algemeen niet veel beter. Als we eenmaal een kamer gevonden hebben blijkt de wc verstopt en het extra geinvesteerde geld in een geairconditionde kamer blijkt weggegooid als vervolgens in de hele straat de elekticiteit uitvalt.
De volgende dag nemen we de bus naar Tanjung Puting, en vandaar een boot naar het eiland Tarakan; onze laatste stop in Indonesie voor we de grens naar Sabah oversteken. Op Tarakan bezoeken we nog een mangrove gebied dat aan alle kanten door huizen omgeven wordt. Dit is de laatste vluchtplaats voor een populatie neusapen die menig lachbui oproepen, niet alleen door de grotesque neus maar vooral door het pertinent stijve (en knalrode) geslacht van de mannetjes. Grappig genoeg wordt deze aap door de lokale bevolking 'Orang Belanda' oftewel 'Dutch monkey' genoemd, wij gokken dat het door
de neus komt....
Volgende keer meer vanuit Maleisie! Bedankt voor het lezen van onze blog, we merken aan het aantal hits dat jullie de verhalen uit Indonesie een stuk interessanter vinden dan uit Australie 😊
Advertisement
Tot: 0.07s; Tpl: 0.013s; cc: 12; qc: 30; dbt: 0.0393s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.1mb
Marieke
non-member comment
Hai hai!! Wat geweldig zeg lekker tussen de aapies!!! Super leuk!! Trouwens jullie zijn echt vlak bij waar ik ben opgegroeit!! Als jullie in Maleisie een plaatsje tegen komen wat Bintulu heet, zouden jullie dan even extra veel foto's kunnen maken?? Dat is namelijk waar wij gewoond hebben!! Het blijft me trouwens verbazen wat een waanzinnige foto's jullie iedere keer weer te voorschijn toveren!! WAUW!! Helemaal te gek!! dikke kus!!