Tanjung Puting: Bagian kedua dari petualangan hutan

---

---

Camp Leakey is door dr. Galdikas in 1971 opgericht om het gedrag van de orang utangs te bestuderen, het bijzondere is dat in dit kamp al ruim 40 jaar hetzelfde onderzoeksteam werkt. Het is gekkenhuis met Klotoks aan de pier, er liggen er wel een paar dozijn. Via een lang houten pad op palen komen we bij het informatiecentrum, waar alles wordt uitgelegd over de orang utangs. Het centrum is nog niet erg met de moderne tijd meegegaan, overal hangen vergeelde foto's en de informatie is een paar decennia terug afgedrukt en ingelijst. Na het informatiecentrum lopen we door het woud naar het voederplatform, waar we een ware nachtmerrie aantreffen. Natuurlijk zijn de ouwetjes van National Geographic al aanwezig, maar ook al de andere buitenlandse toeristen en een blik irritante Indonesische die meer aandacht hebben voor alle selfies die ze maken dan wat anders. Daarnaast willen ze ook met alle 'blanken' op de foto. Ook hier weer wachten, wachten, wachten en uiteindelijk verschijnt er een moeder met baby. Het is zo druk dat goed zien of laat staan fotograferen niet mogelijk is. Onze gids stelt voor om zelf het bos in te gaan en op goed geluk komen we misschien wel een aap tegen. We zijn het met hem eens, beter niets dan deze poppenkast. Ook anderen besluiten dit te doen.

We wandelen een half uur lang door het woud en gaan met een wijde cirkel naar het stuk wat achter het voederplatform ligt. Hier maken de bomen de dienst uit, we klauteren over enorme wortels die zich een weg door het woud banen. Een paar keer denken we wat te horen, maar dat blijkt niets te zijn. Gelukkig wordt onze gok beloond. Niet veel later zien we een paar bomen heen en weer gaan en zien we een jonge orang utang door de bomen slingeren. Onze gids trekt zijn aandacht met een banaan. De orang komt wat dichterbij en weegt daarna zichtbaar de plussen en minnen af. Een banaan is natuurlijk niet te weerstaan, hij komt al snel onze kant op, ploft op de grond en wandelt langs ons heen. Het is heel bijzonder om naast een "wild" dier te staan, maar bang hoef je niet voor ze te zijn. Dat zie je ook als je ze in hun ogen kijkt, je ziet niets anders dan vriendelijkheid. De orang doet een graai naar de tas van de gids, maar die geeft hem een tik op de vingers en daarna de banaan. Die peuzelt hij even later in een boom op, om daarna weer terug te komen voor meer. Helaas voor hem is het feest over en hij klimt terug de bomen in. Nog even proberen we hem nog te lokken met de bananenschillen, maar daar trapt hij na even nadenken toch echt niet in. Natuurlijk mag wat we gedaan hebben niet, onze gids kan er drie maanden voor uit het park gezet worden. Voor hem was het ook de eerste keer met toeristen, en hij geeft toe dat hij het ook best spannend vond. Toch heeft hij gezorgd voor een unieke ervaring die we nooit zullen vergeten.

De rest van de toeristen die naar de dierentuin zijn geweest zitten al lang op hun boot als we terug komen uit het woud. Dit is het verste punt in het park van de tour, dus we varen weer terug. Onderweg praten we met onze gids over van alles: Indonesië, Nederland, de apen, het park. Hijzelf is nog nooit van Kalimantan af geweest en denkt dat ook nooit te doen. Hij is wel benieuwd naar Nederland en hoe het er daar uitziet. Ook hebben we het even over de grote verschillen die er gevraagd worden voor de tours hier. Wij betalen vrij weinig en krijgen er toch veel voor terug, een goede gids en een mooie boot. Anderen betalen soms 150 euro meer voor precies hetzelfde. De duurdere tours worden volgens hem vaak georganiseerd door bedrijven uit Java, die het geld in eigen zak steken. Zijn baas, Mr. Jenie, waar we via de e-mail veel contact mee hebben gehad, gelooft meer in lokaal toerisme, waarbij alles in de lokale economie wordt gestopt en een goede zaak is. Een klein deel van ons geld gebruikt hij ook om bos te kopen zodat de orang utangs meer leefgebied hebben. Het mag dan wel een nationaal park zijn, maar in Indonesië betekent dat niet veel.

Als het donker wordt, gaat de koplamp van de boot aan. Onze kapitein houdt van doorvaren, dus we passeren met wat geflits en getoeter een paar andere boten. Aan de waterkant zitten steeds meer makaken en neusapen in de bomen, soms wel 15 in een boom. Het gaat er ook niet altijd even vriendelijk aan toe. Plotseling stoppen we en gaan alle lichten uit, er is wat met de elektra aan de hand. Na wat sleutelen kunnen we verder varen en krijgen we een ietwat koud diner geserveerd. Ook de kok is gestoord in haar werkzaamheden. Het diner smaakt overigens nog steeds lekker. We varen nog een tijd door en stoppen dan op een plaats waar we vuurvliegjes kunnen zien. De boot wordt met een autoband die tussen de palmbomen wordt gegooid vastgelegd. Normaal zijn er veel vuurvliegjes langs de kant van het water, nu maar een dozijn, maar het is toch een mooi gezicht. Na een tijdje kruipen we moe onder de klamboe, net als de crew trouwens.

Al vroeg worden we gewekt door het geschreeuw van neusapen, die blijkbaar nog een potje te schillen hebben met elkaar. Tijdens het ontbijt zie ik ineens een boomstam drijven die dwars door de stroming heen gaat, en inderdaad is het een krokodil. De bemanning komt ook aan dek om te kijken, het komt niet vaak voor dat ze er een zien. Dit exemplaar is zo'n drie meter lang. Niet veel later komt er een boot aan en duikt hij onder. We varen terug naar Kumai waar we mr. Jenie ontmoeten. Het is een kleine, ronde en hartelijke man die heel veel kletst. We nemen nog een foto met de crew en geven hen een fooi voor het goede werk. We worden meegenomen naar zijn auto en rijden naar het vliegveld. Onderweg praten we wat over zijn bezigheden, natuurlijk de vervelende Spanjaarden en complimenteren hem met de goed georganiseerde tocht. Op het vliegveld betalen we hem dan eindelijk, hij stopt de bundel met geld (toch meerdere miljoenen) in zijn asbak, nageteld wordt er niet. Zo zie je maar dat goed vertrouwen nog bestaat. We nemen afscheid van hem en onze gids, die morgen terug het park in gaat, met je raad het al, Spanjaarden.

We zien een Embraer 195 staan van Kalstar, dus dat betekent niet veel goeds. Op het scherm wordt de vertrektijd aangegeven als op tijd volgens schema. Toch moet het vliegtuig eerst nog naar Surabaya op en neer met een vertraging van ruim een uur, dus dat kan niet. De terminal morgen we pas over een half uur in, dus wachten we buiten totdat het tijd is. Als we weer naar binnen willen, de koelte in, zegt de man dat we nog een uur buiten moeten wachten. Daar hebben we geen zin in, dus na wat aandringen mag het toch. Steeds meer toeristen komen binnen en vragen zich af waarom er niet ingecheckt kan worden. De vlucht gaat toch op tijd? Ik leg het hen maar even uit. Uiteindelijk na lang wachten kunnen we dan aan boord van de relatief nieuwe Embraer van Kalstar, die ze dit jaar van FlyBe (uit GB) hebben gekocht. Een hele verademing na de oude Boeing van Trigana. Ruim een uur later staan we aan de grond in Jakarta, halen de bagage op en nemen de bus naar het centrum. In druk verkeer kun je er 1.5 tot 2 uur over doen staat op internet, maar wij zijn er in 45 minuten. Jakarta is een trieste stad, het verstedelijkte gebied telt 30 miljoen inwoners en is even groot als Noord Brabant en Limburg samen, en heeft daarmee alle problemen die in een stad van deze omvang gebruikelijk zijn. Overal ligt afval, het verkeer raast langs alle kanten langs je heen. Ons hotel ligt niet ver van het station en heeft vijf sterren. De grandeur is er nog met een grote lobby en veel restaurants, twee zwembaden en een spa. Toch zie je overal dat het zijn beste tijd gehad heeft. Onze kamer ligt op de 25e verdieping en heeft een mooi uitzicht over de stad, is heel ruim en heeft een zwart marmeren badkamer met een douche en apart bad. Wat gezegd kan worden over de hotels in Indonesië is dat er wel schoongemaakt wordt, maar met een Franse slag. Oppervlakkig is het schoon, maar als je goed kijkt...... Veel is er niet in de buurt van het hotel, dus we eten wat bij de McDonald's en doen daarna nog een baantje in het zwembad.

Morgen gaan we met de trein naar Bandung en vervolgens naar de theeplantages van Malabar.

---

Comments

[Linda]

Halo
Saya kurang mengerti apa yang ditulis di situ, maar semoga bersenang. Selamat tidur. Suka en Linda