Advertisement
Published: September 10th 2008
4-wegs gletsjer
Vanuit het vliegtuig naar LehDjulee,
Een eerste teken van leven vanuit het hoge noorden in India. In vrij korte tijd is er al enorm veel beleefd, gezien, geroken, genoten, gehoord en geproefd. Wees dus voorbereid op een langdradig teken van leven.
Donderdag de 28ste maakten we, na 27 uur vliegen/wachten/vliegen en wachten, voor het eerst kennis met de Himalaya vanuit het vliegtuig naar Leh. Een waanzinnig gezicht bij een opkomende zon. Onder zie je, vanaf zo'n hoogte vrij liefelijke, maar ook grillige, droge, besneewde, begletsjerde en dus mooie bergen. Bergen waar geen leven mogelijk lijkt en waar we de komende 3 maanden voor ons plezier doorheen zullen gaan stappen.
Goed na zo'n pokke reis (daar onkwamen we niet aan als we niet in Delhi wilden blijven) ben je moei, gaar, smerig en slaperig. In Leh zijn we een hotel ingecheckt en knock out gegaan. Dezelfde dag nog het stadje in gegaan en dat blijkt stoffig, uitlaatgasserig, toeristisch, maar ook authentiek. Er is geen maat te trekken op de gemiddelde Indier hier. Ze zien er allemaal anders uit: Pakistaans, Afgaans, typisch donker Indiaas (incl. vet Engels accent en hoge schaterlach) en Aziatisch uit. Gemene deler: allemaal onbeschrijfelijk vriendelijk.
Na wat lichtelijke
last van hoogteziekte, hebben we de eerste dagen te voet en per brommer Leh en omgeving bekeken. Dat houdt in wat kloosters bekijken en door wat straatjes schoffelen. Erg tof allemaal. Speciale aandacht toch ook weer voor het Indiaase eten. Man, daar kunnen geen Argentijnse biefstukken tegenop. Een belachelijke keuze uit allerlei kleine gerechtjes die allemaal zo anders smaken dan wat we in Europa gewend zijn. Alleen dat is al een hele andere wereld...Maar goed, dat terzijde!
Uiteindelijk zijn we hier met één hoofddoel en dat is door de natuur hobbelen. En dus pakten we het trekkingboekje erbij en is de eerste trekking uitgekozen, ' The Hidden Valleys of Ladakh'. Klint spannend, of niet. De omschrijving van de trek noemde hem Moderate-Demanding. Nu kan het van ons een onderschatting van het boekje zijn geweest, of een overschatting van onszelf. Waarschijnlijk beide, maar we dachten echt: piece of cake. In ieder geval moesten we voor de start met de bus naar Lamayuru. Zes uur bussen, daar weer goddelijk gegeten en vervolgens gaan lopen dan maar. Alles was mee: eten voor 5 dagen, cooker, waterfilter, donzen kleren etc. alletwee hadden we zo'n 10 kilo op de rug. Kom maar op. Eerste
stuk redelijk omhoog en na 2 km sta je dan in een soort maandlandschap. Geweldig. Na een claustrofobische kloof van een paar km een laatste stuk naar camping plaats. Alles blijkt daar te werken, cooker doet het, niks kou, water ontdaan van bacterieen en virussen. Prachtig, slapen maar!
Over dag 2 kan ik kort zijn, wederom geweldig gebied waar we doorheen liepen. Overal valleien en waar het op het eerste oog erg droog lijkt, blijken overal beken en stromen te lopen waaromheen verbazingwekkend veel leven is. Uiteindelijk blijkt dag 2 bleek toch net effe iets langer en zwaarde dan wenselijk, dus we zij kapot
Dag 3 moet het gebeuren. De eerste pas van net iets onder 5000 meter. Omdat dag 2 zo zwaar was, bleek dat ik er verstandig aan had gedaan om een ezel en driver te regelen. Een vooruitziend oog! Want ook zonder rugzakken was die trip omhoog LOODZWAAR. Belachelijk gewoon. Zo rond de 4500 meter kan je 100 meter achtereen lopen. Op 4700 meter kan dat nog maar 30 meter. Op 4800 meter loop je voet voor voet. Het is moeilijk aan te geven waar het aan scheelt. Waarschijnlijk longen en je hart. Alles piept en kraakt.
Werkende vrouwen
in het Matho Monastry.. Wie is nou de attractie? Je lichaam schreeuwt naar je: "achtelijke gek, doe normaal! Ga naar beneden en drink een biertje ofzo. Alles behalve nog een stap verder". Maar je moet verder en uiteindelijk haal je het. VICTORIE.
Na een korte afdaling tent opgezet en het ritueel van water halen en koken herhaalt. Gek is het trouwens dat als je naar beneden loopt, je alle ellende alweer bent vergeten. Al zijn het nu wel knieen die beginnen te klagen.
Dag 4. Prachtig en telkens weer anders landschap, maar uiteindelijk errug lang. Tien uur gelopen, waarvan het laatste anderhalf enorm bergop. Op het laatst ben ik ook niet meer zo aardig tegen locale vrouwtjes zonder tanden, die zich rotlachen om blanke uitgeputte mensen. Dit was geen Moderate tot Demanding meer. Dit was ronduit Demanding. Maarrrr, 'Keep the Moral Up', zoals Bear Grylls zou zeggen. Na zo'n dag slaap je wel lekker zeg, jezus. Margaux heeft het hele dorpje wakker gehouden met haar gesnurk. Mij niet.
Dag 5 de laatste dag. Volgens het trekkingboekje zouden we op 4400 meter moeten zitten en moeten lopen naar 4970. De Stakspi La pas. Volgens onze hoogtemeter zitten we echter op 4000 meter. Dat betekent dus een dubbele hoogte klimmen. Ezel
huren maar weer....En ja hoor...hetzelfde verhaal als de eerdere pas. En telkens maar denken dat om de hoek het einde in zicht zal zijn...vergeet het maar...vloeken gaat niet, want dat kost teveel energie... Inmiddels worden wel moordplannen beraamd op de schrijver van het trekkingboekje...De vuile hond...Wedden dat hij hier nooit is geweest?!! Bergen en dorpjes verschuiven geen 500 meter binnen 7 jaar...
Uiteindelijk ligt de top van de berg op +/- 5200 meter. En weer is alles vergeten bij bovenkomst. En weer zijn er geweldige views vanaf de top. Gelijk aan de views vanuit het vliegtuig. Alleen nu sta je middenin het bergmaanlandschap. Het is toch echt wel de moeite waard! OK, volgens het trekkingboekje is het nog 3 a 4 uur naar de eindbestemming, Alchi.. Lopen maar! Maar na 4 uur geen dorpje en het begint toch echt al donker te worden. Alternatieve plannen worden gemaakt om nog maar een nachtje de tent op te zetten, als er maar een fatsoenlijke campingplek in de aanbieding was. Toch nog maar een stuk doorlopen. Nog steeds geen Alchi. Weer een stuk donkerder. Nog steeds geen campingplaats. Echt vlak voor het donker, blijkt dat het onverstandig is om over de rotsblokken door
1 brug te ver
Weer een tof klooster op een onmogelijke plaats. Net als de naam onmogelijk is.. te stappen. Gelukkig dient zich nu wel een goede campingplek aan en we maken ons op voor nog een nacht Hidden Valleys. Zo erg is dat nu ook weer niet. Maar dan moet het niet na een half uur gaan stormen. En dat doet het wel!!! Wel G******gloei***de... Paniek. Die storm houdt nog aan ook... Regen en Hagel...En die tent staat door het haastige opzetten ook niet erg lekker... Ok, dit is eng en we zijn simpelweg bang... Maar ja dit is dan ook Demanding tot Impossible. Uiteindelijk worden we 's ochtends wakker onder een blauwe hemel. Kennelijk zijn we dan toch in slaap gevallen en heeft de tent het gehouden. Inpakken en wegwezen. En dan zal je natuurlijk zien dat je in 20 minuten gewoon Alchi binnenloopt. En dan blijkt ook mazzel weer aan onze zijde als we direct tegen de bus terug naar Leh aanlopen.
Al met al een geweldige en vooral leerzame ervaring. Deze shit kunnen we aan. Knieen, enkels, rug en hart, alles doet het. De volgende keer moeten we ons wel beter laten informeren en vooral niet teveel vertrouwen op boekjes. Wel kunnen we dat op onszelf, maar niet tot elke hoogte (letterlijk).
Voordat
Volgens mij heette deze
Sikshey of Shey of ..... we in India waren, vertelde ik heel stoer dat we ook de Stok Kangri (6120 meter) vlakbij Leh wel even zouden gaan beklimmen. Nu is het heel makkelijk te zeggen dat die berg veelal omgeven werd door wolken met daaruit van die regen/sneeuw-gordijnen. Dat was ook echt zo, maar de echte reden dat we niet aan de beklimming zijn begonnen, is natuurlijk dat hij ons toch een paar honderd meter te hoog leek. Die zesduizender komt wel een keertje.
Terug in Leh is daar het Ladakhfestival aan de gang. We zien er een paar polo-wedstrijden, wat dansen, we rijden de hoogst per auto berijdbare pas ter wereld (Kardung La, 5600 meter) met de mountainbike naar beneden en we eten veel Indiaas. Goddelijk.
Na een aantal dagen gaan we door van Leh naar Manali. Een busrit van 18 uur die begint om twee uur 's nachts. Die 18 uur blijken niet het probleem. De maniakale chauffeur, zijn onophoudelijke cheesy Indiaase popdeuntjes en de hobbels in de weg wel. Dit is echt niet normaal. Dit is geen weg meer te noemen en wij zijn geen mensen meer te noemen als we er na afloop uitkomen. Gelukkig horen we van andere reizigers
Dit is zeker Lamayuru
Van hieruit start 'The Valleys of Ladakh' dat dit de ergste beproeving per bus zal zijn in heel India en Nepal samen. De bustocht is net als de zwaarte van de bergpassen snel vergeten en gewoon erg mooi. Anyhow: Manali ipv Leh. Hindoeisme ipv Boeddhisme. We vallen hier wat uit de toon vergeleken bij de rest van toeristen hier omdat wij geen groene pyamabroek dragen en geen linnen hempjes in alle 46 kleuren paars.
Morgen gaan we door naar Dharamsala, residentie van de Dalai Lama. Daar wacht de Indrahar Trek. Vijf dagen weer op pad. Wordt vervolgd......
We hopen dat alles jullie goed gaat familiewijs, werkwijs, weekendwijs, en vriedelijkerwijs. Helaas missen we een paar bevallingen maar we hebben alle vertrouwen dat jullie dat zonder ons ook kunnen. We zien de mormels wel als ze wat ouder zijn en minder lelijk.
Houd ons op de hoogte en maak je om ons niet druk. Wij gaan als een tiet!
Grote groet'n,
Margaux en Hugo
Advertisement
Tot: 0.114s; Tpl: 0.015s; cc: 16; qc: 82; dbt: 0.0732s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.3mb
maaike L
non-member comment
geniaal
Heerlijk verhaal, topfotos, ik volg jullie op de voet! diep respect.... Doet zeer denken aan mijn tibetaanse avontuur; met de jeep dan... maar de landschappen zijn alike en ook ik liep ooit op 5200 m. Snap niet hoe jullie in godesnaam die trekking gedaan hebben; ik vond die paar uurtjes lopen al niet te doen. geniet! x ml