In en rond Yinchuan.

---

Vrijdag 15 september.
Vandaag was het een 'rustdag'. We zouden die vooral besteden aan het schrijven van verslagen, het doornemen en sorteren van foto's, mailen en al wat van de verslagen op de weblog zetten. Uiteraard hoefden we niet erg vroeg op te staan. We gingen naar het Ninfeng hotel om daar te ontbijten. Je kreeg er voor 5Y een bonnetje waarmee je aan een buffet gerechten kon uitkiezen. Als in een soort monopoly spel wisselde men je bonnetje voor anderen naarmate je iets van het buffet nam. Op een gegeven moment had je voor 5Y op je dienbord gelegd en kon je er aan beginnen. Natuurlijk stond op grote borden van alle gerechten de prijs, maar dat konden we echt niet lezen. Uiteindelijk hadden zowel Berna als ik lekker en voldoende gegeten voor die 5Y. We hadden geen koffie genomen (die was zoals gewoonlijk naar verhouding duur) dus gingen we eerst wat op de kamer koffie drinken.
Ik slaagde er in om op mijn Psion het verslag in te typen van wat we in Yulin hadden gezien. Berna kreeg haar eerste gedeelte van de praktische informatie af van de reis tot en met 11 augustus.
In de namiddag maakten we een verkennende wandeling door Yinchuan. In de Vreemde Talen Winkel hoopten we een Engelstalige krant (China Daily) te vinden, maar daarvoor kwamen er waarschijnlijk te weinig buitenlanders naar Yinchuan. We vonden er wel een kaart van Yinchuan en kochten er ook de nieuwste uitgave van een Engelstalig tijdschrift, de Beijing Review.
We konden ook al snel een donker maar rustig en goed uitgerust internetcafé vinden. Het was daar mogelijk om onze USB-stick te gebruiken zodat we het verslag en de praktische info die die ochtend was klaar geraakt, op de weblog konden plaatsen. Natuurlijk keken we ook onze mail door en stuurden nog wat berichtjes naar het thuisfront.
's Avonds gingen we weer samen met Ingeborg eten en spraken toen met haar af om de volgende dag een site met 108 pagodes te gaan bezoeken.


Zaterdag 16 september.
Het ontbijt van de vorige dag was zo goed bevallen, dat we het deze dag herhaalden, nu met Ingeborg erbij. Daarna vertrokken we voor ons bezoek aan de pagodes bij Qingtongxia. Na twee busritten werden we in een dorpje afgezet en werd ons de richting gewezen waar we de overzetboot konden nemen om de 108 pagodes te bereiken. Via totaal verkommerde en verlaten toeristische infrastructuur, bereikten we de rivier waar een halfvergaan bootje half op de oever lag van de Huang He (Gele Rivier). Iets verder lagen wel enkele speedboten en konden we ook een ticketbalie zien: we hadden de juiste plek gevonden. Op het uithangbord konden we lezen dat we ook excursies op de rivier konden maken, niet alleen met speedboten maar ook met vlotten van opgeblazen schapenhuiden. Dit traditionele vaartuig werd gemaakt met de huiden van ongeveer 16 schapen. Er lag inderdaad een bamboevlot dat gedragen werd door een groot aantal opgeblazen huiden waar je zonder probleem de vorm van schapen (zonder kop) in kon herkennen. We kozen toch maar voor de speedboot en stonden even later aan de overkant van de rivier waar we tegen een heuvel een groot aantal pagodes in een driehoekformatie konden zien liggen.
De reden van deze vreemde formatie is niet gekend. Dit heeft voor een groot deel te maken met het rijk dat hier tussen 1038 en 1227 bloeide: Xixia. Dit volk was waarschijnlijk van Mongoolse oorsprong. Al heel lang hadden ze hier een regionale macht opgebouwd als trouwe vazal van de Chinese keizers. Door hun steun aan de Chinese keizers hadden ze hier een gebied toegewezen gekregen maar in 982, op het moment dat het centrale Chinese gezag een crisis doormaakte, verklaarden ze zich onafhankelijk. In 1038 noemden ze hun rijk Xixia. Ze vergaarden grote rijkdom omdat ze de Hexi vlakte onder controle hadden en dus ook de handel naar het westen. Regelmatig voerden ze oorlog tegen de Chinezen, die ze keer op keer versloegen. Toen de Mongolen onder leiding van Djengis Khan aan hun veroveringen begonnen, boden de Xixia heftig weerstand. Tijdens de gevechten werd Djengis Khan zelf gedood. De Mongolen behaalden toch in 1227 de overwinning, en veegden uit wraak Xixia zo grondig van de aardbodem dat de herinnering aan deze beschaving verloren ging tot enkele decennia geleden. Het enige wat lange tijd van de Xixia overbleef, was de naam die dit gebied van de eerste Mongoolse keizer kreeg: Ningxia, wat 'onderwerping van de Xixia' betekent. Nu komt men door opgravingen steeds meer en meer over Xixia te weten en blijkt dat in enkele geïsoleerde valleien nog afstammelingen wonen van de Xixia die nog een deel van de oude gebruiken in ere houden.
De pagodes liggen in een mooie, bergachtige omgeving. We waren bijna de enige bezoekers wat het bezoek extra aangenaam maakte. De bewuste pagodes hebben sterke Tibetaanse invloed. De contacten tussen Xixia en de Tibetanen moet heel goed geweest zijn aangezien het Tibetaanse Boeddhisme er de hoofdgodsdienst was. We namen uiteraard heel wat foto's van deze intrigerende opstelling van pagodes, vanaf de top naar beneden 1 grote pagode, dan in rijen (twee maal drie, twee maal vijf, en vervolgens een keer elk oneven aantal van 7 tot en met 19) 107 kleinere pagodes. Aan de top stond ook een kleine tempel waar heel wat wierook werd verbrand en waar we een goed uizicht hadden op de rivier en de omgeving. Iets verderop stond een klein klooster waar waarschijnlijk de monniken woonden die dit heiligdom nog steeds in ere hielden. Na het bezoek moesten we een tijdje wachten op de speedboot om ons terug te brengen. Zonder enig probleem konden we met de bus rechtstreeks terug naar Yinchuan: op de plaats waar de bushalte moest zijn stond zelfs een vrouw te wachten die ons vertelde dat 'haar bus' ieder moment ging komen. We gingen daarom wat in de schaduw zitten, en inderdaad kwam na een halfuur een bus, waarvan de bewuste vrouw de bijrijder en ticketverkoopster was.


Zondag 17 september.
Vandaag zouden we een belangrijk bezoek brengen: we zouden een stukje ongerepte Grote Muur bezoeken dat in de buurt van Yinchuan lag: Sanguankou. Vroeger had hier een belangrijke doorgang met versterkingen gelegen voor de handelsroutes naar het westen. Er waren nog hele stukken van de Muur te bezichtigen (men kon er zelfs hele dagtrips langs de Muur maken). Over het algemeen betrof het meestal 'slechts' de lemen wal die voordien op de meeste plaatsen met stenen was bekleed. Zonder deze beschermende buitenkant was de Muur hier nu vaak erg geërodeerd en leek hij niet op de gerestaureerde toeristische stukken Muur die men elders kon bezoeken. Door hun verlaten positie en de rust vonden we dergelijke stukken Muur juist extra interessant.
We namen ons ontbijt op de kamer en vertokken op tijd naar het Zuidstation voor de bus naar Zuoqi die ons onderweg zou afzetten als de weg de Muur zou kruisen. Bij de Zuidpoort stond een groot podium waar men zang en dans aan het oefenen was. Na wat rondvraag bleek dat er om 9h30 een wedstrijd zou beginnen. Omdat we dat wel leuk vonden, en het programma van die dag niet zo druk was, besloten we er te blijven staan om wat van de voorstelling mee te maken. We stonden er nog geen 10 minuten of iemand van de organisatoren (achteraf bleek de voorzitter van de jury) kwam ons aanspreken om ons stoelen aan te bieden. We namen dat aanbod maar aan (als ik zat zouden de Chinezen achter me bovendien ook nog wat zien) en kregen pardoes twee stoelen bij de tafel van de jury. Eerst werd er uiteraard een toespraak gehouden waaruit bleek dat het de tweede en beslissende dag was van de wedstrijd. Dit konden we niet verstaan, maar de juryvoorzitter kon ons dat duidelijk maken. Gelukkig konden we wel het stuk verstaan waarin de buitenlanders werden welkom geheten zodat we op het juiste moment minzaam naar links en rechts konden groeten. De wedstrijd had nog 9 deelnemers(groepen) van een hoog niveau. Het geheel was erg boeiend en zeer gevarieerd: zang, dans, en heel leuke toneeltjes. Ook al verstonden we van de dialogen niets (vaak bovendien in dialect) de mimiek van de toneelspelers was zo goed dat we de verhaaltjes begrepen. Het waren trouwens allemaal verhaaltjes met humoristische inslag. Het geheel werd begeleid door verschillende live-orkestjes, waarbij de dialogen vaak als een soort rap op maat van de instrumenten (vooral slagwerk) werden gedebiteerd. De synchronisatie van muziek en spraak was verbluffend goed. Na bijna twee uur was het gedaan. De slottoespraak was zo kort dat we uiteindelijk niet eens wisten wie nu de wedstrijd gewonnen had.
Om 11h30 stapten we op de bus die ons 'in the middle of no where' afzette waar we overduidelijk de Muur konden zien. We wandelden er wat, namen veel foto's en beklommen uiteraard ook de Muur op een plaats waar de erosie dit mogelijk maakte. Op een heuveltje naast de muur genoten we van een eenvoudige picknick. De omgeving bij de Muur was indrukwekkend: mooie bergen op de achtergrond met een heuvelige steenwoestijn ervoor, af en toe gaten in de muur, een verlaten begraafplaats en een troep van een 10tal 'wilde' paarden die voorzichtig voorbij ons heuveltje kwamen toen we daar zaten te eten. Omdat langs de weg het gebied afgezet was met prikkeldraad, waren het waarschijnlijk geen echte wilde paarden. Ze waren toch niet echt aan mensen gewend en hadden zover men kon zien de vrijheid en de ruimte voor zich. Na dit hoogtepunt van onze reis, kwam al snel een dieptepunt: op de bus terug kwamen we na enig tijd weer in het gebied met gsm-bereik. Direct kregen we een sms van een van mijn broers (dat enkele uren ervoor was verzonden) met het bericht dat mijn vader stervende was. Voor we weer in Yinchuan waren kwam van een andere broer het bericht dat mijn vader uiteindelijk toch nog plots was overleden.

Berna en ik hadden voor ons tweede vertrek naar China er terdege rekening mee gehouden dat mijn vader tijdens onze afwezigheid kon overlijden. We hadden gelukkig beide de kans gekregen om sereen van hem afscheid te nemen. We hadden ook besloten dat als het toch zover kwam, ik terug zou gaan voor de begrafenis en Berna in China zou blijven.
De volgende dag besteedden we aan het regelen van mijn terugkeer: ik zou op dinsdag 19 september terug naar België vliegen, ruim op tijd voor de begrafenis van mijn vader op zaterdag 23 september. Woensdag 27 september zou ik weer terugvliegen naar China, naar Baotou waar Berna en Ludo op dat moment zouden zijn. Door omstandigheden moest ik na de vlucht van Yinchuan naar Beijing, ongeveer 24 uur in Beijing wachten voor de vlucht naar België vertrok. Het toeval wilde dat Ludo juist in Beijing was om ons te vervoegen. Ik kon daarom dinsdagavond met de shuttle bus naar het hotel rijden waar Ludo verbleef. Die nacht kon ik bij hem op zijn hotelkamer overnachten. De volgende ochtend vroeg vertrok ik weer naar het vliegveld voor mijn terugtocht. Dezelfde middag vertrok Ludo met de trein naar Yinchuan. Al met al zou Berna maar een dag alleen in Yinchuan zijn, wat toch een echte geruststelling was.

---