Naar Yinchuan


Advertisement
China's flag
Asia » China » Ningxia » Yinchuan
September 13th 2006
Published: October 4th 2006
Edit Blog Post

Woensdag 13 september.
Om iets van verslag op de weblog te krijgen, hadden we besloten om geregeld een rustdag in te lassen. Deze dag was er zo een. Het begin was niet veelbelovend: het eerste deel van mijn verslag was klaar op de Psion maar er waren problemen met connectie tussen de Psion en de Vaio. Na een tiental keer proberen werd de klassieke truc geprobeerd: alles uitzetten en helemaal opnieuw beginnen en toen lukte het wel. We zochten er wat foto's bij en in een internetcafé konden we eindelijk met het verslag op de weblog van start gaan. Voor de rest van de dag hadden we nog heel wat praktische zaken te doen: een groot deel van de foto's uitsorteren, wat was doen, wat voorbereidingen maken voor de volgende dagen en tickets kopen voor de busrit naar Yinchuan. Op de manier was deze dag ook goed gevuld.

Donderdag 14 september.
We zaten al vroeg op de bus (8u) om er zeker van te zijn dat we de voorste plaatsen hadden: dat is handig omdat er veel benenruimte is maar ook omdat men daar ook het meeste zicht zouden hebben. We zouden namelijk op diverse plaatsen onderweg de Grote Muur goed kunnen zien. Een nadeel van de voorste plaats is wel dat je dicht bij het scherm zit waar onvermijdelijk een Chinese film met veel vechtscènes (vaak met Jacky Chan in de hoofdrol) wordt vertoond. Hoewel je er niet veel van kan volgen leidt het wel veel van de aandacht af.
De lange afstandsbussen in China vormen in feite een verhaal apart. Ze zijn er in overvloed en je kunt in China praktisch overal komen per bus. Op belangrijke trajecten heb je ruime keuze qua luxe: hoe comfortabeler, hoe duurder natuurlijk. We hebben zelfs al bussen gezien met ruime fauteuils als zitplaatsen zodat het eerder op een rijdende salon leek dan op een bus. We proberen voor grote verplaatsingen per bus de snelle bussen te nemen, die wat duurder zijn omdat ze de snelwegen nemen waar de tol wat hoger kan zijn. De goedkopere bussen nemen dan de normale wegen waar veel minder tol te betalen is, waardoor de reistijd aanzienlijk langer kan zijn.
De meeste Chinezen kopen vooraf geen ticket. Toeristen doen dat beter wel: zo betaal je de correcte prijs want alle tickets (lange afstand!) worden per computer afgeleverd met alle informatie op het ticket: vertrek- en aankomstplaats, vertrekuur, bij welke uitgang van het station de bus staat en de zitplaats. Omdat wij goed op tijd tickets gaan halen hebben we steeds plaatsnummers 1, 2 en 3. In sommige streken telt het nummer van de zitplaats effectief, maar heel vaak wordt er niet naar gekeken: wie het eerste in de bus is kiest de beste plaatsen. Daarom komen we meestal ruim een half uur op voorhand naar het busstation. We blijven dan niet in de vertrekhal zitten tot de bus aangekondigd wordt, maar zoeken op de parkeerplaat al de juiste bus op en nemen onze plaatsen in. Meestal zijn we dan niet eens de eersten, er zijn er ons vaak al voor geweest en hebben dan wat bagage neergezet op hun zitplaatsen. Daarmee zijn die plaatsen dan gereserveerd; deze plaatsen toch innemen of de spullen verplaatsen wordt absoluut niet aanvaard! Telkens hebben we echter wel minstens een plaats met extra veel benenruimte. Voor Berna en Ludo is er normaal altijd genoeg benenruimte. Een kwartier op voorhand plaatst de bus zich (met de vroegste passagiers er al in) op zijn vertrekplaats en stappen er andere reizigers in. Deze kopen dan hun ticket meestal op de bus. Op de meeste plaatsen vertrekt de bus stipt op tijd uit het busstation waarbij een controleur bij het verlaten van het station opstapt om aantal passagiers en aantal verkochte tickets te vergelijken en om na te gaan of iedereen een zitplaats heeft (op lange afstandsbussen moet men een zitplaats hebben). Tot vorig jaar was het zo dat de bus halfleeg het busstation verliet, en eenmaal buiten stopte om een groot aantal passagiers op te laden. Deze hebben dan op voorhand een speciale prijs bedongen door onderhandelingen met de chauffeur of zijn bijrijder. Zijn alle zitplaatsen bezet dan vertrekt de bus ook effectief, zijn er lege plaatsen dan blijft de bus staan en roept de bijrijder luidkeels de bestemming van de bus en tracht nog passagiers te lokken. Heel vaak is er concurrentie van andere bussen zodat soms passagiers letterlijk de bus ingetrokken worden. Het spreekt vanzelf dat op zo'n moment de beste prijzen te verkrijgen zijn. Een andere controleur van de busmaatschappij doet verwoede pogingen om opstoppingen in de straat voor het station te voorkomen en maant de chauffeurs constant aan te vertrekken. Als de chauffeur zo'n 10 keer het vertreksein heeft gekregen, vertrekt hij ook inderdaad. Heeft hij nog lege plaatsen, dan zal hij eerst stapvoets door de wijk rijden, terwijl hij en zijn bijrijder nog passagiers lokken. Vinden ze het voldoende dan wordt de tocht ook effectief ingezet...om naar het tankstation te rijden om te tanken. Daarna is het echt menens. De busmaatschappijen trachten deze werkwijze (die vooral inkomsten levert voor chauffeur en bijrijder) in te perken. Dit jaar merkten we dat er meestal niet meer vlak buiten het busstation werd halt gehouden, waarschijnlijk onder dwang van ernstige sancties. De bus reed dan stapvoets een paar honderd meter verder, met heel wat mensen in zijn kielzog die aangemaand worden om nog iets door te lopen. Op een groot kruispunt stapten deze in, waarna de reis begon of nog meer volk aangetrokken werd. Onderweg zullen er altijd mensen zijn die proberen mee te rijden. Het hangt dan van het humeur van de chauffeur en van het aantal lege zitplaatsen af of hij wil stoppen. Eens gestopt hangt het van de bestemming van de mogelijke nieuwe passagier af of hij echt mee mag: hoe verder zijn bestemming ligt, hoe meer kans hij heeft op een plaatsje. In ieder geval moet hij wel onderhandelen voor de prijs. Als alle zitplaatsen bezet zijn, zijn er altijd kleine krukjes om in het gangpad te zetten. Pas als het gangpad vol zit, is er geen plaats meer te verkrijgen. Voor toeristen en mensen met stadskledij wordt onderweg meestal wel gestopt (tenzij de bus echt vol zit). Mensen die duidelijk van het platteland afkomstig zijn worden onderweg vaak door de chauffeur genegeerd. Wij hebben al heel wat busladingen vermaakt tijdens onze onderhandelingen om zo onderweg een plaatsje te bemachtigen: meestal zijn we ongeveer op de hoogte van de juiste prijs en beginnen de onderhandelingen vaak twee tot drie maal hoger. We bieden dan 'verontwaardigd' af en dreigen om af te stappen als de prijs te hoog blijft. Meestal kunnen we een redelijke prijs bedingen en is nadien iedereen in zijn nopjes want het toneel heeft de reistijd weer wat verkort. Ook de chauffeur en de bijrijder vinden het meestal vermakelijk, we hebben al meegemaakt dat ze bij aankomst iedereen laten uitstappen en ons dan met een lege bus naar ons hotel brengen waar ze dan een extra 'fooi' verontwaardigd van de hand wijzen! Belangrijk bij alles (zeker bij het onderhandelen) is: keep on smiling. Als we bij de onderhandelingen niet het onderste uit de kan krijgen, zal men zeker drie echte zitplaatsen voor ons vrij maken en enkele andere passagiers op de 'kinderstoeltjes' laten zitten. Af en toe treffen we een chauffeur of bijrijder die echt geld wil slaan uit enkele 'weerloze' toeristen. In dat geval stappen we effectief af, we hebben ondertussen wel door dat er in China bussen genoeg zijn.
Als je echt gehaast bent, moet je een luxe express bus nemen met personeel in uniform en met witte handschoenen. Deze bussen houden zich strikt aan hun vertrekuur en zullen onderweg ook niet stoppen. Verder geldt ook: hoe dichter bij grote steden zoals Beijing en Shanghai, hoe strikter de regels opgevolgd worden. Hoe verder van de grote steden hoe minder de regels gelden. Ook al hebben we al heel wat bustochten in China achter de rug: altijd leren we wel iets bij. Op deze manier blijft het reizen per bus in China voor ons nog steeds een avontuur.
Voor de tocht van Yulin naar Yinchuan duurde het vertrek van de bus vanuit zijn standplaats, de controles, het ronselen, het tanken en de stad uitrijden ruim een uur! Tot Jingbian reden we door halfbegroeide woestijn met wisselend landschap waar duidelijk op veel plaatsen bomen waren aangeplant in het gevecht tegen de oprukkende woestijn. Daarna reden we door uitgestrekte leemvlakten met landbouw. Van voor Zhuanjing konden we af en toe torens van de grote Muur en ook stukken van de Muur zelf zien. Vooral rond Dingbian reden we een tijd naast de Muur en was deze zeer herkenbaar. Daarna zagen we hem nog eenmaal op ongeveer 40km voor Yinchuan. We werden dichtbij het Zuidelijk busstation afgezet. De chauffeur liep met ons te voet iets verder, naar de plaats waar volgens de reisgidsen de bus zou moeten aankomen. Met een taxi reden we naar het Gulou Hotel . Bij de onderhandelingen voor de prijs van onze hotelkamer, kregen we onverwacht hulp: een toeriste (Ingeborg bleek later) zei ons in het Nederlands dat zij haar kamer voor 120Y had gekregen. Dat was een heel goede prijs want de vraagprijs was bijna 200Y en het leek erop dat we niet onder de 130/140Y konden zakken. Toen we de juffrouw achter de balie op de prijs van Ingeborg's kamer wezen, antwoordde ze dat Ingeborg dan ook heel laat op de avond was toegekomen, wat de lage prijs verklaarde. Natuurlijk zijn tijdens het onderhandelen alle argumenten goed, maar het duurde niet lang meer of wij hadden ook een aangename kamer voor 120Y. We waren natuurlijk verbaasd een Nederlandse aan te treffen maar zij nog veel meer: ze had de hele dag in Yinchuan nog geen enkele buitenlander gezien, en ontmoette in de lobby van haar hotel dan opeens twee die ook Nederlands als moedertaal hadden. We nodigde haar uit om met ons te gaan avondeten, wat ze met plezier aanvaarde. Het werd een heel gezellige avond, waarbij heel wat reiservaringen werden uitgewisseld.



Advertisement



Tot: 0.294s; Tpl: 0.009s; cc: 26; qc: 135; dbt: 0.1619s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1; ; mem: 1.5mb