Advertisement
Published: October 8th 2008
Edit Blog Post
P1010623
Met Chinese vriendjes in een Tibetaanse karaokebar in Lanzhou Na twee weken radiostilte is hoogtijd om blogsgewijs nog iets van me te laten horen en dus hier volgt een korte update van mijn belevenissen in de Volksrepubliek.
Omwille van de nationale feestdag op 1 okotober hadden we een week vrijaf (eind september begin oktober). Overijvige klasgenootjes wendden die week aan om Chinese karakters in te studeren, maar ik besloot om samen met enkele medestudenten China te gaan verkennen. Het desolate, noordwestelijke deel van China stond al langer op mijn verlanglijstje van reisbestemmingen en we kozen de provincie Gansu uit. Gansu is grofweg tien maal groter dan België en telt 22 miljoen inwoners met een groot aandeel van etnische minderheden als Tibetanen en moslims. De politie die in het bezit was van onze paspoorten om onze verblijfsvergunning te regelen, had ons verzekerd dat we onze documenten zeker voor het einde van de week zouden terughebben en dus boekten we onze treintickets voor vrijdagavond. Donderdagavond kwam echter de mededeling dat voor het einde van de volgende week we onze documenten niet zouden terughebben. Vrijdagochtend stonden we om zeven uur op en holden we van politiekantoor naar politiekantoor om toch maar iets van een identiteitsbewijs te bemachtigen. De Chinese bureaucratie had ons
echter netjes in haar macht en na acht uur van vele loze beloftes stonden we nog nergens. We besloten uiteindelijk het erop te wagen en zonder paspoort en visa erop uit te trekken. Een document van de universiteit dat bevestigde dat de politie onze papieren in het bezit had moest ons dan maar uit de Chinese werkkampen houden. (De beslissing om niet te wachten op onze papierne bleek de goede te zijn aangezien we onze paspoorten nog steeds niet terughebben)
Een twintig uur lange treinrit( hard sleeper) dwars door China bracht ons in Lanzhou, hoofdstad van de provincie Gansu. Lanzhou interesseerde me op zich niet, het was gewoon bedoeld als een uitvalsbasis om naar de Tibetaanse dorpjes in zuid Gansu te trekken. Toen we echter onze tickets wilden boeken, kregen we echter te horen dat de regering buitenlanders niet toelaat naar daar te reizen. We drongen nog wat aan maar overal kregen we hetzelfde antwoord. Change of plans dus, op naar noordwest Gansu. De eerste stop was Jiayuguan, een prachtige stad die vooral bekend staat als eindpunt van de Lange Muur. We huurden fietsen en de tweewielers brachten ons gezwind naar de restanten van de Muur. Prachtig weer, propere
lucht en adembenemende uitzichten, echt genieten dus. De volgende dagen vulden we met fietstochen door de woestijn en uitstapjes naar de bergen.
Vervolgens trokken we naar Dunhuang, een historische stad aan de rand van de Gobiwoestijn waar de verschillende takkken van de zijderoute opnieuw samenkwamen. Een fietstocht van 35 km door de woestijn bracht ons naar Mogao Gu, een grottencomplex volgestouwd met boeddhistische kunst. 's Avonds namen we intrek in een idyllische jeugdherberg buiten Dunhuang op enkele meters van de woestijn. Klaas en Ruben, twee medestudenten uit Gent vervoegden ons gezelschap. De volgende dagen genoten we vooral van het prachtige weer, de stilte, de mooie uitzichten, het geringe aantal Chinezen en de Jack Daniels whisky van 80 eurocent per glas.
Met spijt in hart namen we zondagavond afscheid van het stukje paradijs in china. Na een vijvendertig uur durende treinrit kende onze reis een onverwachte apotheose. Op de trein had ik een poepchique dame leren kennen die voor de overheid werkte. Na een uur of tien babbelen bleek dat de dame in kwestie voor het ministerie van onderwijs werkte en een uitnodiging voor met haar op restaurant te gaan konden we niet afslaan. Haar neef wachtte ons op
aan het station in Wuhan, van waar gezwind in onze stinkende, muffe kleren naar het meest chique restaurant van Wuhan gebracht werden! Voortreffelijke gerechten werden doorgepoeld met een Frans wijntje. De dame in kwestie haalde haar foto's waar ze netjes poseert met de laatste twee presidenten van de Volksrepubliek boven en vertelde ons dat haar guanxi-Chinees woord voor netwerk-ver reikten.Als we iets nodig hadden, het maar moeten laten weten. Staat genoteerd! Moe maar voldaan werden we op dinsdagnamiddag netjes afgezet voor onze campus.
Inmiddels ben ik ook lid van Chinees voetbalteam van professoren van de onze universiteit. Je kan het een beetje vergelijken met Belgisch cafévoetbal, vervang dan wel bier door groene thee. De trainingen zelf hebben dan weer iets communstisch, vier die hard werken en twaalf die aan de kant staan te kijken. Omdat ze hier in China echt geen goede doelmannen hebben , behandelen ze me als een vedette: ik word opgehaald met de auto, krijg voor elke training en wedstrijd vers gemaakt ontbijt enzomeer...Dat is het zowat voor de laatste weken denk ik, ik stort me nu eens op al dat huiswerk dat ik moet inhalen. Tot binnenkort
Advertisement
Tot: 0.105s; Tpl: 0.012s; cc: 6; qc: 44; dbt: 0.047s; 1; m:domysql w:travelblog (10.17.0.13); sld: 1;
; mem: 1.1mb
Marieke
non-member comment
Hallo, blijkbaar was het een geslaagd reisje, tziet er alleszins prachtig uit. Nog een plaatsje waar Klaas mij mee naartoe mag nemen! Kwens je nog veel plezier daar, ook al heb ik de indruk dat je mijn wensen niet nodig hebt;) Groetjes Marieke