Advertisement
Published: June 19th 2010
Kelimutu
A M A Z I N G !!!!Als je hier niet dood gaat door een vulkaan word je er wel mee doodgegooid, Kelimutu National park zijn onder andere drie vulkanische meren met ieder drie verschillende kleuren, alle drie de meren zijn te zien vanaf een viewpoint, maar je kunt ook over de rand lopen om nog dichterbij te komen. Niet te dicht want er zijn onlangs mensen naar beneden gedonderd, daarom staan er borden die je waarschuwen, hoe dan ook, het is ons gelukt om dichtbij te komen zonder een gevaarlijk risico te hoeven nemen. ( ik vertel niet precies hoe want de Malpie blijft een veiliger gebeid )
De vulkanische meren zijn heilig voor sommige mensen hier, volgens hun geloof gaat de ziel van de overledenen naar het meer, afhankelijk van de leeftijd van de overledene zal de ziel een meer"aangewezen" krijgen door een bepaalde god, jonge mensen gaan naar het turquoise gekleurde meer. Mensen in hun midlife crisis gaan naar het bruine/groene (soms koper gekleurd) meer.
Deze informatie hebben we verkregen via een informatie bord, zelfs dit bijna officieel uitziende bord met
Kelimutu
Made by Anka :):) uitleg in het engels over dit geloof zat vol spelfouten, zoals bijna elk reclame bord hier in Indonesie, zelfs grote hotels hebben uithangborden met verschrikkelijke spelfouten, toch blijft voor sommige hun engels beter dan ons Indonesisch, dus wat heb ik te zeggen?
Om eerlijk te zijn hebben wij voorlopig genoeg van vulkanen en kleine dorpjes in afgelegen berg gebieden met name omdat je vaak heel vroeg in de ochtend vertrekt om een vulkaan goed te kunnen zien ben je overdag overgeleverd aan je eigen creatieve ingeving wat meestal neerkomt op slapen, lezen of geld tellen. In Moni kon je overdag naar een hotspring, dat is een poel waar vulkanisch water doorstroomt, dit is vaak warmer dat 40 graden, hotsprings bevinden zich vaak op grappige locaties zoals die ene in Moni die midden in een rijstveld lag, hiervoor moest je eerst met een scooter naar de rand van het rijstveld
om vervolgens tien minuten door het rijstveld te lopen naar de hotspring. Wanneer je eenmaal in een hotspring zit krijg je al snel het gevoel dat je in een Turks stoombad verblijft, veel langer dan vijftien minuten bleven we ook niet zitten.
Ik denk dat we die avond rond acht
kleurrijk koraal
Adembenemend mooi koraal uur naar bed zijn gegaan.
Dat de komende daarop volgende dagen niet zo heel prettig gingen worden waren we ons gelukkig van bewust, Flores is namelijk een eiland met alleen maar bergen en dalen en om een lullige afstand van 150 kilometer af te leggen werd je overgeleverd aan een busje wat slingerend van het ene dorp naar het andere ging. Om niet ziek te worden bleven wij kijken naar één vast punt dit was voor mij de achteruit kijk spiegel voor in de bus die overigens helemaal geen functie voor de chauffeur had.
Deze tocht nam (slechts) vijf uur in beslag, en dat was één derde van ons uiteindelijke doel, de dag daarna was de meest verschrikkelijke dag die we tijdens onze reis hebben moeten doorstaan. Dit was de publieke bus van Bajawa naar Labuanbajo die volgens ons boekje tien uur in beslag zou moeten nemen, dit was uiteindelijk uitgelopen tot een vijftien uur durende ongekende achtbaanrit zonder het plezier daarvan.
Onderweg moest de achterband vervangen worden, en wat echt verschrikkelijk was, was dat iedereen rookt in de bus en wij begrijpen echt niet waarom, maar de ramen die open kunnen voor zuurstof zijn hier altijd dicht, behalve
die van die twee blanken voorin.
De tussenstop (Bajawa) was overigens niet de moeite waard om te vermelden al waren de loempia's hier niet te onderscheiden van die uit Valkenswaard (achter de Albert Heijn). We moeten uiteindelijk ieder wel tien van zulke loempia's hebben verorberd voordat we wederom vroeg naar bed gingen.
Labuanbajo, Seraya & Kanawa Island Laat aangekomen in Labuanbajo werden we gelukkig voor de deur van ons hotel afgezet, dit was denk ik de avond waarin we het minst tegen elkaar hebben gepraat, elk verkeerd geplaatst woord zou direct uitlopen tot een gigantische ruzie, deze busrit was echt meedogenloos en zal nooit meer vergeten worden. Gelukkig bracht de volgende ochtend zon en uitzicht op zee, en in onze hoofden was alleen maar plaats voor strand, koraal en plezier hebben (lees bier drinken).
En die laatste drie elementen hebben de weg hier naar toe doen vergeten, nou ja.. eigenlijk niet.
Vanaf het eerste moment dat we aan boord gingen richting Seraya (eiland) nam het plezier alleen maar toe, na een uur varen kwamen aan land in Seraya, een klein heuveltje in de zee met een wit strand en bungalows. Met ons aan boord waren twee
Kelimutu
Timerfoto's zijn de beste! jongens uit Oostenrijk en een vrouw uit Nederland, met hun samen hebben we een onvergetelijke tijd doorgebracht met ijskoude pinten en lekker eten. Het koraal wat bereikbaar was vanaf het strand was schitterend mooi, bijna het zelfde als in Sipadan, Borneo, ook hier zijn we een schildpad tegen gekomen waar we een stuk mee konden zwemmen tot hij uiteindelijk dieper het open water in ging.
Dit bracht mij op het idee om rond de klok van vier uur nog een keer het water in te gaan om meer kans te maken op schildpadden wat we echter niet wisten was dat er een zijwaartse stroming aan de rechterkant van het eiland was, de stroming was zo sterk dat je uiteindelijk naar de open zee zou worden meegetrokken. We dreven ook veel te snel af en voor ik er erg in kreeg hadden we al 100 meter afgelegd in slechts enkele minuten, tijd om aan land te gaan. We waren met vieren en één ervan had zelfs
moeite om weg te komen met zwem vinnen aan zijn voeten. De stromingen rond Komodo zijn heel heftig en kunnen levensgevaarlijk zijn voor onervaren zwemmers. Terug aan de kustlijn was het nog een paar
honderd meter lopen over rotsen tot een boom de doorgang bijna onmogelijk maakte, de enige weg terug naar het strand waar we vandaan kwamen zou via ondiep water zijn waar de stenen plaats maakte voor zand, en zand is waar de stingray zich graag te rusten legt, zijn camouflage is identiek aan zand en vanaf ooghoogte onmogelijk om waar te nemen. Voor mij loopt Anka te balanceren in het water alsof ze op een
koort loopt in het circus, wanneer ze ineens begint te gillen en om zich heen te springen realiseer ik me, en Anka nog veel erger dat ze boven op een stingray is gaan staan. Het gevoel van paniek en adrenaline schiet direct naar mijn hoofd en gelukkig is ze niet gestoken, stingrays hebben aan het eind van hun staart een scherp bot (stekel) zitten wat zich direct in het been steekt als verdedigingsmechanisme, het injecteert dan een gif wat dodelijk kan zijn wanneer het gif in de bloedbaan terecht komt, maar laat meestal een rafelige wond na. Ze vertelde dat ze de stingray voelde wegschieten onder haar voet en de vleugels van de stingray aan de zijkant van haar kuit voelde kriebelen. De steek moet gruwelijk
veel pijn doen, desondanks toch haar voet goed gecontroleerd. Mijn goede vrind Jan kan hier ook zijn verhaaltje over doen toen hij op een stingray ging staan en wel gestoken werd in zijn kuit, ik herinner me dat we toen hinkelend naar de EHBO zijn gegaan.
Later die avond hebben we alles goed weggespoeld met bier, grappig was dat er twee mensen voorbij kwamen die vertelde zo ontzettend veel stingrays te hebben gezien en dat er veel begraven liggen vlak langs de kustlijn..
Omdat Nederland moest voetballen zijn we terug gegaan naar de kust, gedurende deze terugreis werden we verrast door een groep dolfijnen, echter waren deze tientallen meters van ons vandaan waardoor fotograferen niet makkelijk was. Soms neemt foto's maken net dat ene moment in dat jij je camera installeert en dat de dolfijnen zich het meest blootstellen.
Dag drie had een grote verassing in petto. Om onze vlucht naar Australië te boeken maken wij het meest gebruik van internet en een creditcard, helaas werkt de creditcard van de rabobank niet samen met Airasia.com, in verband met veiligheid. Tot zover hebben wij hiervoor alleen maar moeten omreizen om tickets te kopen aan loketten bij sales offices
van bijvoorbeeld Airasia. Na uren zoeken voor de goedkoopste vlucht naar Australië en wederom teleurgesteld te zijn geraakt door onze creditcards hebben we gebeld met Hans, de vader van Anka, hem via de telefoon (ik had mijn kookpunt bereikt toen internet uitviel) onze paspoort gegevens doorgegeven en met zijn creditcard de betaling laten plaats vinden. Inmiddels hadden we 5 uur online doorgebracht, (iets wat nog veel erger moet zijn als je maar een korte vakantie hebt) tot geluk van Anka's gezicht straalde. Hans heeft de tickets betaald voor onze vlucht naar Australië. Wat een geluk! nu kunnen we nog langer weg blijven! (dat laatste neem ik terug om mijn ouders gerust te stellen)
Na een hele dag achter de laptop te hebben doorgebracht ben ik onderuit gezakt gaan zitten en heb gebeld met mijn moeder, het was een heel prettig gesprek van een uur en we hadden zo nog een uur langer kunnen praten als mijn ogen niet vierkant waren en mijn rug niet drijfnat van het zweet, Anka had inmiddels gedoucht en straalde nog steeds toen ik terug kwam.
Het mooiste moest nog komen, op dag vier zijn we per boot naar een bepaalde stroming gebracht waar
veel plankton stroomde, dit plankton is voedsel voor de rif manta's, deze enorme gevleugelde vissen grazen door de plankton stroom, openen hun enorme mond om zo veel mogelijk plankton te happen. Ze cruisen als het waren over de bodem en het oogt heel ontspannen. Wij dreven zo'n acht meter boven de manta's aan de oppervlakte. Gelijk toen we onze maskers opzette en onder water keken zagen we een enorme manta onder ons zwemmen, met een doorsnee van drie tot vier meter maken deze manta's een enorme indruk. Tijdens onze tocht door het water zijn we zeker tien manta's en één haai tegen gekomen. De stroming bracht ook een enorme hoeveelheid kwallen met zich mee, deze niet veel groter dan een twee euro munt maakte onze aanwezigheid in het water niet langer mogelijk dan een half uur tot we uitgeput van de irritatie op onze huid terug aan boord kwamen.
Net als bussen in Indonesië gaan boten ook stuk, zo raakte de raddiator overhit en hebben we over moeten stappen op een boot van een andere duikschool. Dit was een onvergetelijke dag, ik denk voor ons allemaal.
Om de tijd leuk op te vullen tot zaterdag hebben we ervoor gekozen
om terug naar een eiland te gaan, dit eiland (Kanawa) ligt in de buurt van de vorige eilanden. Het is een wit strand met azuur blauwe zee, helaas geen palmbomen voor het complete plaatje. Vanaf het strand kun je snorkelen, wat minder aantrekkelijk was dan Seraya.
De natuur is in zowat heel Indonesië erg mooi en divers, helaas maken de mensen er hier een ongelofelijke zooi van, het doet bijna zeer als je manta's in hun natuurlijke habitat ziet en vervolgens met een boot door een zee van plastic moet aanmeren.
De meeste mensen hier zijn zo niet bezig met hun omgeving en gooien alles op de grond of overboord. Labuanbajo ligt begraven in afval en dierlijke resten en het probleem heeft er ook mee te maken dat mensen geen afval kwijt kunnen, er is geen recycling dus steken mensen afval in brand. Ook een gebrek aan onderwijs zal een groot effect hebben op bevuiling.
We weten dat vechten tegen dit systeem geen zin heeft en je reis wordt er alleen maar moeilijker van, het begint al bij heel kleine kinderen die al het afval uit het raam gooien en een aantal dagen terug zag ik een politie
Koraal
Macro shot korps plastic van de straat rapen. Schildpadden en andere zeedieren zien plastic aan als kwallen, jonge schildpadden sterven hier aan, een volwassen schildpad sterft nadat hij slechts drie stukken plastic heeft aangezien als kwallen. Gisteren aan boord naar dit eiland gooide een local een plastic zak (vuilnisemmer formaat) overboord, Anka viste het uit het water en smeet dit voor haar voeten terug aan boord, Go girl! volgens mij was deze local echt te dom om te begrijpen waarom je geen afval over boord gooit.
Zaterdag avond checken we in, in een boot om 's morgens vroeg uit te varen richting Lombok, tussendoor meert de boot aan bij verschillende eilanden om te snorkelen en om kans te maken op de bekende Komodo varaan, deze enorme hagedis is giftig en komt alleen voor op de eilanden
van Komodo, op maandag komen we aan in Lombok en naar alle waarschijnlijkheid vertrekken we direct per bus naar de andere kant van het eiland om dichter in de buurt te komen van de Gilli eilanden. O, ja dat inchecken op zaterdag avond doen we natuurlijk na de wedstrijd, het WK is hier een echte belevenis net als in Nederland. Op de foto's zie je
ook lokale mensen op elkaar gedrukt staan om de wedstrijd te kunnen zien.
Dat ze erg fanatiek zijn blijkt snel als ze al beginnen met juigen zodra een speler halverwege het veld richting de goal rent.
Op 5 juli vertrekken wij naar Australië, ons visum voor Indonesië eindigt op 10 juli.
Iedereen een heel fijn WK en tot snel. Bedankt voor alle leuke reacties!.
Advertisement
Tot: 0.236s; Tpl: 0.018s; cc: 23; qc: 96; dbt: 0.1079s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.4mb
henny
non-member comment
varken
ik heb dezelfde busrit gemaakt als jullie, zat aan de "goede" kant en keek steeds het ravijn in. ze hadden een varken op het dak gebonden {imperial}, die diende meteen als claxon! het is hier de hele week mooi weer geweest, nu ik moet werken {alleen vandaag zaterdag} is het voorbij. morgen wordt het beter en zit in op een terras in antwerpen.