Twee dagen Harbin en dan naar Beijing.

---

Vrijdag 2 februari.

De afgelopen nacht had ik helaas niet goed geslapen. Mijn verkoudheid was verergerd en ik had geen trek in ontbijt of koffie en voelde me nogal loom. Ik bleef tot 12u bijna de hele tijd in bed met nog een dafalgan, nu vooral tegen de hoofdpijn. Berna werkte heel die tijd verder aan het praktisch deel van het verslag dat zo goed als af is en binnenkort op de weblog zou moeten komen. Verder werkte ze ook nog wat aan de voorbereiding van het stuk van onze reis in Guizhou.
Rond 12u vertrokken we naar het Zhaolin park om de ijssculpturen en gebouwen daar bij daglicht te bekijken. De sfeer was nu niet zo sprookjesachtig meer maar we hadden nu een beter overzicht van het park en vonden in een hoek een groot stuk dat we 's avonds niet hadden gezien. Een deel van de ijssculpturen was 's avonds minder goed te bewonderen geweest omdat de belichting daar niet goed was. Nu konden we deze beter bekijken.
Er liep niet veel volk rond, wat Chinese toeristen en, behalve wij, nog twee westerlingen. In het voorbijgaan spraken we elkaar aan, ook zij vonden het mooi, maar indrukwekkender met verlichting. Afgaande op hun uitspraak betrof het twee Amerikaanse dames.
Ik had eigenlijk net voldoende energie om wat rond te lopen en te kijken zodat Berna nu volledig moest instaan voor de foto's. Na ongeveer twee uur gingen we weer terug naar het hotel. Ik dook er gelijk weer het bed in. Ik waste wel eerst twee zakdoeken uit met kokend water, die zouden binnen twee uur al volledig droog en gebruikensklaar zijn. Op deze manier werden mijn zakdoeken aan de lopende band gewassen en dat was ook hard nodig. Berna rustte eerst ook wat maar had dan weer haar handen vol met de planning van het volgend deel van onze reis.
Om 17u gingen we er nog eens op uit om wat boodschappen te doen. Aan de balie kon men ons de informatie geven over het derde (en waarschijnlijk grootste) luik van dit festival van ijs en sneeuw in Harbin. Deze site werd nu pas voor de 8ste keer gebruikt waardoor wij begin 1999 dat nog niet hadden kunnen zien. Hier zouden vooral de grote ijsgebouwen staan met verschillende verdiepingen waar je ook in kon. Het hoogste bouwwerk zou 60 m moeten zijn, dat vonden we eigenlijk ongelooflijk hoog. We besloten dit park de volgende dag te bezoeken. We zouden het hotel om 16u30 verlaten zodat het goed donker zou zijn als we bij deze Grote Sneeuw en IJs Wereld zouden aankomen voor ons bezoek. Tegen die tijd hoopte ik wat opgeknapt te zijn want om te gaan eten had ik deze avond nog helemaal geen zin zodat we op de kamer bleven. Met één boterham had ik al meer dan genoeg. Daarna vloog ik weer het bed in, vergezeld van een dafalgan.



Zaterdag 3 februari.

Deze nacht had ik goed geslapen en het leek of het ergste nu achter de rug was. Ik had ook al heel wat meer trek bij het ontbijt, alleen koffie dat zei me nog niets. We trokken er daarna op uit om een internetcafé in de buurt t vinden. We bleven daar elk 3 uur werken maar het was frustrerend traag en de lijn viel regelmatig uit. Later hoorden we wel dat er in de buurt van Japan een zeebeving was geweest en dat daarbij ook glasvezelkabels geraakt waren. Vooral het internet in China zou daar last van hebben gehad: misschien lag daar dus een deel van de oorzaak van onze internetproblemen van de laatste tijd.
Om 16u30 vertrokken we goed ingepakt op zoek naar de bus naar de grote ijskastelen. Op de kaart van Harbin hadden we gezien dat bussen 80 en 118 daarvoor in aanmerking kwamen. Aan de balie zeiden ze dat we bus 29 moesten nemen. De aanwijzing waar we die zouden vinden, was redelijk vaak, een veel voorkomend euvel in China. Als wij een richting aanwijzen wijst onze hand standvastig naar één richting. Als een Chinees de weg aanwijst maakt (over het algemeen) zijn hand een zwaaiende beweging die een hoek bestrijkt van 90° tot soms 180°. Je weet dus ongeveer in welke richting maar zeker ben je niet. In de 'aangegeven richting' vonden we een bushalte maar bus 29 stopte daar niet. We vroegen daar naar de halte van bus 29 maar men was het daar over eens dat deze lijn niet bestond, we zouden best bus 80 nemen. Ze gaven aan dat we bij de bushalte aan de overkant van de weg moesten zijn. Om daar te geraken, moesten we een kleine omweg maken want het oversteken was onmogelijk gemaakt met grote hekken, maar iets verderop ging het wel. Op deze omweg liepen we bijna pardoes tegen bus 29 aan die iets opzij van de weg stond geparkeerd. Het betrof inderdaad geen gewone lijnbus, je kon er direct inkomtickets kopen voor het bewuste park. De bus zou wel pas om 17u30 vertrekken (werd gezegd toen we de tickets al hadden) en zou zonder tussenstops tot aan de poort van het park rijden. We zaten iets voor 17u op de bus en vonden makkelijk een zitplaats. Geleidelijk raakte de bus gevuld en al snel waren er nog enkel staanplaatsen over. Om 17u30 vertrok de bus inderdaad en leverde ons om 18u af vlak voor de inkom. Om daar te kunnen geraken had de chauffeur wel heel wat vreemde toeren moet uithalen in het drukke verkeer in de buurt van het park. Toen we het hem vroegen zei de chauffeur dat hij de tocht in de omgekeerde richting zou doen om 21u.
In dit park vonden we inderdaad een groot scala van kleurig verlichte gebouwen uit ijs. Het was veel indrukwekkender dan de andere plaatsen maar er waren ook veel meer mensen, zodat het er heel wat drukker was. Het park was groot genoeg om al die mensen aan te kunnen, maar een gebouw fotograferen zonder iemand op de foto was onmogelijk.
Hier liepen ook veel buitenlandse toeristen rond waarvan de meesten nu eens geen Russen waren. Een van de twee Amerikaanse dames die we in het Zhaolin park hadden gezien liepen we hier ook tegen het lijf. De foto van ons beiden heeft zij voor ons gemaakt.
De in- en uitgang van het park was een nagebouwd stuk van de Grote Muur met monumentaal poortgebouw. Daarna trok een enorme tempel die je via een monumentale trap kon bereiken de aandacht. In ongeveer het midden van het park stond een redelijk hoog rond terras te vergelijken met dat van de Tiantan tempel in Beijing. Op dit terras stond een enorme priemvormige zuil van ijs bekroond door een bol waaruit laserstralen de lucht in priemden. Met voetstuk en bol erbij, kwam dit bouwwerk in aanmerking voor de vermelding van 60 m hoog. Verder stonden er verschillende andere kastelen en paleizen en een hele hoek met verschillende kerken en andere gebedsruimtes waaronder een synagoge. Deze gebouwen stonden al voor een deel in de steigers: ijs is natuurlij niet een ideaal bouwmateriaal. Bovendien had men waarschijnlijk hier en daar een beetje overdreven met de verlichting . De lampen die in het ijs waren ingebouwd en elektriciteitsleidingen die in de ijsmuren waren verzonken gaven natuurlijk heel wat warmte af. Dit kon de hechting tussen verschillende ijsblokken natuurlijk verzwakken. Dat het soms wat minder had gekund bleek ook uit de foto’s: terwijl het verder volledig donker was, bleken verschillende foto’s toch mislukt wegens overbelicht.
De gebouwen die we in of op konden deden we allemaal aan. Af en toe moesten we na een redelijk lang parcours rechtsomkeer maken, omdat de weg eindigde met een glijbaan van ijs (en daar hadden we niet veel zin in).
Een van de mooiste gebouwen was een Tibetaanse tempel op een heuvel waar je ook weer met een glijbaan naar beneden kon.
De trappen in ijs waren soms flink glibberig maar over het algemeen voorzien van een antislip mat op de treden. Helaas was deze af en toe weg zodat wij het kalm en rustig naar boven en naar beneden deden, zonder uitschuivers. Af en toe werden we (vooral naar beneden) door ongeduldige Chinezen ingehaald, waarvan er niet weinig dit bekochten met een nog snellere ongecontroleerde afdaling.
Naast ijskastelen was er ook heel wat animatie, er was veel opgewekte muziek. Op een podium (niet van ijs) voerden een aantal wat minder zwaar geklede meisjes sierlijke danspasjes uit. Er was echter ook een grote veelkleurige ijsdansvloer waar iedereen zich op kon uitleven. Je kon je ook met een paardenkar laten rondvoeren, luid geschreeuw betekende dat je maar beter goed oppaste want dan naderde een dergelijk geval. Het was ook mogelijk om op het ijs te fietsen en er was een skipiste. Waar wij meer aan hadden waren de drankstalletjes opgetrokken (buitenkant toch) uit sneeuw. Hier konden we onze vingers en tenen wat laten ontdooien en genieten van een koffie.
Al met al vormde dit de apotheose van ons ijs- en sneeuwfestival in Harbin en we waren echt blij dat we hier geweest waren. Omdat we hier wel en op de andere plaatsen bijna geen westerse toeristen tegen zijn gekomen, denk ik dat de meeste tourgroepen alleen dit grote park aandoen. Als dat inderdaad zo is, vind ik dat die toeristen veel hebben gemist: de sneeuwsculpturen waren minder indrukwekkend maar vaak veel verfijnder en de sfeer in het Zhaolin park is veel intiemer dan het grootse gebeuren van de Grote Sneeuw en IJs Wereld. Persoonlijk vind ik dus dat je het sneeuw- en ijsfestival maar goed hebt gezien als je de drie luiken hebt bezocht.
Om 20u waren we het hele terrein rond en stonden we weer aan de indrukwekkende uitgang. We keken of we bus 29 konden zien en inderdaad stond de bus van 20u zo goed als vertrekkensklaar. We besloten die maar te nemen en we waren maar net binnen of de bus vertrok. Zo konden we nog mooi op tijd om in het Jiaozi-restaurant te gaan eten, maar dit keer geen jiaozi. Ik kon er wel vaststellen dat ook mijn eetlust weer redelijk was hersteld.



Zondag 4 februari.

Bij het ontbijt om 7u kon ik me het meeste weer goed laten smaken. De koffie vond ik niet zo lekker maar deze was dit keer ook veel te sterk gemaakt.
Om 12u moesten we uitchecken. Tot dan zouden we op de kamer blijven werken aan de verslagen en de voorbereidingen. Ik slaagde erin om het verslag bij te werken tot en met 1 februari en koos uit de overvloed van foto's er 40 uit die dit verslag mochten sieren. Deze moest ik dan verkleinen. Met het verslag en de minifoto’s op de USB-stick zou ik in de namiddag proberen weer een stuk verslag op de weblog te zetten.
Om 13u zaten we in het internetcafé in de buurt van ons hotel. De verbinding was niet reusachtig snel maar viel best mee en viel geen enkele keer uit. Ik had toch ongeveer drie uur nodig, vooral omdat 40 foto's toevoegen toch redelijk wat tijd vergde. Toen ik het resultaat bekeek was ik wat teleurgesteld: het verslag (ook al had ik het kunstmatig wat verlengd met spaties) was veel te kort voor 40 foto's. Met een paar foto's tegelijk verminderde ik het aantal tot er achteraan maar een 8 foto's bengelden in plaats van een 20-tal. Dit reduceren van het aantal foto's was nu de stap die de meeste tijd in beslag nam, vooral om te beslissen welke foto wel en welke niet.
Om 16u30 zaten we in het restaurant van het hotel. Het personeel zat nog aan tafel, maar natuurlijk konden we er komen eten! We lieten het ons nog eens goed smaken en haalden daarna de bagage af die we 's middags in bewaring hadden gegeven.
Voor het eerst zouden we in China de luxe genieten van een softsleeper. Dat hield in dat we ook in de meer luxueuze wachtzaal mochten zitten waar we veel over gehoord hadden. Abusievelijk stapten we op de VIP wachtzaal af. Het gebruik van deze wachtzaal bleek niet in ons ticket inbegrepen, we mochten er wel van gebruik maken maar moesten dan wel bijbetalen. Dat deden we niet maar zaten even later in de softsleeperwaitingroom in zeer ruime lederen zetels. Op een elektrisch mededelingenbord verscheen rechtmatig de aankondigingen van de vertrekkende treinen. Het omroepsysteem was zo slecht dat we van de aankondigingen helemaal niets verstonden: op zijn minst de treinnummers zouden we normaal wel verstaan. Af en toe liep er toch ook een van de vele jonge dames in uniform de wachtzaal rond om na te gaan of er passagiers niet hun trein zouden missen. We hadden een dergelijke lieftallige verschijning niet nodig want om 18u42 stond op het aankondigingenbord dat onze trein vertrok vanaf perron 1. We stonden direct klaar aan de uitgang, iets te vroeg: om 18u45 zou de onverstaanbare aankondiging komen en dan pas mocht de deur open.
We hadden snel onze plaatsen gevonden en konden de bagage direct in de ruime rekken plaatsen. Berna en ik lagen wel in dezelfde coupe: naast elkaar op de twee bovenbedden.
Een koppel bleef tot na het vertrek in de gang staan. Zij had klaarblijkelijk een benedenplaats bij ons, hij ergens anders. Nu probeerden ze om twee plaatsen in een zelfde compartiment vast te krijgen. Onze andere medereiziger kwam wel snel naar binnen, installeerde zich prompt met zijn laptop op het bed onder dat van mij en van hem merkten we heel de reis niets meer: een drukke zakenman.
De zoektocht van het koppel op de gang had succes gehad want ze verdwenen met hun bagage. Even later verscheen een vrouw met een kind dat ze voorzichtig begon te installeren op het bed onder Berna. De vrouw was heel wat jonger dan wij en had een heel vriendelijk gezicht. Ze nam veel tijd om haar zoon gerust te stellen en dat bleek ook nodig. De leeftijd van de jongen was niet goed in te schatten en hij leek veel te mankeren. Zijn hoofdje was niet van een normale vorm en had nogal bolle uitpuilende ogen waarmee hij klaarblijkelijk maar slecht kon zien. Volgens mij leed de jongen ook aan een contactstoornis want hij vermeed angstvallig om naar vreemden of zelfs maar rond zich te kijken. Zijn moeder had een heel opgewekte manier van doen en een engelengeduld. Ze legde eerst een zelf meegebracht laken op het (overig kraakschoon) beddengoed en wees uitdrukkelijk op het drukke patroon van dit laken. Het jongetje scheen dit te herkennen want daarna durfde hij zich neer te leggen, hoewel hij eerst angstvallig een foetus houding aannam. De vader en grootvader, die iets verderop in en coupe lagen, kwamen ook geregeld langs. Opvallend was dat de grootvater een nauw contact had met de jongen, hij slaagde er ook in om het jongetje een gewone lig houding te doen innemen. Hij probeerde het kind ook wat worst te laten eten, maar dat had niet veel succes. Hier kon ik het jongetje zeker begrijpen want die worst stonk uren in de wind naar look.
Berna en ik dronken na het vertrek van onze trein nog een slaapmutsje en klommen dan ons bed in. De moeder deed haar uiterste best om haar zoon in slaap te krijgen maar dat lukte eerst niet erg goed. Het jongetje kon wel normaal met de ouders en de grootvader communiceren, maar sprak heel zacht. De moeder vertelde verhaaltjes en vroeg regelmatig of hij niet wou drinken. Het jongetje weende regelmatig en telkens vroeg de moeder waar het pijn had, en legde ook uit dat hij dat aan de dokter moest kunnen zeggen omdat die hem dan misschien beter kon maken: waarschijnlijk waren ze naar Beijing om daar hulp te zoeken voor hun kind. De jongen bleef maar huilen, wilde dan drinken en als hij drinken kreeg wilde dat niet meer. Het had in zijn situatie waarschijnlijk een beetje begrepen dat huilen een wapen kon zijn om zijn zin te krijgen maar de moeder bleek dit goed door te hebben. Toen ze besefte dat hij op dat moment waarschijnlijk geen pijn had, zei ze voor het eerst met een strenge stem: "en nu stoppen met huilen!" en dat had even succes. Wat later begon het jongetje te snikken dat het de trein af wilde: "xia che!" en dat verschillende keren achter elkaar. Ook daar had de moeder de juiste remedie voor: ze nam die litanie van haar zoon over met een monotone en rustige stem in dezelfde cadans als haar zoon en deze stopte ermee. Daarna begon ze weer een verhaaltje te vertellen en zo kreeg ze haar zoon toch rustig en in slaap. Zij nam half zittend half liggend plaats naast hem maar of ze veel sliep weet ik niet.
De zakenman had niet veel geluk: naast hem een huilend kind en boven hem een toerist die niet huilde maar die wel regelmatig flink moest hoesten. Mijn verkoudheid had een verassing in petto: snotteren deed ik niet meer, ik had alleen wat last van een kriebelkeel wat me regelmatig een hoestbui bezorgde Ik weet uit ervaring dat dit gedaan is als ik slaap, maar inslapen lukte niet zo goed zodat ik ongeveer even lang als het jongetje voor de nodige decibels zorgde. Hoe de zakenman dit ervoer weet ik niet, Berna zette haar koptelefoon op en luisterde wat naar de muziek op haar MP3 speler.
De temperatuur in het compartiment was redelijk hoog en als de deur gesloten zou worden zou het waarschijnlijk snel benauwd worden. Gelukkig was de moeder dezelfde mening toegedaan en sloot de deur niet helemaal maar liet deze ongeveer 5cm open staan. Uiteindelijk vielen we allemaal toch na een tijd in slaap tot een uur of drie. Van de zakenman weet ik niets, maar al de anderen werden waarschijnlijk gewekt door een wat abrupte schok. Ik ging even naar het toilet en toen ik terug kwam herhaalde zich het hele proces: ik hoestte af en toe, het jongetje wilde de trein af, de moeder suste, Berna luisterde naar haar muziek en de zakenman?
Om 5u45 kwam een conductrice om de plastic kaartjes om te wisselen voor het oorspronkelijke ticket waardoor ze iedereen wekte behalve het jongetje. Naderhand bleef iedereen rustig liggen en het jongetje sliep gewoon door. Een half uur later kwam iemand de vuilbakken legen en nog eens aankondigen dat we er bijna waren: iedereen bleef liggen, het jongetje sliep door. Een kwartier later begon de intercom eerst zachte muziek te verspreiden daarna de gegevens over eventuele aansluitingen en dergelijke, ook in het Engels: iedereen bleef liggen, het jongetje sliep verder. Ik was de eerste die uiteindelijk opstond om ongeveer 6u35. Ik kleedde me eerst boven zo goed mogelijk aan en daalde dan af om mijn schoenen aan te trekken. Daarbij zat ik even op de voeten van de zakenman die onmiddellijk op stond, zijn spullen pakte en de gang in stoof: volgens mij was hij nog meer contactgestoord dan het jongetje. De vader en moeder hadden ondertussen het jongetje wakker gemaakt en waren hem aan het aankleden. Berna was ook in beweging gekomen en had zich ook boven aangekleed.
Om 6u51 kwam de trein aan in Beijing. Met de moeder hadden Berna en ik af en toe een woord en een blik gewisseld en de moeder zei tegen haar zoon: “zeg eens goedendag tegen de buitenlanders”. Het jongetje keek even naar ons, zei zacht maar duidelijk "Zai jian" en wuifde zelfs even. Hij had dus duidelijk betere manieren en een betere opvoeding dan de zakenman. Het is van harte te hopen dat de dokters in Beijing iets voor hem en zijn ouders kunnen doen. Op zo’n momenten beseft men eigenlijk dat al wie gezond is en gezonde kinderen heeft onze lieve Heer op blote knieën zou moeten danken voor zoveel geluk.
Om klokslag 7u liepen we het stationsplein over richting het hotel waar we een kamer hadden gereserveerd. Om 7u15 waren we al in onze kamer, waarschijnlijk was niemand uit die trein zo snel op zijn hotelkamer.
Na een douche en een koffie probeerden we eerst de internetaansluiting van de kamer die perfect werk leverde. We keken de mail na en konden daar ook de mail vinden van mr. Zeng van het reisbureau uit Kaili die ons uit de doeken deed hoe we de tickets voor Ria en Pieter konden betalen die we bij hem hadden besteld voor hun terugvlucht naar Beijing op 26 februari. We trokken direct naar de Bank of China waar we onze eerste overschrijving in een Chinese bank uitvoerden en met succes. We haalden zoveel geld uit de muur als we konden maar ondanks hun enorme muren zijn de ATM machines hier niet erg gul: maximaal 250 Euro per keer hoewel officieel de limiet twee keer zo hoog ligt. Na drie keer met dezelfde kaart gaf het toestel aan dat de daglimiet nu bereikt was. Morgen zouden we op de luchthaven het nog proberen, eventueel met een andere kaart. Mr. Zeng had namelijk laten weten dat de ATM machines in Guizhou erg schaars waren. We gingen dus proberen om voldoende geld uit de ATM-machines van Beijing te halen om 15 dagen met 4 personen rond te kunnen reizen. Een niet onaanzienlijk bedrag en een flinke stapel aangezien de grootste coupure in China 100Y is (10 Euro).



Maandag 5 februari.

Hoewel het nog maar 4 februari is als ik dit typ, wil ik mijn verslag toch zo ver af hebben. Straks worden de foto's uitgezocht en op het moment dat ik probeer dit verslag op de weblog te plaatsen (5 februari dus), hangen Ria en Pieter tussen Brussel en Beijing in de lucht.
We kijken met spanning uit naar hun komst en we hopen heel veel interessante en speciale dingen met hen te zien en mee te maken. Ze brengen ook wat voorraad mee voor het vervolg van de reis en wat zeker vermeld moet worden: ze hebben al aangekondigd de traditie van onze gasten voort te zetten. Vanaf morgen zullen de verslagen vanuit een andere invalshoek verteld worden. Deze reporter wordt voor drie weken van zijn zware taak ontlast. Wie van de twee het eerst in de pen kruipt? Dat weten jullie als het eerst volgende verslag verschijnt.

---