Een paar laatste dagen in Beijing en daarna terug naar België.

---

Woensdag 11 juli.

Ook vandaag moeten we niet al te vroeg uit de veren. In het restaurant worden we helemaal wakker. Wat een drukte! De nieuw aangekomen toeristen zijn een groep jongeren van circa 12 jaar. Ze bezetten al de tafels, lopen rond, en grijpen naar al wat westers is. Onze getoaste boterhammen moeten we goed in het oog houden, of zij zijn ermee weg. De andere gasten, zelfs de Chinezen, vinden amper een stoel om te zitten.
Na het ontbijt is het met de bus terug naar het centrum met de souvenierswinkeltjes. We willen de sticks inleveren. Wim legt de problemen van de sticks uit aan de winkeljuffrouw, en zonder problemen wordt het geld terug gegeven. Thomas beslist om een MP4-player te kopen.
Terug de bus op naar een ander winkelcentrum. Dit centrum is niet te vergelijken met dit van de souvenirwinkeltjes. Deze winkel met 5 à 6 verdiepingen is gelegen aan de Wangfujing, een brede autovrije straat. Ieder gaat zijn eigen weg, met als afspraak omstreeks 11u30 aan de ingang van het warenhuis. Alles is hier te koop van juwelen, kleding, sierobjecten, porselein tot schoolgerief. Nadien bezoeken we nog een boekenwinkel, die verder in de straat gelegen is (Berna en Wim blijven even nog erg nieuwsgierig naar één of ander boek).
Verschillende drankenstalletjes maken reclame voor de Olympische Spelen 2008. Al wandelend naar de bushalte wordt de schaduw opgezocht ter bescherming tegen de felle zonnestralen. De bushalte is op een rustige plaats gelegen, opvallend is dat hier fietsen verhuurd worden (stadsfietsen, mountainbikes) zelfs scooters en snorfietsen.
De bus brengt ons terug naar het hotel en we begeven ons onmiddellijk naar het restaurant met de vraag of we nog warm kunnen eten (het is reeds 14u00). De vriendelijke diensters kijken wat raar op en stemmen met een lichte glimlach toe. Er wordt gekozen en gegeten. De diensters komen vragen om af te rekenen, want hun dienst zit er op. Ook voor ons wordt een rustpauze ingelast. Na de rust, het eventueel bijschrijven van de verslagen en een opfrisbeurt, nemen we samen onze picknick, want vanavond gaan we op stap: naar een voorstelling in het Tianqiao Acrobatics Theatre.
De voorstelling begint om 19u15 en we nemen omstreeks 18u00 de bus. We komen net op tijd voor het begin van de voorstelling.
Het programma is adembenemend: van de draaiende bordjes op stokjes, kunstjes en menselijke piramides. Andere acts zijn; het kruisend of gelijktijdig springen door ringen, draaiend om een verticale as, met verschillende hoogtes; kunstjes met het stapelen van trofeebekers op handen, voeten, mond en voorhoofd; de diabolo’s; de paraplu’s, het gooien en opvangen van schalen door acrobaten op éénwielers; de acrobatie met de hangende linten, door het knopen of omwikkelen rond het lichaam, armen en benen. Een zeer sterk nummer werd neergezet met de attractie van de twee verticale palen, door ze te beklimmen, de sprongen en wissels naar de andere palen in de hoogte. Dit spektakel wordt dagelijks tweemaal opgevoerd door jonge, in opleiding zijnde acrobaten (jongens en meisjes), soms als slangenmensen (dubbel geplooid - zonder ruggengraat) met kleurrijke pakjes en dito belichting.
Na de voorstelling is het terug richting busstation. Voor het theatergebouw is een plein gelegen, waar veel avondactiviteiten worden gehouden. In de lucht is het genieten van een kleurrijk schouwspel van lichtjes. In China is men aan het vliegeren, en ’s avonds worden de vliegers verlicht.
Op de terugweg wordt nog nagepraat over het spektakel. Ondertussen passeert de bus een winkelcentrum, waar het wemelt van het volk. De winkels zijn hier tot na 22u00 geopend.
Terug in het hotel aangekomen zit onze mooie dag erop.



Donderdag 12 juli.

De laatste volledige dag van ons verblijf in China en van acht maanden China voor Berna en Wim!
In het restaurant heerst er weeral dezelfde drukte veroorzaakt door de Franse jongeren, wat ons niet belet toch een tafel voor ons vijven te bemachtigen.
Vandaag ondernemen we een nieuwe poging, om een bezoek te brengen aan het stedelijk museum van Beijing.
Traditiegetrouw nemen we de bus. Na de trip staan we terug voor het grote glazen gebouw. De inkomhal is enorm groot en zo hoog als het gebouw zelf. Links in de inkomhal, staat een licht in helling geplaatste verticale koker, door het tijdsgebrek hebben we deze niet bezocht. Rechts bevinden zich de tentoonstellingsruimten verspreid over 6 verdiepingen met het trappenhuis (roltrap en lift). In de kelderverdieping is een grote winkel, cafetaria, workshopruimte en nog een kleine tentoonstellingsruimte. De inkomhal kan zeer veel volk ontvangen. We hebben even de tijd ons te oriënteren, terwijl Wim de tickets koopt. Ieder kan op zijn eigen tempo, de gewenste tentoonstellingen bezoeken, we spreken af omstreeks 11u30 aan de trappen in de inkomhal. We starten met als eerste zaal de geschiedenis van China. Deze zaal laat ons terugblikken op het bezoek aan de Verboden Stad. Bepaalde stukken zijn een kopie van het originele stuk dat in de “Verboden Stad” aanwezig is, of er wordt naar verwezen. In een volgende zaal treffen we mooi oud porselein aan. De geschiedenis van de verschillende dynastieën is duidelijk aanwezig (witblauw beschildering). De meeste stukken zijn afkomstig uit ruïnes, grafkelders en kelders.
Vervolgens bezoeken we de zaal over de urbanisatie en over constructieve elementen van gebouwen.
De kaarten met de plattegronden zijn vooral deze van verschillende tempels, maar geen stadskaarten of landkaarten. Verder worden er een aantal restanten getoond van gebouwen, zoals stenen, dakpannen, versieringen, constructieonderdelen …. De schaalmodellen in hout van de tempels zijn afgewerkt met zin voor details.
De zaal met de Boeddha’s is een meevaller. Deze beelden komen voor in verschillende materialen (brons, steen, hout) en afmetingen van een duim groot tot levensecht. De afbeeldingen van de Boeddha’s kunnen zeer verschillend zijn; met meerdere armen, met ogen op voorhoofd en handen, met verschillende gelaatsuitdrukkingen, met verschillende voorwerpen die ze vasthebben. Alles is gemaakt met de grootste precisie.
De hal op de bovenste verdieping, is vooral ingericht met gebruiksvoorwerpen allerhande: van kostuums van krijgers tot karren, lampions en huisversiering.
Voor de zesde en laatste hal ontbrak ons eveneens de tijd. Hier was de tentoonstelling van 10 jaar Hongkong ondergebracht. Een lange rij wachtenden stond aan de ingang. We hebben voor dit bezoek gratis toegangskaarten ontvangen aan de ingang van het museum.
In de cafetaria van het museum eten we een snack, de keuze is beperkt, dat nemen we erbij.
De bus brengt ons terug naar het hotel. We hebben nog een paar uurtjes voor we op restaurant gaan eten. Deze tijd wil ik nog opvullen met een paar foto’s van privé-bouwwerven. In de onmiddellijke omgeving heb ik twee interessante bouwwerven opgemerkt. Samen met Thomas ga ik op stap. Bij de eerste werf zijn de bouwvakkers houten balken aan het bewerken (inkepingen maken, schaven van de balken en het zagen op lengte) ter voorbereiding van de plaatsing. De arbeiders zijn zeer opgetogen en positief, als ik in gebarentaal uitleg dat ik een paar foto’s wil maken. Bij de tweede werf zijn de houten balken reeds geplaatst. Hier zijn de metselwerken al goed opgeschoten. Ook hier mag ik foto’s maken. Rekening houdend met de komende Olympische Spelen in 2008 wordt het bestaande metronetwerk sterk uitgebreid. Dus overal zijn er bouwputten. We stappen zo een werf op, richting bouwput. Aan een paar opzichters, die ons reeds in de gaten hadden, vragen we in gebarentaal om foto’s van de werf te maken. Eén van de opzichters schudt met zijn hoofd neen en doet teken dat we geen helm hebben, zeer eigenaardig want op hun hoofd stond ook geen helm op! Zonder foto’s verlaten we de werf.
We keren terug naar het hotel. Door de werfbezoeken zijn mijn schoenen vuil geworden. Als attractie laat ik, voor 5 yuan, mijn schoenen poetsen bij een schoenmaker en - poetser tegenover het hotel. We komen op tijd voor het aperitief en zoeken het restaurant op. Vanavond gaan we nog eens extra genieten van de Chinese keuken. In het aquarium kiezen we weer verse vis. Het gevangen exemplaar wordt in het schepnet aan de tafel getoond. De maaltijd wordt verder aangevuld met een waaier van groenten, vis- en vleesschotels. Er wordt gedronken en gegeten, al de schotels leeg. Deze maaltijden worden een ritueel! De giechelende diensters worden samen met ons gefotografeerd.
Na het eten zakken we rustig af naar de kamer. Vanavond moeten we reeds de bagage inpakken want morgenvroeg om 6 uur vertrekken we reeds.
Berna en Wim blijven zeker nog wakker tot 0u30 om hun plaatsen in het vliegtuig, voor de vlucht van morgen vast te leggen. Op dat ogenblik liggen wij al te slapen.




Vrijdag 13 juli.

Daar Berna en Wim naar Hong-Kong vliegen en de vlucht om 9u00 vertrekt, hebben wij (Martine, Thomas en ik) beslist om samen met hen naar de luchthaven te gaan.
Om 6u00 afspraak aan de balie van het hotel om uit te checken. Op ons verzoek laat de hotelbediende twee taxi’s langskomen die ons naar de shuttlebus brengen.
Aangekomen aan de vertrekplaats is het wachten tot de bus vol zit om te vertrekken. Ik heb al een aantal maal de ochtendgymnastiek bij de bedrijven gezien maar nog niet kunnen fotograferen. Een paar bedrijfsgebouwen verder is er een beperkt groepje (5 personen) ritmische oefeningen aan het uitvoeren. Ik spring uit de bus om er een foto van te nemen. Ondertussen zit de bus bijna vol en we vertrekken, voor een rit van een half uurtje naar de luchthaven. In de omgeving van de luchthaven wordt het drukker en we komen nog in de file te staan. In het luchthavengebouw aangekomen geven Berna en Wim nog wat informatie over wat we waar kunnen vinden in het gebouw. Ze blijven nog steeds bezorgd over ons. In de kelderverdieping zijn de restaurants, gelijkvloers is de aankomsthal, de eerste verdieping is de vertrekhal. Dan moeten we afscheid nemen van Berna en Wim. Ze moeten doorgaan, de vlucht wacht niet. Het afscheid doet iets, drie weken samen optrekken en dan vertrekken. Met ons drietjes zakken we af naar de kelderverdieping om een stevig ontbijt naar binnen te werken. Met de bagage gaan we naar de eerste verdieping, de vertrekhal. We passeren de paspoortcontrole en hebben nu alle tijd (bijna één uur) voor de bagagebalie geopend wordt. De volgende stap is de douanecontrole, zonder gepiep geraken we in het taxfree. Hier wordt onze tijd gevuld met winkels kijken en het leven op tarmac gadeslaan.
Alles wordt in gereedheid gebracht om te starten met de boarding. In volgorde van de zetelnummers in het vliegtuig, worden we in blokken opgeroepen. Martine en ik zitten naast elkaar, Thomas schuin voor ons op een hoek (voor de lange benen). We vertrekken met vlucht AF 125 voor een 9 ½ uur durende vlucht tot Charles de Gaulle, Parijs. Traditiegetrouw omvat de vlucht een maaltijd, siësta, films bekijken of spelletjes spelen op de individuele schermpjes. Geregeld moeten de gordels omgedaan worden, het is alsof we op een kasseibaan rijden. Boven Mongolië is het zeer slecht weer en dat laat zich ook in de lucht voelen.
De landing in Parijs verloopt vlekkeloos. Tot onze grote verbazing is de aankomsthal, op onze vlucht na leeg! En dit in de verlofperiode! We pikken onze bagage van de transportband en passeren zonder enige controle de douane en de paspoortcontrole. Langs de vertrekhall (waar je bij het vertrek op de koppen kon lopen) lopen we naar het TGV-station.
Volgens de infoborden zal de TGV binnen 45 minuten aankomen. We stellen wel vast dat de vorige rit door vertraging bijna gelijktijdig met de onze zal rijden. Op schema komt een hostess langs, we worden begeleid naar een loket, voor de ticketcontrole. De bagage gaat apart en in groepjes gaan we naar het perron. In de TGV zitten we in eerste klas met ruime zetels. Tijdens de rit wordt een gratis drankje en een pakje chips aangeboden. De vermoeidheid overvalt ons en we doen een dutje tot kort voor Brussel-Zuid.
In het station wordt na ontvangst van de bagage naar de uurregeling van de treinen gezocht. Het wordt rennen of een uur wachten op de volgende trein voor Leuven. Rennen, de treinconducteur wenken voor een ticket (geen tijd voor gehad) en op de trein springen. Op de trein wordt Michel opgebeld, hij zal ons in Leuven oppikken en thuisbrengen.
Dit is het einde van een fijne vakantie.

Martine, Thomas en ikzelf willen dit verhaal niet zomaar eindigen. Wij willen Berna en Wim van harte bedanken omdat we door hen de kans kregen om een stukje mee te reizen in het grote China. Hun kennis van de Chinese taal en gewoontes hebben voor ons vele deuren opengezet.

Verslaggever: Dirk

Fotograaf: Thomas

---