Week 3: Tutje on a new adventure

---

Selamat pagi lieve vriendjes en vriendinnetjes!



Afgelopen week is een absolute rollercoaster geweest en ik heb geen idee waar ik moet beginnen. Er is namelijk ontzettend veel gebeurd. Ik zal dan ook maar meteen met de deur in huis vallen: mijn project is na 2,5 week gecancelled. En ja lieve opa en oma, ik leef nog. En nee, ik ben nog niet onderweg naar huis.

Where to start...

Ik zal maar bij het begin beginnen. Zoals ik in mijn vorige blog al had geschreven is de cultuur hier heel anders. Men komt hier overal te laat en is over het algemeen niet zo heel goed in organiseren. Vorige week zondag avond hadden we dan ook een meeting met de vraag of de organisatie alsjeblieft een planning kon geven die vast stond voor de hele week en niet elke dag omgegooid zou worden omdat er weer iets gecancelled was. Vol goede moed gingen we de maandag tegemoet. Het zou een dag worden waarop we alle voorbereidingen zouden gaan treffen voor de rest van de week want we zouden op veel verschillende scholen les gaan geven en overal zou een ander programma voor gemaakt moeten worden. We hadden met de organisatie van ons project de afspraak gemaakt dat we alle benodigde informatie over de scholen voor 12 uur 's middags zouden krijgen, maar om 1 uur was er nog steeds geen informatie te bekennen en werd de meeting verschoven naar 'ergens rond 3 of 4 uur', #cultuurverschil. Ondertussen waren wij er helemaal klaar mee omdat de organisatie alweer niet zijn afspraak na kwam dus hadden we besloten een paleis in de buurt te gaan bezoeken om de tijd te doden. Onderweg zijn we letterlijk verregend en verdwaald, hoe kan het ook anders, en kwamen we rond 6 uur uitgehongerd en verzopen weer bij ons eigen paleisje aan waar de kakkerlakken en kevers tegenwoordig ook hun huisje hebben gevonden. Ondertussen was de meeting weer verzet naar half 7, maar om 6 uur hadden ze opeens toch even tijd. Aangezien onze buikjes zo tegenstribbelden besloten we om eerst te gaan eten en werd de meeting verzet naar 8 uur. Hoewel wij de hele dag op de organisatie hadden zitten wachten bleek om kwart over 8 dat ook zij wachten niet zo leuk vonden en gingen ze naar huis. Wij zouden binnen 5 minuten thuis zijn maar volgens hen was dat niet de afspraak. We hadden de ‘rubber time’ blijkbaar verkeerd begrepen. De meeting werd dus weer verplaatst en wel naar de volgende dag aangezien het programma van dinsdag toch gecancelled was, surprise!

Omdat we niet nog een dag wilde verspillen aan wachten besloten we om naar de grotten van Cerme te gaan, waar we een tour door het water hebben gedaan dwars door het grotten stelsel in rubberbanden. Uiteindelijk kwamen we op een open plek uit waar we heerlijk hebben gezwommen. Na deze amazing ervaring gingen we naar het strand om nog een beetje te chillen. De golven waren veels te hoog om te zwemmen maar desalniettemin was het geweldig. Na een diner aan het strand besloten we om terug te gaan omdat er een meeting op ons zat te wachten. Bij deze meeting kregen we een nieuwe planning van de week voorgeschoteld die natuurlijk geheel anders was dan degene die we op zondag hadden gekregen. Ze beloofden verbetering en durfde ons op het hart te drukken dat ze echt gingen veranderen. Woensdag stond ik dan ook met volle moed om half 6 op, jawel lieve kijkbuiskindertjes half 6, omdat we om half 7 opgehaald zouden worden. Toch was er om 8 uur nog steeds niemand te bekennen. Ik kookte ondertussen van binnen omdat ze alweer hun afspraken niet na waren gekomen en ik me stiekem min of meer in de steek gelaten voelde. Gelukkig was daar mijn kamergenootje Merle die me vroeg of ik een dag met haar project mee wilde lopen. Een duurzaamheid gerelateerd project waarin ze de lokale bevolking iets willen bij brengen over onder andere recycling. Zo gezegd zo gedaan ging ik die dag met Merle en haar projectgenootjes mee naar een zogenaamde ‘nature school’. Een soort montessori school waar de nadruk ligt op de natuur. Hier heb ik oprecht de beste ervaring gehad tot nu toe. De kinderen waren zo ontzettend lief en er was een meisje, Sayanna, die me de hele dag gevolgd heeft en mijn hand niet meer los kon laten. Je zou kunnen zeggen dat ik een nieuwe beste vriendin gemaakt heb die dag.

Maar toen ik die middag thuis kwam, kwam de echte shock: mijn eigen projectgenootjes hadden overlegd en waren tot de conclusie gekomen dat het beter was als we dit project zou stoppen. In eerste instantie was ik hier fel op tegen want ik hou er niet van om hetgeen waar ik mee begonnen ben niet af te maken. Toch realiseerde ik me op dat moment dat er misschien geen andere optie meer was. Ik had ondertussen al via lokale contacten onderzoek gedaan naar eventuele andere projecten dus in mijn onderbewustzijn was eigenlijk al duidelijk dat ook ik er klaar mee was. Die middag hebben we dus een spoedmeeting ingepland en de organisatie verteld dat dit misschien de beste optie was. De organisatie wilde nog een laatste kans en vroeg om vier extra dagen om te bewijzen dat ze het wel konden. Als er dan nog steeds niets was veranderd zou het project alsnog gecancelled worden. Toen in die meeting het een en ander besproken werd over de scholen die we zouden bezoeken die week moest jammer genoeg blijken dat de organisatie de overgebleven 4 dagen niet verdienden. Er bleek namelijk dat de voorbereidingen die we hadden getroffen helemaal voor niets waren geweest omdat het hele concept anders bleek te zijn. En daar komen ze de avond van te voren mee... Op dat moment hebben we besloten dat het beter was om er gewoon helemaal mee te stoppen en hebben we de president van de lokale organisatie ingelicht. Zij wilde met een van ons praten om verhaal te halen en heb ik samen met een projectgenootje verteld hoe de vork in de steel stak. Samen hebben we besloten om het project te cancellen en gaf de president ons 2 opties: het volgen van een teaching program of aansluiten bij een van de andere projecten. Opgelucht heb ik de keuze gemaakt om het environment project te volgen, waar ik eerder al een dagje bij mee had gelopen.

Eind goed al goed

Vrijdag was mijn eerste dag bij mijn nieuwe project: Handvironment. Aangezien het project environment gerelateerd is konden we environment day natuurlijk niet missen. Dit was een dag waar werd gesproken over hoe Yogyakarta zichzelf kon verbeteren met betrekking tot duurzaamheid en recycling. Daarna werden we geintroduceerd tot de Ecobricks, een ontzetten goed initiatief om makkelijk en wereldwijd plastic te recyclen – ik zou het even intypen op ons geliefde Google, de 1000 woorden mijlpaal is allang bereikt enzo -. Tot slot mochten we zelf een Ecobrick knutselen wat ontzettend leuk was om te doen en het stoffige verhaal een beetje leven inblies. In de middag was het tijd voor de wekelijke evaluatie waar de nieuwkomers werd verteld wat er in de tussentijd allemaal gebeurd was tijdens hun project. Tijdens deze evaluatie kwamen we er onder andere achter dat we de aankomende 4 dagen vrij zouden zijn. En wat doe je als je vrij bent? Precies, op zoek gaan naar een comfortabel bed en een douche met warm water.

Bali baby

Na 3 uur te wachten op toestemming en 2 uur geregel zaten we nog geen 5 uur later in het vliegtuig naar Bali. Eenmaal aangekomen werden we opgehaald door een prive chauffeur die ons naar onze veels te luxe villa bracht inclusief private pool, master suite en personal staff. Misschien hadden we een comfortabel bed en een warme douche toch iets te letterlijk genomen. Gelukkig kostte het allemaal geen drol en hebben we alles uit onze 3 dagen Bali gehaald. De eerste dag bestond vooral uit chillen op het strand, sushi eten en genieten van onze prachtige villa. Want als je een private pool hebt moet je ook een private pool party geven. Toch was onze mini vakantie in Bali ook zeker cultureel verantwoord. Zo zijn we zondag naar een van de mooiste stranden van Bali geweest, want er moest aan die tan gewerkt worden en hebben we de Uluwatu tempel bezocht. Hier wilden we eigenlijk de zonsondergang zien, maar de bewolking stond het jammer genoeg niet toe. Desalniettemin was het uitzicht adembenemend. Maandag hebben we opgesplitst omdat de meeste meisjes graag naar het stadje Ubud wilden, het culturele hart van Bali, terwijl de jongens, Merle en ik graag naar de Tanah Lot tempel wilden. Een van de bekenste tempels van de wereld. Terwijl de jongens nog met een kater op bed lagen genoten Merle en ik van het vers voor ons klaar gemaakte ontbijtje en besloten we om te doen ‘what a girl got to do’ namelijk SHOPPEN! Natuurlijk kwamen we allebei met een gevuld tasje terug, zucht. ’s Middags zijn we naar Tanah Lot geweest, wat bijzonder was maar wat een beetje werd verpest door de vele toeristen en stelletjes in matchende outfits, ja serieus: om van te kotsen. Maar ook aan alle mooie dingen komt een eind want diezelfde avond zaten we alweer met pijn in ons hart in het vliegtuig onderweg naar Yogya. Bali is oprecht de allermooiste plek op aarde die ik tot nu toe heb gezien. Vanaf het moment dat de wielen van het vliegtuig de grond raakten viel er een gevoel van thuiskomen over me heen en wilde ik nooit meer weg. Sinds dat ik nog een mini Immie was wilde ik al dolgraag naar Bali en ik snap nu waarom: de sfeer is overweldigend. Een ding is zeker: See you soon Bali! – en sorry mama, maar misschien kom ik niet meer terug...

Project X

Deze week zal de eerste week zijn dat ik echt met mijn nieuwe project bezig ben. We gaan langs verschillende basisscholen om de kinderen iets te leren over duurzaamheid en ze enthousiast te maken over hoe zij deze wereld een beetje positief kunnen veranderen. Aangezien er geen initiatief komt vanuit de Indonesische overheid zullen we de bevolking moeten overtuigen om kleine veranderingen toe te staan in hun dagelijkse leven om de stad zo gezonder en leefbaarder te maken. Uiteindelijk ben ik dus nog steeds bezig met kleine kinderen, de eigenlijke reden dat ik een educatie gerelateerd project wilde doen, en maak ik nog steeds een deel uit van een positieve impact op de maatschappij. Hoewel het misschien niet het project is waar ik op had gehoopt heeft het naar mijn mening uiteindelijk toch goed uitgepakt en ben ik blij met de keuze om het project uiteindelijk te stoppen. Het uiteindelijke doel van een project via AIESEC is self-development en een ding is zeker, in de 3 weken dat ik hier nu ben heb ik mezelf al heel positief zien veranderen. Ik ben geduldig geweest in plaats van in de stress te schieten als het even niet ging zoals ik had gehoopt. Ik ben open geweest en ben op zoek gegaan naar oplossingen in overleg in plaats van alles alleen maar in mijn eentje op te lossen. Ook ben ik opener geworden op persoonlijk vlak en ik denk dat deze blog daar ook een onderdeel van is. Al met al is het beetje tegenslag dus lang zo slecht nog niet geweest. Ach overal kun je van leren.

Talk to you soon my loves,

Im

---