Naar de jungle op Kalimantan

---

---

Om kwart voor zes staan we op en gaan naar het ontbijt, waar we een grote variëteit aan koude en warme gerechten aantreffen. Heel druk is het nog niet, alleen wat Japanse jongeren, waarvan de meisjes al giechelend het buffet afstruinen. De shuttle brengt ons vandaag veel sneller naar de binnenlandse terminal toe, waar het erg druk is. In Indonesië mogen alleen passagiers de terminal in en wordt al je bagage bij de ingang gescand. Geheel volgens verwachting zegt de dame aan de balie schaamteloos dat de vlucht naar Pangkalan Bun twee uur vertraagd is, en dat om half acht ‘s ochtends. Wij zijn niet verbaasd want thuis heeft Robbert de vluchten bekeken, en minstens een uur vertraging is normaal op deze route. We nemen de shuttle naar de internationale terminal en wisselen daar wat euro's, waar we een hele stapel roepie’s voor terug krijgen. Een euro is namelijk ongeveer 16.000 roepie. Eenmaal terug in de terminal staat onze vlucht nog steeds als 'op tijd' op het bord en verdwijnt na de vertrektijd van 9.15 uur netjes van het bord. Op internet kunnen we de status van de inkomende vlucht bekijken, maar ook hier staat geen informatie bij. Wanneer het tijd zou moeten zijn om te boarden gaan we richting de gate, waar ons wordt vertelt dat we nog een uur extra moeten wachten, waar het gelukkig bij blijft. De Boeing 737-300 van Trigana Air is 30 jaar oud en dat is van binnen en buiten goed te zien. Maar alleen deze vlucht geeft een goede aansluiting op onze tour in Pangkalan Bun, dus we hebben niet veel keus dan deze vlucht te nemen. We stijgen al snel op en na een uur bereiken we het regenwoud van Kalimantan. Het overgrote deel van het vliegtuig slaapt al sinds het vertrek. Onderweg krijgen we een lunchbox met wat water, een rijstbal en een cakeje. De piloot moet nog een duikvluchtje maken net voor de landingsbaan, aangezien het bos vlak voor de baan ophoudt.

Tien minuten later halen we onze bagage op en worden we begroet door onze gids, een jongen van begin twintig. Hij neemt ons in een taxi mee naar Kumai, een plaats twintig minuten verderop aan het water. Kumai staat vol met grote, kale betonnen gebouwen die met veel getjilp zwaluwen aantrekken. De vogels maken hier vervolgens hun nest, die worden verkocht aan China vanwege de heilzame werking van het speeksel van de zwaluw. Het is big business hier, dus het luide geluid dat door heel de plaats klinkt moeten de bewoners maar voor lief nemen. Aan de kade gaan we aan boord van onze Klotok en worden we begroet door de kapitein, zijn hulp en de kokkin. De Klotok heeft twee verdiepingen. Beneden is het toilet, de douche en de vertrekken van de bemanning. Boven hebben wij voor en achterop een platform met stoelen en onder het afdak in het midden staat de eettafel en ons bed. Als we onze Klotok vergelijken met andere zien we dat we het goed getroffen hebben. De baas kan helaas niet komen, dus betalen doen we wel achteraf. Voor vertrek krijgen we een heerlijke lunch: gewokte groente, gebakken vissen, viskoekjes en rijst.

Na de lunch zetten we koers richting het Tanjung Puting National Park. In dit park leven ongeveer 6000 orang utangs, een aantal dat sinds de oprichting van het park is toegenomen. Naast een onderzoekscentrum heeft in 1971 Dr. Birtué Gladikas hier een eerste orang-utan rehabilitatiekamp opgericht om de apen die uit gevangenschap komen weer aan hun natuurlijke leefomgeving te laten wennen. Inmiddels zijn er drie voederplaatsen in het park waar voornamelijk moeders met hun baby komen. De Klotok vaart eerst over een inham van de Java zee, waarna we de Sungai Sekonyer opgaan. De vegetatie langs de rivier bestaat eerst voornamelijk uit palmbomen, die later overgaan in bos en tropisch regenwoud. Onderweg naar het eerste kamp zien we de eerste Neusaap en Makaken en genieten we vanaf onze stoelen van het prachtige landschap. Doordat we varen is de warmte (32 graden) en vochtigheid (70%) goed te verdragen. Na twee uur komen we aan in het eerste kamp, waar om 15.00 uur de orang-utangs worden gevoederd. Ze leven wel vrij in het wild, maar komen rond de voedertijd hun portie eten halen. Door onze vertraging zijn we te laat in het kamp, maar aangezien een aantal apen boven de voederplaats leeft zien we er een paar in de bomen slingeren. Naast ons zijn er maar een paar andere toeristen, voornamelijk Spanjaarden. De gidsen hebben een hekel aan Spanjaarden, ze praten slecht Engels, zeggen weinig tegen ze en maken veel herrie. Onze gids is dan ook blij eens geen Spanjaarden rond te leiden, zo kan hij zijn Engels wat verbeteren. We kijken rustig toe hoe de orang-utangs door de bomen slingeren en af en toe naar beneden komen. Na een tijdje begint het te schemeren en klimmen de orang-utangs naar de boomtoppen om te gaan slapen. Iedere dag of om de paar dagen maken ze een nieuw nest van takken die ze onderweg naar boven afbreken. Dit nest zit zo hoog in de bomen, zodat Luipaarden er niet bij kunnen komen. Dit zijn in het reservaat de belangrijkste natuurlijke vijanden van de orang-utan. Rond zes uur is het donker en gaan we terug naar de Klotok voor het diner. ‘s Avonds maken we een wandeling door het bos met een ranger, die ons allerlei insecten en spinnen laat zien, waaronder een vogelspin. Al vroeg kruipen we moe onder de klamboe.

Net zoals het vroeg donker is, gaat de zon al rond half zes op. Het woud ontwaakt dan ook in alle hevigheid: apen schreeuwen naar elkaar, vogels fluiten en het volume van de krekels gaat omhoog. Om zes uur zitten we aan het ontbijt en varen we richting de volgende stop. Onderweg zien we af en toe een ijsvogel, wat Makaken en Neusapen. We zijn extra vroeg vertrokken om de andere boten voor te zijn, dat vaart wel zo prettig. Na twee uur komen we aan bij het tweede voederstation, waar we door het bos en het open veld naar de voederplaats wandelen. Hoewel het een nationaal park is, zijn grote delen van woud vroeger gekapt voor de landbouw. Op Kalimantan is nu nog steeds veen houtkap doordat de overheid de grote palmoliebedrijven toelaat om plantages aan te leggen, die natuurlijk veel geld opleveren. Gelukkig groeien delen van het woud nu weer terug. Als een van de eersten nemen we plaats op een bankje. Al snel komen er steeds meer toeristen, voornamelijk oudere Amerikanen die op expeditie zijn met een National Geographic cruiseschip. Ook de oprichtster van het park is aanwezig, zij voert nog steeds onderzoek uit naar het gedrag van de orang-utangs. Een half uur lang worden er geluiden gemaakt door rangers om de orang-utangs te lokken. Opeens verschijnt er een zeer fraaie eekhoorn ten tonele, die zijn eigen show gaat opvoeren, een banaan meegrist in zijn bek en deze ondersteboven op een boomstam op zijn gemak opeet. Er klinkt veel rumoer vanuit het publiek en er wordt op los geklikt. Wij vermaken ons kostelijk om alle ophef. Na weer een tijd wachten zien we dan een paar bomen heen en weer bewegen en verschijnt er een moeder met twee kinderen, waar van een nog hele jong is. Ze bekijkt ons eerst aandachtig voordat ze wat melk drinkt en van de bananen gaat eten. Na een tijdje nemen ze een paar trossen mee en verdwijnen weer het woud in. Einde show. Wij lopen een andere weg terug door het woud en zien onderweg vleesetende planten en een parasiet die op bomen leeft, geheel wit is en lijkt op een soort mos. De kokkin heeft weer een heerlijke lunch voor ons klaarstaan als we bij de Klotok terugkomen.

We varen steeds dieper het park in, de bomen worden steeds groter en de vegetatie dikker. Langs de oevers bloeien een soort waterlelies die wat weg hebben van orchideeën. Af en toe komen we een huisje of een bootje met wat mensen tegen, maar het zijn voornamelijk de Klotok’s die de rivier bevaren. De rivier is tot nu toe bruin van kleur, je ziet helaas veel vervuiling van de boten en mensen die aan de rivier wonen. Langzaam maar zeker wordt de rivier zwart, helderder en veel smaller. Na 1.5 uur varen komen we aan bij Camp Leaky, het oudste kamp dat in 1971 is opgericht. Het tweede en meest interessante deel van onze tocht door Tanjung Putin bewaren we na dit lange verhaal voor de volgende keer.

---

Comments

[Linda de Cooker]

Oerwoud
Hey oerwoudgangers, Jullie zijn de week kennelijk zeer actief begonnen. Niks uitrusten. Tsja, jullie zijn op de plek waar ik een paar jaar geleden heen wilde. Stikjaloers dus. De foto's van de apen zijn hilarisch. Mijn speciale dank ook voor de afbeelding van mijn favoriete vliegertje: de ijsvogel. Ondertussen lijkt jullie tuin ook op een regenwoud. Het plenst elke dag met bakken uit de lucht, dus plantjes bevloeien is het spreekwoordelijke water naar de....etc. Geniet met volle teugen en blijf vooral foto's sturen. Groetjes, Linda en Suka