IJs en sneeuw in Harbin.

---

Maandag 29 januari.



Vanochtend na het ontbijt van 7u waren we om 8u klaar om te vertrekken naar het busstation. In de grote wachtzaal zaten we ruim op tijd te wachten bij uitgang 7 voor de bus naar Harbin om 9u15. Het was er erg druk maar goed georganiseerd: om de 5 à 10 minuten vertrok er aan elke van de 10 uitgangen wel een bus.
Om ongeveer 8u50 hoorde ik dat bij uitgang 7 niet alleen de bus van 9u was toegekomen maar ook die van 9u05 en die van 9u15 naar Harbin. We konden direct de bus op en waren er als één van de eersten, maar niet de allereerste, plaats nummer 1 en 2 waren al bezet: juist de nummers die op onze tickets vermeld stonden. Omdat juist deze plaatsen extra benenruimte hebben, vroeg ik naar hun ticket: die hadden ze nog niet. Ik zei dat die plaatsen voor ons waren, en zei ook dat dit nodig was voor mijn lange benen. Zonder problemen verhuisden ze naar de plaatsen 3 en 4 hoewel ze meenden dat het plaatsnummer op een ticket van geen belang is. Het probleem in China is dat er wat dat betreft geen algemene regel is: soms gelden de plaatsnummers op een bus wel en soms niet. Niet alleen toeristen hebben het daar soms moeilijk mee, de Chinezen zelf ook want even later werd plaats nummer 3 opgeëist door een Chinees die duidelijk het plaatsnummer op zijn ticket liet zien. Inderdaad keek iedereen die in deze bus instapte naar het plaatsnummer en ging daar zitten. De twee zonder ticket gingen daarom prompt hun ticket aan het loket halen in plaats van af te wachten op de bijrijder, die vaak ook kaartjes verkoopt.
De bus was heel snel gevuld, en met alle plaatsen bezet vetrok hij zelfs al om 9u06, iets voor de officiële vertrektijd.
De busrit van vier uur naar Harbin verliep vlot. We reden vooral door landelijk gebied waar het al duidelijk winter was. De akkers waren leeg en overal zag men grote stapels maïsloof rond de huizen. De oudere huizen hadden als extra bescherming tegen de kou aan de buitenkant plastic folie voor de ramen, de nieuwere huizen hadden overal twee ramen na elkaar.
In Jilin was het nog wat mistig weer geweest, naarmate we Harbin naderden viel er meer en meer sneeuw: we waren echt een kouder stuk van China binnengereden.

Met een taxi reden we naar het Romantic Hotel, de eerste keus van ons lijstje. Hier was er echter maar een kamer voor één nacht, nadien waren alle kamers gereserveerd. We mochten, op zoek naar een ander hotel, er wel onze bagage laten staan en trokken 100 m verder naar het Hong Kong Palace Hotel, recht voor het Zhaolin park. In dit park gaat een deel van het ijskastelen festival door en dus waren de kamers hier wat duurder. In dit hotel waren nog wel kamers vrij en omdat we voor 6 dagen wilden overnachten kon er van de prijs zelfs nog iets af.
Na een korte siësta en een snelle hap op de kamer trokken we op verkenningstocht, op zoek naar een grootwarenhuis. De buitentemperatuur lag zo rond de -10°C zodat we ons goed moesten aankleden.
Na de inkopen glibberden we terug naar het hotel: de sneeuwbui was wat intenser geworden. We kozen ervoor om in het restaurant van ons hotel te eten zodat we niet opnieuw naar buiten moesten.

De eerste dag in ons hotel hadden we het wel wat moeilijk met de temperatuur van 28°C op de kamer, terwijl de buitentemperatuur zo’n 40° lager lag. Als we op de kamer waren, zetten we de ramen wat voorzichtig open: buitenraam bijvoorbeeld open langs links en binnenraam open langs rechts. Op die manier kon de temperatuur op de kamer toch enkele graden zakken, zonder dat we echt koude tocht veroorzaakten. Als we de kamer verlieten lieten we soms beide ramen tegen elkaar open staan. Alleen op die manier konden we de temperatuur op de kamer laten zakken tot een 22 à 24°C maar een lagere temperatuur op de kamer bereikten we nooit.
Na wat schrijven aan het verslag en kijken naar een circus op TV (jammer genoeg hier geen CCTV 9), lagen we deze avond redelijk vroeg in bed.



Dinsdag 30 januari.


Het ijskastelenfestival in Harbin speelt zich af op verschillende plaatsen. In 1998 waren we hier al eens voor dit festival geweest, maar nu zou het volgens alle berichten nog veel indrukwekkender zijn. De vorige keer vonden we het al heel mooi, dus nu hadden we hoge verwachtingen. Eén van de plaatsen was het Zhaolin park: daar stonden vooral sculpturen en allerhande gebouwen en pagodes gemaakt van ijs. We zouden er twee keer langs gaan: één keer overdag maar ook één keer ’s avonds omdat dan alles prachtig verlicht was. In het Stalin Park, ook vlak bij, was er de vorige keer ook heel wat te doen. Daar kon men toen allerlei activiteiten op het ijs van de rivier mee maken: schaatsen, fietsen op ijs, met ‘kanonnen’ op het ijs rijden en elkaar beschieten met sneeuwballen, kameelrijden …. en er stonden toen ook veel ijssculpturen op de rivier. Aan de overkant van de rivier was er ook een groot park met vooral sculpturen uit sneeuw. Dit jaar meenden we dat er een locatie was bijgekomen waar er erg grote ijskastelen zouden te bewonderen zijn. Hierover moesten we nog de nodige informatie vinden.

We besloten elke dag één uitstap te doen. We hadden namelijk al snel door dat we hier redelijk snel vermoeid waren. De koude tot -14°C (en soms met bijtende wind) maar vooral de grote temperatuursverschillen van om en bij de 40°C zullen daar wel voor iets tussen zitten.
De eerste dag zouden we het Stalin park bezoeken. We dachten daar wel een paar uur voor nodig te hebben.

We stonden mooi om 6u op en waren om 7u30 aan het ontbijtbuffet (ontbijt was in de prijs van de kamer inbegrepen). Het buffet voorzag in een ruime keuze van allerhande warm eten: groenten, vlees, rijst, baozi, gekookte en gebakken ei maar er was hier ook brood en jam en zowaar koffie. We vonden er ruim onze gading en konden daarom in de voormiddag op de kamer goed doorwerken aan de verslagen.

Na de lunch op de kamer vertrokken we naar het Stalin park.
Wat ons onderweg het eerst opviel, waren de grote groepen mensen die sneeuw aan het ruimen waren. De sneeuw werd op grote hopen geschept, die dan door allerhande karren en vrachtwagens werden afgevoerd. De volgende dag zou er waarschijnlijk weer een verse laag gevallen zijn en kon men weer opnieuw beginnen: een echte Sisyfusarbeid.
In het Stalin park vonden we nu geen echt pretpark meer. Er waren wel glijbanen waar men in kleine tobbes naar beneden konden glijden en men kon er schaatsen en slee rijden en met een koets getrokken door paarden een tocht over de rivier maken. Er waren hier geen ijssculpturen te zien zodat dit in vergelijking met de vorige keer tegen viel. We liepen heel het park door en ook hier was men ijverig de sneeuw aan het ruimen.
Bij de grootste ijshelling had men ook een muziekinstallatie die voor wat sfeer moest zorgen. Tot onze verbazing hoorden we op een gegeven moment dat er een lied in het Vlaams gedraaid werd. Het betrof een zeer hoogstaande tekst waarin in het onvervalst Antwerps de geneugten van karnaval in een soort discosong uit de doeken werden gedaan. We waren gelukkig de enigen die de flarden tekst konden verstaan zoals: “…omdat Belgen zo goed kunnen zwelgen ….”, “…zuipen, zuipen, zuipen da’s al da wat ik kan ….”, en “…wordt er nog gezopen, komt er nog wat van?” Antwerpen heeft naar wij weten geen speciale band met Harbin. De reden waarom dit lied hier gedraaid werd, is waarschijnlijk dat men hier wegens het strakke ritme en het zware en wat ruige stemgeluid dacht dat het om een Russisch lied ging. Omdat er redelijk wat Russen op bezoek komen heeft men hier Russische winkels en draait men waarschijnlijk ook wel graag een Russisch lied.

Na ruim een uur wandelen hielden we het voor gezien en gingen we terug naar het hotel om koffie te drinken.
Om 5 uur gingen we weer op pad voor een avondwandeling op de grote winkelwandelstraat van Harbin: de Zhongyang dajie. Op deze verkeersvrije straat vertonen veel huizen en winkels Russische invloeden en deze gebouwen zijn allemaal heel mooi gerestaureerd. ’s Avonds tot een uur of negen zorgt een sprookjesachtige verlichting hier voor een heel speciale sfeer zodat zeer veel toeristen hier ’s avonds wat komen paraderen, zelfs in de winter. Ook wij liepen bedrijvig heen en weer om goede plaatsen te vinden voor onze foto’s.
De winkelwandelstraat kruiste af en toe een weg, verkeerslichten zorgden er dan voor dat de voetgangers veilig konden oversteken. Politieagenten waren echter wel nodig (en continu aanwezig) om te zorgen dat de auto’s bij rood licht effectief stopten.
We hadden ons gelukkig heel goed aangekleed want het was echt koud en de snijdende wind verergerde dit nog.
’s Avonds aten we in een restaurant gespecialiseerd in jiaozi dat niet ver van ons hotel gelegen was.
Na ons slaapmutsje vielen we daarna weer snel in slaap.



Woensdag 31 januari.


Om 7u deden we ons weer tegoed aan het ontbijt. Met bus 64 vertrokken we daarna naar het station waar we tickets gingen kopen voor de terugreis naar Beijing op 4 februari. We wisten van de vorige keer dat er daar ook een groot internetcafé was waar we toen naar tevredenheid op internet konden.

In de ochtendspits vorderde de bus maar moeilijk, ook omdat het vannacht weer flink gesneeuwd had en de straten er glad bijlagen. Doordat de ruiten van de bus flink bevroren waren, konden we niet zien waar we waren en vroegen de controleuse om ons te waarschuwen als we bij het station waren.

Het kopen van de kaartjes ging redelijk vlot hoewel niet helemaal zoals voorzien: voor 3 en 4 februari waren alle zitplaatsen en hardsleepplaatsen uitverkocht. We hadden zorgvuldig de verschillende nachttreinen naar Beijing opgezocht (elke avond een stuk of 8) en voor die beide dagen waren er voor al deze treinen alleen nog maar softsleepplaatsen. Voor 5 februari (maar voor ons een dag te laat) waren er op de nachttreinen nog wel andere plaatsen verkrijgbaar. We kochten dus twee softsleepplaatsen maar in een zelfde compartiment waren die ook niet beschikbaar: we waren dus maar nipt op tijd. We hadden dus feitelijk een dag eerder de tickets moeten kopen. Dat is nu wel een probleem in China: de regels voor het openbaar vervoer zijn niet eenduidig. Zo zijn er dus verschillen van plaats tot plaats over het belang van het plaatsnummer op het busticket. Veel belangrijker is dat er ook grote verschillen in verband met hoe lang op voorhand men treintickets kan kopen: in Beijing konden we een paar dagen voordien maximaal 4 dagen op voorhand een treinticket kopen. In Harbin kon dat klaarblijkelijk wel eerder.

Aan de overkant van het stationsplein zagen we de aanduiding van een internetcafé. We stapten erop af maar we moesten een redelijk grote weg over en het oversteken was met grote hekken onmogelijk gemaakt, het teken dat we ondergronds moesten gaan.
Harbin heeft een heel uitgebreid ondergronds netwerk van voetgangerswegen en winkels soms wel verschillende verdiepingen onder elkaar. Als je de weg goed weet is dit handig want bij alle ingangen zijn er met doeken of repen zware plastic sluizen gemaakt om de koude buiten te houden zodat het er binnen redelijk warm is. Om tocht te verminderen en omdat men de bovengrondse structuur waarschijnlijk enigszins moet volgen, zijn al te lange rechte stukken vermeden en kronkelt het er nog al. Als je de weg niet goed kent is zelfs het oversteken van een weg ondergronds niet simpel. Je gaat vaak via een soort wenteltrap naar beneden (zodat je al veel kans loopt je oriëntatie te verliezen) en er is zeker in de richting waar je naartoe wilt niet direct een uitgang. Je moet eerst opzij de ondergrondse winkels in en iets verder (weer aan de zijkant) de juiste uitgang kiezen. Tenzij je de straatnamen in het Chinees goed kent (die worden met borden aangegeven) moet je bovengronds eerst goed inprenten welke richting je uit moet en ondergronds proberen in die richting een uitgang te vinden.

Na twee keer proberen kwamen we toch uit in een groot internetcafé. Omdat we met de USB-stick wilden werken was de prijs nogal hoog (bijna twee keer meer dan normaal) en wat het ergste was de aansluiting bleek ontzettend, buitengewoon, verschrikkelijk traag. Berna had drie uur nodig om enkele van de meest belangrijke mails te verzenden en ik deed er even lang over om één verslag op de weblog te zetten en te publiceren. Doordat het zo traag ging, liet ik bij de ondertitels van foto’s een paar foutjes die ik nog opmerkte voor wat ze waren anders zou het nog een uur duren. Bij het afrekenen kreeg ik wel iets van het geld terug met de mededeling dat ik een uur gratis had gekregen, waarschijnlijk omdat ik mijn ergernis over de ‘snelheid’ van de dure verbinding niet goed had weten te verbergen (eufemisme).
Bij het verlaten van de plaats des onheils kwamen we in een ondergronds labyrint van opslagplaatsen terecht waar we door enkele goede zielen naar de ondergrondse winkelstraat werden geleid. We kochten daar wat brood voor een snelle hap op de kamer.

Toen we gegeten hadden (eindelijk eens echt goed brood in China, waarschijnlijk dank zij de Russen) bleek toch dat we ons programma moesten aanpassen. We hadden eigenlijk een namiddagactiviteit bij daglicht gepland: sneeuwsculpturen aan de overkant van de rivier of ijssculpturen in het Zhaolin park, maar daarvoor was het nu al te laat. Het Zhaolin park is bijvoorbeeld tussen 15 en 16 uur dicht. Voor deze pauze kan men binnen voor 20 Y, maar de sculpturen zijn niet verlicht. Na 16 uur is alles in een sprookjesachtige sfeer gedompeld door een kleurrijke verlichting en bedraagt de inkomprijs ook 40 Y. We besloten dus eerst nog wat inkopen te doen in het grootwarenhuis, dan wat te rusten en om 17 u het Zhaolin park te bezoeken als avondactiviteit.

Toen we op dat uur het hotel verlieten hadden we ons goed aangekleed en dat was nodig ook. Het sneeuwde niet meer maar de thermometer wees -14°C aan en af en toe ook nog wat wind. Gelukkig hadden we het juiste hotel gekozen, we moesten maar de weg over glibberen en we waren bij de ingang van het park.
Het was een prachtig doolhof van kleurrijk verlichte gebouwen, pagodes, sculpturen, bruggetjes, balustrades, poorten, torens, 2 kerken en een minoriteiten dorp. We keken ons de ogen uit en namen natuurlijk veel foto’s. Daar lag ook ons zwakke punt: omdat we de camera wilden hanteren waren onze handschoenen eigenlijk te dun en niet echt geschikt voor deze kou.
Na twee uur hadden we het belangrijkste gezien en waren we helemaal doorkild met vooral ijskoude handen en voeten. Mijn snor en baard waren helemaal bevroren door de adem die er zich als rijp op had vast gezet. Berna heeft nu nog spijt dat ze daar geen foto van heeft gemaakt.

Gelukkig waren we snel in het hotel, in de lift waren we al flink aan het ontdooien, ik met druipende baard en snor. Op de kamer was het weer 28°C en voor de eerste keer konden we dat even waarderen.
Na het aperitief hadden we eigenlijk geen zin meer om de kamer te verlaten en namen we dus maar weer een broodmaaltijd op de kamer vergezeld van een glaasje wijn.
Om 21 u waren we op weg naar dromenland maar ’s nachts al bleek dat Berna de kou het best had doorstaan: bij mij was zich een serieuze kopvalling aan het opbouwen waar ik de volgende twee dagen nog last van zou hebben.



Donderdag 1 februari.


Bij het opstaan bleek ik al flink verkouden te zijn. Ik haalde mijn reserve zakdoeken uit mijn koffer en bleek die spoedig allemaal nodig te hebben.

Na het ontbijt werkten we eerst nog wat op de kamer om de ergste kou buiten te mijden. We trokken daarna ieder ons volledige set winterkleren aan: voor mij was dat één paar heel dunne en twee paar dikkere sokken, een lange broek uit fleece, een trainingsbroek en daarboven mijn ruimste broek van ribfluweel, een T-shirt, een T-shirt met lange mouwen, een fleece hemd, een dunne katoenen trui met hoge kraag, een ruim overhemd uit fleece en ten slotte een kunststof regenjas om de wind tegen te houden. Een muts en handschoenen vervolledigden mijn kledij. Belangrijk was dat de onderste laag goed paste maar zeker niet knelde en iedere volgende laag een beetje ruimer zat. Vooral de verschillende lagen lucht zorgde voor een goed isolatie. Indien we een uitstap voor korte tijd maakten of enkel naar het restaurant gingen, deden we het met één of twee lagen minder. Men kan zich wel voorstellen dat het vertrekken en het toekomen in de hotelkamer steeds met een flinke verkleedpartij gepaard ging. Op de hotelkamer was de dress code onveranderlijk: zo licht als mogelijk. Tijdens zo’n aankleedpartij moest ik steeds onwillekeurig denken aan één specifiek prentje uit een stripboek van Suske en Wiske. Om welk boek het gaat weet ik niet meer, maar het verhaal speelde zich af in Japan. De lezer werd uit de doeken gedaan wat een samoerai allemaal over elkaar aan had als bescherming tegen ‘slagen en verwondingen’. Die samoerai had minstens evenveel lagen aan als wij en ik zie nog het beeldje voor me als hij volledig is aangekleed en verzucht: “Nu zou ik helemaal klaar zijn, als ik niet mijn onderhemdje was vergeten!”. Zo verging het ons ook wel eens: de ene keer waren we onze schoenen al aan het aantrekken maar hadden we niet al onze broeken aan. Een andere keer waren we onze goed aansluitende dunne sokjes vergeten.

We staken heel sportief de rivier te voet over en vonden daar zonder problemen de ingang van het park. Over deze wandeling hadden we in totaal toch een uur gedaan. We hadden deugd van onze dikke kleding want het was ongeveer -13°C en op de rivier kwam daar nog een koud windje bij. Het had vannacht weer gesneeuwd dus alle sneeuwploegen in de stad waren druk in de weer.
De inkomprijs van dit park was nogal hoog, maar met onze CLT-studentenkaart mochten we voor halve prijs binnen. In tegenstelling tot andere plaatsen moesten we hier wel wat meer uitleg geven wat en waar we studeerden en werden de kaarten aan kritische blikken onderworpen. Hun enige verweer was dat de korting normaal enkel gold voor Chinese studenten, wij repliceerden dat op hun uithangbord korting voor studenten vermeld werd, niet enkel voor de Chinese studenten. Onze moeizame studies die ons (op onze leeftijd) deze studentenkaarten hadden opgeleverd, brachten regelmatig ook zichtbaar iets op!

Het aantal sneeuwsculpturen was in dit park veel minder dan acht jaar geleden, maar nu stonden er een heleboel sneeuwgebouwen die er vorige keer niet bij waren. Een mooi uitgewerkt sneeuwkasteel in de aard van de sprookjeskastelen in de tekenfilms van Walt Disney, deed hier dienst als glijbaan waar men in mandjes van een helling naar beneden kon glijden.
Er was in het park een hele winkelstraat in sneeuw nagemaakt. Dit jaar was er samengewerkt met Canada daarom betrof het hier een ‘typisch’ Canadese wandelstraat met restaurants en cafés opgetrokken uit sneeuw waar men echt naar binnen kon. In één ervan nam Berna plaats achter de toog voor een foto.
Eveneens nieuw was een enorme buste van Stalin of Lenin. Wie het echt betrof konden we niet uitmaken hoewel de uitspraken van Mao over deze Rus er bij vermeld stonden (we konden deze echter niet helemaal ontcijferen). Ik zal mijn broer Nico dus eens moeten vragen welke Rus hij hier in deze sneeuwsculptuur herkent want hij is daar iets meer in thuis dan wij.
Zeer indrukwekkend was een soort berglandschap in sneeuw dat een metershoog sneeuwreliëf vormde en als achtergrond dienst deed voor het optreden van enkele kunstschaatsers. Op de vijver voor dit kunstmatige berglandschap kon men op ijsscooters rondjes draaien.
Van de vele sneeuwsculpturen vonden zowel Berna en ik die van een (Canadese?) Indiaan de mooiste.
In dit park was men druk bezig om, waar men kon, de vers gevallen sneeuw van de sculpturen en gebouwen te verwijderen omdat deze de vormen verdoezelde.
Het viel ons op dat de Chinese maatschappij klaarblijkelijk wat minder preuts werd: een hoekje in het park was gereserveerd voor duidelijk erotisch getinte onderwerpen. Van het beeld van een klein ventje met een reuzengrote fallus (zo groot als hijzelf) in vol ornaat heb ik maar geen foto gemaakt, je weet uiteindelijk nooit welke onschuldige ogen naar je weblog zitten te kijken. Het beeld waarvan de foto wel te zien is, vind ik eerder onschuldig: de hapklare blik van (ook hier) het kleine ventje vind ik bijzonder guitig.
Na twee uur rondwandelen hadden we alles gezien en begonnen we aan de terugtocht.

Nadat we de rivier weer waren overgestoken waren we al met al toch vier uur in de kou geweest. Dit keer hadden we ons waarschijnlijk toch iets beter gekleed (of zat de flinke wandeling er voor iets tussen?) want we hadden niet echt kou geleden, behalve dan aan de vingers.
’s Avonds gingen we nog wat jiaozi eten en lagen we weer redelijk vroeg in bed.
Ik had wel wat last van mijn verkoudheid die was verergerd en nam voor de zekerheid maar een dafalgan in, in de hoop om daarmee ook goed in slaap te vallen.

---

Comments

[Ukraljina]

-_-
nee tuurlijk is dat Stalin niet Stalin had geen sik en had meer haar op zn hoofd